ΣΥΡΙΖΑ: Όπως λέμε, η καταστροφή της Αριστεράς

Εν τω μεταξύ, ο καιρός περνά και η μεσαία τάξη παραμένει δύσπιστη απέναντί του. Τελικά, το Ποτάμι-καταλύτης και η έξοδος στις αγορές δείχνουν να κουνάνε το μαντίλι στο κλειστό μαγαζί του Αλέξη. Η αίσθηση που υπάρχει, πλέον, είναι ενός διαφορετικού κλίματος: Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πια να είναι «παλιός». Τον ξεπέρασαν τα πράγματα και τα γεγονότα. Η εκδοχή ότι η Αριστερά (λέμε τώρα…) είναι… απλώς αντιμνημονιακή έφθασε στο τέλος της.

Το ζήτημα όμως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι ότι η επιπόλαια, αλαζονική και οπορτουνίστικη αυτή στάση του έκανε έναν ολόκληρο κόσμο της προοδευτικής μεσαίας τάξης να αρχίσει να αποστρέφεται ακόμη και τη λέξη «Αριστερά» και τα αποτελέσματα θα τα δούμε στις εγχώριες εκλογές. Δημοτικές, περιφερειακές και στο βάθος εθνικές. Στην πραγματικότητα, η ανεύθυνη αυτή πολιτική συμπεριφορά στρέφει και θα στρέψει το κρίσιμο κομμάτι των μεσαίων ψηφοφόρων είτε σε μικρότερα άλλα σχήματα είτε, κυρίως στις εθνικές εκλογές, σε πολιτικούς σχηματισμούς με προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης. Σε μια ακραία εκδοχή μπορεί να δούμε την πλήρη απασφάλιση του ΣΥΡΙΖΑ να στέλνει έντρομους ψηφοφόρους του προοδευτικού κέντρου στη Νέα Δημοκρατία (ή μήπως στη Νέα Ελλάδα;).

Επειδή η δημοκρατική εκδοχή της Αριστεράς οφείλει να είναι αληθινή, ειλικρινής κι όχι ξύλινη, θα πρέπει να ομολογήσουμε στο σημείο αυτό ότι και η υπόλοιπη Αριστερά, δηλαδή βασικά η ΔΗΜΑΡ, ενώ ορθώς πιστεύει σε προγραμματικές και πολιτικές συγκλίσεις, τελικά οι καταστάσεις την παρέσυραν απλώς σε μια λογική μεταγραφών από τον ευρύτερο χώρο. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν ότι ο κόσμος δεν πιστεύει ούτε σε καθηγητές, ούτε σε καλλιτέχνες, ούτε σε μεταγραφές της τελευταίας στιγμής. Είναι δικαιολογημένα δύσπιστος απέναντι στις προθέσεις, το παρελθόν και τη θεσιθηρία τους. Θέλει να δει απλούς ανθρώπους που αγωνίζονται στην καθημερινότητα, σαν κι αυτόν, να είναι δίπλα του κι ας μην έχουν και τις μαγικές, «μεγαλόπνοες» συνταγές για την άμεση έξοδο από την κρίση. Θα έχουν, όμως, κάτι να πουν για τις πολιτικές που προωθούν τη νεανική επιχειρηματικότητα, που ανοίγουν τις αγορές στους αποκλεισμένους νέους και αυξάνουν την απασχόληση, που αλλάζουν τα προβληματικά σχολεία μας, τα βουβά πανεπιστήμιά μας, που συλλαμβάνουν τη φοροδιαφυγή και αξιοποιούν τα χρήματα που εισπράττουν όχι μοιράζοντάς τα, αλλά πολλαπλασιάζοντας θέσεις εργασίας, δουλειές και εισοδήματα.