Η Ρωσία και το 1821

Και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού Σαμαράς – Βενιζέλος, κατ’ ουσίαν, είναι απλοί εκτελεστές των διαταγών των Βρυξελλών και της «τρόικας»; Η προσάρτηση της Κριμαίας στην ενιαία Ρωσία είναι η επιθυμία της εντυπωσιακής πλειοψηφίας των κατοίκων. Αλλά τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Βερολίνο έχουν άλλους ιδιοτελείς στόχους, προκειμένου να ελέγχουν την περιοχή και να αποδυναμώσουν τη ρωσική επικράτεια. Κάτι που απέκρυψαν σχεδόν όλα τα δικά μας τηλεοπτικά ΜΜΕ, είναι η δήλωση της κινεζικής κυβερνήσεως, ότι δεν θα μείνει αδιάφορη, εάν η Ουάσινγκτον απειλήσει τη Μόσχα. Σαμαράς και Βενιζέλος, που δεν χάνουν ευκαιρία να ολοφύρονται για τη δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής, δεν φάνηκαν να ενοχλούνται καθόλου από την έντονη παρουσία των φιλοναζιστών της Κριμαίας και «χαριεντίζονται» μαζί τους, αντί να ταχθούν ανοικτά υπέρ του Πούτιν. Παραμερίζουν και το εθνικό συμφέρον για να μην ενοχληθούν αυτοί που τους χρησιμοποιούν ως πολιτικές μαριονέτες. Η εθνική επέτειος της 25 Μαρτίου μας δίνει την ευκαιρία να αναφερθούμε στους δεσμούς Ελλάδος – Ρωσίας από τα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως. Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι: Ρώσοι, Έλληνες και πολλοί λαοί της Βαλκανικής είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Και το κοινό αυτό γνώρισμα τους έφερνε πιο κοντά. Κι ότι ο μεγάλος ρώσος ποιητής, ο Πούσκιν, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων του ξεσηκωμού των Ελλήνων στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και σε πολλά γραπτά του αναφέρεται στη μοίρα των Ελλήνων.

Τότε υπήρχε η υπεραντιδραστική Ιερά Συμμαχία, με δεσπόζουσα δύναμη την αυστριακή αυτοκρατορία που είχε επικεφαλής τον αλαζόνα καγκελάριό της Μέτερνιχ. Εκείνος ο καγκελάριος αντιδρούσε με πείσμα σε οποιαδήποτε ενέργεια που θα μπορούσε να βοηθήσει στην απελευθέρωση των Ελλήνων από την ξενική εξάρτηση. Σήμερα έχουμε στη θέση της Ιεράς Συμμαχίας την Ευρωπαϊκή Ένωση, με επικεφαλής την αλαζόνα καγκελάριο Μέρκελ, η οποία αντιδρά σε οποιαδήποτε απόφαση που θα μπορούσε να απελευθερώσει την πατρίδα μας από τους τοκογλύφους των μεγαλοτραπεζιτών. Θέλει την εξάρτησή μας από τη μαφία της Ευρωζώνης. Η στάση της Γαλλίας απέναντι στην ελληνική εξέγερση λίγο διέφερε γενικά από τη στάση του Μέτερνιχ. Η στάση του ψευδοσοσιαλιστή Ολάντ δεν διαφέρει από εκείνη της Μέρκελ. Η Ρωσία πρώτη εγκατέλειψε τις αρχές της Ιερής Συμμαχίας, παρόλο που ο Αλέξανδρος Α’ ήταν ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης αυτής. Γεγονός είναι ότι η Ρωσία συνδεόταν από πολύ παλιά με τον ελληνικό λαό, όπως και με άλλους βαλκανικούς λαούς, με θρησκευτικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς. Από την εποχή ακόμη της εκστρατείας στον Προύθο του Πέτρου Α’, το 1771, και αργότερα σε όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα και το πρώτο τέταρτο του 19ου, η Ρωσία υποστήριζε με όλα τα προσιτά μέσα το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα. Και οι πόλεμοι της Ρωσίας με την Τουρκία, στο τέλος του 18ου αιώνα, έπαιξαν σημαντικό ρόλο την απελευθέρωση Ελλήνων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Σέρβων και Μαυροβουνίων από τον σουλτανικό ζυγό. Είναι χαρακτηριστικό το εξής ιστορικό γεγονός: Η πρώτη αντίδραση της Υψηλής Πύλης στην αναγγελία της επανάστασης στην Ελλάδα, που έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, ήταν να διατάξει γενική τρομοκρατία σε βάρος των ελληνικών πληθυσμών. Στην Πόλη, στη Σμύρνη, στο Αϊβαλί (Κυδωνίες), Ρόδο, Κρήτη, Κύπρο έγιναν τρομερές γενικές σφαγές (και όχι… «συνωστισμός στα λιμάνια», όπως θα έλεγε η ανεκδιήγητη Ρεπούση). Παράλληλα, η Υψηλή Πύλη έστειλε επείγουσες διαταγές να θανατωθούν ιερωμένοι και πρόκριτοι που ήσαν κρατούμενοι στην Τριπολιτσά. Ο ρώσος πρεσβευτής στην Πόλη, ο Στρογγανώφ, διαμαρτυρήθηκε για τις τουρκικές θηριωδίες, αρνήθηκε στους Τούρκους να κάνουν νηοψίες στα ρωσικά πλοία και βοήθησε εκατοντάδες Έλληνες στην Πόλη, στη Σμύρνη, στην Πάτρα, στη Χίο και αλλού να γλυτώσουν με ρωσικά πλοία και με ρωσικά διαβατήρια. Στις 16 Ιουνίου 1821, ο ρώσος πρεσβευτής επέδωσε στην Υψηλή Πύλη διαμαρτυρία της τσαρικής κυβέρνησης για τις θηριωδίες των Τούρκων και για τα εμπόδια που έβαζαν στη ναυσιπλοΐα των Στενών, παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες. Στη διακοίνωση της ρωσικής κυβέρνησης τονιζόταν ότι η Ρωσία απαιτούσε «την αποκατάσταση της ειρήνης και της γαλήνης στην Ελλάδα, την ειρήνευση της Βλαχιάς και Μολδαβίας, την άμεση ανέγερση των κατεστραμμένων εκκλησιών, την επαναφορά των προνομίων της ελευθερίας κ.λπ. Για να αντιληφθούμε καλύτερα τις φιλελληνικές διαθέσεις της ρωσικής κοινωνίας απέναντι στους εξεγερμένους Έλληνες, αρκεί να σημειώσουμε πως όταν το 1825 ανακαλύφθηκε στη Ρωσία η συνωμοσία των «Δεκεμβριστών», οι πρωτεργάτες της κατέθεσαν στις ανακρίσεις ότι μέσα στο πρόγραμμά τους υπήρχε ειδικό κεφάλαιο που αφορούσε τον ελληνικό αγώνα και την ενίσχυση του ελληνικού λαού για την απόκτηση της ανεξαρτησίας του. Μην ξεχνάμε ότι η Αικατερίνη η Μεγάλη το 1775 παρεχώρησε τη Μαριούπολη για να εγκατασταθούν εκεί 30.000 Έλληνες που έφυγαν κυνηγημένοι από την ταταροκρατούμενη Κριμαία. Κι ότι ο Καποδίστριας ασκούσε επιρροή στον αυτοκράτορα Αλέξανδρο, σε τέτοιο βαθμό που συνέβαλε στη βαθμιαία ψυχρότητα των σχέσεων Αλεξάνδρου – Μέτερνιχ. Αυτό τον καγκελάριο, που ο Καποδίστριας αποκαλούσε «ανόητο» και «ηλίθιο». Χαρακτηρισμοί που ταιριάζουν και στη σημερινή καγκελάριο… Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Τσάρος Αλέξανδρος ισχυριζόταν, τότε, ότι η «παλιά» Ευρώπη είχε χαθεί οριστικά και ότι έπρεπε να δημιουργηθεί μία «καινούργια» Ευρώπη, με εξαφάνιση των υπολειμμάτων της φεουδαρχίας… Αλλά και σήμερα το ίδιο δεν χρειάζεται να γίνει; Μας βοήθησε τότε η Ρωσία. Αλλά και στις μέρες μας, ο ρώσος Πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν το 2010 ήταν έτοιμος να μας δώσει 25 δισ. ευρώ, ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα. Θα ήταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο (θα γλιτώναμε την ομηρία του ΔΝΤ), όμως, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ως αμερικανοκατευθυνόμενος και προσκυνητής της καγκελαρίας, αρνήθηκε τη βοήθεια. Την αποκάλυψη έκανε ο βουλευτής της ρωσικής Δούμας Ιβάν Σαββίδης, στο περιοδικό «Επίκαιρα». Τώρα, Σαμαράς – Βενιζέλος, παραγνωρίζοντας τους ιστορικούς δεσμούς Ελλάδος – Ρωσίας αλλά και το εθνικό μας συμφέρον, αντί να στηρίξουν τον Πούτιν, εναγκαλίζονται τους φιλοναζιστές της Κριμαίας επειδή αυτό θέλουν η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο. Για να υποδύονται ότι «προεδρεύουν» σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλει να αφανίσει την κοινωνία μας. Το μόνο που βρήκε να πει ο Σαμαράς ήταν: «Περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη»! Δηλαδή, περισσότερη υποδούλωση. Περισσότερη Ευρώπη, που μέσω της αισχρής «τρόικας» ζητάει χιλιάδες απολύσεις όχι μόνο για το 2014 αλλά και για το 2015, μαζί με καινούργιο Μνημόνιο. Δεν τα βλέπει αυτά η συγκυβέρνηση της συμφοράς, αλλά κόπτεται για την Ουκρανία, η ιστορία της οποίας, όμως, είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Ρωσίας. Και φυσικά, ο Πούτιν δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί τον έλεγχο αυτής της περιοχής από αντιρωσικές δυνάμεις. Στο μεταξύ, η «τρόικα» ζητάει όλο και περισσότερο αίμα. Στις τηλεοπτικές ειδήσεις μεταδόθηκε ότι ο Άδωνης Γεωργιάδης συνέστησε στον αχρείο Τόμσεν τη… «μέθοδο του σαλαμιού»! Να μη φέρνει, δηλαδή, όλες μαζί τις σφαγές, τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά με δόσεις… Αυτή είναι η… «φιλολαϊκή πολιτική» της συγκυβέρνησης, που μας οδηγεί σε εθνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες. Το έχουμε πει πολλές φορές: Η Ευρωζώνη και το ευρώ δεν μπορεί να είναι «ταμπού». Δεν θα απαλλαγούμε ποτέ, όσο μένουμε κάτω από τη σκέπη τους. Και δεν είναι δυνατόν να ασκούμε εξωτερική πολιτική προσκυνώντας την εχθρική Γερμανία και να παραμένουμε σε απόσταση από τη φυσική μας σύμμαχο, τη Ρωσία. Το 1959 είχε έλθει στην Αθήνα ο υπουργός Αμύνης της Γερμανίας, ο Στράους. Στόχος του ήταν η εγκατάσταση έξω της Γερμανίας στρατιωτικών βάσεων είτε ανεφοδιασμού είτε εκπαιδεύσεως. Από τότε, η αναβίωση του γερμανικού Στρατού δημιουργούσε φόβους για την αναβίωση του γερμανικού μιλιταρισμού. Αυτός ο μιλιταρισμός επετεύχθη μέσω του ευρώ. Τον ίδιο καιρό, ο Αντενάουερ διαβεβαίωνε τον πάπα ότι… «ο Θεός ανέθεσε στη Γερμανία να προστατεύσει την Ευρώπη από την Ανατολή…». Σήμερα, η Γερμανία θέλει να τεμαχίσει την Ανατολή και να εξαθλιώσει τον Νότο. Δεν γνωρίζω εάν αυτό γίνεται -σύμφωνα με τον μακαρίτη Αντενάουερ- με… θεϊκή εντολή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Γερμανία… δεν έχει τον Θεό της! Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, η μαντάμ Μέρκελ ανησυχεί ζωηρά διότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί σταθερό προβάδισμα. Ο κ. Τσίπρας κρούει την πόρτα της εξουσίας και η καγκελάριος δεν είναι καθόλου βεβαία για το τι θα ακολουθήσει. Το κυβερνητικό έκτρωμα Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, είναι ήδη ένα πολιτικό πτώμα και μένει, μετά τα αποτελέσματα της κάλπης, να μπει απάνω του η ταφόπλακα. Υστάτη ελπίδα και για το Βερολίνο και για τη συσπείρωση των χρεοκοπημένων του χώρου (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλων αδέσποτων) είναι η Ελιά. Αυτό το δέντρο, όμως, δεν παράγει αγνό ιδεολογικό ελαιόλαδο, αλλά… μνημονιακή μούργα! Και δεν πρόκειται για Δημοκρατική Παράταξη, όπως αναγράφεται κάτω από τον τίτλο, αλλά για μνημονιακή σύναξη, με τη χειρότερη σφραγίδα που μπορούσε να υπάρξει: Τη σφραγίδα του Σημίτη! Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Ετερόκλητο και ύποπτο συμμάζεμα, τυχοδιωκτικό κατασκεύασμα, τελευταία εφεδρεία της «τρόικας», που μάταια προσπαθεί να ανακόψει την αυτοδυναμία του Αλέξη Τσίπρα. Ούτε «ελιές» ούτε θολά Ποτάμια μπορούν να αναχαιτίσουν τη λαϊκή οργή που θα ξεσπάσει σε βάρος αυτών που διέλυσαν την ελληνική κοινωνία και προκάλεσαν πρωτοφανή δυστυχία, πείνα και ανεργία.

Με την ευκαιρία της επετείου της Εθνεγερσίας θα πρέπει να μνημονεύσουμε και κάτι ακόμα: Η εξέγερση των Ελλήνων έγινε δεκτή με ειλικρινή και θερμή συμπάθεια από ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Εθελοντές από παντού πήραν τον δρόμο προς την Ελλάδα με σκοπό να αγωνισθούν για την ελευθερία της χώρας-λίκνου του αληθινού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το κοινό πεπρωμένο των βαλκανικών λαών προέτασε και ένα κοινό καθήκον: Να κινητοποιήσουν όλες τις εθνικές τους δυνάμεις και να αποσείσουν τον ζυγό της ξένης κυριαρχίας. Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των βαλκανικών λαών έμοιαζαν στους σκοπούς και τον χαρακτήρα τους, στις βασικές κινητήριες δυνάμεις τους, ιδίως στην επαναστατική κινητοποίηση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, σε μια αποφασιστική σύγκρουση με τον προαιώνιο δυνάστη. Αυτός ο αποικιακός ζυγός αποτελούσε πάντα το μεγάλο πρόβλημα πολλών κρατών. Τα χρόνια περνούσαν, αλλά οι μορφές αποικιοκρατίες έπαιρναν διάφορες μορφές. Πάντα το ξεσήκωμα των καταπιεσμένων στηριζόταν στην κινητοποίηση των πλατιών λαϊκών δυνάμεων. Στη δεκαετία του 1950 είχε αναπτυχθεί τεράστιο αντιαποικιακό κίνημα στους χώρους της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Τα συνέδρια που διοργανώθηκαν τότε άφησαν εποχή και έδωσαν πνοή ελπίδας σε λαούς που στέναζαν κάτω από την αποικιοκρατία. Στην Ελλάδα, από το 1956, υπήρχε ο Ελληνικός Αντιαποικιακός Σύνδεσμος, με πρόεδρο τον διακεκριμένο νομικό Νίκο Πουλιόπουλο, παλιό σοσιαλιστή, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε διεθνές επίπεδο. Αυτό χρειάζεται και τώρα, περισσότερο -ίσως- από κάθε άλλη φορά. Να ξαναζωντανέψει αυτός ο αντιαποικιακός Σύνδεσμος, ως πυρήνας για την καταπολέμηση της γερμανοευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Να γίνει αγώνας μαζί με άλλους λαούς για την αποχώρηση από το γκέτο της γερμανικής Ευρωζώνης και τη δημιουργία ενός άλλου συνασπισμού με χώρες του «τρίτου κόσμου», όπως λέγαμε παλιά. Προσέγγιση με Ρωσία, Κίνα, Αραβικό Κόσμο και μακάρι να αποσπασθούν και κάποια ευρωπαϊκά κράτη ή να συμμετέχουν προοδευτικά κόμματα -αν υπάρχουν- από τον ευρωπαϊκό χώρο. Να δημιουργηθεί μια μεγάλη δύναμη, μακριά από τη σημερινή μορφή της γερμανικής Ευρώπης και από την Αμερική. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα καταρρεύσει το Δ’ Ράιχ και το ευρώ. Παράλληλα, να αφυπνισθούν από τον μακρόχρονο λήθαργό τους τα κομμουνιστικά κόμματα και να ξαναδημιουργηθούν γνήσια, αληθινά σοσιαλιστικά. Διότι η υπάρχουσα «Σοσιαλιστική Διεθνής» είναι μια απάτη. Έχει μεταλλαχθεί και αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος του καπιταλισμού. Κι έγινε κωμικός καρνάβαλος από τη στιγμή που έκανε και πρόεδρό της τον αμερικανοκατευθυνόμενο ολετήρα Γιωργάκη Παπανδρέου. Χρειάζεται αγώνας. Να αποτινάξουμε την απελπισία και την ηττοπάθεια. Να παλέψουμε. Κι όπως έλεγε ο γνωστός τούρκος αριστερός συγγραφέας Αζίζ Νεσίν: «Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε…».