Επανεμπλοκή των ΗΠΑ, με περίεργες υποδείξεις προς τους Ελληνοκυπρίους!
Γιατί δεν είναι δυνατόν (ούτε λογικό) η αποστολή του κ. Μπάιντεν να κινηθεί εκτός των ορίων που προσδιορίζονται από τις εκπεφρασμένες θέσεις του διπλωματικού εκπροσώπου της Ουάσινγκτον. Δεδομένου ότι θα ήτο επίσης απίθανο, αυτός να εξέφραζε προσωπικές θέσεις σ’ ένα τόσο ζωτικό ζήτημα. Δημιουργώντας ανάλογες εντυπώσεις, που μέχρις ενός βαθμού προϋπονομεύουν την επίσκεψη και τις επιδιώξεις του δευτέρου τη τάξει στην ηγεσία της υπερδυνάμεως.
Η συλλογιστική αυτή δεν είναι καθόλου αυθαίρετη. Αναδύεται από τα γεγονότα και στηρίζεται με όρους κοινής λογικής. Και με αυτήν ακριβώς, βασίμως υποθέτουμε ότι: Όσα θα διαβιβασθούν στη Λευκωσία ως αμερικανικές υποσχετικές, άλλα τόσα θα ζητηθούν από την ίδια ως ανταποδοτικό μέρος, προκειμένου να υπάρξει ώθηση προς την κατεύθυνση επιλύσεως του Κυπριακού. Προπαντός επιταχύνσεως των βεβαρημένων και οπωσδήποτε άγονων διαδικασιών. Ώστε ν’ αναιρεθούν ανασχέσεις στους ευρύτερους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της Δύσεως (και ειδικά της Ουάσινγκτον) υπό το φως όσων κρισίμων εξελίσσονται στην Ευρασιατική Ζώνη και όσων τείνουν ν’ αναπαραχθούν. Επανοδηγώντας αφεύκτως σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Ηλίου φαεινότερον ότι: Λόγω γεωγραφίας (κυρίως) ο ρόλος της Τουρκίας ως μέλους του ΝΑΤΟ επαναναβαθμίζεται άμεσα. Κι αυτό, σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα περιφερειακά ζητήματα (όπως είναι το Κυπριακό), αποβαίνει προσδιοριστικός καταλύτης για τις αμερικανικές αξιολογήσεις κι επιλογές. Κάτι που για δεκαετίες επιδρούσε αρνητικά στα καθ’ ημάς. Με την Τουρκία ν’ απολαμβάνει των προτιμησιακών συμμαχικών προσεγγίσεων και θωπειών. Και ναι μεν η Ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται ακριβώς. Αλλά οπωσδήποτε, σ’ αυτές τις φάσεις της, επαναποκτά έωλα και γνώριμα χαρακτηριστικά, τα οποία κι επιδρούν σε ό,τι προάγεται ως διαμόρφωση του νέου γεωστρατηγικού τοπίου.
Πολύ περισσότερο καθώς, στο μεταξύ, έχουν προστεθεί στη σκακιέρα και όσα σχετίζονται με το νέο ενεργειακό πεδίο. Με τις οσμές των υδρογονανθράκων να επικυριαρχούν ως δραστικοί πλέον συντελεστές αποφάσεων πάνω σε μακρόπνοη βάση. Κι αυτά όλα (συν η δεινή καταβύθιση της Κυπριακής οικονομίας που αποδομεί καταθλιπτικά τις δυνατότητες του Ελληνισμού και καθηλώνει δραστικά τις αντιστάσεις) αποβαίνουν ακριβώς το μέτρο αυτών τα οποία θα κληθούμε οι Κύπριοι ν’ αντιμετωπίσουμε. Όχι αύριο. Σήμερα. Καθώς τα γεγονότα τρέχουν με διαρκώς επιταχυνόμενες δυναμικές. Και καθώς ολοένα κι εκφεύγουν της εμβελείας και του ελέγχου μας. Δεδομένου ότι και η Αθήνα έχει τα δικά της χάλια. Με την έννοια της βαναύσου αποδυναμώσεως και της αδυσώπητης ολισθήσεως που την αποθεμελιώνει. Οπόταν και φυσικές αντιστηρίξεις για μας, πάσχουν. Με ό,τι αυτό αυτονοήτως σημαίνει.
Επειδή όμως αυτά σε δεδομένη στιγμή ψηλά-χαμηλά θ’ αντιμετωπισθούν και με βεβαιότητα οι χρεωκοπικές συνέπειες θ’ απαμβλυνθούν, εκείνο που μετρά σήμερα είναι: Ν’ αποσοβηθούν πάση θυσία τυχόν γεωπολιτικές εκπτώσεις κι εθνικοί ακρωτηριασμοί. Γιατί αυτοί -όπως έχουμε φορτικά σε παρόμοιες παρεμβάσεις μας υπογραμμίσει- δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμοι. Θα μας μείνουν. Και ταυτόχρονα ν’ αντιληφθούμε ότι:
Τυχόν νέα τετελεσμένα, θ’ αποβούν δυνάμει αφετηριακές προϋποθέσεις παραπέρα διαβρώσεων. Το χειρότερο δηλαδή.
Κι ενώ λοιπόν δεν θα έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν με αρνητικές διαθέσεις αυτές οι αμερικανικές παρεμβάσεις για (επιτέλους) λύση του Κυπριακού, εντούτοις δεν θα ήτο σώφρον να παραγνωρισθούν αρνητικά ενδεχόμενα.
Προκειμένου να προαποτραπούν. Κι αυτό πρωταρχικά σημαίνει προσδιορισμό κάποιων δικών μας sine qua non. Με την έννοια των κόκκινων γραμμών, όσον αφορά και το τι δεχόμεθα και το τι αποκλείουμε. Όχι παραγνωρίζοντας τη δεινή μας θέση και αγνοώντας τις αδυναμίες μας. Αλλά εμμένοντας τουλάχιστον σε όσα συνιστούν δικλίδες διασφαλίσεως της ιστορικής συνέχειας του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία.
Κι αυτό αποτελεί το υπό τις περιστάσεις θεμελιώδες για μας ζητούμενο…