Δανεισμός για προεκλογική χρήση
Μια κυβερνητική εξουσία που καταρρέει και αποσυντίθεται καθημερινά -που έχει απωλέσει κάθε στοιχείο δημοκρατικής νομιμοποίησης στη συνείδηση των πολιτών- προσπαθεί να επιβιώσει μέσω της ευτελούς προπαγάνδας, μέσω μιας συντεταγμένης εκστρατείας εξαπάτησης του ελληνικού λαού, η οποία συμβολοποιείται ως success story.
«Θύματα» σ’ αυτήν την εξέλιξη είναι η ίδια η Δημοκρατία και οι θεσμοί της, η οικονομική και παραγωγική υπόσταση της χώρας, μια ολόκληρη κοινωνία που ζει στη στέρηση, στην αβεβαιότητα, στην απόγνωση.
Το success story ανήκει φυσικά στον ψεύτικο κόσμο της κυβερνητικής – μνημονιακής προπαγάνδας. Το «σκάνδαλο Μπαλτάκου», όμως, ανήκει στον πραγματικό κόσμο, απεικονίζει και αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η κυβερνητική πολιτική, εκφράζει με κυνικό τρόπο τη νεοφασίζουσα-ακροδεξιά ιδεολογική αντίληψη που εκπορεύεται από την ηγετική ομάδα της ΝΔ και φυσικά από την ηγεσία της. Ο Τ. Μπαλτάκος ανήκει στην περίπτωση της βιβλικής αναφοράς όπου «χείρες μεν Ησαύ, φωνή δε Ιακώβ»…
Όμως αυτοί οι δύο «κόσμοι» πρέπει να αντιστραφούν. Η επίσημη προπαγανδιστική γραμμή του επιτελείου του Αντ. Σαμαρά εκφράζεται με την άποψη ότι: «Η κοινωνία, οι πολίτες θεωρούν ασήμαντα τα θέματα Δημοκρατίας και ενδιαφέρονται για την έξοδο από την κρίση»… Αυτή είναι η αντιδημοκρατική, η φασίζουσα αντίληψη που αποτυπώνει την ακροδεξιά μετατόπιση της σημερινής ΝΔ. Όμως, ο Τ. Μπαλτάκος, ο Φ. Κρανιδιώτης και κάποια άλλα άτομα που «ονοματίσθηκαν» προσωποποιούν απλώς την πολιτικοϊδεολογική κομματική δομή που καθορίζει την πορεία και τις επιλογές της ΝΔ.
Για την κυβερνητική-μνημονιακή εξουσία η Δημοκρατία είναι ένα βοηθητικό μέσο, ένα «εργαλείο», που όταν γίνει ενοχλητικό πρέπει να παραμερίζεται, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ακροδεξιά-μνημονιακή πορεία… Όπως ακριβώς ισχυρίζεται ο F.A. Hayek -εμβληματική φυσιογνωμία του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος: «Η Δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, ένα ”ωφελιμιστικό στρατήγημα” που συντελεί στη διασφάλιση του υψίστου πολιτικού στόχου: της (οικονομικής) ελευθερίας» («The Road to Serfdom», 1976)…
Οι ίδιοι ανεστραμμένοι κόσμοι στο ζήτημα της περίφημης «εξόδου στις αγορές» και του νέου δανεισμού μιας υπερχρεωμένης -και στην ουσία χρεοκοπημένης- οικονομίας…
Ο νέος δανεισμός αποδεικνύει στην πράξη ότι το Μνημόνιο απέτυχε στους στόχους του, ότι το περίφημο πλεόνασμα δεν ήταν παρά ένα πολιτικό- προεκλογικό τρικ και ότι τελικώς η «έξοδος στις αγορές» δεν απετέλεσε παρά μια «στημένη» επιχείρηση με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς που είναι «σύμβουλοι» της κυβέρνησης στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, φυσικά με το αζημίωτο.
Εύστοχα επισημάνθηκε ότι με τα χρήματα που δανείζεται ο ελληνικός λαός πραγματοποιούν την προεκλογική τους εκστρατεία οι κ. Σαμαράς – Βενιζέλος αλλά παράλληλα και η κ. Άνγκ. Μέρκελ.
Οι «αγορές» γνωρίζουν βέβαια ότι η Ελλάδα παίρνει ένα «προστατευμένο» γι’ αυτές δάνειο, με υψηλότατο επιτόκιο και με εγγυήσεις που δεσμεύονται από το αγγλικό δίκαιο… Άλλωστε, την άδεια για το δάνειο αυτό την έδωσε η «τρόικα»…
Αμοιβαία -επωφελής και για τα δύο μέρη- συναλλαγή σε βάρος μιας οικονομίας που καταρρέει και η οποία, όπως όλοι οι εχέφρονες συμφωνούν, αδυνατεί να εκπληρώσει το χρέος της που υπερβαίνει πλέον το 175%… Αυτή είναι η περίφημη «έξοδος στις αγορές» προκειμένου να ασκηθεί η προεκλογική κυβερνητική προπαγάνδα…
Οι ίδιοι πανηγυρισμοί, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση ακούστηκαν με το περίφημο PSI… και σήμερα μια ήδη πτωχευμένη οικονομία χρεώνεται επιπρόσθετα με υψηλό επιτόκιο…
Οι «ντίλερς» των αγορών ομολόγων γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας. Αγοράζουν γιατί προσδοκούν σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Μόνο για το 2015 το ύψος των αναγκαίων αποπληρωμών του χρέους φθάνει στο 12,5% του ΑΕΠ… δηλαδή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να πληρώσουμε, όταν μάλιστα για τα τέσσερα επόμενα χρόνια απαιτούνται 80 δισ. ευρώ.
Ποια είναι λοιπόν η σημασία της «εξόδου στις αγορές»; Ο λόγος είναι ότι τα νέα, τεραστίων ποσών πακέτα στήριξης -ύψους πολλών δεκάδων δισ. ευρώ- θα τα αναζητήσουμε στο μέλλον από τις αγορές, από τους ιδιώτες, με τη σιωπηρή εγγύηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι θα παρέμβει εκείνη, «καθεστώς» που μπορεί να ισχύσει μόνο για χώρες που βρίσκονται στις αγορές…
Αυτό σημαίνει χρέος πάνω στο χρέος, νέα μέτρα, νέα Μνημόνια (με νέα ονομασία)… Αυτή είναι η σκληρή, η αδυσώπητη πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Όσο για το πολιτικό ήθος, τον κυνισμό και την αθλιότητα των κυβερνητικών μνημονιακών υποτελών και των τηλεοπτικών φερέφωνων τους, αυτά τα εκπροσώπησε με τον πιο γνήσιο τρόπο ο Ευ. Βενιζέλος με τις δηλώσεις του. Το επικοινωνιακό πανηγύρι, η αντι-δημοκρατική νοοτροπία, η εξαχρείωση μιας εξουσίας διαπλεκομένων συμφερόντων βρήκαν στις δηλώσεις του την πιο αυθεντική τους έκφραση.