Να πάρουμε πίσω τη χώρα μας, τις ζωές μας
Είναι γεγονός ότι έναν χρόνο μετά την επίσημη παράδοση της χώρας από τον Γ. Παπανδρέου στο ΔΝΤ και στη γερμανική ηγεμονία, το μνημονιακό σύστημα διακυβέρνησης είχε καταρρεύσει. Τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου του 2011 εκφράζουν συμβολικά και ουσιαστικά το γεγονός αυτό.
Τότε ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ήδη από τον Ιούνιο του 2011 τελούσε, άτυπα, υπό παραίτηση, «εμπνεύσθηκε» το δημοψήφισμα, υπολογίζοντας ότι ο άμεσος ή έμμεσος διλημματικός εκβιασμός «ευρώ ή δραχμή» θα οδηγούσε στην ατομική του νομιμοποίηση και παράλληλα θα είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει έστω και μια εξαναγκασμένη «συναίνεση» της ελληνικής κοινωνίας για το Μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις.
Όμως τα γεγονότα πήραν άλλη τροπή. Το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί αρνήθηκε και «κατάργησε» τον έλληνα πρωθυπουργό γιατί τρομοκρατήθηκε στο πιθανό ενδεχόμενο ενός πλειοψηφικού «όχι», γεγονός που θα τίναζε στον αέρα το «πείραμα» που εφαρμοζόταν συστηματικά σε βάρος της χώρας μας. Τότε επιστρατεύθηκε το δίδυμο των υποτελών – προθύμων. Ο μεν Ευ. Βενιζέλος θεώρησε την αποπομπή του Γ. Παπανδρέου ως «θείο δώρο» προκειμένου να αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και να καταστεί μνηστήρ μιας μελλοντικής πρωθυπουργίας. Η «εκδίκηση» για το 2007 έπαιρνε σάρκα και οστά. Ο Αντ. Σαμαράς μετατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες από αντι-μνημονιακός ηγέτης σε αχυράνθρωπο της Μέρκελ και των δανειστών. Εξαπάτησε ακόμα και τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή και την παράταξή του, δικαιολογούμενος ότι αναγκάζεται να στηρίξει μνημονιακό πρωθυπουργό επειδή φοβάται αποστασίες βουλευτών της ΝΔ… Του είχαν υποσχεθεί, βεβαίως, τα «αφεντικά» την επόμενη πρωθυπουργία και το δέλεαρ ήταν ακαταμάχητο. Δεν χωρούσε ηθικοπολιτικές ή ιδεολογικές αναστολές…
Στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και Ιουνίου του 2012 το ήδη καταρρέον δικομματικό-μνημονιακό καθεστώς επιβίωσε οριακά, μέσω μιας πρωτοφανούς προπαγάνδας και τρομοκράτησης των πολιτών αλλά και της ανοικτής παρέμβασης του πολιτικοοικονομικού «ιερατείου» του Βερολίνου, των Βρυξελλών και του ΔΝΤ. Τώρα πια, δύο χρόνια μετά, εξαντλήθηκαν οι εφεδρείες, πολιτικές και κομματικές, του συστήματος της μνημονιακής διακυβέρνησης. Τα Μνημόνια και η νεοφιλελεύθερη στρατηγική «κατανάλωσαν» τους πολιτικούς τους «υπηρέτες». Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και η ΝΔ συρρικνώθηκε και μεταλλάχθηκε σε ένα ακροδεξιό μόρφωμα. Τα εναλλακτικά «σενάρια» για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του μνημονιακού σχήματος διακυβέρνησης μοιάζουν με αποκυήματα φαντασίας. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Μαΐου θα διαμορφώσει ένα «νέο τοπίο» ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς και τις βουλήσεις των κομματικών σχηματισμών.
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ευελπιστούν σε μια «διαχειρίσιμη» ήττα. Απόλυτος στόχος για τον Ευ. Βενιζέλο είναι η προσωπική του επιβίωση, γεγονός που απαιτεί ένα ποσοστό του ΠΑΣΟΚ άνω, τουλάχιστον, του 6%…
Το ποσοστό μιας διαχειρίσιμης ήττας είναι επίσης πρώτος και απόλυτος όρος επιβίωσης για τον Αντ. Σαμαρά. Εάν η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ είναι μεγαλύτερη του 4-5%, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα όχι μόνο κοινωνικής νομιμοποίησης αλλά και πολιτικής νομιμοποίησης του ιδίου του Αντ. Σαμαρά.
Αυτό σημαίνει ότι ο αρχηγός της ΝΔ δεν θα δεχθεί μόνο την ολομέτωπη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της αντι-μνημονιακής αντιπολίτευσης.
Κατά πρώτον θα δοκιμασθεί ισχυρά η δυνατότητα συνέχισης της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Κατά δεύτερον, ο Αντ. Σαμαράς θα αμφισβητηθεί ευθέως στο εσωτερικό του κόμματος από τους καραμανλικούς, την Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και θα θεωρηθεί «επιβλαβής» από τους φορείς της διαπλοκής και τα ευρύτερα συστημικά συμφέροντα. Τότε έχει δύο επιλογές: Ή να ακολουθήσει την πορεία του Γ. Παπανδρέου, να παραιτηθεί και να στηρίξει έναν νέο πρωθυπουργό, που θα τον ορίσουν οι τράπεζες, οι Βρυξέλες και το Βερολίνο, ή να προσφύγει σε εκλογές και να οδηγηθεί σε βαρύτατη ήττα…
Σε αντίθεση περίπτωση, εάν η διαφορά είναι οριακή και τα ποσοστά των δύο κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κυμαίνονται λίγο άνω του 20%, τότε το πρόβλημα μεταφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ και συνδέεται με έλλειψη δυναμικής και στασιμότητα, γεγονός που θα δημιουργήσει απογοήτευση και εσωτερικές εντάσεις.
Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση όποιοι τόλμησαν να εμφανισθούν με την κυβερνητική-μνημονιακή «ταμπέλλα» καταποντίσθηκαν. Κάποιοι άλλοι συνδεόμενοι με τον κυβερνητικό συνασπισμό παρουσιάσθηκαν ως «άχρωμοι», ουδέτεροι, ακόμα και ως αντιμνημονιακοί… Όμως στις ευρωεκλογές τα ψέματα τελειώνουν και οι μάσκες πέφτουν… Το ευρύ κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, που έχει σαφή αντι-μνημονιακό προσανατολισμό, πιστεύουμε ότι θα εκφρασθεί σε όλο του το εύρος και θα διαμορφώσει από την επομένη μια νέα, ελπιδοφόρα προοπτική.