Ευρώπη και λαθρομετανάστευση
Υπό το κράτος της συγκινήσεως που δημιούργησε ο φρικτός θάνατος στο Αιγαίο φτωχών και δυστυχισμένων ανθρώπων που αναζητούν απελπισμένα μια άλλη τύχη, ακούσθηκαν πάλι φωνές, προερχόμενες μάλιστα από πολιτικά κόμματα, ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί οποιαδήποτε πολιτική αποτροπής. Να είναι ανοικτά δηλαδή τα σύνορα ώστε να μπορεί να μπαίνει στην Ευρώπη, χωρίς κινδύνους, όποιος θέλει να ζητήσει άσυλο.
Eίναι εκπληκτικό ότι όσοι συντάσσονται με τέτοιου είδους απόψεις δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες που θα είχε για ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά ειδικότερα για την Ελλάδα, μια τέτοια «ελεύθερη διακίνηση λαθρομεταναστών». Η προσέγγιση του θέματος είτε μόνο μέσα από ένα ανθρωπιστικό πρίσμα είτε μέσα από το πρίσμα διεθνιστικών και κοσμοπολιτικών ιδεολογημάτων, παραγνωρίζει και υποτιμά το μέγεθος των προβλημάτων και τις συνέπειες που θα είχε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και συνεργεί, στην πράξη, στην προαγωγή πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει την αποδόμηση και καταστροφή των εθνικών κρατών.
Οι διαφορές στο επίπεδο ζωής και όχι μόνον μεταξύ των διαφόρων περιοχών του κόσμου και ειδικότερα μεταξύ Ευρώπης – Ασίας και Αφρικής είναι τόσο μεγάλες ώστε είναι βέβαιο ότι οποιαδήποτε πολιτική ανοικτών συνόρων θα κατέληγε σε παλιρροϊκά κύματα που θα σάρωναν κυριολεκτικά τον Ευρωπαϊκό χώρο. Καμιά Ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να αντέξει ανεξέλεγκτη μετανάστευση και πρώτη απ’ όλες η Ελλάδα, που βρίσκεται στην άκρη της Ευρώπης και αποτελεί εκ των πραγμάτων πύλη στα κύματα των επερχομένων μεταναστών, από τις κοντινές χώρες αλλά και απ’ όλη την Ασία και την Αφρική.
Αποτελεί γι’ αυτό παράδοξο οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, μετά από την εμπειρία των προηγουμένων ετών, που ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών, με πρωταγωνιστικό ρόλο του διδύμου Κ. Σημίτη – Γ. Παπανδρέου, να εξακολουθούν ακόμη να άγονται από ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, την οποία, κατά τα άλλα, υποτίθεται ότι αντιμάχονται.
Η πολιτική αυτή είναι πολύ περισσότερο ασυγχώρητη, όταν ένας από τους στρατηγικούς στόχους που επιδιώκεται από την πολιτική των Μνημονίων είναι η εθνική αποδόμηση της χώρας. Τα Μνημόνια προωθούν την αποεθνικοποίηση της Ελληνικής οικονομίας, την «αφομοίωση» της Ελλάδος στη διεθνή, παγκόσμια αγορά και τη μετάλλαξή της σε αποεθνικοποιημένο «πολυπολιτισμικό» χώρο.
Η πολιτική αυτή εκπορεύεται από ισχυρά διεθνή κέντρα που εκπροσωπούν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες μιας διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μ’ επίκεντρο τις ΗΠΑ. Δεν είναι άσχετος με την κατάσταση αυτή ο προσανατολισμός της Ευρώπης προς τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση, που αντιμάχονται ουσιαστικά την οικοδόμηση μιας Ευρώπης ως Συμπολιτείας των εθνικών κρατών της και των λαών της. Προβάλλεται, αντιθέτως, η ιδέα μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, στην οποία θα υπολαμβάνεται ως πολιτικό υποκείμενο όχι η σημερινή πραγματικότητα των διαφορετικών Ευρωπαϊκών λαών και εθνικών κρατών, αλλά ένας δήθεν «Ευρωπαϊκός λαός», που σήμερα δεν υπάρχει. Η ιδέα αυτή ταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση και διακινείται υπό τον μανδύα της δήθεν πρωτοπορίας, που έχει ως στόχο ένα νέο άλμα προς την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, ως διεξόδου από τα σημερινά προβλήματα.
Δεν εκπλήττει γι’ αυτό η επαμφοτερίζουσα και διπρόσωπη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως πάνω στα θέματα της λαθρομεταναστεύσεως. Τα κράτη, που καλούνται να διαχειρισθούν τα προβλήματα, είναι πολύ επιφυλακτικά και λαμβάνουν αυστηρά μέτρα για τον αποτελεσματικό έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως. Στο πλαίσιο αυτό, με πρωτοβουλία των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών, που αποτελούν εκ των πραγμάτων και κύριο στόχο των λαθρομεταναστών, επέβαλαν τη Συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ, με την οποία προσπάθησαν να κατοχυρωθούν οι ίδιες και ν’ αφήσουν τα προβλήματα στις χώρες της πρώτης εισόδου. Το δίδυμο Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου, που είχαν τότε την κυβερνητική ευθύνη, βαρύνονται όχι μόνο από το γεγονός ότι αποδέχθησαν μια τέτοια Συμφωνία, που μετατρέπει την Ελλάδα σε χωματερή λαθρομεταναστών, αλλά επίσης από το γεγονός ότι δεν έλαβαν μέτρα για τον έλεγχο των Ελληνικών συνόρων. Διαπνεόμενοι από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης για «εύκαμπτα σύνορα» (soft frontiers) και προάγοντας, ως δήθεν Ευρωπαϊκή «πρωτοπορία», μια τέτοια πολιτική, έδωσαν άλλοθι στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες να επιβάλλουν στην Ελλάδα το Δουβλίνο ΙΙ, εφόσον η Ελλάδα δεν ήθελε να ελέγξει τα σύνορά της και επιδείκνυε ανοχή στη λαθρομετανάστευση.
Η άλλη Ευρώπη, που εκφράζεται από τους υπερεθνικούς θεσμούς και υποστηρίζεται από πολιτικές δυνάμεις που συντάσσονται με την ιδέα μιας «φεντεραλιστικής» (ομοσπονδιακής) Ευρώπης και υπολαμβάνουν τα Ευρωπαϊκά εθνικά κράτη ως παρωχημένα, τα οποία πρέπει να «ξεπερασθούν», πρωταγωνιστούν στη θέσπιση πολιτικών υπέρ της μεταναστεύσεως. Προβάλλουν γι’ αυτό ανθρωπιστικά αλλά και ωφελιμιστικά επιχειρήματα, όπως η ανταγωνιστικότητα της εργασίας, η δημογραφική ενίσχυση, η ανάπτυξη.
Προφανώς, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση ανατρέπει κάθε ισορροπία στην αγορά μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας και είναι βεβαίως ευπρόσδεκτη από μια μερίδα, τουλάχιστον, του κεφαλαίου. Η μαζική εισροή ξένων πληθυσμών στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες δημιουργεί επίσης τις δημογραφικές προϋποθέσεις για την αποδόμηση των εθνικών κρατών και τη μετάλλαξη των κοινωνιών τους σε «πολυπολιτισμικές», όπως επιδιώκει η παγκοσμιοποίηση.
Η Ευρωπαϊκή οδηγία για το πολιτικό άσυλο είναι πολύ χαρακτηριστική της πολιτικής που προωθεί αυτή η υπερεθνική Ευρώπη. Συγχέοντας σκοπίμως όλους τους παράνομους μετανάστες με τους πολιτικά καταδιωκόμενους και πρόσφυγες, ανοίγει διάπλατα την πόρτα για τη μαζική είσοδο στη χώρα και στην Ευρώπη παρανόμων μεταναστών με το πρόσχημα του πολιτικά καταδιωκομένου, που είναι προφανώς, σε πολύ μεγάλο μέρος, καταχρηστικό.
Επιπλέον, στο θέμα αυτό προστίθεται και η Τουρκική, δυστυχώς, επιβουλή, που εκμεταλλεύεται τη λαθρομετανάστευση για να προαγάγει τη γεωπολιτική μετάλλαξη του Ελληνικού χώρου, με μαζική εγκατάσταση στην Ελλάδα Μουσουλμανικών φιλοτουρκικών πληθυσμών.
Με τα δεδομένα αυτά, καλό είναι να είναι πιο προσεκτικοί όσοι, θέλοντας να είναι προοδευτικοί και πρωτοποριακοί, συγχορεύουν στην πραγματικότητα με την παγκοσμιοποίηση και δίνουν άλλοθι στους στόχους της για εθνική αποδόμηση των Ευρωπαϊκών εθνικών κρατών με πρώτη την Ελλάδα.