Η ανάγκη του λαϊκού μετώπου…

Με δεδομένο ότι στην παρούσα φάση βιώνουμε Γ’ Παγκόσμιο (οικονομικό) Πόλεμο κι έχουμε πάλι γερμανική κατοχή, η μελέτη της Ιστορίας αποβαίνει πολλαπλά χρήσιμη. Όσοι δεν είναι Κουΐσλινγκς και θέλουν να αντισταθούν στη μνημονιακή λαίλαπα που αφανίζει τη χώρα μας, θα βρουν στο «χθες» τη στρατηγική που θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς, να απελευθερώσει τον λαό μας από τη δουλεία και να οδηγήσει σε εθνική απελευθέρωση. Βασική προϋπόθεση, όμως, είναι ότι πρέπει να παραμερισθούν εγωισμοί, ιδιοτελείς φιλοδοξίες και κομματικά συμφέροντα. Ο μεγάλος Ζωρές έλεγε ότι: «Ο καπιταλισμός φέρνει τον πόλεμο, όπως το σύννεφο φέρνει την καταιγίδα…». Σήμερα, ο καπιταλισμός μας έφερε την καταιγίδα ενός φοβερού πολέμου που έχει οικονομική μορφή. Γι’ αυτό είναι και πιο επικίνδυνος. Αποτελεί πλάνη να νομίζει κανείς ότι μόνο του ένα κόμμα έχει τη δυνατότητα να φέρει στον τόπο τη «χαμένη άνοιξη». Η Ιστορία μάς το έχει διδάξει. Πολύ περισσότερο, όταν η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα δεν έφερε μόνο την οικονομική διάλυση της κοινωνίας, αλλά κάτι εξ ίσου -ή και χειρότερο- κακό: Την αποστέωση μέσα στον «Λαβύρινθο» της οικονομικής λαίλαπας, όλων των κανόνων του δημοσίου δικαίου. Πρόκειται για άλλη μία πτυχή του δράματος που περνάει ο τόπος μας. Ο διακεκριμένος επιστήμων και πρώην υπουργός κ. Προκόπης Παυλόπουλος, στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο: «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της Οικονομικής κρίσης» (Εκδόσεις Λιβάνη) κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: Η έννομη τάξη στο σύνολό της, ιδιαίτερα ο βασικός εκείνος πυλώνας της που συντίθεται από τους κανόνες του δημοσίου δικαίου, έχει αλλοιωθεί και αποδυναμωθεί τραγικά μέσα στον νεοφιλελεύθερο «Μινώταυρο». Έτσι έρχεται η κοινωνική αποσύνθεση. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η παρέμβαση του κ. Πρ. Παυλόπουλου, διότι προέρχεται από επιστήμονα και μάλιστα κορυφαίου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Τα ρίχτερ της μνημονιακής συμφοράς κλονίζουν τώρα και την ίδια την κυβέρνηση. Ας επανέλθουμε, όμως, στον τρόπο με τον οποίο θα αποτινάξουμε τον ξένο ζυγό, σύμφωνα με τα παραδείγματα που μας παρέχει η ιστορική πείρα. Κάτω από τέτοιες κατοχικές συνθήκες, η ανάγκη της δημιουργίας «λαϊκού μετώπου» παρουσιάζεται επιτακτική. Ποιο ήταν κατά το παρελθόν, το «σκεπτικό» των λαϊκών μετώπων; Η προσαρμογή στις σύγχρονες πραγματικότητες. Ένα συγκεκριμένο οικονομικό και πολιτικό πρόγραμμα που θα ανταποκρινόταν στις ανησυχίες και στις ανάγκες όλων των εργαζομένων τάξεων. Χρειάσθηκε να στερεωθεί ο ναζισμός στη Γερμανία, να γίνει η απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος στη Γαλλία για να εγκαινιασθεί η πολιτική των λαϊκών μετώπων. Τον χώρο και τον ρόλο του φασισμού των προπολεμικών χρόνων κατέχει σήμερα η ευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Και είναι χειρότερος φασισμός διότι καλύπτει το πρόσωπό του πίσω από τη νεοφιλελεύθερη μάσκα. Στα 1936 η πολιτική του λαϊκού μετώπου ακολουθήθηκε και στην Ελλάδα και σ’ αυτό πρωτοστάτησε το ΚΚΕ μαζί με μικρές σοσιαλιστικές ομάδες που διαδραμάτιζαν, όμως, κάποιον ρόλο. Κι η γραμμή αυτή βρήκε μεγάλη απήχηση, παρόλο που τα χρόνια εκείνα δεν είχε κατανικηθεί -διεθνώς- η αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς. Για τους κομμουνιστές, οι σοσιαλιστές ήσαν «σοσιαλφασίστες» και για τους σοσιαλιστές οι κομμουνιστές ήσαν «υπάλληλοι της Μόσχας». Κι όμως, το πλάτεμα της Αριστεράς πραγματοποιήθηκε. Στη χώρα μας το σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα στάθηκε η βάση του λαϊκού μετώπου. Υπήρξε μάλιστα και μεγάλο μέρος της βενιζελικής μάζας που τη συγκινούσε αυτή η ιδέα, ενώ κάποια στελέχη του Κόμματος των Φιλελευθέρων, με συνειδητές σοσιαλιστικές τάσεις, εργάσθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση. Στην Κατοχή το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης διευκόλυνε την ανάπτυξη ενός γενικότερου αντικαπιταλιστικού πνεύματος και μιας ενωτικής διαθέσεως σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Σ’ αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις ειλικρινέστερης, βαθύτερης, οργανικότερης ενότητας κομμουνιστών – σοσιαλιστών. Και τότε υπήρχαν αληθινοί σοσιαλιστές, ενώ σήμερα ο χώρος αυτός μεταλλάχθηκε και έσβησε. Εν πάση περιπτώσει, τότε, κομμουνιστές και σοσιαλιστές (της ΕΛΔ, το ΣΚΕ όπως και Αγροτικοί) πάλεψαν κι αναγεννήθηκαν μέσα στον απελευθερωτικό αγώνα. Το ίδιο μήνυμα ενότητας ερχόταν κι απ’ έξω. Ο γάλλος βετεράνος κομμουνιστής Μωρίς Τορέζ, όπως και ο Τολιάτι, ζητούσαν «πλατύ κόμμα του λαού». Μια τέτοια συνεργασία -έλεγαν- έπρεπε να συνοδεύεται από ειλικρινή αντιμετώπιση του τρόπου συνεργασίας. Να εγκαταλειφθεί το παλιό βιολί του σεχταρισμού και να ηχήσει η σάλπιγγα της ενότητας, που καθαγιάστηκε μέσα στον απελευθερωτικό πόλεμο του 1941-1944. Το ΕΑΜ δεν ενσάρκωνε μόνο την ελπίδα της εθνικής απελευθέρωσης, αλλά έγινε σύμβολο πολιτικής και κοινωνικής αναγέννησης. Κι ας πήρε η γενική αυτή κατεύθυνση τον δρόμο δύο ή περισσοτέρων τάσεων, όσες ανήκαν μέσα στο αριστερό σύνολο (ΣΚΕ, ΕΛΔ, ΑΚΕ, και ΚΚΕ). Τι μας δείχνει λοιπόν η Ιστορία; Ότι και τώρα, εάν θέλουμε να απελευθερωθούμε από τη γερμανική Ευρωζώνη και να προχωρήσουμε σε πολιτική και οικονομική αλλαγή, εάν θέλουμε να ρίξουμε από την εξουσία τους μνημονιακούς λακέδες και να έχουμε αντιμνημονιακή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, εάν θέλουμε αυτοδυναμία, πρέπει να προχωρήσουμε σε αντιμνημονιακό λαϊκό μέτωπο. Και μέσα εκεί χωρούν όλοι, ασχέτως ιδεολογικής όχθης. Τα χρόνια εκείνα, με όσες σοβαρές διαφορές υπήρχαν μεταξύ των αριστερών δυνάμεων, επειδή κυριαρχούσαν στον χώρο μεγάλες προσωπικότητες, η ενότητα σε καιρούς δύσκολους για την πατρίδα μας και για την ανθρωπότητα έγινε πραγματικότητα. Τώρα, δεν υπάρχουν ούτε εκείνες οι προσωπικότητες, ούτε τα κόμματα διαθέτουν τα φτερά που έκαναν τις ιδεολογίες να ανεβαίνουν ψηλά. Πρέπει, όμως, να προσαρμοστούμε στις υφιστάμενες δυνατότητες. «Για καινούργια κρασιά, καινούργια ποτήρια»…

Με όλες τις αδυναμίες που παρουσιάζει σήμερα ο πολιτικός κόσμος, ένα καινούργιο λαϊκό μέτωπο με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα κατάργησης Μνημονίων, χαρατσιών και παρανοϊκών οικονομικών μέτρων μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Κι ο κόσμος να ανασάνει. Να δείξουμε στον γερμανό δυνάστη ότι δεν είμαστε προτεκτοράτο. Σήμερα, η δημιουργία λαϊκού μετώπου δεν θα εξυπηρετήσει κομματικές σκοπιμότητες, αλλά ανάγκη εθνική. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχουν πανικοβληθεί εν όψει των δημοτικών εκλογών. Ο πανικός τους έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε μεταδίδουν παντού χαλκευμένες «σφυγμομετρήσεις» που δείχνουν να προηγούνται ο… Καμίνης και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος! Είναι τόσο χοντροκομμένη αυτή η απελπισμένη προσπάθεια των μνημονιακών υπηρετών να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, ώστε ούτε καν την οργή του κόσμου δεν προκάλεσαν, παρά μόνο τον σαρκασμό και το γέλιο. Ο καπιταλισμός, μέσα από το βάθος του χρόνου, ποτέ δεν σταμάτησε τον πόλεμό του για να κυριαρχήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι στόχοι του έμεναν αμετακίνητοι. Οι μεθοδεύσεις μόνο άλλαζαν. Ο Γεώργιος Γεωργιάδης, διακεκριμένος νομικός, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΣΕΚΕ, που αργότερα μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ. Το 1921 έγραφε: «Ο αποικισμός είναι φαινόμενον παγκόσμιον. Μαζί με τον μιλιταρισμόν, ο αποικισμός αποτελεί οργανικήν εκδήλωσιν του παγκοσμίου κεφαλαιοκρατικού συστήματος…». Αυτός ο αποικισμός αποτελεί και σήμερα την πολιτική της Γερμανίας. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε άρθρο του, υπογράμμιζε: «Το ξένο κεφάλαιο δεν έχει κανένα συμφέρον να φκιάσουμε στην Ελλάδα βαρειά βιομηχανία, δηλαδή να εξασφαλίσουμε την οικονομική και κατά προέκταση και την πολιτική ανεξαρτησία της χώρας. Μας θέλει οικονομικά καθυστερημένους, γιατί έτσι, όχι μόνο μάς έχει στη διάθεσή του ως αγορά για τα βιομηχανικά του προϊόντα, όχι μόνο μας παίρνει τζάμπα τις πρώτες ύλες και μας τις ξαναστέλνει πίσω πανάκριβα ως έτοιμα, είτε μισοέτοιμα είδη. Μα γιατί, όταν είμαστε οικονομικά καθυστερημένοι, μάς κρατά ευκολότερα και πολιτικά στη διάθεσή του, ως όργανό του.

Το ξένο κεφάλαιο στο έργο του βρίσκει τους πιο πιστούς βοηθούς και υποστηριχτές στην ντόπια χρηματιστική ολιγαρχία που εξαρτάται από το ξένο κεφάλαιο και συνεργάζεται μαζί του». Αυτό δεν γίνεται και τώρα; Και πώς θα γίνει η αλλαγή; Το είχε επισημάνει από τα πρώτα μεταπελευθερωτικά χρόνια ο ηγέτης του μεγάλου αληθινού σοσιαλιστικού κόμματος -της ΕΛΔ- ο Ηλίας Τσιριμώκος: «Η αλλαγή θέλει μόχθο, αγώνα, θέλει να παρασταθείς και να οδηγήσεις τις λαϊκές δυνάμεις, που ιστορική αποστολή τους είναι η αλλαγή…». Και επεσήμαινε ότι: «Ο σοσιαλισμός δεν είναι η απλή άρνηση του καπιταλισμού, είναι η διαλεκτική του άρνηση…». Αυτές οι θέσεις αποκτούν στις μέρες μας άμεση επικαιρότητα. Πώς πρέπει, λοιπόν, να οδηγηθούν οι λαϊκές δυνάμεις στην αλλαγή; Με αντιμνημονιακό μέτωπο, είναι η απάντηση. Διότι ο καπιταλισμός – νεοφιλελευθερισμός έχει τόση δύναμη παγκόσμια, που δεν αντιμετωπίζεται σε μια μικρή χώρα -και μάλιστα υπό κατοχήν- μεμονωμένα. Αυτό οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν όλοι οι αντιμνημονιακοί, είτε της Αριστεράς είτε της Κεντροδεξιάς. Σε χρόνο ανύποπτο, ο Λένιν είχε καθορίσει τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού, ως μίας φάσης του καπιταλισμού, ως εξής: «Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου σε τέτοιον βαθμό, ώστε να δημιουργούνται μονοπώλια, τα οποία παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή…». Κι επεσήμαινε τον κίνδυνο από τη συγχώνευση του τραπεζιτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, τη δημιουργία, δηλαδή, χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό έχει κάνει σήμερα η Γερμανία. Είναι τραγικό το παράδοξο της Ιστορίας: Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός άρχισε ουσιαστικά από τον Μεσαίωνα. Η Γερμανία, σήμερα, μας ξαναγύρισε σ’ αυτή την πιο σκοτεινή περίοδο και επανέφερε τις εργασιακές σχέσεις ακριβώς στον Μεσαίωνα! Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, που δεν έχουν μελετήσει τους στόχους του Δ’ Ράιχ, θυμίζουν τον άγγλο πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος έτρεχε στα πόδια του Χίτλερ, διαπραγματευόταν και συνθηκολόγησε επαίσχυντα μαζί του, αλλά όπως ομολόγησε ο ίδιος, δεν είχε ποτέ του ρίξει μια ματιά, έστω και σε μια γραμμή του βιβλίου του Χίτλερ «Ο αγών μου», όπου εκεί δεν έκρυβε τους σκοπούς του. Οι αρχηγοί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι «αδιάβαστοι» σχετικά με την αποικιοκρατική γερμανική πολιτική και τρέχουν στα πόδια της Μέρκελ και του Σόιμπλε για να διαπραγματευτούν επαίσχυντα μαζί τους. Διάφοροι ιστορικοί αποδίδουν την ισχυροποίηση του ναζισμού στη Γερμανία, στη χρεοκοπία των κομμάτων της γερμανικής αριστεράς και στον τυφλό φανατισμό των κομμουνιστών. Φοβούμαι μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα και σε εμάς. Τουλάχιστον, ο τυφλός φανατισμός του ΚΚΕ, η εμμονή στον μοναχικό του δρόμο και η ισχυρογνωμοσύνη του, ότι μόνο του -χωρίς τη συνδρομή κανενός- αποτελεί τη μοναδική διέξοδο, θυμίζει «Μοντανισμό». Επρόκειτο για μια αίρεση κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, ο Μοντανός -στη Φρυγία- ισχυριζόταν ότι δι’ αυτού μιλούσε το Άγιο Πνεύμα! Και το ΚΚΕ επιμένει ότι διά του δικού του στόματος εκπορεύεται η μοναδική «λύση» για την ανατροπή του καπιταλισμού! Και λησμονεί ότι κατά την έξοδο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κομμουνιστές όλου του κόσμου πάλεψαν για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνασπισμού όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων. Σήμερα ο λαός περιμένει μια κυβέρνηση όλων των αντιμνημονιακών μαχητών. Μια κυβέρνηση ευρεία, που θα θέσει στο περιθώριο τη χρεοκοπημένη Νέα Δημοκρατία, το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ των Σημίτη, Παπανδρέου, Άλεξ Ρόντου, Τσοχατζόπουλου, Βενιζέλου και Σία. Και θα «εξαερώσει» τη ΔΗΜΑΡ, τον Αρλεκίνο της ψευδοαριστεράς. Μια κυβέρνηση που δεν θα φοβάται να καταγγείλει τον ηγεμονισμό της Γερμανίας, αυτής της χώρας που έγινε ο μεγάλος δυνάστης και εχθρός της Ελλάδας. Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος -ένας εκ των επτά σοφών- έλεγε ότι: «Οι συνετοί προνοούν να μη συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα. Και οι γενναίοι, όταν αυτά συμβούν, τα διορθώνουν…». Μεταπολιτευτικά, συνετούς πολιτικούς λίγους είχαμε. Φοβούμαι ότι σήμερα δεν έχουμε ούτε γενναίους…