Η Γνώμη μου

1. Η Αστυνομία στα σχολεία…

α. Σύμφωνα με σχετική εγκύκλιο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στα Αστυνομικά Τμήματα ανατίθενται: «Η καταγραφή των σχολείων κατά Αστυνομικό Τμήμα… η καταγραφή των υφιστάμενων προβλημάτων και αναγκών κατά τη λειτουργία των σχολείων… η συλλογή στοιχείων… και η υποβολή εμπεριστατωμένων αναφορών για τα ανωτέρω στις οικείες υποδιευθύνσεις Αστυνομίας».

Είναι εξόφθαλμα προφανές ότι οι λόγοι που προβάλλονται είναι προσχήματα. Τις σχολικές μονάδες τις γνωρίζει το υπουργείο Παιδείας. Δεν χρειάζεται να τις καταγράψει η Αστυνομία. Τις εκθέσεις για την εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με τα προβλήματα και τις ανάγκες κάθε σχολικής μονάδας, ο κάθε διευθυντής τις υποβάλλει στο υπουργείο Παιδείας.

β. Το πρόβλημα της βίας στα σχολεία είναι υπαρκτό, είναι σοβαρό και χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση.

Σε παλαιότερα χρόνια, η σχολική βία ήταν μορφή μεθόδου διδασκαλίας ενός αυστηρού δασκάλου. Σήμερα, είναι περισσότερο βία μεταξύ μαθητών. Έκφραση επιθετικότητας που θέλει να επιβεβαιώσει τη σωματική υπεροχή ή την ηγετική θέση στην ομάδα, ή ακόμα και να προκαλέσει την προσοχή, την έλξη, τον θαυμασμό.

Μια μορφή σχολικής βίας είναι η διαδικτυακή. Σχετικές έρευνες υπολογίζουν ότι δύο στους δέκα μαθητές είναι θύματα βίας, ενώ πέντε στους εκατό είναι θύτες.

Από τις μελέτες που έχουν γίνει, τα θύματα υποφέρουν περισσότερο από τις έμμεσες συνέπειες άσκησης εναντίον τους βίας, την υποτίμηση, τη διατάραξη των σχέσεων με τους φίλους, τη μείωση της εκτίμησης που απολαμβάνουν, τον αποκλεισμό από την παρέα, μέχρι σημείου που ενοχοποιούν τον εαυτό τους, βιώνουν συναισθήματα κατωτερότητας, υποτίμησης, μοναξιάς και πέφτουν σε μελαγχολία ή και κατάθλιψη.

Οι τραυματικές εμπειρίες και τα συναισθήματα που προκαλούν αφήνουν τα σημάδια τους. Απωθούνται στο ασυνείδητο και επανέρχονται στα επόμενα χρόνια.

Η βία λοιπόν που ασκείται από ανήλικους κατά ανήλικων μαθητών, με άμεσες και έμμεσες συνέπειες στην ψυχική υγεία των μαθητών, στη διατάραξη της οικογένειας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, χρήζει αντιμετώπισης, με την ευαισθησία που επιβάλλεται από την ηλικία των θυμάτων και των θυτών. Βασική προϋπόθεση και για την πρόληψη και για την καταστολή είναι η συνεργασία σχολείου – οικογένειας, μαθητών, που πρέπει να στηρίζεται σε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ δασκάλου και μαθητή αφενός και σχέσεις στοργής, επιμέλειας και αγάπης στο πλαίσιο της οικογένειας.

Η παρέμβαση σ’ αυτή τη διαδικασία της Αστυνομίας, η είσοδος των ένστολων και οπλοφορούντων αστυνομικών στα σχολεία, η κλήση ανήλικων μαθητών και καθηγητών τους στα Αστυνομικά Τμήματα είναι ικανή να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα θύματα θα σιωπούν, από φόβο (εκδίκησης) ή ντροπή (για την αδυναμία τους).

Η εγκύκλιος πρέπει να ανακληθεί. Θυμίζει άλλες αποχές και άλλα (ολοκληρωτικά) καθεστώτα, με τα οποία η σημερινή δημοκρατική Πολιτεία και η δημοκρατική δομή και λειτουργία των θεσμών της (μεταξύ των οποίων και η Παιδεία και η Αστυνομία) δεν μπορούν να έχουν οποιαδήποτε σχέση.

Η αρμοδιότητα και η ευθύνη πρέπει να ανήκει -και να ασκείται- από την οικογένεια, τη σχολική κοινότητα, το υπουργείο Παιδείας, και η Αστυνομία να ασχολείται με τις συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις με τον τρόπο που προβλέπει η δικονομία.

2. Και ο Εισαγγελέας… στην οικογένεια…

Σύμφωνα με τον νόμο (αρθ. 1666 κ.ε Α.Κ.), τα πρόσωπα που πάσχουν από ψυχική ή διανοητική διαταραχή, ή βαρεία σωματική αναπηρία κ.λπ., υποβάλλονται σε δικαστική συμπαράσταση. Την αίτηση υποβάλλει ο πάσχων, ο/η σύζυγος, οι γονείς και τα τέκνα του και ο Εισαγγελέας.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το δικαίωμα και την υποχρέωση περίθαλψης και υποβολής αίτησης διορισμού συμπαράστασης, δεν το έχει ο αδελφός για τον αδελφό του. Ούτε και όταν ο αδελφός του πάσχοντος είναι ο εγγύτερος συγγενής του (συνήθης περίπτωση, ο πάσχων να είναι άγαμος, να έχουν πεθάνει οι γονείς του, αλλά να έχει αδέλφια που ενδιαφέρονται και πονούν γιʼ αυτόν).

Η διάταξη είναι καινούργια, εκσυγχρονιστικής προέλευσης, που αντικατέστησε προηγούμενη, η οποία αναγνώριζε το δικαίωμα αυτό στους αδελφούς. Η νέα διάταξη, η ισχύουσα, αποκλεισμού των αδελφών, δεν έχει καμία δικαιολογία ηθική ή κοινωνική, και πρέπει να καταργηθεί. Αντιβαίνει στο σύστημα του δικαίου, που περιλαμβάνει τους αδελφούς στην έννοια της οικογένειας, την οποία η Πολιτεία υποχρεούται να προστατεύει σύμφωνα με το Σύνταγμα (αρθ. 2ι). Αντιβαίνει στις διατάξεις που παρέχουν κληρονομικό δικαίωμα στον αδελφό και του αναγνωρίζουν ψυχική οδύνη από ένα θανατηφόρο ατύχημα του αδελφού του. Αντιβαίνει στα ήθη και τις παραδόσεις του λαού μας που θεωρούν τα αισθήματα «αδελφικής αγάπης» βαθιά ριζωμένα.

Ο Εισαγγελέας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον αδελφό του πάσχοντος. Ας διατηρήσει παράλληλο δικαίωμα που θα εκφράζει το κράτος πρόνοιας. Το κράτος πρόνοιας όμως δεν επιτρέπεται, ούτε μπορεί να αντικαθιστά ή να περιορίζει την οικογένεια.