Τουρκικός επεκτατισμός και εθνομηδενιστές, νεοανανιστές

1.-Aποκαλυπτικός με όσα λέει για την Ελλάδα και για το ΚΥΠΡΙΑΚΟ ο πρέσβης στην Αθήνα Κερίμ Ουράς.

Αναφερόμενος στην προεδρία της Ελλάδας και τις κυπριακές διαπραγματεύσεις, είπε ότι είναι δύο θέματα που σχετίζονται μεταξύ τους και δήλωσε πως «κλειδί για την επίλυση του Κυπριακού είναι οι φυσικοί πόροι». Και το κλειδί για την υποψηφιότητα της Τουρκίας στην ΕΕ είναι η επίλυση του Κυπριακού… Σημείωσε δε το καταπληκτικό:

«Από εκεί που η Κύπρος ήταν μια χώρα που μας φρέναρε, θα γίνει ο Νο1 υποστηρικτής μας. Υπουργός Εξωτερικών θα είναι Ελληνοκύπριος και ο υπουργός ΕΕ Τουρκοκύπριος. Όταν πίσω από την ταμπέλα της Κύπρου κάτσει ένας Τουρκοκύπριος θα υπερασπιστεί διαφορετικά την υποψηφιότητα της Τουρκίας και η χώρα που την μπλοκάρει θα γίνει μια χώρα που την υπερασπίζεται»! Και αλλού αναφέρει πως σε περίπτωση επίλυσης του Κυπριακού η ίδρυση της Κύπρου θα είναι σταδιακή ενώ προέβλεψε ότι: «Παράλληλα με αυτό θα υπάρξει μια ταχεία είσοδος στην οδό επίλυσης των θεμάτων του Αιγαίου. Όλες αυτές οι εξελίξεις θα συστήσουν μια πιο κατάλληλη ατμόσφαιρα και ένα έδαφος για την επίλυση των μειονοτικών και άλλων θεμάτων και το σημαντικότερο, θα συμβάλουν στην πολιτική αποφασιστικότητα».

2. -Την ίδια στιγμή, ο ντόπιος εθνομηδενισμός, o νεοανανισμός, τοποθετείται εδώ με τη μορφή δήλωσης τριών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (κρίμα) και συγκεκριμένα των: Αναγνωστοπούλου Σία, Αδάμου Ζαχαριάδη και Καραγιαννίδη Χρήστου: «Ας δώσουμε στην ελπίδα την τελευταία της ευκαιρία»(!)

«Η συμφωνία της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς, όπως αυτή αποτυπώνεται στο «Κοινό Ανακοινωθέν», συνεπάγεται την επανέναρξη των συνομιλιών ύστερα από διακοπή ενάμιση χρόνου και αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος… (σημ.: Τα μισά τουλάχιστον κυπριακά κόμματα την έχουν καταδικάσει).

Στο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα διασφαλίζεται η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα.

Επιπλέον, υπάρχει ρητή απαγόρευση οποιωνδήποτε πιθανών αποσχιστικών τάσεων με ενισχυμένη, μάλιστα, αναφορά σε σχέση με προηγούμενα προσχέδια.

Οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί στην Ελλάδα, ακόμα και σε μέρος της Αριστεράς, είναι βιαστικές, αδικαιολόγητες, ακατανόητες και αβάσιμες… Επιπλέον, η διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία είναι συμφωνημένη θέση εδώ και πάρα πολλά χρόνια και μόνο η Ακροδεξιά την αμφισβητεί. Η ομοσπονδία δεν αποτελεί υποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς, αλλά αποδοχή της πραγματικότητας και απόφαση ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες πολιτικά κοινότητες, εξίσου υπεύθυνες να ορίζουν την τύχη του τόπου. Και, κυρίως, αποτελεί συνειδητοποίηση ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα σταματήσει η κατοχή του νησιού.

…Η Αριστερά οφείλει να δώσει τη μάχη με τις δικές της αξίες και χαρακτηριστικά. Να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θα αλλάζει το ιστορικό παράδειγμα και θα μετατρέπει την Κύπρο σε υπόδειγμα ειρήνης, ευημερίας, αλληλεγγύης και συνύπαρξης»…

«Ο θύτης με το θύμα αγκαλιά».