«Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας»…

Η γερμανόδουλη Νέα Δημοκρατία και το λείψανο του ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να κάνουν λόγο για «διάσταση απόψεων» μεταξύ Τσίπρα και της ομάδας του Λαφαζάνη. Η ενιαία τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είναι αυτή: «Θα επαναδιαπραγματευτούμε τα πάντα μέσα στην Ευρωζώνη, αλλά εάν οι γερμανοντυμένοι “εταίροι” φανούν αδιάλλακτοι, τότε τίποτα δεν θα μας εμποδίσει να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και να επανεξετάσουμε την παραμονή μας στην Ευρωζώνη». Τελεία και παύλα. Αποτελεί σφάλμα όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων το ότι δεν κάθισαν να μελετήσουν και να εξηγήσουν στους πολίτες πώς ξεκίνησε η γερμανική ηγεμονία, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η πολιτική του ευρώ και πώς υποδουλωθήκαμε στο Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ. Να πουν γιατί πρέπει να διώξουμε τα «ντόμπερμαν» της «τρόικας», αλλά και για τη μετάλλαξη των πολιτικών ιδεολογιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Διότι ο στυγνός, ανελέητος καπιταλισμός έκανε απροκάλυπτη γενική έφοδο προκειμένου να ισοπεδώσει τους πολίτες των κρατών του Νότου.

Όλα ξεκίνησαν από το κατάπτυστο Μάαστριχτ. Θα παραμείνουν αιώνια στιγματισμένοι εκείνοι που το αποδέχθηκαν. Κι έτσι είδαμε την Ευρώπη να μεταβάλλεται σʼ ένα απέραντο φρενοκομείο. Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια Ιστορία δεν υπήρξε τέτοια ιδεολογική σύγχυση και σαλαμοποίηση. Ποτέ άλλοτε οι πολιτικοί της Ευρώπης δεν έγιναν τόσο μασκαράδες και ποτέ άλλοτε –πάντα σε ευρωπαϊκό επίπεδο– η Αριστερά δεν υπέστη τέτοια συρρίκνωση, σχεδόν εξαφάνιση. Ένα μικρό δείγμα, για να αντιληφθούμε τον τραγέλαφο που επικρατεί: Ακροδεξιοί εμφανίστηκαν ως… προοδευτικοί και «σοσιαλιστές» ως… αντιδραστικοί! Ένας αντιδραστικός ιρλανδός ευρωβουλευτής, ο Πέισλι, ήταν αυτός που προειδοποίησε εγκαίρως για τη δικτατορία της Ευρωζώνης. Είχε πει: «Αναπτύσσεται μια πολιτική φιλοσοφία σύμφωνα με την οποία οι λαοί της Ευρώπης θα επιτρέπεται να ψηφίζουν μονάχα όταν ψηφίζουν ό,τι επιθυμεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο!»… Πράγματι, γιʼ αυτό δεν κάνουν δημοψήφισμα εάν οι λαοί θέλουν να μείνουν στο ευρώ. Κι είναι επίσης παράδοξο ότι ο εμφανιζόμενος ως «σοσιαλιστής», ο Κοτ, κήρυξε την αντιδραστική γραμμή λέγοντας ότι: «Το Μάαστριχτ συνεχίζεται. Πρέπει να αποπερατώσουμε τις διαδικασίες επικύρωσης που άρχισαν στις χώρες μας». Αυτή ήταν η γραμμή του Δ΄ Ράιχ για να προχωρήσει στην παντοκρατορία του. Αντιθέτως, ο εκπρόσωπος της Δεξιάς, ο Τίντεμανς, είπε: «Είναι αυτονόητο ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την εξέλιξη της ΕΟΚ, να γίνει ή να μη γίνει μέλος της…». Και οι Πράσινοι, που ποζάρουν ως… «άκρως προοδευτικοί», είχαν καταθέσει σχέδιο ψηφίσματος, με το οποίο… κατήγγειλαν «κάθε απόπειρα χρησιμοποίησης της ψήφου των δανών εκλογέων για περαιτέρω αποδυνάμωση της διαδικασίας “δημοκρατικής” και ομοσπονδιακής ολοκλήρωσης της Ευρώπης»! Γερμανική εφημερίδα, η «Φρακφούρτερ Αλγκεμάινε» ήταν που έγραψε ότι: «Παντού, πίσω από τις καλοπροαίρετες επιφυλάξεις που προβάλλονται βάσιμα κατά του Μάαστριχτ βρίσκεται η –από θέσεις αρχής– άρνηση προώθησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», δηλαδή της γερμανοευρωπαϊκής δικτατορίας. Ο τραγέλαφος συνεχιζόταν και κανείς δεν το πρόσεχε. Η γαλλική ολιγαρχία είχε πανικοβληθεί από το ρεύμα εναντίον του Μάαστριχτ. Βρήκε σύμμαχό της το μεταλλαγμένο και παραμορφωμένο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αυτό ήταν που προσπαθούσε να συσπειρώσει την Αριστερά… υπέρ του Μάαστριχτ! Στην απελπισία του να υπερψηφιστεί, με οποιοδήποτε κόστος, το Μάαστριχτ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα προσέφερε στους Πράσινους… πενήντα βουλευτικές έδρες! Οι Γερμανοί τού έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο: «Ή περνάτε το Μάαστριχτ ή ΕΟΚ τέλος…»!

Ο Ζακ Ντελόρ, από τους χειρότερους εκπροσώπους του διεθνούς καπιταλισμού, φοβόταν τον αυξανόμενο σκεπτικισμό των ευρωπαίων εκλογέων απέναντι στον δικτατορικό συγκεντρωτισμό της μεγάλης διακυβέρνησης. Ο διεθνής καπιταλισμός είχε αποφασίσει να τερματίσει τον βίο της Ευρώπης των αξιών και να λειτουργήσει στο εξής η δικτατορία της παγκοσμιοποίησης. Κι ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας της Γερμανίας Τέο Βάιγκελ διαβεβαίωνε με έπαρση ότι: «Η Γερμανία δεν θα επιτρέψει να μπει νερό στο κρασί των κριτηρίων που θα χρησιμοποιηθούν για το πέρασμα των χωρών της ΕΟΚ στο κοινό νόμισμα…». Έτσι, η Γερμανία παγίδεψε και υπέταξε με το ευρώ τους λαούς. Ποιος πολιτικός αντελήφθη εγκαίρως τι συνέβαινε και πού βάδιζε ο κόσμος; Ποιος πολιτικός συνειδητοποίησε ότι μπαίναμε στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με υπερόπλο το ευρώ; Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα οι πολιτικοί φοβούνται να αμφισβητήσουν το «ταμπού» του ευρώ. Μοναδικές τιμητικές εξαιρέσεις από λίγους, όπως οι Αλέκος Αλαβάνος, Θόδωρος Κατσανέβας, Δημ. Καζάκης, Νικολόπουλος, Λαφαζάνης αλλά και ορισμένους δημοσιογράφους, όπως ο Δελαστίκ, ο Νίκος Ιγγλέσης και κάποιοι άλλοι. Τώρα βαδίζουμε προς τις κάλπες. Όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλοι οι αντιμνημονιακοί σε λαϊκό μέτωπο, πρέπει να θέσουν στους ψηφοφόρους το εξής απλό δίλημμα: Θέλετε να μείνετε σʼ αυτό το αίσχος της φτώχειας, της ληστοκρατίας, της ανεργίας, της δυστυχίας; Τότε πηγαίνετε με τη Νέα Δημοκρατία. Θέλετε να αποτινάξουμε τη γερμανική ευρωπαϊκή κατοχή και τα Μνημόνια; Θέλετε να αντισταθούμε –επιτέλους– στους γερμανούς κατακτητές; Τότε ξέρετε πώς πρέπει να κάνετε χρήση της ψήφου σας. Να γκρεμίσουμε τη Νέα Δημοκρατία και να θάψουμε ΠΑΣΟΚ, Ελιές, βρώμικα Ποτάμια και Φαρισαίους της ΔΗΜΑΡ. Άλλη λύση για να ανατείλει ο ήλιος της ελευθερίας δεν υπάρχει. Θα μπορούσε να είναι μια επανάσταση. Αλλά μην κάνουμε όνειρα. Καλύτερα οι εφικτές και απλές λύσεις. Η ψήφος μπορεί να κόψει τον μνημονιακό γόρδιο δεσμό. Πρέπει οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι βιώνουμε τη χειρότερη ξενοκρατία και την πιο επικίνδυνη απʼ όσες γνώρισε από το βάθος του χρόνου αυτός ο τόπος. Έχουν γραφεί πολλά για την περίοδο της αμερικανοκρατίας. Στις 23 Απριλίου 1947, η Αμερικανική Γερουσία παρέσχε την έγκρισή της για βοήθεια στη χώρα μας ενώ στις 15 Μαΐου εγκρίθηκε από το Κογκρέσο. Στις 22 Μαΐου 1947, το δόγμα Τρούμαν έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους. Ο στρατηγός Μάρσαλ ανέλαβε τη διαχείριση της βοήθειας, εισπράττοντας από τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως και Ανασυγκροτήσεως την πρώτη επιταγή από 100 εκατ. δολάρια για τις αρχικές δαπάνες της αμερικανικής ευθύνης στην Ελλάδα. Την όλη μεθόδευση για τη διάθεση των κονδυλίων ανέλαβε ο Γκρίνσγουολντ, πρώην κυβερνήτης της Νεμπράσκα, αθυρόστομος, βάναυσος και αδίστακτος. Αυτός έγινε συγκυβερνήτης της Ελλάδας. Είχαμε και τότε «τρόικα»: Τον Γκρίνσγουολντ, τον πρεσβευτή Μακ Βι και τον αρχηγό της στρατιωτικής αποστολής που θα αναλάμβανε τη χορήγηση των αμερικανικών όπλων, τον στρατηγό Λάιβσεϊ. Υπήρξε μάλιστα σύγχυση εξουσιών και έντονες αντιδικίες φατριών. Ακόμα και τότε, όμως, με τη «βοήθεια», με τα δολάρια που μας έδωσαν, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να αναστηλώσουν την ελληνική κοινωνία και να ανεβάσουν το επίπεδο ζωής των πολιτών, έστω στοιχειωδώς. Σήμερα, μας απομυζούν οι γερμανοί πάτρωνες και η κοινωνία συνεχώς και περισσότερο εξαθλιώνεται. Μας κλέβουν, ξεπουλάμε τα πάντα και προοπτική αλλαγής δεν υπάρχει. Τι πράττει τώρα η συγκυβέρνηση της συμφοράς; Κατʼ αρχάς, εάν η Νέα Δημοκρατία ήταν αντιμνημονιακή θα ήταν πανίσχυρη. Προτίμησε όμως να υποκύψει και να υπηρετήσει τη «νέα τάξη πραγμάτων», αδιαφορώντας για το πού οδηγούσε τη χώρα. Θα μας πουν ότι με την πολιτική που εφαρμόζει ο κ. Σαμαράς φροντίζει ακριβώς να μας βγάλει από την κόλαση που βιώνουμε. Η πολιτική του, όμως, και όποια μέτρα παίρνει εντάσσονται στη «λογική» (δηλαδή στον παραλογισμό) της γερμανικής καγκελαρίας και των ξένων μεγαλοτραπεζιτών. Το παραμικρό δεν μπορεί να αποφασίσει εάν δεν έχει την άδεια και την έγκριση των ξένων αφεντάδων. Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ στην ουσία δεν είναι κυβέρνηση. Αποτελεί «υπαλληλική ομάδα» που παίρνει εντολές για το τι θα κάνει από την «τρόικα». Κι απόδειξη της «υπαλληλικής εξάρτησης» του κ. Σαμαρά από την καγκελαρία ήταν η επίσκεψη της μαντάμ Μέρκελ σε προεκλογική περίοδο για να στηρίξει τον εκλεκτό της που κινδυνεύει. Η περίπτωση θυμίζει το θεατρικό έργο του Φρίντριχ Ντίρενματ: «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας». Στο έργο αυτό γίνεται μια «τερατώδης» αλληγορία της παντοδυναμίας του χρήματος, που διαφθείρει τις συνειδήσεις, ξεθεμελιώνει τις ηθικές αρχές, εκπορνεύει τα αισθήματα και δημιουργεί μια «καινούργια τάξη πραγμάτων». Ο Ντίρενματ σαρκάζει ιδέες και θεσμούς, που κατάντησαν κούφια λόγια και χρησιμεύουν μόνο για να σκεπάζουν με λαμπερό προπέτασμα το ασελγές συμφέρον. Το ίδιο συνέβη με την επίσκεψη της μαντάμ Μέρκελ (έστω και αν δεν είναι τόσο… γηραιά)! Με την παντοδυναμία του ευρώ διαφθείρει συνειδήσεις, ξεθεμελιώνει ηθικές αρχές (με την εξαθλίωση των πολιτών), δημιουργεί τη νέα τάξη πραγμάτων της γερμανικής παγκοσμιοποίησης και τα κούφια λόγια ότι «βγαίνουμε από την κρίση», «περάσαμε τα δύσκολα» και «επιτύχαμε πλεόνασμα» σκεπάζουν με λαμπερό προπέτασμα το «ασελγές συμφέρον» της καγκελαρίας, των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Ο κ. Βύρων Πολύδωρας στο βιβλίο του «Ποια Ευρώπη;» (εκδόσεις Λιβάνη) τονίζει: «Είναι κατάδηλο και αυταπόδεικτο πως η παρέμβαση των ευρωπαίων εταίρων μας με τη συνδρομή, λόγω τεχνογνωσίας (!), του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν έγινε για το καλό και χάριν της Ελλάδος. Έγινε για καλό των τραπεζιτών και τοκογλυφικών δανειστών μας, για τα χρηματοπιστωτικά κέντρα της οικονομίας, τους μεγάλους ομολογιούχους δανειστές-τράπεζες, που ήσαν ταυτόχρονα και “σορτάρηδες”, και όχι φυσικά για τους απλούς έλληνες μικροομολογιούχους. Η Ελλάδα ήταν η αφορμή. Το ινδικό χοιρίδιο για το απόλυτο πείραμα. Ήταν η ώρα του Σάυλωκ, του αγριεμένου εναντίον του οφειλέτη του Αντόνιο και φοβισμένου για τους τόκους του. Η Ελλάδα προσεφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν. Χλευαζομένη, υβριζομένη, ταπεινωμένη, λοιδορούμενη και απορριπτόμενη από τους ίδιους τους αντιπροσώπους της και κυβερνώντες της εποχής εκείνης (2010). Ένας θανάσιμος συνδυασμός “αμερικανιάς”, σνομπαρίας, ξερολισμού, μισαλλοδοξίας, πολιτικής εμπάθειας και βλακείας των κυβερνώντων της εποχής εκείνης έφερε το ΔΝΤ και την “τρόικα” να “σώσουν” την Ελλάδα! Η “σωτηρία” συνεχίζεται για τέταρτο χρόνο…». Όταν ο κ. Τσίπρας δεν ξεκαθαρίζει τη θέση μας απέναντι σε ευρώ και Ευρωζώνη και αφήνει κενά στο πρόγραμμά του, δίνει την «άνεση στη Νέα Δημοκρατία να εμφανίζει τη δουλικότητα προς την καγκελαρία ως… «μοναδική συγκεκριμένη λύση»! Έσχατη εκδήλωση άκρατης υποκρισίας της Νέας Δημοκρατίας είναι η ξαφνική προεκλογική «ευαισθησία» του κ. Σαμαρά να στεγάσει τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Ποιος τους μετέβαλε όμως σε αναξιοπαθούντες; Ποιος τους πήρε τα σπίτια και τους πέταξε στον δρόμο; Ο κ. Τσίπρας χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει. Δεν πρέπει να διαψεύσει τις προσδοκίες των πολιτών που στενάζουν. Και πιστεύουμε ότι δεν θα το κάνει. Διότι σε αντίθετη περίπτωση, θα ακολουθήσει ένα τυφλό ξεσήκωμα απελπισμένων και εξαγριωμένων ανθρώπων, το οποίο δεν ξέρουμε πού μπορεί να καταλήξει. Ανένδοτο αγώνα θέλουμε από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Η Ευρώπη με τη σημερινή εικόνα της δεν εκφράζει τίποτε πλέον από το όραμα του Σεν Ζιστ, που αναφωνούσε ότι: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη». Τώρα, η δυστυχία συνθέτει την εικόνα του ευρωπαϊκού χώρου, επειδή κυριάρχησαν οι μακελάρηδες του καπιταλισμού. Χρειάζεται πάλη σκληρή για την επικράτηση του πολιτικού και κοινωνικού μηνύματος της παλιάς Ευρώπης, που διατύπωσε η Γαλλική Επανάσταση. Και για να συμβεί αυτό οφείλει διεθνώς η Αριστερά να ξαναβρεί τον εαυτό της, τη χαμένη ταυτότητά της και να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο ρόλος της μέσα σʼ αυτό το χάος που ζούμε.