Η ΓΙΟΡΤΗ (ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ) ΜΟΛΙΣ ΕΛΗΞΕ…
Σπουδαίο παιχνίδι επιφύλαξε ο πρώτος ημιτελικός στη Μαδρίτη με τη Ρεάλ κόντρα στην κάτοχο του Τσάμπιονς Λιγκ Μπάγερν. Και το τηλεκοινό του ποδοσφαίρου το είχε ανάγκη μετά τα όσα είχαν προκύψει στην Τούμπα, αλλά και μετά τον αγώνα – σούπα της προηγούμενης βραδιάς, πάλι στη Μαδρίτη, με το ματς Ατλέτικο – Τσέλσι. Όλα δείχνουν πως ο Μάης θα φέρει στην ποδοσφαιρική Ευρώπη μεγάλες αναμετρήσεις, τόσο στα κορυφαία πρωταθλήματα της Εσπερίας, όσο και στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Κι αυτό θα αποτελέσει μια καλή τόνωση για ένα άθλημα που τα στοιχήματα και τα πολλά χρήματα τού έχουν αλλάξει τον χαρακτήρα.
Η Μπάγερν ήταν η κυρίαρχος του αγώνα, με κατοχή, πλήθος πάσες, αλλά και ορισμένους βασικούς σταρ εκτός ψυχολογίας αγώνα και εννοώ τον Ριμπερί, τον Μάτζουκιτς και τον Ρόμπεν. Ο Αντσελότι, αλεπού του πάγκου, περιόρισε αυτούς τους τρεις και κατάφερε να πάρει το ματς με αντεπιθέσεις και μπράβο του. Τώρα, να δούμε τι θα έχει να ρίξει στη σκακιέρα, στον επαναληπτικό, γιατί οι Γερμαναράδες θα παίξουν με φούρια και πάθος, θέλοντας να υπερασπίσουν τον τίτλο του φαβορί.
Σχολιάζοντας το ντέρμπι του «Μπερναμπέου», από το μικρόφωνο της Δημόσιας Τηλεόρασης», ο καλός προπονητής Νίκος Νιόμπλιας (πώς και τον θυμήθηκαν τα καμάρια μας της κρατικής φάμπρικας;) ήταν εξαιρετικός στις παρατηρήσεις του, κλείνοντας με ένα παράπονο: «Γιατί αυτό το ματς να διαρκεί μιάμιση ώρα και στην Τούμπα ο δικός μας ημιτελικός τρεις ώρες;». Ήταν λέξεις – δείγμα από ένα άτομο που αγαπά το ποδόσφαιρο, αλλά σιγά τώρα μη δώσουν σημασία οι καρεκλοκένταυροι που αποτελούν το «ιερατείο» της ΕΠΟ…
Κατά τα άλλα, η ποδοσφαιρο-φιλοσοφία της εβδομάδας έκλεισε με αρκετά πρωτοσέλιδα (του αθλητικού Τύπου) αφιερωμένα στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, τον οποίο κάποιοι παπαγαλίζοντες του ραδιοφώνου χαρακτήριζαν «γιορτή του ποδοσφαίρου»! Ήταν ύψιστη ένδειξη υποκρισίας μετά τα όσα συνέβησαν στην Τούμπα, την έλλειψη άμεσης τιμωρίας για τις αθλιότητες εντός τερέν. Αλλά και τις ύβρεις και απειλές που υπήρξαν εκατέρωθεν.
Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο δεν ήταν γνωστό το αποτέλεσμα του αγώνα (μόνο ο… Νοστράδαμος μπορούσε να προβλέψει!), αλλά ήταν γνωστά κάποια στοιχεία άξια ζύμωσης. Πρώτο: Ήταν άδικο 100% να οριστεί το ΟΑΚΑ για τον αγώνα, αφού αυτό το γήπεδο απέχει εφτά χιλιόμετρα από την έδρα του Παναθηναϊκού και 527 από εκείνη του ΠΑΟΚ. Ορισμός του σταδίου του Βόλου θα ήταν πολύ πιο δίκαιος, αλλά απέναντι στον κανονισμό προφανώς οι υπεύθυνοι ένοιωθαν… νάνοι!
Δεύτερο: Ήταν πολύ ενοχλητικό να μοιραστούν από 21.000 εισιτήρια στα δύο κλαμπ, όταν η χωρητικότητα ξεπερνά τις 64.000. Προφανώς η μερίδα του λέοντος προοριζόταν για επίσημους, τους άσχετους και τους λοιπούς τζαμπατζήδες, συν τους εκπροσώπους της αστυνομικής δύναμης;
Τρίτο: Ουδείς σκέφτηκε σοβαρά πιθανή εχθροπραξία μεταξύ οπαδών της Αθήνας και… του Πειραιά, με την ευκαιρία καθόδου στο Λεκανοπέδιο χιλιάδων υποστηρικτών του «Δικεφάλου». Αντίθετα, φαίνεται πως απασχόλησε ιδιαίτερα η προσπάθεια ορισμού του πλέον κατάλληλου διαιτητή για την αναμέτρηση.
Εδώ που τα λέμε, για μια «γιορτή του ποδοσφαίρου», ήταν επιβεβλημένο να οριστεί να σφυρίξει ο λιγότερο κακός, και ας είναι όλοι τους κάτω του μετρίου.