Διά χειρός…
… του Τάσου Παππά, από το άρθρο του με τίτλο «Ισορροπίες τρόμου» στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:
Οι δύο νυν βγάλανε τα… πιστόλια κατά των δύο πρώην…
«Οι χειροπέδες στους επίορκους αξιωματούχους είναι το σήμα κατατεθέν της επίσημης προπαγάνδας. Ωστόσο, και παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει το σύστημα εξουσίας για να ελέγξει την κατάσταση, έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο ξεφυτρώνει. Μίζες για τα εξοπλιστικά, διασπάθιση δημόσιου χρήματος από ΜΚΟ, θαλασσοδάνεια από διοικήσεις τραπεζών στα δύο κόμματα που κυβερνούν και σε επιχειρηματίες, συμμορίες ιδιωτών και κρατικών υπαλλήλων, ύποπτες ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών, λίστες με φοροφυγάδες, χαριστικές ρυθμίσεις στη διαπλοκή.
Προς τα έξω πουλάνε το γνωστό παραμύθι ότι η εκκαθάριση των βρόμικων ιστοριών ξεκίνησε από την παρούσα κυβέρνηση. Και αυτό, υποστηρίζουν, αποδεικνύει ότι η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της σωστά και εξαντλητικά χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Συνεπώς είναι κάτι που πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Απλώς το δικομματικό καθεστώς, στριμωγμένο από παντού και χωρίς τους παραδοσιακούς μηχανισμούς αναπαραγωγής του, αποφάσισε, προκειμένου να μην απειληθεί ο πυρήνας του, να θυσιάσει μερικούς από τους εκπροσώπους του, τους πιο ξεφωνημένους, τους πιο άπληστους, τους πιο προκλητικούς λαφυραγωγούς.
Κι αν είναι σχετικά απλό να ξεμπερδέψεις με τους αναλώσιμους, πρώην μεγαλόσχημους και με τη μαρίδα που κολυμπούσε δίπλα τους, η κατάσταση ζορίζει αν απέναντί σου βρίσκονται δύο πρώην πρωθυπουργοί, το ειδικό βάρος των οποίων δεν είναι αμελητέο.
Και ο Γ. Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής βγήκαν στη σέντρα γιατί την εποχή της παντοδυναμίας τους διάφοροι τύποι της απολύτου εμπιστοσύνης τους είχαν ξεσαλώσει. Και οι δύο όμως δεν θα είναι εύκολοι αντίπαλοι για τους Αντ. Σαμαρά και Ευάγγ. Βενιζέλο. Ο Καραμανλής διαθέτει σημαντική επιρροή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο ακροατήριο του κόμματος και δεν πρόκειται να παραδοθεί αμαχητί για να κάνει το κομμάτι του ο πρωθυπουργός ως αρχιερέας της κάθαρσης, ενώ ο Γ. Παπανδρέου εκτοξεύει συνεχώς απειλές κατά του διαδόχου του στο ΠΑΣΟΚ για τον τρόπο που έπεσε από την πρωθυπουργία».
****
…του Ανδρέα Δρυμιώτη, συμβούλου επιχειρήσεων, από το άρθρο του στην «Καθημερινή», με τίτλο «Με τη λογική του Καραγκιόζη».
Λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο…
«Στη διαγραφή του χρέους υπάρχει ένας πρωτότυπος διαγωνισμός πλειοδοσίας στον οποίο μετέχουν όλοι οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί μας. Σε πρόσφατες δηλώσεις του στη Ρώμη, ο κ. Τσίπρας ζήτησε τη διαγραφή του 60% του χρέους. Είναι πράγματι πολύ γενναιόδωρος. Τους άφησε το υπόλοιπο 40%. Απορώ γιατί δεν ζήτησε την πλήρη διαγραφή όλου του χρέους. Εδώ όντως ταιριάζει το “λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο”. Έχει πλήρη επίγνωση ότι αυτά που ζητάει δεν γίνονται, αλλά έτσι γίνεται αρεστός στους ψηφοφόρους του και σε όλους αυτούς που αρέσκονται να τους κοροϊδεύουν πολλοί δημοσιογράφοι, με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου ότι το χρέος είναι “επαχθές” και δεν πρέπει να πληρωθεί».
****
…του καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα Γιώργη Γιατρομανωλάκη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Οι εραστές του δήμου».
Είναι η ώρα για τους απατημένους ψηφοφόρους…
«Ο έρωτας και η πολιτική έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία και αυτό ενδεχομένως να υπονοεί και ο Αριστοφάνης πέρα από τα χοντρά σεξουαλικά. Πρώτα τα παχιά, αποπλανητικά λόγια και οι υποσχέσεις για μια ζωή χαρισάμενη. Μετά έρχονται η απιστία, η προδοσία, η απάτη. Τέλος, και αυτό είναι το χειρότερο, η ανήθικη εκμετάλλευση εκείνου που δήθεν αγαπάμε. Ειδικά σε αυτό οι έλληνες εραστές/πολιτικοί (και τώρα τελευταία και οι σεμνοπρεπείς ελληνίδες πολιτικοί) είναι αξεπέραστοι. Έχουμε κουραστεί να μαθαίνουμε πόσες απάτες έχουν διαπράξει εις βάρος μας, πόσες φορές έχουν καταχραστεί την εμπιστοσύνη μας. Ιδού λοιπόν η ώρα για τους απατημένους έλληνες και ελληνίδες ψηφοφόρους. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να προστατέψουμε τον οίκο και τον δήμο μας. Από τον δήμο του χωριού μου ως τον δήμο της Αθήνας.
Μη μας ξεγελάσουν πάλι οι δήθεν νέοι και “άφθαρτοι”. Ούτε όσοι διαλαλούν μια Αθήνα, ή έναν δήμο “που μας ταιριάζει”. Αποκλείεται να ξέρουν “τι μας ταιριάζει”, επειδή όσοι προβάλλονται από τους κομματικούς μηχανισμούς είναι εκ των πραγμάτων αφερέγγυοι και υποκριτικοί. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται ένα κόμμα που είναι αφερέγγυο, λαϊκίστικο, υποκριτικό και ανήθικο να έχει “ικανούς”, “προοδευτικούς”, “εργατικούς” και “τίμιους” υποψηφίους. Οι δημοτικές εκλογές έχουν διαφορετικό χαρακτήρα από τις εθνικές. Είναι και πρέπει να είναι υπερκομματικές. Οι υποψήφιοι είναι γνωστοί στις τοπικές κοινωνίες. Οι δημότες ξέρουν από πρώτο χέρι το ποιόν των υποψηφίων. Θα αναζητήσουν, επομένως, τους ικανούς, εργατικούς και τίμιους; Ή θα αφεθούν πάλι στη “γοητεία” εραστών πολιτικών; Θα επιτρέψουν να απατηθούν για άλλη μια φορά οικειοθελώς; Αν ναι, τότε –φευ– ο Αριστοφάνης δεν δείχνει απλώς έναν άβουλο, αδύναμο Δήμο (=δημότες) που παραδέρνει ανάμεσα σε εραστές και αντεραστές. Δείχνει πως και ο ίδιος ο Δήμος είναι ανήθικος καθώς επιτρέπει αυτά τα καμώματα».
****
…του οινοποιού Γιάννη Μπουτάρη από τη συνέντευξή του στα «Νέα» στον Θανάση Θ. Νιάρχο:
Είναι μαγικό προϊόν το κρασί…
«Λέμε εμείς οι κρασάδες ότι το κρασί δεν είναι απλά ένα γεωργικό προϊόν, μια μεταποίηση του σταφυλιού, ότι αντίθετα είναι ένα πολιτισμικό αγαθό. Από τους παλαιότερους ακόμη χρόνους, τα σκεύη του κρασιού ή οι τρόποι διατήρησής του δεν ήταν απλές τεχνικές, συνυφαίνονταν με μια πνευματική ανησυχία. Ακόμη και στα περίφημα συμπόσια, με τον συμποσιάρχη να αποβάλλει εκείνον που μεθούσε, έχουμε μια καταδίκη της έννοιας της υπερβολής και μια υπογράμμιση του “παν μέτρον άριστον”. Μήπως στα ομηρικά έτη το τέταρτο ποτήρι δεν είναι της ύβρεως; Είναι μαγικό προϊόν το κρασί. Το δέχεται άλλωστε και η χριστιανική θρησκεία, καθώς ο Χριστός λέει: “Εγώ ειμί η άμπελος”, δεν λέει “Εγώ είμαι η μουσμουλιά”. Ή λέει “Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου”. Όπως ξέρουμε, η Θεία Κοινωνία έχει κρασί, δεν έχει γάλα ή λάδι. Αν και δεν μπορώ να το αναλύσω, είμαι σίγουρος ότι το κρασί έχει μια σχεδόν μεταφυσική διάσταση».