Τέσσερα συμπεράσματα από την υπόθεση Σαμπιχά
Δεν θα επαναλάβω τις λεπτομέρειες της ιστορίας, έχει ήδη γίνει γνωστή στο πανελλήνιο. Θέλω μόνο να εκθέσω μερικά συμπεράσματα που θεωρώ ότι αβίαστα προκύπτουν από τον τραγικό αυτοδιασυρμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να τα θέσω υπό την κρίση του καλόπιστου έλληνα αναγνώστη.
1. Η ισχύς του προξενικού μηχανισμού στην ελληνική Θράκη παραμένει μεγάλη, επειδή εμείς (ως κόμματα, κοινωνία, άτομα) της το επιτρέπουμε. Οι πιέσεις που ασκεί και το δέλεαρ των ψήφων αφορούν το σύνολο του κομματικού συστήματος, ασχέτως ιδεολογίας. Ακόμη και στην παρούσα περίσταση, όπου η υπερψήφιση του κόμματος DEB (των τουρκοφρόνων) στις ευρωεκλογές είναι γραμμή απαράβατη, ακόμη και τώρα ένα κόμμα της εναλλακτικής δήθεν πολιτικής δεν τόλμησε να βάλει μειονοτική υποψηφιότητα χωρίς τουρκικό χρώμα! Πόσο δύσκολο είναι τελικά να υπάρξει μία εθνική γραμμή κοινή για τα ελληνικά κόμματα, που θα εξουδετέρωνε το όπλο της Άγκυρας; Η διαιώνιση αυτής της ταπεινωτικής κατάστασης είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της αυτοκαταστροφικής παραλυσίας και του ντροπιαστικού πρωτογονισμού της πολιτικής μας ζωής.
2. Η αλήθεια για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι πια γνωστή σε μεγάλο μέρος της πολιτικά εγγράμματης ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός ότι πέρα από τους Τουρκογενείς (ή Τούρκους) υπάρχουν και οι Πομάκοι και οι Ρομά αναδείχθηκε με την υποψηφιότητα της Σαμπιχά (και δη με την ακύρωσή της!) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Βεβαίως παραμένουν οι εθνομηδενιστικοί και μισελληνικοί θύλακες που την αρνούνται. Άλλοι στα πανεπιστήμια, άλλοι σε κόμματα, άλλοι σε ΜΜΕ εξακολουθούν να αρνούνται το προφανές, αλλά ποιον να πείσουν; Θα πείσουν τη Σαμπιχά ότι είναι… Τουρκάλα; Η εμμονή τους στην τουρκική γραμμή δείχνει δύο τινά: Είτε είναι ιδεοληπτικοί σε βαθμό κλινικής περίπτωσης, είτε έχουν απτό προσωπικό συμφέρον (οικονομικό, εκλογικό…). Τρίτη εξήγηση δεν χωράει.
3. Ο εθνομηδενισμός, που διά στόματος Χριστόπουλου εξέμεσε τις «θέσεις» του για τη Θράκη, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Όσο είναι καλυμμένος πίσω από ακαδημαϊκούς και καλά τίτλους, μπορεί να ευδοκιμεί και να παράγει καριέρες και αξιώματα. Όταν όμως βγει στο πολιτικό μεϊντάνι και στο φως της πραγματικότητας δεν αντέχει. Ειδικά στην περίπτωση της δικής μας χώρας, όπου η αποικιοκρατία καλά κρατεί, είναι φανερό ότι οι προσεγγίσεις τύπου ΚΕΜΟ, Σόρος και το κακό συναπάντημα είναι μια μισελληνική συμπλεγματικότητα που γίνεται καταγέλαστη. Ευτυχώς που κάποιοι παρασύρονται από πολιτικές φιλοδοξίες και βλέπουμε τι άδειο (και επικίνδυνο!) πουκάμισο είναι η δήθεν τάξη των διανοούμενων της Αθήνας.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το ακατόρθωτο. Απέδειξε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι καμία πατριωτική, λογική και δημοκρατική θέση δεν έχει μέλλον στο εσωτερικό του. Όταν μια υποψηφιότητα σαν της Σαμπιχά τη βγάζει «εθνικιστική» είναι προφανές ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε άλλον πλανήτη. Ειδικά η τοπική οργάνωσή του στην Ξάνθη απέδειξε ότι συνδυάζει παλαιοκομματισμό, ζαχαριαδισμό και φιλοτουρκισμό με έναν μοναδικό τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί. Ίσως να τους οφείλουμε όντως χάρη, που σχετικά έγκαιρα διέλυσαν τις ψευδαισθήσεις μας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό θα αποτελέσει την επόμενη παταγώδη διάψευση του ελληνικού λαού. Όταν πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, όταν έχεις τέτοια παχυλή άγνοια για κρίσιμα εθνικά θέματα, κι όταν οι δικαιολογίες που εκ των υστέρων αναζητάς φωτίζουν ακόμη χειρότερα την πρώτη σου γκάφα, τι αποδεικνύεις; Ότι δεν αποτελείς την ελπίδα της χώρας που την τρώει η Σκύλλα των Μνημονίων, αλλά τη Χάρυβδη του ερασιτεχνισμού, της κουτοπονηριάς και της ιδεολογικής μασκαράτας.