Τι δεν είπε στη Μέρκελ ο κ. Σαμαράς

Βλέπει τον κυνισμό των ξένων δυνάμεων. Οι «αφέντες» της Ευρωζώνης, αφού μετέβαλαν σε ερείπια την ελληνική κοινωνία, ήλθαν εδώ προκειμένου να δώσουν «εύσημα» στην κατοχική συγκυβέρνηση. Η εδώ παρουσία της Μέρκελ αποτελεί την ατράνταχτη επιβεβαίωση της γερμανικής αποικιοκρατίας. Κι αυτά τα «εύσημα» δίνουν το μέτρο της υποταγής των Σαμαρά – Βενιζέλου στις εντολές των κατακτητών. Διότι μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι τα «αφεντικά» δίνουν τα «παράσημα» (τα… «λιλιά» τα αποκαλούσαν χλευαστικά παλιά), με τον όρο ότι οι οσφυοκάμπτες, που παριστάνουν ότι κυβερνούν, θα εξακολουθήσουν την εφαρμογή των «υποχρεώσεών» μας προκειμένου να εξουθενωθεί τελείως η κοινωνία και να ολοκληρωθεί το ξεπούλημα της χώρας. Γι’ αυτό η «τρόικα» επέτρεψε στον Σαμαρά να δώσει κάποια «ψιχία» περί «ρυθμίσεων με τις τράπεζες» κ.λπ. Κι ήλθε εδώ η καγκελαρία επειδή ανησύχησε μήπως με τα «αποκαλυπτήρια» που έκανε ο Μπαλτάκος κλονιστεί η πιστή τους κυβέρνηση. Εδώ με την «υπόθεση Μπαλτάκου» παίζεται ένα θέατρο. Ο στενότερος συνεργάτης του πρωθυπουργού αποκάλυψε στον Κασιδιάρη τις μεθοδεύσεις των Σαμαρά – Δένδια – Αθανασίου κατ’ εντολήν σιωνιστικών και άλλων ξένων κέντρων, για τις διώξεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Η κυβέρνηση επεδόθη σε έναν καταιγισμό κατηγοριών κατά του νεοναζισμού που εκπροσωπούν οι Χρυσαυγίτες, ενώ η αντιπολίτευση της Αριστεράς αποδοκίμασε τον κ. Μπαλτάκο διότι δηλώνει αντικομμουνιστής και για το ότι έχει αγαθές σχέσεις με το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου. Η ιδεολογία του κ. Μπαλτάκου μάς είναι αδιάφορη. Δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει. Ούτε οι σχέσεις του με τους εκπροσώπους των νοσταλγών του Χίτλερ μάς απασχολεί. Εκείνο που ενδιαφέρει -και απάντηση δεν δόθηκε- είναι ότι ο κ. Σαμαράς εφήρμοσε κατά της Χρυσής Αυγής αντιδημοκρατικές μεθόδους, εν ονόματι της Δημοκρατίας. Το τι εκφράζει το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου είναι γνωστό. Ο ναζισμός ποδοπάτησε τις στοιχειώδεις αρχές του ανθρωπισμού. Από την άλλη πλευρά, η γερμανοευρωπαϊκή ένωση, της οποίας υπεραμύνονται ο κ. Σαμαράς και ο πασοκικός υπασπιστής του, ποδοπάτησε την ανεξαρτησία των χωρών του Νότου, κουρέλιασε όλα τα εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από αιώνες με αγώνες και βύθισε τους πολίτες σε δυστυχία, αφού διέλυσε κοινωνίες. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μάς καλεί ουσιαστικά να επιλέξουμε μεταξύ των δύο τυράννων. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ο ελληνικός λαός δεν κάνει επιλογή τυράννων. Αρνείται την τυραννία. Ο πρωθυπουργός μ’ αυτές τις μεθοδεύσεις αδικεί το πολίτευμα. Διότι η Δημοκρατία δεν φοβάται να αντιπαραταχθεί ανοιχτά σε ιδεολογικό επίπεδο με τον ολοκληρωτισμό του φασισμού ή του ναζισμού. Η υπεροχή της είναι αυτονόητη. Και δεν έχει ανάγκη από πονηρές «μεθοδεύσεις» για να πολεμήσει. Αλλά η Χρυσή Αυγή θα αυξάνει τα ποσοστά της εξαιτίας της μνημονιακής καταιγίδας. Γιγαντώθηκε, χάρη στην πολιτική των Μνημονίων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Η συγκυβέρνηση αποτελεί τον καλύτερο τροφοδότη της Χρυσής Αυγής. Διότι οι ψηφοφόροι της δεν είναι φασίστες. Απλά είναι εξοργισμένοι πολίτες, αηδιασμένοι από τη «ληστοκρατία» και θέλουν να εκδικηθούν το σύστημα. Εάν διέθεταν ίχνος πολιτικής ευθιξίας οι κ. Δένδιας και Αθανασίου όφειλαν να παραιτηθούν. Παραμένοντας αδιάφοροι στις θέσεις τους δεν μπορούν να πείσουν τον λαό για τους ισχυρισμούς τους ότι είναι αμέτοχοι των «μεθοδεύσεων». Η συγκυβέρνηση δεν είναι η κατάλληλη για να αφορίζει το φαινόμενο του νεοναζισμού. Οι λαοί βλέπουν ότι τα δεινά που γνώρισαν από τον χιτλερισμό το 1939-1945 επανήλθαν με το «σελοφάν» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι τα σχέδια του Βερολίνου για κατάκτηση του ευρωπαϊκού χώρου είναι τα ίδια που επιδίωκε ο αρχηγός του Γ΄ Ράιχ. Μόνο που ως όπλο τώρα χρησιμοποιείται το ευρώ. Οι θιασώτες του Χίτλερ απέκτησαν ανάστημα διότι βρήκαν τη Δημοκρατία βαρύτατα τραυματισμένη και ευτελισμένη από τους μνημονιακούς αμύντορες. Αυτά που βλέπουμε σήμερα με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι υπολείμματα του παρελθόντος. Είναι καρποί της πρόσφατης μνημονιακής πολιτικής Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ. Υπακούοντας τυφλά στην αισχρή «τρόικα» τα δύο κόμματα όχι μόνο διέλυσαν την ελληνική κοινωνία αλλά κουρέλιασαν και το Δημόσιο Δίκαιο της χώρας. Δεν το λέμε εμείς. Το λέει διακεκριμένος επιστήμων, κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του με τίτλο: «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης» (εκδόσεις Λιβάνη) ο κ. Παυλόπουλος μεταξύ άλλων αναφέρει: «Το παράδειγμα της Ευρωζώνης, που ιδίως ύστερα από την έκρηξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ”απαλλαγμένη” από το ”αντίπαλο δέος” μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ζει στον αστερισμό της γερμανικής έμπνευσης και επιβολής νεοφιλελεύθερης πολιτικής -την οποία ως και οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν υπό την Προεδρία του Ομπάμα- είναι ιδιαιτέρως αντιπροσωπευτικό για την ανάδειξη του φαινομένου της πορείας κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους δικαίου στις χώρες -θύματα των συνεπειών της πολύπλευρης οικονομικής κρίσης. Πραγματικά αυτή η αδιέξοδη για όλη την Ευρωζώνη οικονομική πολιτική γερμανικής έμπνευσης -η οικονομία της Ευρωζώνης συρρικνώνεται διαρκώς, το δημόσιο χρέος στους κόλπους της συνολικώς διογκώνεται, ενώ αυξάνεται ραγδαίως η ανεργία- έχει ακόμη πιο δραματικές επιπτώσεις στις οικονομικώς ασθενέστερες χώρες του Νότου, αφού βαθαίνει την ήδη πρωτόγνωρη ύφεση και γιγαντώνει εφιαλτικά την ανεργία. Κάπως έτσι το κοινωνικό κράτος δικαίου στις χώρες αυτές καταρρέει και τα κάθε είδους κοινωνικά δικαιώματα πλήττονται στον ίδιο τον πυρήνα τους. Η δε επερχόμενη, υπό τους ανωτέρω όρους, κοινωνική έκρηξη, πρωτίστως μέσα από την οιονεί ”προλεταριοποίηση” των εργασιακών σχέσεων, λειτουργεί ως ”εκρηκτικός μηχανισμός” στα θεμέλια του γνήσιου καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος…». Επισημαίνει και κάτι άλλο ο κ. Παυλόπουλος: «Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ”αθέμιστη” γιατί το ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο, αυτό το θεμέλιο της μελλοντικής της ενοποίησης, καταρρέει μέσα από την αντίστοιχη αυθαίρετη θεσμική διαφοροποίηση μεταξύ βορρά και νότου: Στον βορρά, και ιδίως στη Γερμανία, το ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο είναι ”ιερό και απαραβίαστο”. Στον νότο όμως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί όχι μόνο παραβιάζονται αλλά κυριολεκτικά περιθωριοποιούνται στον βωμό ενός ιδιότυπου και καταστροφικού νεοφιλελεύθερου οικονομικού ”ατομισμού”. Κάπως έτσι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα του ανθρώπου -δηλαδή οι θεσμικοί πυλώνες της- καταρρέουν. Και μαζί μ’ αυτούς, κατ’ επέκταση, καταρρέουν οι πυλώνες του όλου δυτικού πολιτισμού…».

Αποκαλύπτει και κάτι άλλο σημαντικό ο κ. Παυλόπουλος: «Στο επίπεδο των κοινωνικών δικαιωμάτων, αυτό τούτο το κοινωνικό κράτος δικαίου αποκηρύσσεται ως ”αποδιοπομπαίος τράγος”. Το παράδειγμα του ”ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης” το τεκμηριώνει εύγλωττα: α) Στη Γερμανία, όπου ισχύει ο απόλυτος σεβασμός των συνταγματικών εγγυήσεων, π.χ. του ”κατωτάτου ορίου διαβίωσης”, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο μάχεται ”υπέρ βωμών και εστιών” για τους οικονομικώς ασθενέστερους. β) Μόνο που στην Ελλάδα -και επέκεινα, στις χώρες του δύσμοιρου νότου- δεν ισχύει το ίδιο. Εδώ, και υπό τα ”καυδιανά δίκρανα” των Μνημονίων και της ”τρόικας”, ο κατήφορος του κατώτατου μισθού δεν έχει όρια. Και, κατ’ ακολουθία, η ανθρώπινη εξαθλίωση…». Αυτά έπρεπε να επισημάνει ο κ. Σαμαράς στην προστάτιδά του μαντάμ Μέρκελ και να αφήσει κατά μέρος τις ονειροφαντασίες για «έξοδο από την κρίση», «πλεονάσματα» και «έξοδο στις αγορές». Να καταλάβει ο πρωθυπουργός (αλλά και ο κ. Βενιζέλος που καμαρώνει λέγοντας ότι ήταν «ιστορική πράξη» η είσοδός μας στο Μνημόνιο επί ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργίας του ολετήρα Παπανδρέου) ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό τη σκέπη του Βερολίνου και των Βρυξελλών, προκάλεσε την ηθική και πολιτική κρίση της Δημοκρατίας και την αποδυνάμωσή της. Τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και η συμμορία του ιμπεριαλισμού σύρουν την Ελλάδα και άλλες χώρες σε φοβερή εξαθλίωση, στέρηση ελευθεριών και κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας. Η μεταπολεμική έννοια της «διευθυνόμενης οικονομίας» από ένα γερμανικό κέντρο ξανάφερε την Κατοχή. Με το ευρώ η ιμπεριαλιστική- φασιστική τυραννία διαφθείρει τους πολιτικούς εκείνους που για να βολεύονται οι ίδιοι δέχονται αδιαμαρτύρητα τα Μνημόνια και τα άλλα φορομπηχτικά μέτρα, πετώντας τους πολίτες στους δρόμους.

Η οργανωμένη εργατική τάξη, που ύστερα από αιματηρούς αγώνες απέκτησε το δικαίωμα να έρχεται σε αντίθεση προς τον εργοδότη ώστε να επιβάλει την καλυτέρευση των όρων εργασίας, εξοντώθηκε. Ξανάγινε πολιτικό άθυρμα στα χέρια των εργοδοτών. Εδώ συμβαίνει αυτό που είχε πει κάποτε ένας άγγλος στοχαστής: «Η άσκηση της εξουσίας διαφθείρει πάντοτε. Η άσκηση της απόλυτης εξουσίας διαφθείρει απόλυτα». Και η Ευρωζώνη, μέσω της «τρόικας» και των υπηρετών της, ασκεί απόλυτη εξουσία. Κι έχει διαφθείρει και τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ. Σήμερα όλοι οι πονηροί μνημονιακοί αποκαλούν «δημοκρατία» τη δικτατορία των κεφαλαιοκρατών. Κι επειδή οι μνημονιακοί είναι -πέραν των άλλων- ανιστόρητοι, αγνοούν ότι υφίσταται το ενδεχόμενο, φτάνοντας στα άκρα, η εξαθλιωμένη εργατική τάξη (με την ευρεία έννοια), μη έχοντας τι άλλο πια να χάσει, θα υποχρεωθεί να καταλύσει τη γερμανοευρωπαϊκή τυραννία με τη βία. Ενδεχομένως, με την πολιτική της συγκυβέρνησης, μπορεί να γίνει πράξη αυτό που έλεγε κάποτε ο μεγάλος Λεόν Μπλουμ: «Να γίνει η διαδοχή του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό, με διακοπή της δημοκρατικής νομιμότητας». Να προσέξουν, λοιπόν, οι ευρωλάγνοι διότι μας οδηγούν σε νέο εμφύλιο. Η ιστορία του παρελθόντος μάς δίνει τέτοια παραδείγματα. Όταν μιλάμε για σοσιαλισμό καλύτερα είναι να χρησιμοποιούμε άλλον όρο: Τον «Εργατισμό». Διότι την ιερή έννοια του σοσιαλισμού την παραμόρφωσαν ξένοι και εγχώριοι πολιτικοί τυχοδιώκτες. Κι έγινε αυτή η έννοια η άλλη όψη του νομίσματος του καπιταλισμού. Αυτό συμβαίνει και με τη λεγόμενη «σοσιαλιστική διεθνή», που δεν αντιπροσωπεύει πλέον τίποτε από την παλαιά της ιστορία. Κάποτε θα επανιδρυθεί η πραγματική Σοσιαλιστική Διεθνής, θα ξαναφέρει στην επιφάνεια τον θρίαμβο του «εργατισμού», δηλαδή του πιο πλατειού στην ταξική του βάση και κοινοβουλευτικού- μεταρρυθμιστικού σοσιαλιστικού κινήματος, όπως είχε διατυπωθεί στο συνέδριο της Φραγκφούρτης το 1953. Όλα αυτά θα έπρεπε να επισημάνει στη γερμανίδα καγκελάριο ο κ. Σαμαράς και να αφήσει κατά μέρος τα παραμύθια περί «πλεονάσματος». Τα περί «τερματισμού της κρίσεως» είναι τρύπια ομπρέλα κάτω από τον μνημονιακό κατακλυσμό. Υποσχέσεις σε κήπους φανταστικούς. Κι όπως έλεγε σε κάποιους στίχους του ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης: «Έτσι χάσαμε τα χρόνια μας, για ένα αύριο που αργεί ή για ένα λυκόφως που κράτησε πολύ…».