Προεδρικές συγγνώμες

Ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Γιόαχιμ Γκάουκ είναι ένας ευγενής και συμπαθής, όπως λέγεται, άνθρωπος. Τις προάλλες ήρθε στην Ελλάδα –άγνωστο αν με δική του πρωτοβουλία ή αλλότρια παρότρυνση– και επισκέφθηκε, μαζί με τον έλληνα ομόλογό του Κάρολο Παπούλια, το μαρτυρικό χωριό Λιγκιάδες Ιωαννίνων, όπου οι εγκληματίες ναζί είχαν εκτελέσει εν ψυχρώ 92 άτομα, κυρίως μικρά παιδιά και ηλικιωμένους.

Τον υποδέχθηκε εκεί αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης Γερμανικών Οφειλών, με αναρτημένο πανό που έγραφε σε τρεις γλώσσες –ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά– «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ». Δίπλα στην αντιπροσωπεία στέκονταν μέλη Ενώσεων θυμάτων από τα Καλάβρυτα, τη Βιάννο, τη Μουσιωτίτσα, το Κομμένο και το Δίστομο. (Αναρίθμητες οι απουσιάζουσες αντίστοιχες Ενώσεις. Το σημειώνω, διότι, ως γνωστόν, οι εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων είχαν πλήξει εκατοντάδες χωριά και κωμοπόλεις.)

Τελικά η αντιπροσωπεία έγινε δεκτή από τον γερμανό Πρόεδρο –από το ρεπορτάζ που διάβασα προκύπτει έμμεσα σαν να μην ήθελε, σαν να… φοβόταν να δεχθεί μαζί με τις Ενώσεις θυμάτων τόσους ανθρώπους!– και ο κ. Γκάουκ παρέλαβε σχετικό ψήφισμα, το λεύκωμα του Δοξιάδη «Αι θυσίαι της Ελλάδος», καθώς και τη «Μαύρη Βίβλο της Κατοχής» του Μανώλη Γλέζου.

Το ζουμί της όλης υπόθεσης είναι η ρήση του γερμανού Προέδρου: «Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω». Ρήση που ακολούθησε τις εξής δύο φράσεις του εκπροσώπου της αντιπροσωπείας Αριστομένη Συγγελάκη: «Είναι πολύ σημαντικό ότι κορυφαίος πολιτικός παράγοντας της Γερμανίας ζήτησε συγγνώμη. Ευχόμαστε να είναι το πρώτο βήμα για τη συνολική διευθέτηση». (Ασφαλώς και δεν είναι αρμόδιος ούτε για συνολική ούτε για μερική έστω διευθέτηση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γερμανίας. Θα μπορούσε, όμως, κάλλιστα να προσθέσει εάν το ήθελε: «Θα μεταφέρω, πάντως, στους αρμόδιους της πατρίδας μου τις συζητήσεις, τις εμπειρίες, αλλά και τα γνήσια αισθήματα συγκίνησης που είχα κατά την επίσκεψή μου στην Ελλάδα». Ή κάτι ανάλογο.

Είπε πολλά αυτομαστιγωτικά για τον εαυτό του και καταδικαστικά για τους προγόνους του. Λόγου χάρη: «Επιθυμώ να αρθρώσω αυτό που δράστες, αλλά και πολιτικά υπεύθυνοι τόσων πολλών χρόνων στη μεταπολεμική περίοδο δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να προφέρουν, ότι δηλαδή τα όσα συνέβησαν εδώ ήταν αδικία, και με αίσθημα ντροπής και πόνου ζητώ από τις οικογένειες των δολοφονηθέντων “συγγνώμη”». («Να προφέρουν» και όχι «να προσφέρουν» ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε). Το σημαντικό είναι, ωστόσο, ότι οι δηλώσεις έγιναν ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ. Δηλαδή σε ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ.

Το φλέγον ζήτημα, άλλωστε, για την Ελλάδα δεν είναι μόνο η εξολόθρευση αθώων θυμάτων και η αποζημίωση των επιζησάντων μελών των οικογενειών τους. Είναι και πολλά άλλα: Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, η καταστροφή των υποδομών της χώρας μας, η λεηλασία ανεκτίμητης αξίας πολιτιστικών θησαυρών. Με μια λέξη οι ουδέποτε καταβληθείσες ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ. Γιʼ αυτά όλα θα είχε κάνει λόγο, εικάζω, στον γερμανό ομόλογό του ο κ. Παπούλιας. Και μάλιστα, εικάζω επίσης, ότι σε μια τέτοια ιδιωτικής φύσεως συζήτηση θα εξηγήθηκε στον κ. Γκάουκ το εκρηκτικό μείγμα που προκλήθηκε από τη μη καταβολή των χρεών εκ μέρους της Γερμανίας σε συνδυασμό με την τεράστια οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που υφίσταται η σήμερα Ελλάδα.

Τα λόγια, όταν βγαίνουν μέσα από το ψυχοδιανοητικό κέντρο του ομιλούντος με γνησιότητα, αρέσουν σε όλους. Κανένας πεινασμένος, όμως, δεν χόρτασε με λόγια, αφού δεν αποτελούν υποκατάστατο της τροφής. Πράγμα που το γνωρίζει και ο υψηλά ιστάμενος γερμανός επισκέπτης της χώρας μας. Γνωρίζει, ωστόσο, ακόμα –και αυτό είναι το θλιβερό– ότι οι καταδικαστικές για τη χώρα μας αποφάσεις του Βερολίνου ΗΤΑΝ ΠΡΟΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ.

Είναι τυχαίο το γεγονός, άραγε, ότι η επανενωθείσα Γερμανία –και με τον εξόφθαλμα ΠΑΡΑΝΟΜΟ τρόπο με τον οποίο έμπασε το ανατολικό της τμήμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση– δεν έχει υπογράψει μέχρι σήμερα ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ με την Ελλάδα; Γιατί δεν το επιδίωξε ως θα όφειλε; Για να μην υποχρεωθεί να καταβάλει όλα τα οφειλόμενα στην πατρίδα μας. Είναι προφανέστατο αυτό. Επιπλέον, το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω, διότι μας μισεί. Κι αυτό, επειδή με την ηρωική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Κατοχή εμποδίσαμε τις εδώ στρατιωτικές δυνάμεις του Ράιχ να ενισχύσουν τις μεραρχίες που εκστράτευαν στο Στάλινγκραντ και σώσαμε την Ευρώπη από την επικράτηση ενός γενικευμένου χιτλερισμού.

ΥΓ.: Η Λήδα Διζέλου, κόρη του οικονομικού αρθρογράφου αυτής της εφημερίδας, Θεόδωρου Δίζελου, έγραψε ένα βαθυστόχαστο μυθιστόρημα με τον ευρηματικό τίτλο «Το τυφλό σημείο» (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ). Πρόκειται για τις πολυδιάστατες και αμφιταλαντευόμενες σχέσεις μιας μητέρας με τις δύο θυγατέρες της. Η δράση του μύθου εκτυλίσσεται μέσω αναμνήσεων. Άλλη πρωτοτυπία αυτό. Φιλάω σταυρό, που λέει ο λόγος, πως δεν θα προέβαλα από τη στήλη μου το έργο της άγνωστής μου κυρίας, εάν δεν με είχε ενθουσιάσει.