Δεν νιώθω σκλάβα κανενός…

Όπως για τους φίλους που είναι το δίχτυ προστασίας στη ζωή, για τους μαχητές Κύπριους, για την οικογένειά της, πρόσφυγες από την Μικρά Ασία που έμαθαν να επιβιώνουν γιατί η ζωή είναι ωραία και χρειάζεται χιούμορ για να την αντιμετωπίσεις. Βέβαια, γνώστης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ως σεναριογράφος, μας μιλά και για τη νοητική υποδούλωση, την οποία δεν δέχεται, γιατί οι Έλληνες γεννήθηκαν ελεύθεροι.

// Τι έχει αυτό το « Βαλς» που εξιτάρει τους τηλεθεατές;
Όταν σταμάτησε ο πρώτος κύκλος και ο ΑΝΤ1 έβαλε στη θέση του ξένη τουρκική σειρά καταποντίστηκε με μονοψήφια νούμερα τηλεθέασης και όταν ξανάρχισε ο «χορός» είδε τη θεαματικότητα να παίρνει την ανιούσα…
Καταρχάς η σειρά βασίζεται στο βιβλίο της Λένας Μαντά. Η σειρά που παίζεται σε Ελλάδα και Κύπρο, με έλληνες και κύπριους ηθοποιούς, έχει αγαπηθεί πολύ γιατί μιλά για φίλους. Για μένα οι φίλοι είναι η οικογένειά μας. Προσωπικά εγώ, ως Μαρία, έχω στηριχτεί πολύ στους φίλους μου. Οι φίλοι είναι το δίχτυ ασφαλείας στη ζωή. Οι φίλοι οι αληθινοί σε στηρίζουν με ανιδιοτέλεια και στις χαρούμενες και στις δύσκολες στιγμές. Αυτό το μήνυμα θέλω να περάσω μέσα από τη σειρά. Δεν θέλω να αναπαράγω μέσα από τις σειρές την κακία, τον αρνητισμό, που υπάρχει στην κοινωνία. Αυτήν τη βιώνουμε. Από εκεί και πέρα τι κάνουμε; Την αναπαράγουμε και στην τέχνη; Τι νόημα έχει;

// Τι πρέπει να δίνει η τέχνη;
Ένα αξιακό σύστημα. Μιλάμε όλοι μας για κρίση αξιών και πράγματι έτσι είναι. Πιστεύω στην αξία και την ηθική που κουβαλά ο καθένας μας ατομικά. Αν αυτή η ατομική αξία περάσει σε μια ομάδα, επηρεάσει και τους άλλους, τότε γίνεται συλλογική. Οι άνθρωποι οι δοτικοί, οι ειλικρινείς δεν μπορούν να μην επηρεάσουν τη σκέψη των άλλων. Τους βάζουν σε μια διαδικασία αυτοκριτικής. Η τέχνη επικοινωνεί τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Όμως, για να τα βγάλεις πέρα με τη ζωή πρέπει να έχεις χιούμορ. Γιατί η ζωή, όσο διαρκέσει για τον καθένας μας, πρέπει να είναι ωραία. Η τέχνη τώρα, σε δύσκολους καιρούς, λειτουργεί ως αντίβαρο στην κατήφεια και βοηθάει την ψυχή να ευφρανθεί. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η ψυχική ανάταση.

// Περνάμε δύσκολες εποχές;
Και ποια εποχή ήταν εύκολη; Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Β’, ήταν εύκολα; Ο άνθρωπος με το που γεννιέται πρέπει να αγωνιστεί για να επιβιώσει. Και αυτό έχει μεγάλη δυσκολία από μόνο του. Για να μη μιλήσουμε για την αντιμετώπιση του φιλοσοφικού και υπαρξιακού θέματος του θανάτου που κανείς δεν είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Με τη ζωή λοιπόν, για να τα βγάλεις πέρα, πρέπει να έχεις σθένος και αξίες αδιαπραγμάτευτες.
Η κρίση όμως έχει και ένα θετικό κομμάτι. Μας έφερε ενώπιος ενωπίω με τις μέχρι τώρα επιλογές μας. Για το πώς έχει κυλήσει η ζωή μας μέχρι σήμερα.

// Δεν σας προβληματίζει ότι ξένες δυνάμεις κανονίζουν το μέλλον μας;
Δεν νιώθω ότι η χώρα μου είναι αποικία κανενός. Η ελευθερία καταρρέει αν νιώσεις νοητική υποδούλωση. Μέσα μου δεν νιώθω σκλάβα κανενός. Αν δεν θέλεις δεν θα σου κάτσει κανένας στο σβέρκο. Θα μάθω να ζω με πιο λίγα, θα δώσω άλλο νόημα στη ζωή μου, αλλά να γίνω υποτελής κάποιου άλλου, συγνώμη, αλλά ως ελληνικό πνεύμα δεν το δέχομαι.

// Υπάρχει όμως ένας ρεαλισμός, μια αντικειμενικότητα. Μας έχουν σκλαβώσει οικονομικά. Εσείς από που αντλείτε αυτήν τη δύναμη και την αισιοδοξία;
Κατάγομαι από οικογένεια προσφύγων, από την Προύσσα. Οι δικοί μου έχασαν τα πάντα στη Μικρασιατική Καταστροφή. Όταν φτάσανε στην Ελλάδα δεν είχαν τίποτα. Ξέρετε τι σημαίνει τίποτα; Να είσαι από αριστοκρατική οικογένεια και να φτάνεις ρακένδυτος; Να τα έχεις χάσει όλα; Είχαν τη ζωή τους όμως, την ελευθερία τους. Δεν είχαν το δρεπάνι του Τούρκου και άρχισαν να δουλεύουν πάρα πολύ σκληρά από την αρχή. Ο λαός μας έχει αντέξει πάρα πολλά. Πόσους πολέμους, πόση φτώχεια, πόση ξενιτιά, πόσους αγώνες για δημοκρατία; Ο λαός μας προσαρμόζεται στις συνθήκες και αντιδρά όταν φτάσει η κατάλληλη ώρα.

Δεν λέω ότι δεν έχουν μειωθεί οι απολαβές μου. Δεν λέω ότι δεν με έχουν τσακίσει τα «χαράτσια». Αλλά το παλεύω. Το οφείλω σε εμένα, και στον 16χρονο γιο μου, τον Αλκιβιάδη, δουλεύοντας πάρα πολύ.

// Η Ευρώπη του πολιτισμού δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε. Γιατί ωραίες οι τέχνες και τα γράμματα αλλά υπάρχει και ο πολιτισμός της καθημερινότητας που δεν συνάδει με τα κομμένα ρεύματα και τις αυτοκτονίες από τα μπαλκόνια λόγω χρεών…
Ποτέ ο Βορράς με τον Νότο δεν είχε την ίδια κουλτούρα και στάση ζωής. Νομίζω ότι το να έχουμε κοινό νόμισμα δεν μας κάνει αυτόματα να έχουμε την ίδια νοοτροπία. Υπάρχει μια μεγάλη ανισότητα. Άλλο είναι να έχεις πενήντα ευρώ στην τσέπη σου στη Γερμανία και άλλο στην Ελλάδα.

// Ο Λάκης Λαζόπουλος ωστόσο περνά τη γερμανική πολιτική και τη Μέρκελ, στο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», από γενεές δεκατέσσερις…
Το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», για μένα, είναι η φωνή που θες να ακούσεις. Η σάτιρα στο αποκορύφωμά της.

// Πως έγινε η συνεργασία με τον Λάκη, για τα 12 αυτόφωρα του «Δια ταύτα»;
Με τον Λάκη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από τότε που υποδυόμουν την κόρη της χήρας Μήτση. Από τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους». Ήξερε ότι γράφω. Ήμουν για καιρό και στην σεναριογραφική ομάδα των «Κλεμμένων ονείρων». Έτσι με φώναξε εμένα και τον Πάνο Έξαρχο και γράψαμε επεισόδια για το «Δια ταύτα», όπως τις κλεπτομανείς των βορείων προαστίων, αλλά και το επεισόδιο με την Ελένη Καστάνη ως ρωσίδα μπαλαρίνα που σπάει το ταβάνι και πέφτει στο κεφάλι του Τάκη Ζαχαράτου. Βέβαια, η μεγαλύτερη συγκίνηση για μένα είναι όταν υποδύθηκα στο «Δια ταύτα» ξανά την κόρη της χήρας Μήτση. Με πήγε χρόνια πίσω. Αυτά τα χρόνια είναι ο εσωτερικός μου πλούτος.

// Τι άνθρωπος είναι ο Λάκης Λαζόπουλος;
Ευαίσθητος, ευφυής, ανοιχτό μυαλό, δεκτικός, πατρικός, γενναιόδωρος. Έχει τόσα πολλά πράγματα να πει και να ανταλλάξει με τους άλλους. Έχει μια ομορφιά το να συνεργάζεσαι με τον Λάκη.

// Θεατρικά που θα σας δούμε;
Από τον Οκτώβριο στο «Θέατρο 104» στο Γκάζι, πρώην «Θέατρο Κιμούλη». Είναι βασισμένο πάνω στη συγγραφέα Πατρίσια Χάισμιθ. Την ξέρουμε από την τριλογία του κύριου Ριπλέι. Το έργο αφορά τον δάσκαλο και τον μαθητή. Αυτή, ως συγγραφέας, παραδίδει κάποια μαθήματα. Οι φοιτητές που την παρακολουθούν καταρχάς τη θαυμάζουν. Αλλά ο αυταρχισμός της και η περιφρόνησή της πολλές φορές προκαλεί τη νέα γενιά. Έχω διδάξει σε δραματική σχολή και είναι πολύ δύσκολο. Για να είσαι δάσκαλος πρέπει να μη φοβάσαι τη νέα γενιά που έρχεται με φόρα.

// Πώς γίνεται κάποιος συγγραφέας;
Σου βγαίνει από μέσα σου. Μπορεί να σου πάρει από δύο μήνες μέχρι και έναν χρόνο για να γράψεις ένα βιβλίο. Το βιβλίο που έγραψα, «366 Ημέρες», ουσιαστικά ήταν ένα ημερολόγιο από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Ο συγγραφέας γράφει για αυτό που θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον.

// Σας βρίσκω στην Κύπρο για τα γυρίσματα του «Βαλς». Πως βλέπετε σήμερα τους Κύπριους;
Αγωνιστές. Με το πρόσφατο «κούρεμα» οι άνθρωποι πέρασαν μεγάλο σοκ. Αλλά είναι πολλοί αλληλέγγυοι. Εγώ, όταν έγινε το μπαμ, ήμουν στην Κύπρο για τα γυρίσματα της σειράς. Η σειρά για 20 μέρες δεν μπορούσε να γυριστεί. Το βαν για τα εξωτερικά γυρίσματα δεν είχε βενζίνη για να βάλει. Ξέρετε τι είναι να μην υπάρχει ρευστό; Δεν υπήρχαν χρήματα. Κατέρρευσε το σύστημα. Δεν μπορούσες να αγοράσεις τίποτα. Φοβερή εμπειρία. Αλλά οι Κύπριοι είναι μαχητές και με αποφασιστικές κινήσεις ανέκαμψαν γρήγορα. Είναι γενναίοι και σε ετοιμότητα.

// Στη σειρά «Βαλς με 12 θεούς» είδαμε να παίζει και ο γιος σας, ο Αλκιβιάδης. Πως ήταν να συνεργάζεστε με τον γιο; Θα γίνει ηθοποιός;
Καταρχάς το ήθελε μόνος του. Μου λέει, θέλω να υποδυθώ τον Άρη. Ένα 16χρονο παιδί. Στην αρχή αισθάνθηκα περίεργα. Αλλά αφού το ήθελε δεν έπρεπε να τον αποθαρρύνω. Λειτούργησε άψογα στο γύρισμα. Περιττό να σας πω ότι και εγώ και ο μπαμπάς του, ο Στράτος Τζώρτζογλου (γιατί είχαμε μια σκηνή και οι τρεις μαζί, καθώς στη σειρά εγώ υποδύομαι μια δικηγόρο και ο Στράτος τον πρόεδρο μιας εταιρείας) συγκινηθήκαμε πάρα πολύ. Ο Αλκιβιάδης θέλει να σπουδάσει σκηνοθεσία στην Αμερική. Μακάρι να κάνει αυτό που του αρέσει γιατί έτσι θα είναι καλός. Οι σπουδές στο εξωτερικό δεν είναι μετανάστευση. Δεν γίνονται από ανάγκη. Η ανάγκη είναι η εξερεύνηση.