«Στοπ» στο αυτόφωρο για χρέη βάζουν τα δικαστήρια

Μία από τις «τρομοκρατικές», για τους φορολογούμενους πολίτες, διατάξεις που άρχισαν να εφαρμόζονται στα χρόνια των Μνημονίων ήταν αυτή της παραγράφου 3 του νόμου 3943/2011 με την οποία ο Γ. Παπακωνσταντίνου μετέτρεψε το αδίκημα της μη καταβολής οφειλών προς το Δημόσιο σε διαρκές αδίκημα. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ότι όσοι πολίτες έχουν χρέη σύρονται στα δικαστήρια με την αυτόφωρη διαδικασία που, ως γνωστόν, δεν προστατεύει επαρκώς τα δικαιώματα του κατηγορούμενου.

Έγκριτοι νομικοί είχαν εξαρχής αμφισβητήσει τη συνταγματικότητα αυτής της διάταξης, που είναι προφανές ότι εντάχθηκε σε μια συστηματική προσπάθεια του υπουργείου Οικονομικών να σπείρει στην κοινωνία τον φόβο και δια του φόβου να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Σαφές ήταν, επίσης εξαρχής, ότι τελικοί κριτές της συνταγματικότητας της διάταξης θα ήταν οι δικαστές.

Από αυτήν την άποψη είναι πολύ ενδιαφέρουσα η «φρέσκια» (Φεβρουάριος 2014) απόφαση του Τριμελούς Πρωτοδικείου Κατερίνης που κρίνει τη διάταξη ως αντισυνταγματική. Μεταξύ άλλων, στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι «η υπερβολική από μέρους του νομοθέτη διεύρυνση της έννοιας του αυτόφωρου εγκλήματος και σε περιπτώσεις εγκλημάτων, για τα οποία δεν συντρέχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν τη δυνατότητα γρήγορης και αποτελεσματικής συλλογής του αναγκαίου αποδεικτικού υλικού, με βάση την οποία διευρύνεται η εφαρμογή της αυτόφωρης διαδικασίας και ουσιαστικά φαλκιδεύονται τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, χωρίς να συντρέχει νόμιμος λόγος που να δικαιολογεί έναν τέτοιου είδους περιορισμό, συνιστά παραβίαση των διατάξεων των άρθρων 20 παρ. 1 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, όπως επίσης και της υπερνομοθετικής ισχύος διάταξης του άρθρου 6 παρ. 1 και 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου».

Μακάρι να έχουμε και άλλες αποφάσεις δικαστηρίων στο ίδιο πνεύμα με αυτή του Πρωτοδικείου Κατερίνης, ώστε, κατόπιν «πολιορκίας» από τους δικαστές, να υποχρεωθεί και το υπουργείο Οικονομικών να αναθεωρήσει την απαράδεκτη διάταξη του ν. 3943/2011.


Σχολιάστε εδώ