Ληστοκρατία αντί για Δημοκρατία

Έδωσε μ’ αυτόν τον τρόπο στη Μέρκελ το στίγμα ότι αυτή η «ζώνη», που έχει θεοποιηθεί από δόλιους κεφαλαιοκράτες, δεν αποτελεί ταμπού. Κι είναι θετικό το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τις περιοδείες του στο εξωτερικό και με τις επαφές που είχε στις Βρυξέλλες, προσπαθεί να πείσει τις αριστερές δυνάμεις για αλλαγή πολιτικής. Ο Κάουτσκι είχε επισημάνει, από πολύ νωρίς, ότι ιμπεριαλισμός είναι η τάση των καπιταλιστικών βιομηχανικών εθνών να προσαρτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες περιοχές. Έτσι, η Γερμανία σήμερα μάς έκανε αποικία της. Υπάρχει ένα ευρύ αριστερό (αλλά και γενικότερα δημοκρατικό) φάσμα αντιμνημονιακό που με συντονισμό δυνάμεων και στρατηγικής μπορεί να κλονίσει τη γερμανική δεσποτεία: Πέραν του Τσίπρα, του Λαφαζάνη και άλλων του αυτού κόμματος, υπάρχει ο Αλέκος Αλαβάνος με το «Σχέδιο Β’», ο Β. Μπρεάνος του «κόμματος της δραχμής», οικονομολόγοι σαν τον κ. Δ. Καζάκη και πολλοί περισσότεροι, εκτός πολιτικής κονίστρας. Φυσικά, υπάρχει και η συνεπής αντιμνημονιακή Κεντροδεξιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο κ. Πολύδωρας κ.ά. Η πολεμική κατά της Γερμανίας πρέπει να προχωρήσει δυναμικά. Και κορύφωση της αντίστασης θα είναι το ξήλωμα της Ευρωζώνης. Κάτι που θα είχε επιτευχθεί νωρίτερα, εάν υπήρχαν τα παλαιά ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα και τα σοσιαλιστικά, προτού μεταλλαχθούν και σβήσουν. Διερωτάται κανείς, πώς συρρικνώθηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ιταλίας και της Γαλλίας, που κάποτε με μια εντολή τους μπορούσαν να κινητοποιήσουν τεράστιες μάζες και να κατευθύνουν την πολιτική ζωή των χωρών τους. Οι αριστερές δυνάμεις πρέπει να ανασυνταχθούν σε γραμμή μάχης. Ο ιταλός κομμουνιστής ηγέτης Παλμίρο Τολιάτι ήταν από τους πρώτους που είχε προειδοποιήσει σε χρόνο ανύποπτο για τον κίνδυνο της Γερμανίας μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε μια συνομιλία του με τον σοβιετικό αξιωματούχο Αντρέι Γκρομίκο -τον πρύτανη της ρωσικής διπλωματίας- ο Τολιάτι δεν έκρυψε την ανησυχία του για το «γερμανικό πρόβλημα». Οι ξένοι -κυρίως οι Αμερικανοί- συζητούσαν διαρκώς για τον επανεξοπλισμό της χώρας που προκάλεσε τόσες συμφορές στον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Τολιάτι ρώτησε τον σοβιετικό υπουργό: «Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων στο γερμανικό πρόβλημα; Οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι αλλά και οι Γάλλοι “κανακεύουν” με πολλή φροντίδα τη Δυτική Γερμανία. Είναι καθαρό ότι έχουν σχέδιο να τη σπρώξουν στον δρόμο του επανεξοπλισμού. Εμείς, οι ιταλοί κομμουνιστές, συνεχίζουμε να ερευνούμε τι σημαίνει αυτή η πολιτική σχετικά με τη Δυτική Γερμανία, γιατί και η ίδια η Ιταλία, συνεχώς όλο και πιο πολύ, εμπλέκεται στα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Έτσι, λοιπόν, η κατάσταση στη Δυτική Ευρώπη είναι πολύπλοκη…». Ο Γκρομίκο συμφώνησε με τον ιταλό κομμουνιστή και δεν έκρυψε την ανησυχία του για τον επανεξοπλισμό της χώρας του Αντενάουερ. Και ο Τολιάτι πρόσθεσε: «Τα αδελφά κόμματα θα πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μην επιτρέψουν τη μετατροπή της Δυτικής Γερμανίας σε μεγάλη στρατιωτική δύναμη, ιδιαίτερα παίρνοντας υπόψη το σημαντικό βιομηχανικό δυναμικό της…». Εκείνη την εποχή δεν μπορούσαν να φανταστούν μέχρι πού οδηγούσαν τα σχέδια αυτού του επανεξοπλισμού. Όλοι συζητούσαν για οπλισμό. Οι Γερμανοί, όμως, και το μεγάλο τραπεζικό κεφάλαιο είχαν αντιληφθεί εγκαίρως ότι ο «επανεξοπλισμός» θα γινόταν με διαφορετικό τρόπο και όχι όπως νόμιζαν και οι πλέον καχύποπτοι. Τα όπλα δεν θα ήταν πλέον συμβατικά, αλλά οικονομικά. Το ισχυρό γερμανικό μάρκο θα έπαιρνε τη μορφή ενιαίου νομίσματος -του ευρώ- καθοδηγούμενο από το Βερολίνο, και μ’ αυτό θα υπετάσσοντο οι λαοί. Το «χρυσό κλουβί» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» είχε στηθεί έξυπνα και τα κράτη μόνα τους, χωρίς πίεση, παρακαλούσαν να μπουν μέσα σ’ αυτήν την παγίδα. Η προπαγάνδα δούλεψε έξυπνα και όταν -πολλά χρόνια αργότερα- οι λαοί αφυπνίστηκαν από τις παραισθήσεις, ήταν αργά. Αργυρώνητοι (ή στην καλύτερη περίπτωση αφελείς) πολιτικοί χρησιμοποιήθηκαν για να καλλιεργηθεί η προπαγάνδα των «προνομίων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τι έλεγε σ’ εμάς ο Κ. Σημίτης, όταν ως πρωθυπουργός εξυμνούσε τα «πλεονεκτήματα» που θα είχαμε μέσα στο ενιαίο νόμισμα, για να καταλάβουμε πώς λειτούργησε η ξένη προπαγάνδα. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, οι εγκέφαλοι της μεγάλης μαφίας, ισχυρίζοντο ότι ενδιαφέρονται για την «οικονομική σταθεροποίηση». Ο Ντέιβισον Μπαντού, υψηλόβαθμος οικονομολόγος του ΔΝΤ, καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980, σχεδίαζε προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής για τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Αργότερα παραδέχθηκε ότι: «Όλα όσα κάναμε από το 1983 και μετά βασίζονταν σε μια αίσθηση ότι έπρεπε να εκπληρώσουμε μια αποστολή: Ο Νότος έπρεπε να “ιδιωτικοποιηθεί” ή να πεθάνει. Γι’ αυτό τον λόγο προκαλέσαμε αδιάντροπα ένα οικονομικό χάος στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική από το 1983 μέχρι το 1988…». Και για την Ελλάδα το ίδιο λένε: Ή θα ιδιωτικοποιήσουν την πατρίδα μας ή θα μας πεθάνουν. Κι ο Σαμαράς με τον ιπποκόμο του Βενιζέλο δεν τα βλέπουν αυτά, αλλά ονειρεύονται πλεονάσματα!

Ο Στουρνάρας, που δεν χρειάζεται να φορά τη μαύρη κουκούλα του δήμιου, έχει έτοιμο το «ευρωπαϊκό τσεκούρι» για να αποκεφαλίσει επάνω στο ικρίωμα τον ελληνικό λαό. Ο Ντάνι Ρόντρικ, πασίγνωστος οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Κολούμπια που εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Παγκόσμια Τράπεζα, περιγράφει το «μεγάλο κόλπο» της «διαρθρωτικής προσαρμογής» ως μία ιδιοφυή στρατηγική μάρκετινγκ: «Πρέπει να αποδώσουμε στην Παγκόσμια Τράπεζα τα εύσημα για την επινόηση και την επιτυχή προώθηση της έννοιας της ”διαρθρωτικής προσαρμογής”, μιας έννοιας που περικλείει σε μια κοινή συσκευασία μικροοικονομικές και μακροοικονομικές μεταρρυθμίσεις. Η διαρθρωτική προσαρμογή προωθείται ως η διαδικασία που χρειάζεται να υποστούν οι χώρες προκειμένου να σώσουν την οικονομία τους από την κρίση. Για τις κυβερνήσεις που αγοράζουν αυτό το ”πακέτο”, η διαφοροποίηση ανάμεσα στις μακροοικονομικές πολιτικές που εξασφαλίζουν ισορροπία του εμπορικού ισοζυγίου και σταθερές τιμές και στις πολιτικές που καθορίζουν το άνοιγμα (όπως το ελεύθερο εμπόριο) συσκοτίζεται». Ο Ρόντρικ ομολόγησε ότι: «Η έξυπνη αυτή ”συσκευασία” υιοθετήθηκε από χώρες που ήθελαν ριζοσπαστικές πολιτικές ελεύθερου εμπορίου τη δεκαετία του 1980». Και ο Ρόντρικ προχωρούσε στην παραδοχή της άσκησης ωμού εκβιασμού: «Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την…»! Η Αργεντινή, υποδειγματικός μαθητής του ΔΝΤ εκείνη την περίοδο, μας προσφέρει για μια ακόμα φορά σαφή εικόνα για τον μηχανισμό της νέας τάξης πραγμάτων. Εάν μελετήσει κανείς προσεκτικά την άνοδο του καπιταλισμού της καταστροφής, θα ανατριχιάσει. Σ’ αυτά τα τρομερά γρανάζια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μάς έβαλαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία.

Οι «εταίροι» (δηλαδή τα μέλη της ευρωπαϊκής μαφίας στην οποία προσκυνούν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κ.ά.) συνεχώς κάνουν λόγο, με υποκριτικό ενδιαφέρον, για τις «υποχρεώσεις» μας. Ο εκλεκτός συνάδελφος κ. Νίκος Ιγγλέσης, στο αποκαλυπτικό βιβλίο του «Επιστροφή στη δραχμή» (Εκδόσεις Λιβάνη) δίνει το πραγματικό περιεχόμενο των λέξεων που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Έτσι, μεταρρυθμίσεις είναι: Η ληστεία των μισθών, η κλοπή των συντάξεων, η φορολογική επιδρομή στην περιουσία των πολιτών, οι απολύσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, το κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων καθώς και το ξεπούλημα αντί πινακίου φακής των δημόσιων επιχειρήσεων. Αυτά όλα τα φρικιαστικά αποτελούν τις… υποχρεώσεις μας και τον… σωστό δρόμο που «οφείλουμε να ακολουθήσουμε», σύμφωνα με τις προσταγές των ευρωπαίων απατεώνων και ληστών. Διότι δεν έχουμε στη χώρα μας πλέον δημοκρατία, αλλά ληστοκρατία. Όσο για το περίφημο «πλεόνασμα» που διαφημίζουν Σαμαράς, Στουρνάρας και Σία, λέει ο κ. Ιγγλέσης πολύ ορθά: «Το πλεόνασμα μπορεί να εμφανίσει ο κρατικός προϋπολογισμός με διάφορες αλχημείες…». Οι αντιμνημονιακοί, λοιπόν, όλου του ιδεολογικού φάσματος, οφείλουν πρωτίστως να εξηγήσουν στον κόσμο που έχει σαστίσει από την ευρωπαϊκή λαίλαπα, ότι με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όχι μόνο δεν θα είναι χειρότερα, αλλά είναι ο μόνος -έστω δύσκολος- δρόμος για να αποτινάξουμε την αιματηρή κηδεμονία των αποικιοκρατών. Κι ότι η Γερμανία -ξεκάθαρα- είναι χώρα εχθρική και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως εχθρό, ως κατακτητή. Κι όταν οι μνημονιακοί Φαρισαίοι τους ρωτούν: «Πέστε μας, είστε με το ευρώ ή όχι;», εκείνοι να απαντούν θαρραλέα και χωρίς περιστροφές ότι το ευρώ δεν αποτελεί ταμπού και θα το πετάξουμε στη δεδομένη στιγμή. Θα το πετάξουμε στα μούτρα της μέγαιρας Μέρκελ. Στη χώρα μας, εδώ και χρόνια, δεν έχουμε ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά υποπρακτορεία των Βρυξελλών. Η περίπτωση θυμίζει Γκόγκολ. Κάποτε, ο σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Αντρέι Γκρομίκο, σε μια συνάντηση που είχε με τον Παλμίρο Τολιάτι τον ρώτησε: «Θυμάστε, μήπως, την τελευταία σκηνή της κωμωδίας του Γκόγκολ, ”Ο επιθεωρητής”;». Ο ιταλός κομμουνιστής ηγέτης απάντησε πως είχε διαβάσει το έργο του Γκόγκολ, αλλά δεν θυμόταν πώς κατέληγε. Κι ο Γκρομίκο του εξήγησε: «Μετά τις ανησυχίες και την ταραχή μπροστά στον επιθεωρητή, ο οποίος ήρθε τάχα για να ελέγξει πώς κυβερνάει η ηγεσία τη μικρή απόμακρη πολίχνη της Ρωσίας, αποκαλύφθηκε ξαφνικά ότι έπαιρναν για επιθεωρητή έναν πλανόδιο περαστικό και ότι ο πραγματικός επιθεωρητής μόλις τώρα μπήκε στην πόλη»… Ο Γκρομίκο ανέφερε το περιστατικό για να σατιρίσει την έκπληξη του Αϊζενχάουερ για το ποιος έφερνε σε μια σύσκεψη στη Γενεύη τις σοβιετικές προτάσεις. Εμείς εδώ για κυβέρνηση έχουμε κάποιους «περαστικούς» που νομίζουν ότι ασκούν εξουσία, ενώ πραγματική κυβέρνηση είναι η απεχθής «τρόικα». Αλλάζουν οι Βρυξέλλες τον Σημίτη, τον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, αλλά πίσω από αυτές τις μαριονέτες βρίσκεται η «τρόικα», που έχει στόχο την ολοκληρωτική διάλυση της Ελλάδας. Στις εκλογές που έρχονται, οι πολίτες πρέπει να προσέλθουν στις κάλπες για να μαυρίσουν όλους τους μνημονιακούς με φανατισμό. Τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τους διάφορους ψευδοκεντροαριστερούς. Όλες οι ψήφοι πρέπει να πάνε σε αντιμνημονιακά κόμματα για να διαλύσουμε την καταχνιά πάνω από τον ουρανό της πατρίδας μας. Θυμάμαι τον αείμνηστο πρόεδρο της ΕΔΑ, τον Γιάννη Πασαλίδη, άνθρωπο τεράστιας μόρφωσης, νουνεχή και διορατικό ηγέτη, Πόντιο που είχε μείνει χρόνια στο Σοχούμ στη Ρωσία. Λάτρης της ρωσικής λογοτεχνίας, ο Πασαλίδης απήγγειλε συχνά ένα ποίημα του Πούσκιν: «Καταχνιά, καταχνιά σκέπασε τον ουρανό. Φυσικά, το απήγγειλε στα ρωσικά: «Μγκλόι, μγκλόι, κέμπα κρόγιετ»! Αυτή τη μνημονιακή «καταχνιά» που βαραίνει πάνω στις ψυχές μας και μάς δηλητηριάζει πρέπει να τη διαλύσουμε με κάθε θυσία και με οποιοδήποτε κόστος. Ο κόσμος πρέπει να ξεπεράσει τις φοβίες του για το τι θα φέρουν οι κάλπες, να μη δίνει πίστη στα πληρωμένα τηλεοπτικά παπαγαλάκια και να τον διαφωτίσουμε για τον μύθο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα χάνεται. Η Κύπρος χάνεται. Ήλθε η ώρα του ξεσηκωμού. Οι προσκυνημένοι πρέπει να παραμεριστούν, κι εδώ και στη Μεγαλόνησο. Μην αφήνουμε άλλους, πλέον, να αποφασίζουν για εμάς. Ο Βλ. Μαγιακόβσκι, σ’ έναν στίχο του, έλεγε σαρκαστικά: «Εσείς κι εμείς, γιατί να σκεφτόμαστε αφού οι αρχηγοί σκέφτονται για μας; Κάτσε και περίμενε την εγκύκλιο…». Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, αυτούς τους «αρχηγούς που σκέφτονται για μας» και να μην περιμένουμε καμιά ευρωπαϊκή «εγκύκλιο». Με αγώνα ενωτικό, με αντιμνημονιακό λαϊκό μέτωπο να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα, για να λάμψουν οι αχτίδες της ελπίδας, μέσα από την καταχνιά…