Αναζωπύρωση του γεωπολιτικού ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας και Κύπρος

O τελευταίος προειδοποιεί τη στρατιωτική ηγεσία της Ουκρανίας να μην επέμβει για την καταστολή της πολιτικής κρίσεως στο Κίεβο και την καλεί σε πολιτικό διάλογο. Με ποια αρμοδιότητα και με ποιο δικαίωμα απειλεί με επέμβαση του ΝΑΤΟ ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, όταν η Ουκρανία δεν έχει, άλλωστε, καμιά σχέση με το ΝΑΤΟ και δεν έχει δεχθεί καμιά εξωτερική επίθεση, η οποία θα δικαιολογούσε οποιαδήποτε αντίδραση του ΝΑΤΟ;

Απειλές όχι για στρατιωτική επέμβαση, αλλά για επιβολή οικονομικών κυρώσεων στην Ουκρανία εξέφερε, εκ μέρους της Ευρώπης, και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Βαν Ρομπάι. Εν τω μεταξύ, συνεχίζεται η λιτανεία των επισκέψεων Δυτικών ηγετών στο Κίεβο για να συναντήσουν ηγέτες της αντιπολιτεύσεως και να εκφράσουν σ’ αυτούς την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους. Μετά την επίσκεψη της Αμερικανίδος υφυπουργού Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Σχέσεων Βικτόριας Νούλαντ και, στη συνέχεια, της Γερμανίδος καγκελαρίου Μέρκελ, πήραν σειρά οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας.

Οι επισκέψεις αυτές συνιστούν απροκάλυπτη επέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή μιας ανεξάρτητης χώρας, που δεν έχει σχέση ούτε με το ΝΑΤΟ ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογείται μια τέτοια επέμβαση σε χώρες που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι επισκέψεις αυτές έγιναν αφορμή για ν’ αποκαλυφθούν και οι μεγάλοι ανταγωνισμοί μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων, ειδικότερα Γερμανών.

Μ’ ένα καθόλου αβρό τρόπο, η Αμερικανίδα υφυπουργός Νούλαντ, μιλώντας εμπιστευτικά με τον Αμερικανό πρεσβευτή στο Κίεβο, επέσυρε την προσοχή του ότι ο εκλεκτός των Αμερικανών στο Κίεβο δεν είναι ο Βιτάλι Κλίτσκο αλλά ο Αρσένι Γιατσενιούκ. Ο πρώτος θεωρείται άνθρωπος των Γερμανών, οι οποίοι παρέχουν και οικονομική στήριξη στο κόμμα του, μέσω ιδρυμάτων του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας αλλά και μέσω διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ).

Το Ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών κατήγγειλε ότι επιχειρείται, μέσω των ξένων παρεμβάσεων, ενός είδους πραξικόπημα στην Ουκρανία και ότι η Αμερικανική πλευρά διέθεσε ήδη 20 εκατ. δολάρια στην αντιπολίτευση. Η τελευταία έχει ουσιαστικά χάσει τον έλεγχο της καταστάσεως και πρωταγωνιστούν πλέον σ’ αυτήν ακραία και ανεξέλεγκτα στοιχεία. Μεταξύ αυτών είναι και το ακροδεξιό και νεοναζιστικό κόμμα «Σβόμποντα», με το οποίο συνεργάζεται η Αμερικανική πλευρά, μη διστάζοντας να αξιοποιήσει οποιαδήποτε δύναμη είναι διαθέσιμη για την ανατροπή του θεωρουμένου ως φιλορώσου Προέδρου Γιανουκόβιτς.

Είναι γνωστά τα εσωτερικά προβλήματα της Ουκρανίας και ο διχασμός της μεταξύ Δύσεως και Ανατολής. Στο Δυτικό μέρος της χώρας πλειοψηφούν οι Δυτικόφιλοι Καθολικοί και Ουνίτες (Ορθόδοξοι που αναγνωρίζουν τον Πάπα) και στο Ανατολικό μέρος οι φιλορώσοι Ορθόδοξοι.

Η επιθετική πολιτική των Αμερικανών και των Ευρωπαίων στην Ουκρανία αναζωπυρώνουν, με νέα μορφή, τον παλαιό ανταγωνισμό του ψυχρού πολέμου. Είναι πολλοί στο ακραίο φάσμα της Αμερικανικής πολιτικής που υποστηρίζουν ότι ήταν λάθος η μη ολοκλήρωση στη Ρωσία της δουλειάς που είχε αρχίσει με τον Γιέλτσιν, γεγονός που επέτρεψε στη Ρωσία να επανέλθει στο διεθνές προσκήνιο ως ισχυρός παίκτης και γεωπολιτικός ανταγωνιστής. Οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν αποπροσανατόλισαν τις ΗΠΑ. Είναι καιρός τώρα που έχουν ουσιαστικά τελειώσει οι πόλεμοι αυτοί, οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με την Ευρώπη, να επανέλθουν δυναμικά και ν’ ασκήσουν πολιτική γεωπολιτικής περισφίξεως της Ρωσίας.

Η πολιτική αυτή, κατά την ίδια σχολή σκέψεως, θα λειτουργήσει επίσης ως αντιπερισπασμός στην παρουσία και στην πίεση που ασκεί η Ρωσία στη Συρία και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Διαπράττουν, όπως και στο προηγούμενο της Γεωργίας, μεγάλο σφάλμα όσοι νομίζουν ότι η Ουκρανία μπορεί να αντιμετωπισθεί ως νέα Γιουγκοσλαβία. Η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι η Ρωσία του Γιέλτσιν και η σημασία που έχει για τη Ρωσία η Ουκρανία δεν είναι αυτή που είχε για τη Ρωσία η Γιουγκοσλαβία.

Θλιβερή είναι η εντύπωση που προκαλεί η πολιτική της Ευρώπης. Ακόμη και η Γερμανία, που έχει τις σημαντικότερες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, συντάσσεται ανεπιφύλακτα με την πολιτική αυτή, ανταγωνιζόμενη ταυτόχρονα τις ΗΠΑ.

Η καγκελάριος Μέρκελ, την ίδια στιγμή που ακολουθεί τη γνωστή πολιτική της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που απειλεί όχι μόνο το ευρώ αλλά και το ίδιο το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, πρωταγωνιστεί τώρα και σε αντι-Ρωσική πολιτική στην Ευρώπη, ευθυγραμμιζόμενη με την Αμερικανική πολιτική.

Αυτός είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Να προαγάγει την ένταση και τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό αντί την ειρήνη και τη συνεργασία; Η αντι-Ρωσική αυτή πολιτική δεν περιορίζεται στην Ουκρανία. Είναι έντονη επίσης στη Συρία και στα Βαλκάνια. Οι υποστηρικτές της στρατιωτικής επεμβάσεως στη Συρία ανασυντάσσονται και προσπαθούν να επιβάλουν ένα νέο σενάριο δυναμικής επεμβάσεως, σε συνδυασμό με το αδιέξοδο των συνομιλιών για τη Συρία στη Γενεύη.

Το γεωπολιτικό αυτό σκηνικό δεν ευνοεί, σε καμία περίπτωση, τα Ελληνικά συμφέροντα. Ευνοεί τον Τουρκικό παράγοντα. Είναι ένας κορυφαίος λόγος για να μην επισπεύδει η Ελληνική πλευρά για δήθεν «λύση» του Κυπριακού. Οι προοπτικές δεν είναι για λύση αλλά για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι προτιμότερη, στη φάση αυτή, η στρατηγική αναμονή, με διαφύλαξη των στρατηγικών ερεισμάτων και συμμαχιών της Κύπρου και αξιοποίηση του φυσικού της αερίου. Είναι τραγικό ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κύπρου να υπόσχεται ενεργειακό εφοδιασμό της Τουρκίας με το φυσικό αέριο της Κύπρου και να υποσκάπτει τις στρατηγικές συμμαχίες της, με έωλα σχέδια για δήθεν «λύση» του Κυπριακού.