Ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα…

Στο ρητορικό ερώτημα που είχε θέσει το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απάντηση φυσικά δεν είχε πάρει, αφού ήταν κοινό μυστικό ποιος κυβερνούσε τότε: Ποιοι άλλοι από τους Αμερικανοάγγλους, διά του παλατιού; Σήμερα, όμως, που τίθεται ξανά το ερώτημα, οι κινούντες τα νήματα δεν κρύβονται. Αντίθετα, δηλώνουν όνομα και επώνυμο και οι εντολές τους εκτελούνται από τους πρόθυμους, που προσφέρονται διαχρονικά έναντι του θώκου που θα τους δοθεί, τον οποίο δεν θα καταλάμβαναν με δημοκρατικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Να είναι καλά οι «Financial Times» με το ρεπορτάζ τους. Από τις Κάννες, αρχές Νοεμβρίου του 2011, είχαν αποφασίσει την αλλαγή φρουράς-κυβέρνησης στην Ελλάδα. Και μάλιστα σε εκείνη την κρίσιμη για τη χώρα μας συνεδρίαση ο πρωθυπουργός που θα επιλεγόταν ύστερα από δήθεν διαπραγματεύσεις ήταν εκεί και περίμενε στον προθάλαμο. Ο κ. Παπαδήμος. Ο οποίος μόλις ολοκλήρωσε την αποστολή του έδωσε τη σκυτάλη στον σημερινό πρωθυπουργό. Έτσι είχε στηθεί το παιγνίδι και ο Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραδώσει την εξουσία, από τη στιγμή που είχε την απαίτηση να κάμει δημοψήφισμα. Είχε ενημερωθεί ότι ο κρίσιμος αριθμός βουλευτών του δεν θα συναινούσε, κάτι που σήμαινε ανατροπή-πραξικόπημα.

Το ίδιο σκηνικό στήθηκε και για την ανατροπή του γείτονά μας, του ιταλού πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι. Εκείνος δεν ενέδιδε στα τελεσίγραφα και στις πιέσεις, δεν ήταν όπως ο δικός μας. Και τότε ζητήθηκε η αμερικανική βοήθεια. Όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του ο τότε υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, ευρωπαίοι αξιωματούχοι τού είχαν ζητήσει να παρέμβει η Ουάσινγκτον για να υποχρεωθεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε παραίτηση, να παραδώσει την εξουσία. Ήταν φθινόπωρο του 2011. «Μίλησα για αυτό στον Πρόεδρο Ομπάμα, δεν μπορούσαμε να εμπλακούμε σε τέτοια συνωμοσία. Δεν μπορούσαμε να έχουμε το αίμα του στα χέρια μας», γράφει ο Γκάιτνερ. Εντελώς… τυχαία βρισκόταν στις Κάννες, στον προθάλαμο, ο ιταλός καθηγητής κ. Μάριο Μόντι -όπως ακριβώς, κατά σύμπτωση, και ο Παπαδήμος-, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, πήρε τη θέση του Μπερλουσκόνι, που τον παραίτησαν και πλήρωσε ακριβά την ανυπακοή του, αφού καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλακή και εκτίει την ποινή του σε κοινωνική υπηρεσία. Προς γνώση και συμμόρφωση, γιατί η ανυπακοή πληρώνεται ακριβά…

Κατά σύμπτωση, και ο Παπαδήμος και ο Μόντι απέτυχαν. Λειτούργησαν όμως, όσο έμειναν, υπέρ εκείνων που τους έκαναν πρωθυπουργούς.