Τέσσερα χρόνια μετά: Η ιστορία δεν τελείωσε
Το εγχώριο κομματικό σύστημα διακυβέρνησης -με θεσμικό εκπρόσωπο τον Γ. Παπανδρέου- ανέθεσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ της χώρας στην χρηματοπιστωτική δομή και στο δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε, ενώ από την πλευρά του το πλέγμα της διαπλοκής θεώρησε ότι ανοίγει μια νέα προοπτική τόσο για την αύξηση της πολιτικής του ισχύος όσο και για την ασύδοτη κερδοσκοπική του δράση.
ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ. Τα θεμελιώδη, τα βασικά συνεκτικά στοιχεία που συγκροτούσαν το δημοκρατικό πολίτευμα αλλά και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας σε οικονομικό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, όλα αυτά αποδυναμώθηκαν, διαλύθηκαν, απαξιώθηκαν.
Το κυριότερο: Οι πολίτες, η κοινωνία καταγγέλθηκαν, ενοχοποιήθηκαν, οδηγήθηκαν σε έναν κοινωνικό εμφύλιο… Ολόκληρο το παρελθόν διαγράφηκε με μια μονοκονδυλιά… Το παρόν έγινε αβίωτο, επικίνδυνο, ανασφαλές… χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, κυρίως για τη νέα γενιά που παίρνει τον δρόμο του ξενιτεμού.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την καταστροφική εκείνη απόφαση, μπορούμε να προχωρήσουμε σε έναν ψύχραιμο «απολογισμό», να αναστοχαστούμε πώς φθάσαμε στην 23η Απριλίου του 2010 για να εκτιμήσουμε πού βρισκόμαστε σήμερα…
Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει ή να υποβαθμίσει ούτε τις στρεβλώσεις μιας εν πολλοίς παρασιτικής παραγωγικής δομής της οικονομίας μας, ούτε την αποδυνάμωση του συστήματος διακυβέρνησης από ένα κύκλωμα εργολαβικών και τραπεζικών συμφερόντων, ούτε τον υπερδανεισμό, τις σπατάλες, τις ελλειμματικές λειτουργίες του κοινωνικού κράτους…
Όμως σήμερα όχι μόνο τίποτα από όλα αυτά δεν έχει διορθωθεί, αλλά αντίθετα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε όλους τους τομείς. Πρόκειται άραγε για μια αποτυχία της εφαρμογής του προγράμματος ή των βασικών επιλογών του ιδίου του προγράμματος, των περίφημων Μνημονίων;
Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το πρόγραμμα και οι στόχοι του επιτεύχθηκαν στο ακέραιο. Η επιλογή του Γ. Παπανδρέου και των συμφερόντων που τον στήριζαν ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι πράξη που προέκυψε από άγνοια ή αφέλεια. Το ίδιο ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ήταν η διάλυση των παραγωγικών δομών της χώρας, η ουσιαστική κατάργηση των θεσμών του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων και θεσμών, ο εξανδραποδισμός των ελλήνων πολιτών. ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ήταν ο εξευτελισμός του Κοινοβουλίου, η συστηματική παραβίαση των συνταγματικών ορίων, η χειραγώγηση των σχημάτων διακυβέρνησης που κατάντησαν εντολοδόχοι της «τρόικας».
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΕΤΥΧΕ. Σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια η γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ εδραίωσε και διεύρυνε την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Η πολιτική της λιτότητας, της δημοσιονομικής περιστολής, της πρωτοκαθεδρίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος αποτελεί ΤΟ «ΕΔΑΦΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ IMPERIUM.
Το «κατάντημα», η καταστροφή της Ελλάδας επισείεται σήμερα ως φόβητρο, ως «μπαμπούλας», σε όποιους θεώρησαν ότι μπορούν να αποκλίνουν ή να αμφισβητήσουν την ηγεμονική αυτή δομή και συνακόλουθα τα προγράμματα λιτότητας.
Ο ευρωπαϊκός «νότος» μετατράπηκε σε κοινωνική και οικονομική «περιφέρεια» ενώ σήμερα η κ. Μέρκελ κουνά απειλητικά το δάκτυλο στη Γαλλία και περίτρομος ο γάλλος πρωθυπουργός παίρνει μέσα σε μια νύχτα περιοριστικά μέτρα 50 δισ. ευρώ δηλώνοντας όχι απλώς την οικονομική αλλά κυρίως ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ.
Διανύουμε ένα κρίσιμο ιστορικό μεταίχμιο που έχει δύο «προοπτικές», δύο εναλλακτικές εκδοχές. Ή την αντίσταση και την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικοοικονομικής εξουσίας και του τρόπου που αυτή ερμηνεύει τον κόσμο ή την υποταγή σε έναν σύγχρονο τεχνολογικό μεσαίωνα, σε μια αόρατη εξουσιαστική δομή που καθορίζει τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τις αξίες μας.
Σ’ αυτή την ακρωτηριασμένη, την αυταρχική κοινοβουλευτική δημοκρατία που ζούμε ως Ελλάδα και ως Ευρώπη το μόνο εφόδιο που διαθέτουμε είναι η ατομική και συλλογική αντίδραση. Είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε ως πολίτες, ως κοινωνία σε ένα τέτοιο καθεστώς, ότι η αξιοπρέπειά μας, η πίστη μας στις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης αποτελούν το πιο ισχυρό μας όπλο.
Δυστυχώς ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται υπό την επιρροή της επιχείρησης «σοκ και δέος».
Η απογοήτευση, η αυτο-περιθωριοποίηση, η αποχή από τη συλλογική δράση, η αποπολιτικοποίηση αποτελούν εκφράσεις μιας ευρύτερης πολιτικοϊδεολογικής κρίσης που συνοδεύει την τετραετία των Μνημονίων και την κατάρρευση του συστήματος διακυβέρνησης.
Η Ιστορία όμως δεν τελείωσε… Αφετηρία μιας νέας αγωνιστικής πορείας ας γίνει ο απολογισμός και η συνειδητοποίηση των δεινών που υπέστη η κοινωνία μας από εκείνους που παρέδωσαν τη χώρα και την πολιτική εξουσία στους πολιτικοοικονομικούς δυνάστες μας.
Ο αγώνας και η ψήφος των πολιτών σε τελική ανάλυση πρέπει και μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων και να ανοίξει νέες, ελπιδοφόρες, προοπτικές.
«Αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
(Κ. Βάρναλης).