Η… «κολυμβήθρα του Κέντρου»

Άπαντες εξαπατούν τους ψηφοφόρους διότι παρουσιάζουν κατ’ ουσίαν τον χώρο του Κέντρου περίπου σαν… «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», προκειμένου να «αναβαπτισθούν»! Αποτελεί δυστύχημα για τον τόπο ότι ο ακραιφνής χώρος του Κέντρου έσβησε. Τελευταίες αναλαμπές του υπήρξαν λίγο μετά τη Μεταπολίτευση. Επειδή όμως οι μεγάλες προσωπικότητες που εκυριάρχησαν στην παράταξη (η οποία ξεκίνησε την πορεία της με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και το Κόμμα των Φιλελευθέρων) έφυγαν από τη ζωή μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, ό,τι απέμεινε, δηλαδή όσοι ήσαν εν ζωή, δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν ζωντανή την Ένωση Κέντρου. Γρήγορα, οι τελευταίοι «παλαιοί» του χώρου αυτού μεταπήδησαν σε άλλα κόμματα της νέας εποχής. Κατά την περίοδο του εμφυλίου, πλείστοι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να διακηρύξουν ότι ήσαν κομμουνιστές επειδή το κόμμα τους βρισκόταν εκτός νόμου.

Η ιδεολογία του Κέντρου σήμερα πάσχει από το αντίθετο ελάττωμα. Είναι τεράστιος ο αριθμός πολιτικών και πολιτευόμενων που λέγουν ότι είναι κεντρώοι, χωρίς να είναι. Έτσι, το Κέντρον χρησιμεύει, πλέον, μόνο για να «νερώνει» το ιδεολογικό κρασί των άκρων. Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά. Μ’ αυτό το τέχνασμα επιδιώκουν να πείσουν τόσον εκ δεξιών όσο και εξ ευωνύμων ότι είναι… «μετριοπαθείς»! Το πραγματικό όμως Κέντρον -της παλιάς εποχής- δεν αποτελούσε μιαν άρνηση: Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά.

Εξέφραζε συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία και «γραμμή», που έδινε έμφαση κυρίως σε τρεις τομείς: α) Στα εθνικά ιδανικά, β) στη δημοκρατική πίστη και γ) στην κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, εκείνοι που κάνουν κατάχρηση του όρου της Κεντροαριστεράς αφήνουν έξω από τις διακηρύξεις τους το πρώτο σκέλος των στόχων του πραγματικού Κέντρου.

Κι έτσι απομακρύνουν τις μάζες από κοντά τους. Κάνουν τους ψηφοφόρους δύσπιστους. Αριστεροί και δεξιοί επιμένουν να τονίζουν ότι εκφράζουν, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον «μεσαίο χώρο», αλλά δεν εξήγησαν γιατί οι ίδιοι δεν ανήκαν ποτέ σ’ αυτόν… Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα είναι καρποί της Ιστορίας και των κοινωνικών συνθηκών. Οι συνθήκες της εποχής μας είναι οι χειρότερες που υπήρξαν ποτέ. Σήψη, παρακμή, ανθελληνισμός, νόθευσις ιδεολογιών, μετάλλαξις εννοιών, έλλειψις αρχών και απουσία ηγετών. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ήταν δύσκολο να σταθεί μια γνήσια κεντρώα παράταξη που προϋποθέτει αξίες ηθικές και πολιτικές, αλλά και ανένδοτη στάση στα εθνικά θέματα. Μια τέτοια παράταξη, που φυσικά θα ήταν και αντιμνημονιακή, δεν τη θέλουν ούτε οι ξένοι πάτρωνες διότι θα ξεσήκωνε τις συνειδήσεις των πολιτών.

Το πότε και γιατί έσβησε το πραγματικό Κέντρον, τα αίτια και οι επιπτώσεις, αποτελεί θέμα μεγάλης ιστορικής έρευνας ενώ αποτελεί και το θέμα μελέτης μου, που ελπίζω ότι θα εκδοθεί προσεχώς. Εάν όμως δεν υφίσταται πλέον Κέντρον, θα μπορούσε να καταλάβει σημαντική θέση στην πολιτική σκακιέρα μια μεγάλη αντιμνημονιακή Κεντροδεξιά. Το έχω πει πολλές φορές: Εάν άφηναν κατά μέρος τις προσωπικές αντιθέσεις οι διάφοροι εκφραστές του χώρου (που τώρα εμφανίζονται πολυδιασπασμένοι) και υλοποιούσαν μια πατριωτική ενότητα -και όχι συγχώνευση-, θα άλλαζαν το πολιτικό σκηνικό. Καμμένος, Πολύδωρας, Καπερνάρος, Μαριάς, Αϊβαλιώτης και τόσα άλλα σημαντικά στελέχη έχουν τη δυνατότητα -εάν το αποφασίσουν- να αλλάξουν την πορεία στο εθνικό σκάφος. Η ενότητα δεν αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει. Η πρόσθεση των «κουκιών» είναι φτωχός λογαριασμός. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δυναμική της αντιμνημονιακής μάχης. Η Κεντροδεξιά βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έναντι της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Διότι η τελευταία αποτελεί μια πολιτική απάτη: Ούτε Κέντρον είναι ούτε Αριστερά. Και ψαρεύει μέσα σε θολά νερά.

Το Ποτάμι, δε, του Στ. Θεοδωράκη διατηρεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Ποτέ άλλοτε δεν εμφανίσθηκε πολιτικό κόμμα χωρίς να έχει αρχές, ένα στοιχειώδες πρόγραμμα και κάθονται ορισμένοι αφελείς να ακούνε πομφόλυγες, αοριστολογίες, λέξεις χωρίς περιεχόμενο. Ο δε αρχηγός του αρνείται να συζητήσει με τους αντιπάλους του αλλά και ν’ απαντήσει σε απορίες πολιτών. Είναι φανερό ότι κατασκεύασαν αυτό το «μόρφωμα» εκείνοι που απλώς θέλουν να κόψουν ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και γι’ αυτόν τον λόγο του δίνουν προνομιακή θέση στα κατευθυνόμενα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και πόντους στις ύποπτες «σφυγμομετρήσεις». Ως νούμερο σατιρικής επιθεωρήσεως έχει απήχηση. Ως πολιτικό κόμμα, καμία. Ας έλθουμε όμως στον κ. Σαμαρά, που αποφάσισε να φορέσει την «προβιά» του κεντρώου. Τι ελπίζει μ’ αυτή τη νέα αμφίεση; Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι θέλει να δείξει πως έκοψε τις επαφές με την Ακροδεξιά, μετά τις αποκαλύψεις για τον στενό συνεργάτη του, τον κ. Μπαλτάκο. Άλλοι ισχυρίζονται ότι προσπαθεί μ’ αυτό τον τρόπο να συγκρατήσει διαρροές από τη Νέα Δημοκρατία.

Όλα αυτά αποτελούν ανοησίες και προκαλούν στους πολίτες πλήρη αδιαφορία. Το αν έχει ή δεν έχει επαφές ο κ. Μπαλτάκος με τη Χρυσή Αυγή δεν απασχολεί κανέναν. Εκείνο που έχει σημασία -και τηρείται σιγή- είναι το περιεχόμενο των όσων αφηγήθηκε ο κ. Μπαλτάκος για τις «μεθοδεύσεις» και όχι σε ποιον τα είπε. Από την άλλη πλευρά, η οποιαδήποτε «ιδεολογική» στροφή της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρον δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα. Ας το καταλάβουν άπαντες: Εκείνο που προέχει και το οποίο θα σταθμίσει ο ψηφοφόρος κατά την ώρα της κάλπης, είναι το ποιος βρίσκεται στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο και ποιος υπηρετεί τη γερμανοκατευθυνόμενη πολιτική των Μνημονίων.

Η συγκυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι ακολουθεί μια «ρεαλιστική» πολιτική για ν’ αντιμετωπίσει μια κρίση που θα είναι… «περαστική». Αυτή είναι η μεγάλη υποκρισία. Διότι η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για μια εθνική καταστροφή, για την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και για το ότι παρέδωσε τη χώρα στην κατοχή του Δ’ Ράιχ. Ψεύδεται ή αυταπατάται ο κ. Σαμαράς όταν λέει ότι ναι μεν πιάσαμε πάτο, αλλά από τώρα θα… ανεβαίνουμε! Τα «μέτρα του θανάτου» για τους πολίτες θα εξακολουθήσουν, ενώ έρχεται και νέο Μνημόνιο, με απατηλό μανδύα, για να εξαπατά τους δυστυχείς. Τα «φιλολαϊκά μέτρα» του κ. Σαμαρά -λόγω προεκλογικής περιόδου- είναι σαν τα βεγγαλικά των ανεγκέφαλων εγκληματιών που εκτοξεύουν κατά τη νύχτα της Αναστάσεως. Λάμπουν, αλλά τραυματίζουν θανάσιμα τους αθώους και ανύποπτους πολίτες, διότι πέφτουν στα κεφάλια τους. Δεν αρκεί η καταψήφιση εκείνων που μας έβαλαν στα Μνημόνια. Χρειάζεται ειδικό δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Κι αν στηθεί αυτό το δικαστήριο, πολλοί θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Συνειδητά η συγκυβέρνηση εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζιτών της Γερμανίας, δηλαδή της κεφαλαιοκρατίας. Κι αυτοί είναι που θέλουν να μας αφανίσουν. Ο μεγάλος Ζωρές έλεγε ότι: «Οι κεφαλαιοκρατικοί οφείλουν να ομολογήσουν στους εαυτούς των ότι στην πραγματικότητα οι νίκες του κεφαλαίου δεν έχουν τίποτε ανθρώπινο, εφόσον τη δύναμη της αληθινής ελευθερίας την κάνουν προνόμιο μόνο για μερικούς…». Κι ότι: «Στο βάθος της κεφαλαιοκρατίας υπάρχει η άρνηση του ανθρώπου…». Επαληθεύτηκαν στο ακέραιο τα λόγια του Ζωρές. Διότι τα Μνημόνια που μας έφεραν εξασφαλίζουν όχι απλώς ελευθερία, αλλά ασυδοσία στο μεγάλο κεφάλαιο και στους τραπεζίτες. Κι αρνούνται τον άνθρωπο, τον οποίο κατεδίκασαν σε εξουθένωση και εξαθλίωση πρωτοφανή. Σαμαράς και Βενιζέλος πρέπει να είναι τραγικά αφελείς (για να μη διατυπώσουμε χειρότερο χαρακτηρισμό) εάν πιστεύουν ειλικρινώς ότι «ήλθε η ώρα οι εταίροι να εκπληρώσουν κι αυτοί τις υποχρεώσεις τους»! Ή ότι πρόκειται ποτέ η Γερμανία, από καλή της διάθεση, να μας βγάλει τις μνημονιακές αλυσίδες. Το έδειξε καθαρά ότι εκείνη θα ελέγχει στο εξής την οικονομία μας. Κι αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε υπόδουλοι κι ότι έχουμε απωλέσει και την εθνική μας ανεξαρτησία.

Ο Ντε Γκωλ κατηγορούσε τον Πεταίν επειδή ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την ατιμωτική συνθηκολόγηση του 1940. Ήταν δηλαδή υπεύθυνος για την ντροπή της Γαλλίας. Καταδικάσθηκε για προδοσία κυρίως εξαιτίας αυτής της συνθηκολόγησης. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία φέρουν τις ευθύνες για την ατιμωτική συνθηκολόγηση και υποταγή στην «τρόικα». Φέρουν τα δύο κόμματα τις ευθύνες για την ντροπή της σύμπραξης στην κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας, επειδή αυτό ήθελε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Κι όσα ψιχία δίνουν τώρα προεκλογικά, δεν μπορούν να παραπλανήσουν κανένα. Ουδείς πιστεύει ότι ο δήμιος Στουρνάρας, το «μίσθαρνον όργανον» των τραπεζιτών και της «τρόικας», ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκε, τον έπιασε ο πόνος για τις στρατιές των ανέργων που αυτός εδημιούργησε και δίνει επιδόματα.

Το μόνο πλεόνασμα που έχουμε είναι εκείνο του θράσους και της εθνικής υποτέλειας. Γι’ αυτό μας δίνουν «εύσημα» οι δυνάστες του Βερολίνου. Δίνουν δηλαδή «εύσημα» στον Σαμαρά και στον ιπποκόμο του Βενιζέλο επειδή ακολούθησαν πιστά τις εντολές της καγκελαρίας, προκειμένου να περιέλθει ο ελληνικός λαός σε έσχατη ένδεια. Όλοι αυτοί στα σκοτεινά ξένα κέντρα του Βερολίνου και των Βρυξελών ακολούθησαν τις «υποθήκες» του μεγάλου γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού Μίλτον Φρίντμαν, που πέθανε σε ηλικία 94 ετών, το 2006. Οι παντοδύναμοι οπαδοί του τελειοποίησαν τη στρατηγική μιας μείζονος κρίσης προκειμένου να εκποιήσουν τμήματα της δημόσιας σφαίρας σε ιδιώτες -ενόσω οι πολίτες θα ήσαν ζαλισμένοι ακόμα από το σοκ της «ευρωπαϊκής» πολιτικής- και να μονιμοποιήσουν στη συνέχεια τις «μεταρρυθμίσεις». Πρόκειται για τη «στρατηγική» του δόγματος «σοκ και δέος», που αποσκοπεί να ελέγξει τη βούληση, την αντίληψη και την κατανόηση του αντιπάλου και κυριολεκτικά να τον καταστήσει ανίκανο να δράσει ή να αντιδράσει. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, μέσα σ’ αυτήν την καταστροφή του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, πόσο κωμικά ακούγεται να προβάλλει ως «επίτευγμα» ο κ. Σαμαράς ότι κάνει στροφή στο… Κέντρον!

Το αναπάντητο ερώτημα είναι άλλο: Τι απέγινε διεθνώς η Αριστερά; Τα μεν σοσιαλιστικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε καπιταλιστικά με πλαστή ταμπέλα, τα δε κομμουνιστικά, ουσιαστικά εξαφανίστηκαν. Κι όπως λέει η τηλεοπτική διαφήμιση: «Μπορεί κανείς να βοηθήσει;». Που είναι οι ιταλοί, γάλλοι, ισπανοί και πορτογάλοι κομμουνιστές να ξεσηκώσουν τους λαούς; Κάποτε, όταν το γαλλικό ή το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα έδιναν εντολές για απεργία, νέκρωναν οι χώρες. Τώρα που βρίσκονται; Ο Τολιάτι έκανε λόγο για την ανάγκη «ενός πλατιού μετώπου κοινωνικών δυνάμεων που πρέπει να συγκλίνουν στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό». Τον ξέχασαν, άραγε, οι συμπατριώτες του;

Εδώ, το ΚΚΕ δεν θέλει να ακούσει τίποτε από τις εμπειρίες των μεγάλων του κομμουνισμού, προς μεγάλη αγαλλίαση της Μέρκελ. Τα «πλατιά μέτωπα» τα έχει απορρίψει και ακολουθεί μοναχικό δρόμο, ο οποίος οδηγεί στο πουθενά. Παλιά, η ΕΔΑ έκανε τα πάντα για να συνεργασθεί με την Ένωση Κέντρου. Τώρα, ο κ. Κουτσούμπας υβρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτοντας το αριστερό μέτωπο. Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας ας αφήσει στην άκρη τους θιασώτες του τουρκικού προξενείου, ακατάλληλους για Ευρωβουλή, και ας επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στα μεγάλα προβλήματα, στα οποία καλείται να δώσει λύση τώρα που χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Οι «προλετάριοι» (με την ευρεία έννοια, μια και οι περισσότεροι έχουμε περιέλθει σ’ αυτήν την κατηγορία) ζητούν ξεκάθαρες υποσχέσεις κι έχουν εναποθέσει σ’ αυτόν τις ελπίδες τους. Ο Ζαν Ζωρές, ο μεγάλος αληθινός σοσιαλιστής και απόστολος της ειρήνης, έλεγε: «Ο προλετάριος θέλει να σιγουρευτεί πως δεν αγωνίζεται για μια χίμαιρα, πως δεν πολεμά για μια ιδέα κενή, πως μια μέρα θα υπάρχει περισσότερη ευημερία, ισότητα, περισσότερη χαρά…». Θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας θα δώσει τη σιγουριά αυτή που ζητούν και σήμερα οι προλετάριοι…