Αντιμνημόνιο, εθνικά θέματα, εξωτερική πολιτική (σε Ελλάδα και Κύπρο)

Και χωρίς τέτοια πολιτική όλος ο «αντιμνημονιακός αγώνας» στην Ελλάδα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε ακόμα μεγαλύτερη από την ήδη επελθούσα καταστροφή.

Κάτι ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί πλείστοι πολιτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο: Δεν είμαστε πιο έξυπνοι από τον άλλο κόσμο. Συχνά, μάλιστα, δεν είμαστε παρά το «έξυπνο πουλί που πιάνεται από τη μύτη». Δεν είναι εξωτερική πολιτική να θέλεις να είσαι «κολλητός» και με τους Αμερικανούς και με τους Ρώσους, και με τους Αγγλοαμερικανούς και με τους Γερμανούς, και με τους Εβραίους και με τους Άραβες κ.ο.κ. Το μόνο που καταφέρνουν οι έλληνες πολιτικοί έτσι είναι να μην είναι φίλοι με κανέναν. Αντί σεβασμού, κερδίζουν την καχυποψία.

Η άποψη ότι ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ θα μας βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων μας, άποψη που ευδοκιμεί σε ορισμένους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και, καθολικά, στον κ. Καμμένο και το περιβάλλον του, δύσκολα μπορεί να συνδυασθεί με ανοίγματα στη Μόσχα ή στο Πεκίνο. Τέτοιες απόψεις, σε συνδυασμό με την προχειρότητα που χαρακτηρίζει, δυστυχώς, πολλές όψεις της «αντιμνημονιακής» πολιτικής, υπάρχει κίνδυνος να καταστήσουν εξαιρετικά καχύποπτο το Κρεμλίνο έναντι των φιλικών λόγων που ακούει, για τρίτη άλλωστε φορά, μετά τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, από τον κ. Τσίπρα.

Ελπίζουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλευθεί το διάστημα που απομένει έως τις εθνικές εκλογές για να αποσαφηνίσει τις θέσεις του, περιλαμβανομένων των θέσεών του για την εξωτερική πολιτική και τα πιο κρίσιμα εθνικά θέματα. Ασφαλώς, όμως, είναι εξαιρετικά κακό σημάδι το ότι αφθονούν στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος οπαδοί και θεωρητικοί του Σχεδίου Ανάν ή των τουρκικών θέσεων στο Αιγαίο και στη Θράκη ή των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και πολιτικοί φίλοι και ομοϊδεάτες του ΓΑΠ, που ταύτισε την εξωτερική πολιτική της χώρας με την πολιτική των ΗΠΑ, παρ’ ολίγον να καταλύσει το κυπριακό κράτος (Σχέδιο Ανάν) και τελικά σχεδόν κατέλυσε το ελλαδικό (Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις). Με τέτοια στελέχη και τέτοιες απόψεις δεν αντιμετωπίζεται το Μνημόνιο και κινδυνεύουμε και με άλλες καταστροφές.

Σχέδιο Ανάν: γεωπολιτικός προπομπός Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων

Με την ευκαιρία, μάλιστα, της συμπλήρωσης προ ημερών δεκαετίας από το ιστορικό δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν, δεν θα ήταν ίσως άσκοπο να θυμίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της άρχουσας τάξης και των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου, δυστυχώς περιλαμβανομένης και της «αντιεθνικιστικής» πλειοψηφίας του Συνασπισμού, σε απόλυτη σύμπτωση με την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, υποστήριξε τότε αυτό το τερατούργημα, γεωπολιτικό προπομπό Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων.

Αρθρογραφήσαμε πλειστάκις για το Σχέδιο αυτό και τις συνέπειές του, για τούτο περιοριζόμαστε σήμερα να θυμίσουμε τι είπαν οι διαπρεπέστεροι νομικοί για αυτό.

Για τον κορυφαίο συνταγματολόγο Δημήτρη Τσάτσο το Σχέδιο Ανάν ήταν «κείμενο παράφρονος», που «καμία ομοσπονδία δεν θα μπορούσε να συζητήσει» (κυπριακός Τύπος, 21.3.2004). Για τον συνταγματολόγο Βαγγέλη Βενιζέλο ήταν «τέρας, που το ξετινάζεις σε δυο λεπτά από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου» (ΑΝΤ1 TV, 29.3.2004). Αφού τα είπαν αυτά, πρότειναν την υπερψήφισή του, εξευτελίζοντας κάθε έννοια επιστημονικής, πολιτικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κατά τον επίσης κορυφαίο συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη και τον πρόεδρο της Ένωσης Συνταγματολόγων Κώστα Μαυριά, το Σχέδιο Ανάν ήταν «συνταγματικό τερατούργημα», «σε πλήρη αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, προστασίας των δικαιωμάτων του και της Δημοκρατίας» (δήλωση 23.4.2004).

Μια ομάδα εννέα διεθνώς κορυφαίων νομικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Burns του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, τον καθηγητή De Zayas, μέλος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, πρώην γραμματέα της Σχολής Διπλωματίας της Γενεύης, και τον καθηγητή Κασιμάτη, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Σχέδιο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και αποσταθεροποίηση», αποδίδοντας «αποφασιστικό έλεγχο σε βασικούς τομείς κυβερνητικής δραστηριότητας» σε μη δημοκρατικά εκλεγμένους και μη Κύπριους, καταργώντας τη νόμιμη και αναγνωρισμένη Δημοκρατία, περιορίζοντας την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Κύπρου, προσβάλλοντας τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη.

Σύμφωνα με τους εννέα κορυφαίους νομικούς, το Σχέδιο ήταν πολύ χειρότερο από τις εφαρμοζόμενες ρυθμίσεις στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, στη Δυτική Σαχάρα και στο Ανατολικό Τιμόρ, αντίθετο με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και τη διεθνή σύμβαση κατά των φυλετικών διακρίσεων, σε πλήρη αντίθεση με την αρχή της Δημοκρατίας και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ («Τετράδια», αρ. 53). Κατά τον καθηγητή Περράκη, το Σχέδιο Ανάν δημιουργούσε ένα «κράτος Φρανκενστάιν», που δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. (Είναι βέβαια κρίμα το ότι αυτά ειπώθηκαν μόνο τις παραμονές του δημοψηφίσματος, όταν ήταν σίγουρο το αποτέλεσμα, κυρίως δε κατόπιν. Έστω κι έτσι, όμως, διατηρούν την πολιτική και την επιστημονική αξία τους.)

Αριστερά και Σχέδιο Ανάν

Γενεές δεκατέσσερις πέρασε το Σχέδιο και την προσπάθεια επιβολής του μία από τις σημαντικότερες μορφές της μεταπολεμικής παγκόσμιας μαρξιστικής νέας Αριστεράς, ο Πέρι Άντερσον, καθηγητής στο περίφημο UCLA και διευθυντής του New Left Review. Ελπίζουμε να μη θεωρείται κι αυτός «καθυστερημένος έλλην εθνικιστής» (Perry Anderson, «The Divisions of Cyprus», London Review of Books, 28 April 2008, ελληνική μετάφραση, «Οι Διαιρέσεις της Κύπρου», Εκδόσεις Άγρα, 2008).

Δεν γνωρίζουμε να έχει διατυπωθεί ποτέ χειρότερη κριτική σε νομικό κείμενο παγκοσμίως. Αυτό το τέρας, που κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε καν να υπάρξει, μας έφερε να το υποστηρίξουμε το 2004 η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο. Και, δυστυχώς, τέτοια «λύση» ετοιμαζόμαστε να ξαναφέρουμε και τώρα. Οι οπαδοί τέτοιων ιδεών, χωρίς καν να έχουν κάνει, έστω για τα μάτια του κόσμου, μια αυτοκριτική, βρε αδερφέ, εξακολουθούν και σήμερα να φιγουράρουν σε περίοπτη θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, δυστυχώς και του ΣΥΡΙΖΑ (το ψηφοδέλτιο του οποίου αρχίζει με τη θεωρητικό, τότε και σήμερα, του Σχεδίου Σία Αναγνωστοπούλου και καταλήγει με τον επίσης οπαδό του, θλιβερά γνωστό από την υπόθεση Σαμπιχά στη Θράκη, Χριστόπουλο). Είναι όμως αδύνατον να κάνεις αγώνα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας στο ένα θέμα (Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις) αλλά όχι στο άλλο (τα «εθνικά» λεγόμενα θέματα). Ελπίζουμε τα όσα συνέβησαν με τη Σαμπιχά να αποτελέσουν ευκαιρία επιβαλλόμενης μείζονος αλλαγής πορείας. Η χώρα δεν αντέχει άλλες περιπέτειες, η Αριστερά και ο ελληνικός λαός καινούργιες τραγικές διαψεύσεις.

Konstantakopoulos.blogspot.com