Το πρόβλημα της Κεντροδεξιάς

Ποιες δυνάμεις βρίσκονται στα χαρακώματα της αντιμνημονιακής πάλης; Η Αριστερά και μικρά κόμματα της Δεξιάς ή Κεντροδεξιάς. Το «καθαρόαιμο» Κέντρον έσβησε -δυστυχώς- λίγο μετά τη Μεταπολίτευση. Αλλά, αυτό το θέμα, θα μελετηθεί σε άλλο άρθρο. Η Αριστερά, χάρις στον Αλέξη Τσίπρα, κατόρθωσε να έρχεται πρώτη στις δημοσκοπήσεις και χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Μέγιστο τμήμα όμως του λαού, ο συντηρητικός κόσμος, βρίσκεται άστεγος. Αισθάνεται εδώ και χρόνια προδομένος και δεν κρύβει την πικρία του για το γεγονός αυτό. Οι συντηρητικοί -αν θέλετε οι δεξιοί- πολίτες δεν είναι «παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Δεν είναι ούτε «πλουτοκράτες» ούτε καπιταλιστές. Εργαζόμενοι -και άνεργοι- πολίτες είναι κι αυτοί, που χτυπήθηκαν εξίσου με όλους τους άλλους Έλληνες από τη μνημονιακή λαίλαπα. Δεν τους εκφράζει, πλέον, η Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη σημερινή ηγεσία Σαμαρά, τους επρόδωσε. Το κεφάλαιο της Δεξιάς είναι ξεχωριστό στην πολιτική Ιστορία μας. Δεν θα ανατρέξουμε τώρα στο παρελθόν. Συνοπτικά μόνο θα πούμε ότι από το 1967 και μετά πολυδιασπάσθηκε η άλλοτε αρραγής συντηρητική παράταξη. Δεν φανταζόταν, όμως, ότι θα έφθανε στο κατάντημα να βρίσκεται ο κόσμος της εγκλωβισμένος σ’ ένα «μαντρί» όπου ο «βοσκός» του ακολουθεί δωσιλογική γραμμή, υποταγμένος στην καγκελαρία του Βερολίνου. Κι ο εξευτελισμός παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διότι η Νέα Δημοκρατία γαντζώνεται στην εξουσία χάρις στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν θανάσιμος αντίπαλός της. Τέτοιος πολιτικός αριβισμός προκαλεί απέχθεια και περιφρόνηση. Οι δεξιοί ψηφοφόροι, όμως, έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα: Προσελκύονται από τη θέα του «μεγάλου μαγαζιού» -του «επίσημου» κόμματος- και δύσκολα μετακινούνται. Βλέπουν τις αδυναμίες του, αλλά διστάζουν να «σαλπάρουν» για άλλο κομματικό λιμάνι. Και δεν εννοούμε διαφορετική ιδεολογική παράταξη, αλλά άλλο δεξιό κόμμα. Κανονικά, θα έπρεπε οι χιλιάδες των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας να έχουν στραφεί προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες ή τον Πολύδωρα. Διστάζουν -κακώς- διότι βλέπουν την περιορισμένη τους δύναμη. Αντιθέτως, οι παλαιοί Κεντρώοι ή και οι Αριστεροί, δεν εδίσταζαν μπροστά σε μια διάσπαση, ή σε αλλαγή πλεύσεως, και οι διαφωνίες δεν τους τρόμαζαν. Η ψυχολογία, όμως, των συντηρητικών ψηφοφόρων είναι αυτή και δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτήν ακριβώς την ψυχολογία των δεξιών ψηφοφόρων δεν εστάθμησαν οι πολιτικοί, που τώρα κινούνται μεμονωμένα σ’ αυτό τον χώρο. Δεν συνειδητοποιούν τη σημασία της ενότητας των δυνάμεων που θα μπορούσε να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Δεν σκέπτονται ότι οι εγωϊσμοί και οι προσωπικές αντιπαλότητες όχι μόνο απογοητεύουν τους οπαδούς, αλλά βλάπτουν και τους ίδιους τους φορείς που υπόσχονται την «αλλαγή». Ποιες είναι αυτές οι αντιμνημονιακές δυνάμεις της Δεξιάς ή Κεντροδεξιάς; Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το κόμμα του κ. Βύρωνα Πολύδωρα, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Γιώργου Καρατζαφέρη και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί που είτε δοκίμασαν κάθοδο στις κάλπες και απέτυχαν (κόμμα Αποστράτων) είτε δεν κατέβηκαν στην πολιτική σκακιέρα. Το δύσκολο είναι να συνεννοηθούν μεταξύ τους για μια κοινή εμφάνιση, που θα είχε προοπτικές που ούτε οι ίδιοι φαντάζονται; Ας δούμε πάλι παραδείγματα μέσα από την Ιστορία. Προπολεμικά, στις εκλογές της 5ης Μαρτίου του 1933, η αντιβενιζελική παράταξη κατέβηκε με την επωνυμία Ηνωμένη Αντιπολίτευσις. Την αποτελούσαν το Λαϊκόν Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, οι Ελευθερόφρονες του Μεταξά, οι Εθνικοριζοσπαστικοί του Γ. Κονδύλη και μερίδα Αγροτικών. Δέον να σημειωθεί ότι δύο παλαιοί πρόμαχοι του βενιζελισμού, ο Κονδύλης και ο ναύαρχος Χατζηκυριάκος, είχαν προσχωρήσει στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση και επηρέαζαν μια μερίδα δημοκρατικών αξιωματικών. Ενωμένη, λοιπόν, η αντιβενιζελική παράταξη κατόρθωσε να νικήσει τον πανίσχυρο αρχηγό των Φιλελευθέρων, να πάρει περισσότερες έδρες και χάρις στο πλειοψηφικό σύστημα (ύστερα από περιπέτειες), με συγκατάθεση του Τσαλδάρη, έγινε πρωθυπουργός ο Οθωναίος και αργότερα, στις 10 Μαρτίου του 1933, ορκίσθηκε η δεύτερη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη. Στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1946, το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη (ανεψιού του Παναγή) είχε μεγάλη δύναμη. Ο Ζέρβας, που είχε εμφανίσει παράλογες απαιτήσεις και δεν συνεργάσθηκε με τον Τσαλδάρη, κατέβηκε αυτοτελώς και δεν έκανε τίποτε. Ο Γεώργιος Γρίβας της «Χ» ζητούσε κι αυτός περισσότερα, δεν συνεργάσθηκε με το Λαϊκό Κόμμα και καταποντίσθηκε. Ο Μιχαήλ Πάζης, αρχηγός ενός μικρού βασιλικού κομματιδίου, διασώθηκε διότι συμπορεύθηκε. Ο Στυλιανός Γονατάς, των Εθνικών Φιλελευθέρων, κατέβηκε μαζί με τον Τσαλδάρη και στην κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος έκανε χρέη αναπληρωτού πρωθυπουργού. Στις ίδιες εκλογές, ο Γεώργιος Παπανδρέου με το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Σοφοκλής Βενιζέλος με το κόμμα των βενιζελικών Φιλελευθέρων και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος με το Ενωτικό Κόμμα, κατέβηκαν μαζί σε κοινό σχηματισμό, υπό την επωνυμία Εθνική Πολιτική Ένωσις (ΕΠΕ). Μόνος του ο καθένας δεν είχε προοπτική επιτυχίας. Ενωμένοι, ήλθαν αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ το κόμμα των Φιλελευθέρων με τον Θεμιστοκλή Σοφούλη ήλθε τρίτο! Στις εκλογές του 1952, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος με τον Στέφανο Στεφανόπουλο ήσαν συναρχηγοί του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος (ΛΕΚ). Εάν κατέβαιναν αυτοτελώς, δεν θα είχαν πιθανότητες επιτυχίας, παρά το ότι το κόμμα είχε ποιότητα. Προσεχώρησαν, όμως, στον Ελληνικό Συναγερμό του Στρατάρχου Παπάγου και έγιναν η «σπονδυλική στήλη» της νέας μεγάλης παρατάξεως της Δεξιάς. Το ίδιο συνέβη και με τον Σπύρο Μαρκεζίνη, αρχηγό του μικρού Νέου Κόμματος. Αλλά και η Ένωσις Κέντρου μπήκε στην τροχιά της εξουσίας όταν ακριβώς έγινε «ένωσις», όταν, δηλαδή, ενώθηκαν πολλά μικρά κόμματα και προσωπικότητες, το 1961. Αν, όμως, όλα αυτά συνέβαιναν σε ειρηνικές περιόδους, αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία που έχει σήμερα η ενότητα, την ώρα που βιώνουμε γερμανοευρωπαϊκή κατοχή και η Ελλάδα έχει διαλυθεί. Καμμένος, Πολύδωρας, Καρατζαφέρης και άλλοι έχουν υποχρέωση να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να βάλουν στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες, διαφορές, αντιπαλότητες και να συνεργασθούν για το καλό του τόπου. Ενωμένοι, ως μια ισχυρά παράταξις, έχουν τη δυνατότητα να συνεννοηθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μίνιμουμ αντιμνημονιακό πρόγραμμα και να προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία. Έχουν όμως και μια άλλη δυνατότητα: Μια ενωμένη μεγάλη Δεξιά ή Κεντροδεξιά -φυσικά αντιμνημονιακή- μπορεί να διαλύσει τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό το κόμμα έκλεισε, πλέον, τον βιολογικό του κύκλο. Θα έχει οικτρό τέλος. Θα συρρικνωθεί μέχρις ότου σβήσει. Οφείλουν οι προαναφερόμενοι αρχηγοί του δεξιού χώρου να δώσουν μια προοπτική ελπίδας στον κόσμο τους. Δεν υπάρχουν περιθώρια δισταγμών και καθυστερήσεων. Οι ψηφοφόροι τους δεν θα τους συγχωρέσουν εάν αδρανήσουν διότι είτε θα αναγκασθούν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ είτε θα απόσχουν από τις κάλπες ή χειρότερα εξοργισμένοι, θα ψηφίσουν για εκδίκηση τη Χρυσή Αυγή. Οι ψηφοφόροι του δεξιού χώρου, που μετακινούνται μόνο εάν δουν ότι υφίσταται μεγάλος δυναμικός φορέας που τους εκφράζει ιδεολογικά, ντρέπονται διότι τώρα σύρονται από μια διάτρητη Νέα Δημοκρατία με ψυχολογία Τσολάκογλου. Δεν ανέχονται να έχουν από πάνω τους τον δήμιο -όργανο του Βερολίνου- τον Στουρνάρα, που εκτελεί τυφλά εντολές ξένων κατακτητών. Οι «χασάπηδες της ”τρόικας”», ο Τόμσεν και η παρέα του, διατάζουν τους Κουΐσλινγκς: «Θέλουμε ένδεκα χιλιάδες απολύσεις μέσα στο 2014»! Κι εκείνοι σπεύδουν να ικανοποιήσουν τα σαδιστικά ένστικτα των αφεντικών τους. Δίπλα στις εκατόμβες των θυμάτων των ναζί στο Δίστομο, στην Καισαριανή και σε όλα τα μέρη της Ελλάδας προστίθενται τώρα τα νέα θύματα του Δ’ Ράιχ. Κατά τα χρόνια της προηγούμενης γερμανικής Κατοχής, η ενωμένη Εθνική Αντίστασις εκδηλώθηκε με την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Τότε, ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ και η βρετανική αποστολή έδωσαν μαζί το μεγάλο χτύπημα στον κατακτητή. Τώρα, Αριστερά και Δεξιά καλούνται να ανατινάξουν τις μνημονιακές γέφυρες με τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Θα το κατορθώσουν; Θα παραδειγματιστούν από τον Άρη και τον Ζέρβα; Θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των χαλεπών καιρών μας; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση του 2014. Πλεόνασμα πατριωτισμού χρειαζόμαστε. Στις εκλογές που θα έλθουν, οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας (όπως και του ΠΑΣΟΚ ή των άλλων μνημονιακών κατασκευασμάτων) δεν θα τολμήσουν να έλθουν σε επαφή με τους ψηφοφόρους. Γνωρίζουν ότι θα υποστούν άγρια αποδοκιμασία. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των μαζών. Δεν πείθουν. Δεν ξέρουν πια τι δικαιολογίες να προβάλλουν για το γεγονός ότι διέλυσαν την ελληνική κοινωνία επειδή τους διέταξαν οι ξένοι αποικιοκράτες. Τα φανταστικά «πλεονάσματα» του Σαμαρά και οι κωμικές διακηρύξεις ότι τώρα… «βγαίνουμε στις αγορές» μόνο καγχασμό προκαλούν. Σε ποιες αγορές βγαίνουμε αφού μας αγόρασαν οι ξένοι μεγαλοκαρχαρίες; Ξεπούλησαν την Ελλάδα και μετέτρεψαν σε σκλάβους και παρίες τους κατοίκους της. Εάν υπήρχε μια ενωμένη αντιμνημονιακή Δεξιά, η κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν θέμα ημερών. Ο Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξή του στο «Βήμα», στις 23 Φεβρουαρίου, υπήρξε σαφής: «Δεν θα συγκροτήσω» -είπε- «κυβέρνηση μόνο με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ». Η δήλωσή του τον τιμά. Δείχνει άνθρωπο με ρεαλιστικές θέσεις και ευρύ πνεύμα. Εξέφρασε παράλληλα και μια ευγενική φιλοδοξία. Είπε: «Η Αριστερά θα ενώσει τους Έλληνες». Αυτή η ένωση θα μπορούσε εύκολα να υλοποιηθεί, εάν υπήρχε μια ενωμένη αντιμνημονιακή Δεξιά. Οι δύο πολιτικοί χώροι, με κοινό όραμα την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική δεσποτεία, θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη στροφή και να δώσουν το παράδειγμα και σε άλλες χώρες του Νότου, που επίσης στενάζουν κάτω από τον ίδιο ζυγό. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη δική του υπέρβαση. Απομένει τώρα στην αντιμνημονιακή Δεξιά να πράξει το ίδιο. Έχει το σθένος και την πολιτική βούληση; Θα κάνει το μεγάλο άλμα ή θα μείνει καχεκτική για να φυτοζωεί στο περιθώριο; Καμμένος, Πολύδωρας, Καρατζαφέρης, Αϊβαλιώτης, Καπερνάρος -τόσα εκλεκτά στελέχη- δεν μπορούν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν; Θα τους συνιστούσα, μάλιστα, σε μια τέτοια σύσκεψη, να καλέσουν να προεδρεύσει ο στρατηγός Φραγκούλης, ανιδιοτελής πατριώτης, έξω από κόμματα, με ψυχική ανδρεία, καθαρή στρατιωτική σκέψη και σπαρτιατικόν ήθος. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σε μια ομιλία του, τον Απρίλιο του 1980 (κατά την αποκάλυψη αναμνηστικής πλάκας με το όνομα των ηρώων της ΠΕΑΝ), έκανε κήρυγμα ενότητας με αυτά τα λόγια: «Να τιμηθεί και να αναγνωριστεί η Εθνική Αντίσταση ως καθολικό γεγονός, σε οποιαδήποτε οργάνωση και αν ανήκαν και οποιεσδήποτε πολιτικές και κοινωνικές ιδέες και αν επρέσβευαν όσοι αγωνίστηκαν κατά των κατακτητών…». Αυτή την καθολική Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης χρειαζόμαστε σήμερα. Την απαιτεί και την περιμένει ο ελληνικός λαός. Ο κορυφαίος αρθρογράφος Γεώργιος Βλάχος, σε ένα άρθρο στην εφημερίδα του -την «Καθημερινή»- το 1945, καλούσε τους διχασμένους Έλληνες σε ενότητα και ανέφερε μεταξύ άλλων: «Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες, πως, αφού είχον πρόχειρον το αίμα τους διά να το δώσουν εις τους εχθρούς, δεν το προσφέρουν τώρα διά να πλουτίσουν τον ασθενή οργανισμόν της Ελλάδος; Διατί βενιζελικοί, αντιβενιζελικοί ό,τι διάβολο είναι, δεν μαζεύονται κάτω από μίαν στέγην;». Το ίδιο ερώτημα απευθύνουμε σήμερα στους αντιμνημονιακούς της Δεξιάς ή της Κεντροδεξιάς: Γιατί δεν μαζεύονται κάτω από μια στέγην να σώσουν τον ασθενή οργανισμόν της Ελλάδος; Εάν τώρα δεν το πράξουν, θα αφανισθούν ως παράταξις και ως ιδεολογία. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.