Θα αγριέψει επιτέλους αυτή η πατρίδα;

Ο αξιόλογος ηθοποιός, όμως, δεν μένει μόνο στην επιτυχία του. Αναρωτιέται και πότε θα αγριέψει ο Έλληνας, για πόσο ακόμη η ελληνική οικογένεια θα ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ανοίγει την ψυχή του και αποκαλύπτει κάτι πιο βαθύ: Το κλείσιμο της δικής του δραματικής σχολής, που με κόπο την έχτισε και με κόπο την κράτησε, αλλά τώρα τα φώτα της είναι κλειστά. Παρά ταύτα, «όσο παίζω στο θέατρο δεν φοβάμαι τίποτα», μας λέει.

// Το περιμένατε ότι το «Κάτω Παρτάλι» θα έφτανε σε 60% τηλεθέαση;
Μη σας φανεί αλαζονικό, αλλά ναι, το περίμενα! Όποιος ζει την τηλεόραση και βλέπει την ανάγκη που έχει σήμερα ο κόσμος να γελάσει, θα την περίμενε αυτήν την επιτυχία. Δεν είμαι πλέον κανένα πιτσιρίκι. Διαβάζοντας τις ατάκες και μόνο του σεναρίου ήξερα ότι το σίριαλ θα αγαπιόταν από τον κόσμο. Τώρα, για το αν θα κάναμε 40%, 50% ή 60%… Αυτή η διαδικασία με τα νούμερα είναι δαιδαλώδης και δεν την πολυκαταλαβαίνω. Τι σημαίνουν νεανικά κοινά και τι γενικό σύνολο; Η επιτυχία της σειράς για μένα έγκειται στην πολλή δουλειά. Έχουμε πρωινό ξύπνημα από τις έξι, γυρίσματα στη φύση, στο κρύο… Και ο κόσμος όταν με συναντάει στον δρόμο μού λέει: «Γεια σου, ρε Διαμαντή».

// Από πού ξεπατικώσατε τον Διαμαντή; Στη σειρά δεν υποδύεστε έναν ρόλο, είστε αληθινός χαρακτήρας. Σαν να μας μιλάει ένας δικός μας άνθρωπος…
Από έναν μπάρμπα μου Θεσσαλό! Τον θυμόμουν από μικρό παιδί. Ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος της ελληνικής επαρχίας. Έτσι κι αλλιώς, όλοι από την επαρχία είμαστε, αλλά το ξεχνάμε και στην πόλη γινόμαστε αστοί. Ο μπάρμπας μου είχε μουστάκι, βαρύ περπάτημα, ήταν λιτός στον λόγο και δεν γελούσε και στο πιο κραυγαλέο αστείο. Ήταν μετρημένος, συγκρατημένος. Σκληρός άνθρωπος, περήφανος, σοβαρός, δουλευταράς, της φύσης και του κόπου. Τον Διαμαντή τον αγάπησα γιατί τον ήξερα. Ο μπάρμπας μου δεν ήταν κακός. Ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν ήταν εκδηλωτικός. Τον τρέμαμε, τον σεβόμασταν, αλλά νιώθαμε και την προστασία του και τη δύναμή του.

// Ο ρόλος σας έρχεται σε αντίθεση με όλο αυτό το σύστημα που ζήσαμε ως ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, το οποίο καθρεφτίστηκε και στην ελληνική τηλεόραση: Των «χρυσών αγοριών» του χρηματιστηρίου, των διακοπών στη Μύκονο, του «μαζί τα φάγαμε».
Υπήρξαν και άνθρωποι που δεν συνδέθηκαν με αυτό το σύστημα. Εμείς όλους τους κόπους μιας ζωής, όλες μας τις οικονομίες, με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειάς μου, της γυναίκας μου και των παιδιών μου, τις βάλαμε το 2008 στη δημιουργία μιας δραματικής σχολής. Της σχολής που με μεγάλο αγώνα και τεράστιο άγχος είχαμε καταφέρει να κρατήσουμε τόσα χρόνια, αλλά τώρα είναι κλειστή. Γι’ αυτό σας λέω, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Τα έφαγαν κάποιοι και πληρώνουμε την κρίση εμείς, που δεν κληθήκαμε στο τραπέζι.

// Πώς θα χαρακτηρίζατε την εποχή που ζούμε;
Ζούμε μια συγκεχυμένη κατάσταση. Είμαστε όλοι αμήχανοι. Θα το χαρακτήριζα μεταβατικό το στάδιο. Όλοι αναρωτιόμαστε πού πάμε και ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας στο μέλλον. Θα αγριέψουμε, επιτέλους; Θα αγριέψει αυτή η πατρίδα; Πόσα χρόνια θα κάνει υπομονή και θα αντέχει; Νομίζω ότι περνάμε την τελευταία περίοδο ανοχής.

// Ποιος είναι ο ρόλος του ηθοποιού μέσα σε αυτήν την εθνική κατάθλιψη;
Η αποστολή μας; Να ισορροπήσουμε την ψυχή του κόσμου. Να βάλουμε σκοπό την ψυχαγωγική του ανάταση. Όταν μετράμε αυτοκτονίες, μιλάμε για βάρβαρα πράγματα. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν ευθυνόμαστε για την κατάσταση στην οποία ζούμε. Εγώ θα συμβούλευα τους ανθρώπους που μελαγχολούν να δουν μια κωμική σειρά, να πάνε να παρακολουθήσουν μια κωμωδία στο θέατρο, να πάνε να ακούσουν μια συναυλία, να κάνουν μια βόλτα στη φύση. Εμείς στα γυρίσματα ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση, με τα ποταμάκια, με το χώμα που μυρίζει, και είναι πολύ ωραία… Μην κλείνεστε στον εαυτό σας και στο σπίτι σας.

// Εσείς επιστρέφετε στις ρίζες σας;
Είναι η μόνιμη διέξοδός μου. Η καταγωγή μου είναι από το Ανατολικό Πήλιο. Εκεί νιώθω ελεύθερος. Βέβαια, και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Από τον Βόσπορο.

// Στο θέατρο φέτος σκίζετε με την παράσταση «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε…» στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη». Πού οφείλεται η επιτυχία;
Κατ’ αρχάς, στην Κάτια. Είναι σπουδαίος, ακομπλεξάριστος άνθρωπος, υπέροχη ελληνίδα ηθοποιός, μορφή στο θέατρο, φίλη μου. Ακόμη, στην ωραία διασκευή των Ρέππα – Παπαθανασίου και στο ότι η υπόθεση του έργου ανατρέπεται στα τελευταία πέντε λεπτά της παράστασης. Δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, ποιος είναι ο δολοφόνος. Τώρα ετοιμαζόμαστε με τον θίασο να φύγουμε για Θεσσαλονίκη, μετά θα πάμε στην Κύπρο και το καλοκαίρι θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα. Λόγω της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας, το έργο θα συνεχιστεί και του χρόνου. Ευτυχώς, στο θέατρο πληρωνόμαστε άμεσα και γρήγορα. Στην τηλεόραση αργούμε και ελπίζουμε να πληρωθούμε.

// Γιατί, σήμερα ξέρουμε ποιος είναι ποιος;
Πλάκα κάνεις; Ποιον να εμπιστευθείς; Μας λένε ότι τα χειρότερα πέρασαν. Ας κάνουν μια βόλτα στα σούπερ μάρκετ να δουν τι αγοράζουν οι άνθρωποι. Ο Ελληνισμός δοκιμάζεται, όπως δοκιμάστηκε άγρια και ο Ελληνισμός της Κύπρου. Δεν ξέρω σ’ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε πόσοι θα πεθάνουν ακόμη, ούτε πότε θα επαναστατήσουμε…

// Ποιο είναι το προσωπικό σας όνειρο;
Να επαναλειτουργήσω τη δραματική μου σχολή. Δεν την έφτιαξα για το κέρδος, ήταν το όραμά μου. Τώρα περνάω και τα φώτα είναι κλειστά. Αλλά και πάλι λέω δόξα τω Θεώ που έχω το σπίτι μου και δουλειά για να πηγαίνω φαγητό στην οικογένειά μου. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό ή κοιμούνται στον δρόμο, μπορώ να μιλάω εγώ για το κλείσιμο της σχολής;

// Πιστεύετε ότι οι ηθοποιοί τα τελευταία χρόνια αμείφθηκαν περισσότερο απ’ όσο άξιζαν;
Δεν ξέρω αν αμείφθηκαν υπερβολικά. Ο ηθοποιός κάνει μια πνευματική εργασία. Να μάθει τον ρόλο του, να τον αναλύσει, να διαβάσει και άλλα κείμενα, να παίξει με την ψυχή του, να ταυτιστεί με το κοινό, να εκτεθεί. Δέκα ώρες σε τηλεοπτικό γύρισμα, τρεις ώρες πάνω στο σανίδι, χωρίς Σαββατοκύριακα, γιορτές… Είναι προκλητικό να μιλάνε για τους μισθούς των ηθοποιών και να παζαρεύουμε ένα ευρώ, όταν όλοι στην αγορά ξέρουν πώς πληρωνόμαστε και με τι καθυστέρηση… Ακόμη και οι σταρ ηθοποιοί δεν είχαν ποτέ τις αμοιβές των σταρ τραγουδιστών.

// Τα όσα συνέβησαν και στον πολιτισμό ήταν μια ηθική χρεοκοπία;
Η χρεοκοπία είναι και ηθική, αλλά ξεκινάει κυρίως από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Εκεί βρίσκεται η ασθένεια και όχι στον πολιτισμό. Οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες ζουν πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας.

// Πιστεύετε ότι τα δελτία μάς τα λένε όλα;
Από τη στιγμή που μια χώρα δανείζεται συνεχώς, είναι αποικία των δανειστών της. Ποια είναι σήμερα η αγοραστική δύναμη του Έλληνα; Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο… Η ιδιωτική τηλεόραση σήμερα είναι αντικατοπτρισμός αυτού που ζούμε στην οικονομία μας.

// Τόσα χρόνια πώς δεν ξέρουμε τίποτα για την προσωπική σας ζωή;
Δεν είναι αυτή η δουλειά του ηθοποιού. Μέσα από το θέατρο και την τηλεόραση γίνεσαι αναγνωρίσιμος, αποκτάς φήμη, αλλά η φήμη δεν είναι το επάγγελμά σου. Η υποκριτική είναι.

// Τι σας χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;
Είμαι μαχητής και αισιόδοξος.

// Τελικά, ο Διαμαντής θα δώσει την κόρη του στον φλώρο τον Αθηναίο (Γιάννη Τσιμιτσέλη);
Με τίποτα δεν τον θέλει τον γαμπρό. Δεν του φαίνεται λεβέντης. Αλλά το πολυτιμότερο που έχει στη ζωή του, η αδυναμία του, είναι η θυγατέρα του. Τι χαραμάδα θα αφήσει για χάρη της ευτυχίας της, δεν το ξέρω. Δεν μου έχει κάνει καμία νύξη ο σεναριογράφος. Το χωριό, όπως βλέπετε, είναι λίγο μυστήριο. Και οι γυναίκες του χωριού περισσότερο. Οι Αθηναίοι δεν αντέχουν τις συνθήκες μας αλλά κι εμείς είμαστε κλειστοί ως άνθρωποι. Θα δείξει, λοιπόν, αν θα γίνει γάμος…