Διά χειρός…

…του Θανάση Καρτερού από το σχόλιό του στην «Αυγή» με τίτλο «Κουτσούμπας γαβ-γαβ».

Γαβ-γαβ μονομερώς;

«Αφού με πααααάρα πολύ προσεκτικό τρόπο, μη σκιστεί κανένα κομματικό καλτσόν, πήρε αποστάσεις από τα τσογλάνια της Κανέλλη, ο Δημήτρης Κουτσούμπας το γύρισε προχτές το φύλλο. Και μιλώντας στην αστική –πολύ αστική όμως– Καθημερινή, χαρακτήρισε τον Τσίπρα σκυλάκι. Και μάλιστα όχι σκυλάκι ότι να ʼναι, αλλά του καναπέ. Προσθέτοντας έτσι άλλη μια λαμπρή σελίδα στην κατά το σημερινό ΚΚΕ σκληρή και ανελέητη ταξική πάλη με όλους τους αριστερούς της διπλανής πόρτας –και με τα τσογλάνια, και με τα σκυλάκια, και με ό,τι ήθελε προκύψει στη συνέχεια.

Αρχηγός κόμματος είναι ο Κουτσούμπας, λέει και μια κουβέντα παραπάνω θα πείτε. Έστω, παραβιάζοντας την παλιά αρχή του ΚΚΕ να μην χρησιμοποιεί βρισιές και προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τους αντιπάλους του, αλλά να μένει στην πολιτική κριτική, ή και πολεμική. Το ερώτημα ωστόσο είναι: Αφού μετά την τσογλανική αποφάσισαν να μεταφέρουν την πολεμική τους και στο κυνοτροφείο, γιατί εφαρμόζουν τους κανόνες του γαβ-γαβ μονομερώς; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό μπορεί να τους κοστίσει την κατηγορία ότι με κάποιους φροντίζουν να τα έχουν καλά και στρέφουν τα κυνικά πυρά τους μόνο σε μια κατεύθυνση;

Δεν είδαμε και δεν ακούσαμε να βαφτίζουν ας πούμε τον Σαμαρά γερμανικό μολοσσό της Aκροδεξιάς και του Mνημονίου. Ούτε τον Βενιζέλο ποιμενικό, κοινώς τσοπανόσκυλο του συστήματος. Ούτε τον Στουρνάρα Λάση των αγορών. Ούτε καν τον Θεοχάρη ντόπερμαν των φόρων. Ακόμα και τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη τους σεβάστηκαν και δεν τους αποκάλεσαν σε καμιά περίπτωση μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Τον Τσίπρα όμως τον περιποιήθηκαν δεόντως. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ακόμα υπάρχουν στο σώμα των κομμουνιστών οι δαγκωματιές της ιστορίας, που ξέρουν αυτοί και από πού προέρχονται και πώς τις έχουν εισπράξει».

****

…του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή», με τίτλο «Το Μνημόνιο που (δεν) σκίστηκε».

Αλήθειες που ξεχνούν…

«Η επιτυχία της έκδοσης σημαίνει ότι οι αγορές κήρυξαν βιώσιμο το χρέος μας; Όχι. Οι αγορές είδαν μια εξαιρετικά επικερδή και ασφαλή τοποθέτηση. Ασφαλή, όχι επειδή έγινε με το αγγλικό δίκαιο (πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού είχαμε “κουρέψει” τα ομόλογα με το PSI;) αλλά επειδή μας στηρίζει η “τρόικα”, επειδή δεν έχουμε άλλες πληρωμές μέχρι το 2022 (τα μικρά ποσά προς ΔΝΤ θα μας δανείζει το ίδιο το ΔΝΤ για να τα εξοφλούμε) και, κυρίως, επειδή το 85% του χρέους μας είναι προς άλλα κράτη. Το επιτόκιο που έδωσαν οι αγορές δεν τιμολογεί παρά μόνο το 15% του χρέους, που το κατέχουν ιδιώτες και είναι διαπραγματεύσιμο στις αγορές.

Η σύγκριση με Πορτογαλία και Ιρλανδία είναι παραπλανητική και για λόγους ουσίας. Δεν βγαίνουμε στις αγορές με “εφάμιλλους ή καλύτερους όρους” (εκείνες βγήκαν, εμείς ακροπατούμε…) αλλά με σημαντικά χειρότερους: Η Ελλάδα μπήκε στην κρίση με 12,6% ανεργία κι έχει 27,3% ενώ η Ιρλανδία με 13,9% κι έχει 13,1%, η Πορτογαλία με 12% κι έχει 16,5%. Στην Ελλάδα μειώθηκαν οι επενδύσεις 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 22% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε μόνο 4,4%. Οι εξαγωγές των άλλων δύο αυξάνονται, οι ελληνικές μειώθηκαν 2,8% το τελευταίο 12μηνο – κακός οιωνός για τη διατηρησιμότητα της ισορροπίας στο ισοζύγιο πληρωμών.

Αν, όμως, η ασκούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη, ένα δάνειο από τις αγορές δεν δικαιολογεί πανηγυρισμούς».

Όχι αυταπάτες…

Για το ίδιο θέμα ο Παναγής Βουρλούμης, ο οποίος έχει διατελέσει πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στον Όμιλο της Εμπορικής Τράπεζας, στην Alpha Finance, στον ΟΤΕ και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις, σημειώνει σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα:

«Το δάνειο είναι μια θετική εξέλιξη, αλλά δεν φτάνει για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή. Γι’ αυτό χρειάζονταν τομές όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος, μόνιμο εκλογικό σύστημα, μεταρρύθμιση στους βασικούς κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Ανάκαμψη της οικονομίας θα έρθει από μέτρα που βελτιώνουν τον τρόπο διακυβέρνησης, μόνον έτσι. Αν δεν γίνει αυτό, θα σκαμπανεβάζουμε κοντά στον πάτο και πόσο συχνά μπορούμε να ξαναβγαίνουμε στις αγορές;

Ίσως δεν υπάρχουν ακόμα οι ιδανικές συνθήκες για να επιχειρηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά πρέπει να συνεχιστεί η πίεση να γίνουν. Αλίμονο αν η επιτυχία του δανείου δημιουργήσει αυταπάτες και καλλιεργήσει εφησυχασμό. Ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο υπάρχει γιατί εκείνοι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, στην αγωνία τους να επιβιώσουν, θα αρπαχτούν από κάθε πρόσχημα για να δείξουν ότι όλα τώρα πάνε καλά».

****

…του καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του ΑΠΘ Νικόλα Σεβαστάκη από τη συνέντευξή του στο «Βήμα», στον Γρηγόρη Μπέκο.

Όχι σε μετωπικές ρήξεις

«Μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο, υπό την προϋπόθεση ότι θα συμπέσει με το πέρασμα σε μιαν άλλη ευρωπαϊκή πολιτική στιγμή, μια στιγμή μετά τη λιτότητα ή τουλάχιστον μια νέα φάση όπου η οικονομική σταθεροποίηση δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε αυτά τα τελευταία χρόνια. Η συντηρητική Ευρώπη κάνει λάθος όταν φοβάται άλλες, ετερόδοξες οικονομικές πολιτικές, γιατί μια μετατόπιση θα μπορούσε ενδεχομένως να μετριάσει τα συμπτώματα απαξίωσης της ευρωπαϊκής ιδέας και των πολιτικών θεσμών. Πρέπει όμως και ο ριζοσπαστικός πόλος να συμφιλιωθεί με την ιδέα και την πρακτική των συγκρουσιακών συμβιβασμών και όχι των «μετωπικών» ρήξεων. Είναι μια διπλή κίνηση αυτή, δεν αφορά μόνο τον έναν παίκτη».