Θα ξημερώσει η Κυριακή…

Ο σπουδαίος ερμηνευτής, με τις βυζαντινές επιρροές και με συνεργασίες από τον Μίκη Θεοδωράκη μέχρι τον Δημήτρη Μητροπάνο, μιλάει και για την κοινωνική ευαισθησία του έλληνα καλλιτέχνη. «Έχω υποχρέωση να παρευρεθώ στις συναυλίες για τους σεισμόπληκτους της Κεφαλονιάς.

Ο κόσμος με ανέδειξε. Στον κόσμο αυτόν πρέπει να ανταποδώσω τα πάντα…».

// Ξεκινήσατε την Τετάρτη στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», με τους Κώστα Αρζόγλου, Ρένα Κουμιώτη, Δημήτρη Αλεξανδρή, Γιώτα Φέστα, Μιχάλη Μητρούση, Βασίλη Παλαιολόγο, το μιούζικαλ «Ξημερώνει Κυριακή», με τραγούδια των Μίμη Πλέσσα – Λευτέρη Παπαδόπουλου. Αυτούς τους καιρούς, σε ποια μέρα της εβδομάδας βρισκόμαστε;
Στην Παρασκευή! Και πιστεύω ότι σε λίγο θα «ξημερώσει Κυριακή», να το θυμάστε, είναι όμορφη η ζωή, μη μου λυπάστε… Αυτή η παράσταση θα μπορούσε σαφώς να είχε κεντρικό άξονα τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στο έργο μιλάμε ξεκάθαρα για την ελευθερία και τον «Δρόμο». Ο Μίμης Πλέσσας αντιμετώπισε θαρραλέα τη γερμανική Κατοχή ως έφηβος και αυτό προσπαθεί να κάνει και σήμερα. Ο «Δρόμος» του έχει πουλήσει 3.500.000 δίσκους!

// Πόσο θα ωφεληθεί ένας νέος ακούγοντας το «Ξημερώνει Κυριακή»;
Είναι το μήνυμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας. Αυτό περιμένει όλη η Ελλάδα, να «ξημερώσει Κυριακή». Η παράσταση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Πότε, επιτέλους, θα ξημερώσει η περιβόητη Κυριακή; Εδώ και πέντε χρόνια ζούμε έναν ανελέητο οικονομικό πόλεμο, με θύματα 6.000 άτομα από αυτοκτονίες, συνανθρώπους μας στις ουρές των εκκλησιών και των δήμων για ένα πιάτο φαγητό, άστεγους σε όλη την Αθήνα, οικογένειες με κομμένο το ρεύμα, εκατομμύρια ανέργους…

// Πότε θα γίνει το «μπαμ», να βγούμε στον «Δρόμο» να γράψουμε τη δική μας ιστορία, τη λέξη «ελευθερία»;
Ο κόσμος δεν έχει άλλα αποθέματα. Η αντοχή εξαντλείται. Πόσους φόρους να πληρώσει ακόμη; Δεν έχει! Ζει με το όνειρο της αντίδρασης για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας, που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια έγιναν παραστάσεις με βάση τον Μίκη Θεοδωράκη, τη Βέμπο. Ανέβηκε ξανά το «Μεγάλο μας Τσίρκο» και δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο κόσμος έχει πιάσει το μήνυμα που του στέλνουν οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

// Έχει δύναμη η τέχνη;
Ο πολιτισμός αφυπνίζει. Το θέατρο ξυπνάει τον άνθρωπο. Η μουσική σού δίνει δύναμη να ξεχυθείς στον δρόμο, με τον στίχο «της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» να έρχεται στα αυτιά σου. Αλλά η Κυριακή δεν θα ξημερώσει από μόνη της. Δεν μπορείς να κάθεσαι στον καναπέ και να περιμένεις ότι χωρίς αγώνα θα αλλάξουν τα πράγματα. Δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε σήμερα. Είμαστε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, με την πιο πλούσια Ιστορία. Στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τη λογική, τη Δημοκρατία. Έχουμε ευθύνη ως Έλληνες να μην περιμένουμε καρτερικά να «ξημερώσει Κυριακή».

// Είκοσι χρόνια ευμάρειας μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε;
Η καλοπέραση εκμαυλίζει ηθικά. Και είναι υποχρέωση των καλλιτεχνών, των συγγραφέων, των δημοσιογράφων να θυμίζουν στον κόσμο ότι ο λαός μας δεν ήταν λαός παθητικός. Διεκδικούσε, αγωνιζόταν, έδινε μάχες, πήγαινε φυλακή για τα φρονήματά του. Στη χούντα οι φοιτητές έτρωγαν ξύλο για το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Πρόσφατη Ιστορία. Οι ψυχές των Ελλήνων χρειάζονται αφύπνιση.

// Μα πώς να γίνει αυτή η αφύπνιση; Με την τηλεοπτική τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων;
Μην τους ακούτε. Δεν αποκάλυψε ο χρόνος τον ρόλο τους; Σπέρνουν τον φόβο της αβεβαιότητας. «Θα χάσεις τη δουλειά σου», «Δεν θα έχεις να φας, να ζεσταθείς, να κινηθείς», «Δεν θα έχεις φάρμακα». Γιατί, τώρα τα έχεις; Εδώ, λοιπόν, έρχεται η τέχνη και σου θυμίζει ποιοι είμαστε. Ότι ζούσαμε και με ένα κομμάτι ψωμί, αλλά ως λαός είπαμε το μεγάλο «ΟΧΙ». Οι Έλληνες πολέμησαν ως ήρωες.

// Αναφέρετε τη λέξη «πόλεμος».
Το πιστεύετε αυτό που λέτε;
Εκατό τοις εκατό! Είναι μια δεύτερη Κατοχή. Άλλου τύπου, βέβαια. Δεν έχει γίνει εισβολή με τανκς, δεν πέφτουν οβίδες. Αλλά ποια η διαφορά; Συσσίτια και τότε, συσσίτια και σήμερα. Άνθρωποι αξιοπρεπείς να μην έχουν να βάλουν πετρέλαιο να ζεσταθούν. Μετανάστες μετά τη γερμανική Κατοχή, μετανάστες και σήμερα, ύστερα από πέντε χρόνια ανελέητης οικονομικής κρίσης. Κύματα μεταναστών σε Αμερική, Αυστραλία… Οι δανειστές ξέρουν ότι δεν υπάρχουν άλλα χρήματα να μας πάρουν και πλέον ζητάνε κομμάτια της Ελλάδας μας. Πριν μας τα πάρουν, λοιπόν, θα φροντίσουμε με αγώνα να τα κρατήσουμε. Θα βοηθήσουμε όλοι.

// Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ολοκληρώσατε τις εμφανίσεις σας στο κέντρο «TAS» με τον Βασίλη Σκουλά και την Πίτσα Παπαδοπούλου. Πώς ήταν αυτή η μουσική συνύπαρξη;
Τρεις μήνες περάσαμε καταπληκτικά. Το ότι είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τον καλύτερο μουσικό και τραγουδιστή της Κρήτης ήταν για μένα μεγάλη τιμή. Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο, βελούδινη φωνή και φυσικά αυθεντικό παραδοσιακό τραγούδι, ερωτικό, επαναστατικό.

// Το ότι κάποιοι σας θεωρούν τη συνέχεια του Δημήτρη Μητροπάνου στο λαϊκό τραγούδι σάς αγχώνει;
Αυτοί οι τίτλοι είναι κολακευτικοί, αλλά κανένας μας δεν είναι συνεχιστής του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο Μητροπάνος ήταν ένας και μοναδικός. Από τους σπουδαιότερους λαϊκούς τραγουδιστές που γέννησε αυτή η χώρα. Δεν ξεπερνιέται ούτε η δουλειά του ούτε το στυλ του -φοβερά ταπεινός άνθρωπος- ούτε η γενναιοδωρία με τους συνεργάτες του. Ο χαμός του με συγκλόνισε. Ο Δημήτρης Μητροπάνος με είχε σφιχταγκαλιάσει. Το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο. Να, τώρα, στη συναυλία για την Κεφαλονιά θα πρωτοστατούσε. Ένα τηλέφωνο του έκαναν και έλεγε ναι, αν ήταν για φιλανθρωπικό σκοπό.

// Χάθηκε νέος και αυτός, αλλά και ο ροκ Σάκης Μπουλάς…
Δυστυχώς. Αλλά έστω και έτσι νιώθω τυχερός ότι η γενιά μας γνώρισε τέτοιους ανθρώπους. Ιδεαλιστές, με όραμα, με τσαγανό. Είμαστε τυχεροί και το ξαναλέω, γιατί ο λαός μας γνώρισε καλλιτέχνες με προσωπικότητα. Είμαι πολύ τυχερός και θα το λέω στα παιδιά μου –έγινα ξανά πατέρας και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό– ότι δούλεψα με τον Δημήτρη Μητροπάνο και θα προσπαθήσω να περάσω τα ερεθίσματα που μου άφησε στη μουσική μου. Όπως επίσης νιώθω μεγάλη ευλογία από τον Θεό ότι με επέλεξε για να είμαι μαζί του ο Μίκης Θοδωράκης, η νεότερη ελληνική ιστορία της Ελλάδας.

// Ως μπαμπάς, ως καλλιτέχνης, ως Έλληνας είστε αισιόδοξος;
Είμαι αισιόδοξος! Ναι. Από μικρό παιδί, οι αγαπημένες μέρες της εβδομάδας ήταν για μένα το απόγευμα της Παρασκευής, το Σάββατο και τα ηλιόλουστα μεσημέρια της Κυριακής, με τον γαλάζιο ουρανό και το άσπρο τραπεζομάντηλο της μητέρας. Με το νόστιμο, μυρωδάτο φαγητό να μας περιμένει και να τρίβουμε τα χέρια μας από χαρά… Είμαι σίγουρος ότι θα νικήσουμε!