Ποιων τα συμφέροντα έπαιξε η «τρόικα», με την κατάργηση της συγχώνευσης της Εθνικής Τράπεζας με τη Eurobank;

Αυτή η απόφαση για τη διακοπή της συγχώνευσης στοίχισε τρία δισεκατομμύρια ευρώ σε απώλεια εποπτικών κεφαλαίων και σε επιβάρυνση του δημόσιου χρέους.

Κανένας τότε δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τον φταίχτη ούτε και να ψάξει τους λόγους για τους οποίους από το πουθενά σταμάτησε η συγχώνευση, η οποία δημιουργούσε τον μεγαλύτερο τραπεζικό όμιλο στη χώρα μας, που θα ήταν μέσα στις 20 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος είχε συμφέρον να σταματήσει αυτήν τη συγχώνευση, όπου η νέα Εθνική Τράπεζα θα είχε συνολικό ενεργητικό 180 δισ. ευρώ και οι ετήσιες συνέργειες θα ήταν της τάξης των 600 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχούσαν σε 3 δισ. ευρώ νέα κεφάλαια; Ήταν μια συγχώνευση που την ήθελε και ο τότε και σήμερα διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Αλέκος Τουρκολιάς και ο βασικός μέτοχος της Eurobank Σπύρος Λάτσης.

Και ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό ποιων το συμφέρον εξυπηρετούσε η ακύρωση της συγχώνευσης των δύο τραπεζών, που προφανώς την ήθελε και η κυβέρνηση, αποτελεί πλέον αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ότι η «τρόικα» διέταξε τη διακοπή της συγχώνευσης. Και αυτό οπωσδήποτε το γνωρίζουν οι επικεφαλής και των δύο τραπεζών. Οι οποίοι, βέβαια, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία για το ότι ο λόγος που διακόπηκε η συγχώνευση ήταν ένας και μόνο: Να μην αποκτήσει η Ελλάδα μια ισχυρή τράπεζα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συγχωνεύσεις αποτελούσαν επιδίωξη όλων των τραπεζών, όχι βέβαια επειδή οι τραπεζίτες ήθελαν να διώξουν από πάνω τους τις τράπεζές τους, αλλά, αντίθετα, για να τις ενισχύσουν και να μπορέσουν να προσελκύσουν ξένα κεφάλαια. Πριν φθάσουμε στη συμφωνία Εθνικής Τράπεζας και Eurobank είχαν γίνει άλλες δύο απόπειρες για τη δημιουργία μιας ισχυρής ελληνικής τράπεζας, που θα έπαιζε ρόλο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Η μία ήταν μεταξύ Εθνικής και Alpha Bank και η δεύτερη μεταξύ Eurobank και Alpha Bank, που δεν κατέληξαν σε συμφωνία.

Αν δεν είχε γίνει το deal Εθνικής – Eurobank, ο Λάτσης θα κρατούσε την τράπεζά του, βάζοντας 260 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει κεφαλαιακή επάρκεια. Αυτά ως απάντηση στην άποψη ότι ο Λάτσης εγκατέλειψε τη Eurobank και ήθελε να την… κάνει. Έχει ειπωθεί, μάλιστα, ακόμα και ότι ο Λάτσης φόρτωσε την τράπεζά του στο κράτος, μόνο που η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η Eurobank είχε 6 δισ. ευρώ ζημία από το «κούρεμα» των ομολόγων, από τα οποία τα 2,5 δισ. ευρώ ήταν ζημία του Λάτση, που είχε το 45% της τράπεζας.

Με την ουσιαστικά διατεταγμένη κατάργηση της συγχώνευσης των δύο τραπεζών ο Λάτσης βρέθηκε εγκλωβισμένος και χωρίς επιλογές και κινήσεις, από τη στιγμή που η Eurobank πέρασε στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Οι άλλες δύο τράπεζες που συνέχισαν αυτόνομα την πορεία τους, η Τράπεζα Πειραιώς και η Alpha Bank, ενισχύθηκαν κεφαλαιακά. Η Τράπεζα Πειραιώς πήρε την ΑΤΕ με 570 εκατ. ευρώ, τη Γενική με 350 εκατ. ευρώ, τη Millennium με 460 εκατ. ευρώ και τις κυπριακές τράπεζες με 8,8 δισ. ευρώ, η δε Alpha Bank πήρε την Εμπορική Τράπεζα με 3,2 δισ. ευρώ. Παρότι της στέρησαν, ουσιαστικά, τη Eurobank, η οικογένεια Λάτση έκανε δωρεά 100 εκατομμύρια ευρώ στο Κοινωφελές Ίδρυμα «Ιωάννης Σ. Λάτσης» για να μπει στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής πέρυσι. Μάλιστα, αυτή η συμμετοχή ήταν το κίνητρο για να μπουν κι άλλοι επενδυτές, κυρίως από το εξωτερικό. Ήταν, δηλαδή, το όνομα Λάτσης παράγοντας εμπιστοσύνης αλλά και διαφήμισης.

Και σήμερα, πάλι, ο Όμιλος Λάτση συνεχίζει να έχει σημαία του το «Εμείς εμπιστευόμαστε την Ελλάδα. Εμπράκτως».

Μακάρι να έβρισκε κι άλλους μιμητές!