Σε αντιαποικιακό άξονα…

Μέσα στις αλυσίδες της Ευρωζώνης η Ελλάδα πεθαίνει. Μαραίνεται και σε λίγο ο λαός της θα μετατραπεί σε κουλάκο των ξένων μεγαλοτραπεζιτών. Ήδη αυτό το φαινόμενο έχει προχωρήσει. Όσοι μένουν αγκιστρωμένοι στον μύθο της «ευρωπαϊκής αντίληψης» και πιστεύουν ότι «πρέπει» να ανήκουμε στη λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια» ή είναι αφελείς και ανίκανοι να αντικρύσουν την πραγματικότητα ή πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα. Η Ευρωζώνη είναι ένας δεσμοφύλακας που μας απαγορεύει να εργασθούμε και να αναπτύξουμε την πατρίδα μας. Η επαίσχυντη «τρόικα» μας υπαγορεύει «κανόνες ζωής» που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από συνταγή αργού θανάτου. Σύντομα, σ’ αυτά τα ένδοξα χώματα δεν θα υπάρχουν παρά μόνο ερείπια και αλλοδαποί. Αυτή η τρομερή υποδούλωση που υφιστάμεθα θα δικαιολογούσε μια επανάσταση. Είναι οργισμένοι οι πολίτες από το σάπιο πολιτικό σύστημα, απογοητευμένοι από τη γενική σήψη και παρακμή, από τη ληστοκρατία (την οποία αποκαλούν «δημοκρατία»), από το θράσος των ξένων κηδεμόνων και την ανικανότητα της μεγίστης πλειονότητας των πολιτικών, αλλά -κατά τον στίχο του Βάρναλη- «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν κάποιο θαύμα». Θαύματα, όμως, στην εποχή μας δεν υπάρχουν. Χρειάζεται δράση και αποφασιστικότητα για μια γενναία αλλαγή. Κι αυτή η «αλλαγή» στην πορεία του εθνικού σκάφους, θα πετύχει μόνο μακριά από τη γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και από την προσήλωση στην αμερικανοκρατία. Μια τολμηρή στροφή στην εξωτερική και οικονομική μας πολιτική. Τίθεται συχνά το ερώτημα από τους δύσπιστους: «Και που θα πάμε;». Το παρελθόν μας δείχνει τον δρόμο για το σήμερα: Τον «τρίτο δρόμο»! Τα παλιά χρόνια, μ’ αυτό τον όρο εννοούσαμε τον «τρίτο κόσμο», τους αδέσμευτους μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Μεταξύ «ανατολικού» και «δυτικού» κόσμου. Στην έννοια της Δύσης δεν ήταν μόνο η Αμερική αλλά και τα ευρωπαϊκά -μη κομμουνιστικά- κράτη. Κι αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη, σε μεγάλο βαθμό, είχαν εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο κι εμείς. Κι αυτή η εξάρτηση μάς στοίχισε πολλά. «Ασπίδα» του δυτικού κόσμου εθεωρείτο το ΝΑΤΟ, το οποίο ποτέ δεν προσέφερε σε εμάς καμία βοήθεια. Αντίθετα, στο εθνικό μας θέμα της Κύπρου, πάντοτε έπαιρνε το μέρος των εχθρών μας, τους οποίους, όμως, αποκαλούσαμε «συμμάχους» και το βάρος του ΝΑΤΟ έγερνε συνεχώς υπέρ της Τουρκίας. Αντιθέτως, στις ψηφοφορίες στον ΟΗΕ για το Κυπριακό, μας υπεστήριζαν μόνο τα κράτη των αδεσμεύτων και συχνά οι χώρες του ανατολικού κόσμου. Οι παλιές κυβερνήσεις είχαν μεταβάλλει σε δόγμα για την Ελλάδα την Ατλαντική Συμμαχία. Το δόγμα επέβαλλε την τυφλή υπακοή στην ηγεσία του ΝΑΤΟ σε κάθε θέμα εξωτερικής πολιτικής, ακόμα και με θυσία του εθνικού μας συμφέροντος. Επέβαλλε, όμως, εξίσου την άσκηση εξωτερικής και εμπορικής πολιτικής, η οποία παρεγνώριζε την αδήριτον ανάγκην της αναπτύξεως των ανταλλαγών μας με τις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού. Στις μέρες μας γεννάται και το ερώτημα: Γιατί πρέπει να παραμένουμε ακόμη στο ΝΑΤΟ που τίποτε δεν μας προσφέρει; Ας γυρίσουμε, όμως, στα παλιά χρόνια. Η ύπαρξις του «ανατολικού μπλοκ» αποτελούσε το σωτήριον «αντίπαλον δέος» που φρενάριζε τις βλέψεις της Ουάσινγκτον. Παράλληλα, η Μόσχα υποστήριξε πάντοτε τους λαούς που εστέναζαν κάτω από αποικιοκρατία. Πολλοί προοδευτικοί πολιτικοί των χρόνων εκείνων στην Ελλάδα, στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από την αμερικανική κηδεμονία, είχαν αναπτύξει δραστηριότητα: α) Με τα εργατικά, σοσιαλιστικά (αλλά και κομμουνιστικά) κόμματα της Ευρώπης, που τότε ήταν γνήσια και δεν είχαν μεταλλαχθεί. β) Με τις χώρες των αδεσμεύτων και τα κινήματα που ζητούσαν ανεξαρτησία των λαών. Στις μέρες μας, οι δύο υπερδυνάμεις είναι η Αμερική και η γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Ό,τι χειρότερο μπορούσαμε να υποστούμε. Στην ουσία, η γερμανοευρωπαϊκή ένωση με τις ΗΠΑ σε λίγα πράγματα διαφέρουν. «Αντίπαλον δέος» δεν υπάρχει. Υφίσταται, όμως, ο «τρίτος κόσμος» και σ’ αυτόν θα συμπεριλάβουμε και τη Ρωσία του Πούτιν.

Άνοιγμα στον «τρίτο κόσμο» είχαν πραγματοποιήσει κορυφαίες μορφές του σοσιαλιστικού χώρου. Όταν το καλοκαίρι του 1954 ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας Κλήμεντ Άττλη επισκέφθηκε την Κίνα, έγραφε στις εντυπώσεις τους: «Είναι καλόν να ενθυμούμεθα και να κατανοήσωμεν ότι υπάρχει αυτό το μεγάλο πνευματικό ρήγμα μεταξύ του σκληροτράχηλου Κομμουνισμού και της Δύσεως. Δεν ομιλούμε την ίδιαν γλώσσαν. Εντούτοις πρέπει να ευχώμεθα ότι, όπως και εις αυτήν την περίπτωσιν, ημπορούμε να διαφωνούμε φιλικά…». Στην Κίνα υπάρχει και σήμερα «σκληροτράχηλος Κομμουνισμός». Χρειάζεται όμως και αποτελεί παράγοντα διεθνούς ισορροπίας. Το Πεκίνο εδήλωσε ότι δεν θα μείνει αδιάφορο εάν οι ΗΠΑ απειλήσουν τη Ρωσία. Η Μέρκελ τρέμει τον κίτρινο γίγαντα. Ο μεγάλος βρετανός ηγέτης των Εργατικών Ανιούριν Μπέβαν (κορυφαίος του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού) είχε προειδοποιήσει από το 1952 ότι: «Η αποτροπή μιας μελλοντικής εις παγκόσμιαν κλίμακα σφαγής εξαρτάται από το κατά πόσον σοφά ο Δυτικός κόσμος θα ρυθμίσει τας σχέσεις του με την Ασίαν. Η θέσις αυτή επηρεάζει βαθύτατα την ειρήνην του κόσμου…». Αυτό πρέπει να το σκεφθεί τώρα η Ευρώπη, που κάτω από την μπαγκέτα της μαντάμ Μέρκελ θέλει να ελέγξει την Ουκρανία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διότι η Κίνα δεν θα μείνει αδιάφορη σε μια τέτοια περίπτωση. Ο παγκόσμιος ανελέητος καπιταλισμός έδειξε το πραγματικό φρικιαστικό του πρόσωπο μέσα από τη γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη. Δεν είναι μόνο μια επικίνδυνη υπερδύναμη. Είναι το Δ’ Ράιχ που ξεκίνησε τη δικτατορία του, προχωρώντας σε γενοκτονία σε βάρος του ελληνικού λαού. Πως θα αντιδράσουμε; Οι πιο αισιόδοξοι αντιμνημονιακοί πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν την Ευρώπη. Κάτι τέτοιο λέει και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος υπόσχεται να διαπραγματευτεί σκληρά μέσα στην καρδιά των Βρυξελλών. Ευγενική η φιλοδοξία του και δεν αμφιβάλλουμε ότι θα κάνει πράξη τα λόγια του. Όμως, οι υποταγμένοι στη Μέρκελ Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να πεισθούν από τα επιχειρήματα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά του ούτε οι εμφανιζόμενοι ως «αριστεροί» στον ευρωπαϊκό χώρο. Κι όσο το ευρώ είναι το νόμισμα που ελέγχει η Γερμανία δεν πρόκειται να αναπνεύσει η Ελλάδα. Έχει δίκιο ο κ. Αλέκος Αλαβάνος που επιμένει για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, κάτι στο οποίο συμφωνούν και έγκριτοι οικονομολόγοι, όπως οι κ. Καζάκης, Κατσανέβας, Κόλμερ αλλά και ο κ. Δραγασάκης. Η Βουλή, με την παράλογη επιμονή της στο ευρώ, έχει χάσει το κύρος της. Προφητικά ήσαν τα λόγια του Ανιούριν Μπέβαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1950: «Αν η οικονομική δύναμη είναι αφημένη σε ιδιωτικά χέρια και ο ταλαιπωρημένος λαός ζητάει του κάκου από το Κοινοβούλιο βοήθεια, τότε το κύρος του υπονομεύεται. Ο ρόλος του περιορίζεται στον ρόλο του ανθρώπου που κλαψουρίζει για τις οικονομικές αδικίες που γίνονται. Όλο συζήτηση και πράξη μηδέν. Όταν η κατάσταση αυτή διατηρηθεί για καιρό, τότε προβάλλει στην πολιτική σκηνή ο άνθρωπος της δράσης. Ο Χίτλερ ήταν ένα τέτοιο πρότυπο. Η συζήτηση και η σκέψη είναι αλληλένδετες. Αν αποδειχθούν διστακτικές κι αναποφάσιστες, τότε εμφανίζεται «ο άνθρωπος που σκέφτεται με το αίμα του». Και τότε αναδύεται η χειρότερη απ’ όλες τις δημαγωγίες, η δημαγωγία της «ηγετολογίας». Αυτή είναι η πραγματική κρίση της δημοκρατίας. Αυτό συνέβη την εποχή του Χίτλερ, το ίδιο επαναλαμβάνεται και τώρα. Διότι όσο απλώς «κλαψουρίζουμε» για τις οικονομικές αδικίες και δεν αντιδρούμε δυναμικά και ριζική αλλαγή πολιτικής έξω από το ευρώ, τότε είτε η Χρυσή Αυγή είτε κάποιος άλλος της αυτής ιδεολογίας θα εμφανισθεί ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων, με λαϊκή στήριξη, όχι ομοϊδεατών, αλλά απελπισμένων ανθρώπων. Ο αείμνηστος πολιτικός ηγέτης Ηλίας Τσιριμώκος είχε επισημάνει από το 1963 ότι: «Η Ευρώπη ως σύνολο κυριαρχείται από συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις, αφού εξουσιάζουν τις πιο μεγάλες χώρες της. Οι δυνάμεις αυτές είναι ικανές να δημιουργούν μερικά οικονομικά τραστ, μα δεν μπορούν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε γρήγορη και σύμφωνη με τα συμφέροντα των λαών ένωση…». Πόσο δίκιο είχε… Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εργάζεται για τα συμφέροντα των λαών, αλλά για τα συμφέροντα του τραπεζικού καπιταλιστικού κεφαλαίου και του Βερολίνου. Προκειμένου να φροντίσουμε τα συμφέροντα των λαών (της Ελλάδος και των χωρών του Νότου) είναι απαραίτητη η αποδέσμευση από την ευρωγερμανική κηδεμονία και η εφαρμογή μιας αληθινής σοσιαλιστικής πολιτικής του μέτρου. Αποτελεί το «αντίδοτο» στη λαίλαπα του άκρατου καπιταλισμού. Από το 1930 ο Ανιούριν Μπέβαν, ρεαλιστής πολιτικός, προειδοποιούσε: «Αν ο Σοσιαλισμός δεν έχει κανένα φάρμακο για τις καπιταλιστικές κρίσεις, τότε δεν έχουμε κανένα πολιτικό βάθρο να σταθούμε…». Το «βάθρο» αυτό σήμερα θα το στήσουμε με ανεξάρτητη πολιτική σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Να διώξουμε την αισχρή «τρόικα»… Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα όλων των λαϊκών κινητοποιήσεων. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι «πυροβολαρχίες» της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης και των ΗΠΑ, οι προμαχώνες του καπιταλισμού, βάλλουν κατά της Ρωσίας. Το 1956 όταν οι Αγγλογάλλοι, με αμερικανική υποστήριξη, είχαν στο στόχαστρο την Αίγυπτο, με την κρίση στο Σουέζ, η Μόσχα τους αναχαίτισε. Τότε στη Βουλή, ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ιω. Πασαλίδης κατήγγειλε τη «λυσσαλέα προπαγανδιστική εκστρατεία που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατά της Σοβιετικής Ενώσεως επειδή χάρις στην αποφασιστικήν προειδοποίησιν του Κρεμλίνου αποτράπηκε η συνέχισις της εισβολής στην Αίγυπτο και η γενικότερη ανάφλεξις». Σήμερα οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εξαπέλυσαν λυσσαλέα προπαγανδιστική εκστρατεία κατά της Ρωσίας του Πούτιν επειδή θέλουν να ελέγχουν την Ουκρανία. Και κόπτονται με άκρατο φαρισαϊσμό για «ανθρώπινα δικαιώματα» αυτοί ακριβώς που εκ συστήματος τα καταπατούν. Ένας καινούργιος άξονας εξωτερικής πολιτικής πρέπει να υλοποιηθεί: Ρωσία – Κίνα – Αραβικός κόσμος και μια άλλη στρατηγική στα Βαλκάνια. Είχαμε -και έχουμε- ανίκανες κυβερνήσεις που δεν είδαν εγκαίρως ότι η Γερμανία από χρόνια εναρμόνιζε την οικονομική της δύναμη με την πολιτική επικυριαρχία της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Η σύνοδος στο Μάαστριχτ επιβεβαίωσε τη γερμανική δικτατορία. Κι εκεί ακριβώς οι Γερμανοί έθαψαν για πάντα τη Γιάλτα, με ό,τι αυτό εσήμαινε για τις εξελίξεις κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο. Τίποτε δεν αντελήφθησαν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και κάποιοι «Αριστεροί» του «γλυκού νερού», που τους χρησιμοποιούν τώρα με… «ελιές» για τα σχέδιά τους οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Στο περασμένο φύλλο γράφαμε για τον σημαντικό ρόλο που διεδραμάτισε στη δεκαετία του 1950 ο αντιαποικιακός Σύνδεσμος. Τώρα που γίναμε κι εμείς αποικία της Γερμανίας χρειάζεται η ανασύσταση εκείνου του Συνδέσμου. Δεν είναι δύσκολο. Άνθρωποι με πίστη, θέληση και αποφασιστικότητα χρειάζονται… Τότε, ένας άνθρωπος ξεκίνησε αυτήν την προσπάθεια: Ο διαπρεπής νομικός Νίκος Πουλιόπουλος, παλιός συνεργάτης του Καζαντζάκη και της ΕΛΔ. Κι έγιναν αντιαποικιακά συνέδρια Μεσογείου – Μέσης Ανατολής, πραγματοποιήθηκε μόνιμη επιτροπή Αφρικοασιατικής Αλληλεγγύης στο Κάιρο, υπό την αιγίδα μάλιστα του Νασέρ. Ξεσηκώθηκαν σε Αλγερία, Κύπρο, Παλαιστίνη και σε άλλες περιοχές και το κίνημα πήρε τέτοια έκταση (και με τη στήριξη της Μόσχας) που η Αμερική υποχρεώθηκε να υπολογίζει τους αδεσμεύτους, όσο κι αν την ενοχλούσαν. Οι μνημονιακοί δουλόφρονες πρέπει να γκρεμιστούν. Αλλά μην περιμένουμε τα πάντα από τα αντιμνημονιακά κόμματα. Ας δραστηριοποιηθούν πάνω στον αντιαποικιακό άξονα που περιγράψαμε προσωπικότητες έξω από πολιτικές παρατάξεις. Και τότε τα κόμματα που δεν σκύβουν τον αυχένα στον Σόιμπλε θα συμπορευθούν. Πρέπει να δημιουργηθεί μια μεγάλη δύναμη μεταξύ γερμανοευρωπαϊκής ενώσεως και Αμερικής. Μόνον έτσι θα διαφυλαχτεί η ανεξαρτησία και η δημοκρατία των λαών, που ήδη καταργούνται. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα χτυπηθεί η δικτατορία της παγκοσμιοποίησης. Μόνο με τέτοια κινητοποίηση θα ξεκινήσει το ξήλωμα της επαίσχυντης Ευρωζώνης αλλά και η τιμωρία των μνημονιακών ολετήρων που μας κατάντησαν γυρολόγους και επαίτες…