Μιας και το ʼΦερε η Κουβέντα
Την περασμένη Κυριακή, 18 Μαΐου 2014, ημέρα που διενεργούνταν εκλογές ανά την επικράτεια για να επιλέξουν οι πολίτες ποιον θα βρίζουν, θα βλαστημούν και θα φασκελώνουν τα επόμενα χρόνια για όσα δεν θα πράττει (ως ώφειλε) και, κυρίως, για όσα θα πράττει (ως μη ώφειλε) στον τόπο όπου θα διαφεντεύει, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και διάφοροι φορείς της συμπρωτεύουσας με γοητευτικά αρκτικόλεξα διενεργούσαν δημοψήφισμα με το ερώτημα εάν η Εταιρεία Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως Θεσσαλονίκης, η ΕΥΑΘ, θα παραμείνει υπό το ισχύον ιδιοκτησιακό καθεστώς ή εάν ο λαός συμφωνεί να ιδιωτικοποιηθεί, κατά τις προσδοκίες μερικών καλών ανθρώπων, που ξερογλείφονται αδημονούντες…
Ήταν ένα άτυπο δημοψήφισμα, που διεξήγετο πάνω – κάτω κατά τα ελβετικά πρότυπα, χωρίς να χαρακτηρίζεται unfair, κατά τα ελληνικά πρότυπα. Οι κάλπες του είχαν στηθεί έξω από τα εκλογικά τμήματα στα οποία διεξήγετο η ψηφοφορία για την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου ο «το δις εξαμαρτείν» ψηφοφόρος ασκούσε το ύψιστο δημοκρατικό του δικαίωμα και εξερχόμενος έριχνε σαν επιδόρπιο ένα «κουκί» και για το δημοψήφισμα.
Για να πάρουμε τα πράματα με τη σειρά, η ανάγκη προσφυγής στη λαϊκή βούληση προέκυψε από καθαρά ακαδημαϊκούς λόγους. Υπάρχει μια πλευρά μεγαλομανής, που πρεσβεύει ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι νερουλάς, ηλεκτρολόγος ή νοσοκόμος και γι’ αυτό κοιτάει να βγάλει μια ώρα αρχύτερα από πάνω του την ύδρευση, τον ηλεκτρισμό κ.λπ. για να ξεμπερδεύει μια και καλή. Από την άλλη, υπάρχει ο σχολαστικός, που διατείνεται πως το νερό, το «νεράκι του Θεού», είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο. Και ο ενδιαφερόμενος αγοραστής, που καθησυχάζει: «Μα, πάλι του Θεού θα είναι το νεράκι. Εμείς απλώς θα τον βοηθούμε απαλλάσσοντάς τον από την… οικονομική διαχείρισή του, που θα την επωμισθούμε». Και επειδή οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς εφαρμόζουν το «Δεν πά’ να λένε… Θα τα πουλήσουμε όλα!», αναγκάστηκαν οι Θεσσαλονικείς, για να μην παραδώσουν «γη και ύδωρ», να καταφύγουν ως εσχάτη άμυνα στο δημοψήφισμα. Η ζωή, όμως, πολλές φορές κάνει χιούμορ. Διότι η ζωή έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Και όσοι το αρνούνται είναι μπούες. Έτσι, την Κυριακή, όταν ο λαός αποφάσιζε περί της τύχης του νερού του, μια σοβαρή βλάβη στον κεντρικό αγωγό της πόλεως άφησε χωρίς νερό… πολλές περιοχές και για πολλές ώρες, με πρώτη και καλύτερη την Καλαμαριά.
Μπορεί το κράτος να μη θέλει να είναι νερουλάς, αλλά κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει ότι αδιαφορεί για την ασφάλεια των πολιτών του. Κραυγαλέο παράδειγμα, τα λυσιτελή μέτρα που έλαβε για την αποτροπή των πολυαίμακτων δυστυχημάτων που συνέβαιναν στις εθνικές οδούς.
Πολλά είναι, ως γνωστόν, τα πλεονεκτήματα των αυτοκινητοδρόμων, με μόνο τους μειονέκτημα το ότι, καθώς είναι χαραγμένοι σε απόλυτη ευθεία, ο οδηγός νυστάζει από την ισιάδα του δρόμου και αποκοιμιέται. Συμβάλλει και το ότι, παρακάμπτοντας πόλεις και χωριά, το ταξίδι γίνεται μονότονο, με το «θηριώδες» καινούργιο αυτοκίνητο που, όπως έλεγε κάποτε μια διαφήμιση, έχει «έναν τίγρη στη μηχανή του», παραλείποντας να μας πει τι έχει ο οδηγός στη θέση του μυαλού του, που έτσι πατάει γκάζι και να σου τον αγκαζέ με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Και εδώ επενέβη η Πολιτεία και έδωσε επωφελή λύση. Χώρισε τις διαδρομές, π.χ. Θεσσαλονίκη – Αθήνα, σε δόσεις και φύτεψε μεταξύ τους διόδια, αναγκάζοντας το όχημα να σταματήσει. Έτσι, ο οδηγός υποχρεωτικά σταματάει και του φεύγει αμέσως η νύστα βάζοντας το χέρι στην τσέπη για να πληρώσει. Φυσικά, ώσπου να ηρεμήσει ψυχολογικά και να είναι ώριμος να ξανακοιμηθεί, άλλα διόδια του διώχνουν την όρεξη. Και στάσου – ξεκίνα – στάσου – ξεκίνα, φτάνει σώος και αβλαβής στον προορισμό του. Παρενέργεια του μέτρου είναι το ότι προκαλείται εθισμός και αν κατά τύχη, λόγω αβλεψίας στον καθορισμό των αποστάσεων, διανυθεί μια κάπως μεγαλύτερη απόσταση χωρίς διόδια, ο οδηγός παθαίνει στερητικό σύνδρομο, με όλες τις συνέπειες, χωρίς να υπάρχει ΟΚΑΝΑ να του προσφέρει τη δέουσα βοήθεια…
Και μια και το ‘φερε η κουβέντα, η πίσω μεριά της απόδειξης πληρωμής διοδίων του σταθμού Λεπτοκαρυάς έγραφε «Διαφημιστείτε εδώ» και ακολουθούσε αριθμός τηλεφώνου για παροχή πληροφοριών. Πρόταση: Να σπεύσει η… «Εκκλησία της Ελλάδος» να αγοράσει τη θέση εκεί και όπου αλλού υπάρχει αντίστοιχη προσφορά, γράφοντας με μεγάλα bold στοιχεία: «Μη βλασφημείτε τα Θεία», όπως συνηθιζόταν κάποτε. Διότι, καθώς γνωρίζουμε όλοι, τις συμβάσεις με τις εταιρείες δεν τις υπέγραψαν τα Θεία και είναι άδικο να τ’ ακούνε οι άγιοι, ενώ άλλοι τα κονομάνε και χαίρονται…