Ναι, λεφτά υπάρχουν, αλλά σε ποια χέρια;

Και συνέχισε ότι στόχος της σημερινής κυβέρνησης είναι η θεραπεία των λαθών αυτών. Και ασφαλώς η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι πέτυχε αυτό το στόχο.

O κ. Σαμαράς μαζί με τον συγκυβερνήτη του πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι τα όσα εφάρμοσαν από το 2010 μέχρι σήμερα, ήταν μονόδρομος για να σωθεί η Ελλάδα. Και όπως θα δούμε στη συνέχεια, ούτε η Ελλάδα σώθηκε, ούτε η πολιτική της λιτότητας ήταν μονόδρομος. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον ότι καμία χώρα που ασκεί κατοχή σε βάρος άλλης (όπως η Γερμανία σε βάρος της Ελλάδος) δεν θα μπορούσε να θεσπίσει και να εφαρμόσει σκληρότερα μέτρα από αυτά που γνωρίσαμε την τελευταία τριετία.

Παρά ταύτα οι δύο κυβερνητικοί εταίροι το παίζουν εθνοσωτήρες, ισχυριζόμενοι ότι τα λάθη που έγιναν από τις συνταγές της «τρόικας» κατάφεραν να τα διορθώσουν! Έχουμε τη γνώμη ότι αυτά τα λένε για κατανάλωση στους φανατικούς οπαδούς τους. Σε όσους δηλαδή έχουν ευεργετηθεί όχι από μέτρα που ελήφθησαν, αλλά έχουν αποκομίσει κέρδη από διευκολύνσεις που πέτυχαν αυτό το διάστημα, και για αυτούς θα μιλήσουμε στη συνέχεια της ανάπτυξής μας. Εθνοσωτήρες λοιπόν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, αυτοαναγνωριζόμενοι με μια υπερβολική δόση ναρκισσισμού. Και όταν ένας λαός είναι αγανακτισμένος από τη φτωχοποίησή του, ακούγοντας τέτοιες πολιτικές κορώνες εντελώς αβάσιμες, και μακριά από την πραγματικότητα, είναι επόμενο να κατέχεται από αισθήματα απόγνωσης, αλλά και αγανάκτησης.

Δύο πράγματα θα θέλαμε να σχολιάσουμε από τα παραπάνω που ισχυρίστηκε στην ομιλία του ο κ. Σαμαράς.

Το ένα είναι ότι με την πολιτική την οποία εφάρμοσαν διόρθωσαν τα λάθη και το δεύτερο είναι ότι η πολιτική αυτή ήταν μονόδρομος και δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Ασφαλώς το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος και ο ελληνικός λαός έκαναν λάθη. Και τα λάθη ήσαν τα εξής: Το πρώτο, του συστήματος, η πρόωρη ένταξή μας στο ευρώ με αθωράκιστη οικονομία και το δεύτερο η συνεργασία του συστήματος με ορισμένους Έλληνες που πλούτισαν παράνομα και διευκολύνθηκαν να φυγαδεύσουν τα παράνομα κέρδη τους στο εξωτερικό.

Έτσι απογύμνωσαν την ελληνική οικονομία από την κεφαλαιακή βάση στην οποία στηριζόταν. Υπάρχει βέβαια και το λάθος του ελληνικού λαού, που ήταν η υπερκατανάλωση με δανεικά χρήματα, τα οποία είχαν αποτέλεσμα την υπερχρέωση των νοικοκυριών στις τράπεζες και την υπερβολική αύξηση των εισαγωγών της χώρας μας.

Από όλα αυτά τα λάθη, οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας κατάφεραν, μόνο με τα «κουρέματα» των αποδοχών και τα φορολογικά «χαράτσια», να περιορίσουν την υπερκατανάλωση. Επειδή όμως τα μέτρα ήταν υπερβολικά σκληρά, η διόρθωση του λάθους μετατράπηκε σε ακόμη μεγαλύτερο λάθος.

Επομένως ο ισχυρισμός του κ. Σαμαρά ότι κατάφερε να διορθώσει τα λάθη μας είναι εντελώς αστήρικτος. Θα μπορούσε να μας πει ο κ. Σαμαράς ποιο από τα λάθη της «τρόικας» κατάφερε να διορθώσει; Οι συνταγές όμως της «τρόικας» εφαρμόζονται αυτούσιες, μετά από πιέσεις του κ. Σαμαρά στους υπουργούς και στους βουλευτές του. Και γίνονταν σκληρότερες οι απαιτήσεις των δανειστών μας στις περιπτώσεις που υπήρχαν αποκλίσεις στους στόχους.

Το δεύτερο σημείο που θα θέλαμε να αναφέρουμε σαν απάντηση στον κ. Σαμαρά είναι ο ισχυρισμός που εδώ και τρία χρόνια όλες οι κυβερνήσεις προβάλλουν για να πείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους. Και ο ισχυρισμός αυτός είναι ότι τάχα τα Μνημόνια και τα μέτρα που αυτά προβλέπουν είναι μονόδρομος.

Εδώ είναι το μεγάλο σφάλμα του κ. Σαμαρά. Ενώ κατήγγειλε κατ’ επανάληψη, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι τα Μνημόνια και οι συνταγές τους ήταν λάθος και κέρδισε έτσι την ψήφο της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, όταν έγινε πρωθυπουργός όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών και ξέχασε όλα τα λάθη της «τρόικας», αλλά βάφτισε και αυτός τα Μνημόνια μονόδρομο για να εκβιάζει και τη Βουλή και τον ελληνικό λαό. Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να αναφέρουμε τα πορίσματα μιας έρευνας που πραγματοποίησε το «Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών της Γερμανίας» (DIW BERLIN).

Η έρευνα αφορούσε την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων από τα υπερχρεωμένα κράτη προκειμένου να αποφύγουν τον δανεισμό τους από τις αγορές και από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού τους. Πολλές ήταν οι υπερχρεωμένες χώρες, αλλά το πρόβλημα ήταν εντονότερο για τις ευρωζωνικές χώρες του Νότου και ειδικά για τη χώρα μας. Η Ελλάδα και υπερχρεωμένη ήταν και είναι, και υψηλά επιτόκια πλήρωσε στους δανειστές της, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της «τρόικας». Η έρευνα αυτή του Γερμανικού Ινστιτούτου κατέληξε σε ένα συμπέρασμα που ανατρέπει τον ισχυρισμό για μονόδρομο των Μνημονίων.

Το συμπέρασμα αυτό αναφέρει ότι προσφέρονται δύο εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημα της υπερχρέωσης. Και οι οποίες λύσεις μπορούν να εφαρμοστούν και σε οικονομίες όπου υπάρχουν και έντονα προβλήματα του δημοσιονομικού τομέα.

Και πριν από τη λήψη μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης (όπως «κουρέματα» και λιτότητες) που γονατίζουν την οικονομία. Το πρόβλημα της υπερχρέωσης και της απεξάρτησης από τις αγορές, μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί με α) τη φορολόγηση των τραπεζικών καταθέσεων και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, και β) με αναγκαστικό εσωτερικό δάνειο, που και στο παρελθόν έχει εφαρμοστεί σε διάφορες χώρες αρκετές φορές και ειδικά στη Γερμανία δύο φορές (το 1923 και το 1952).

Η πρώτη λύση αναφέρεται στη φορολόγηση των μη εγγυημένων τραπεζικών καταθέσεων, δηλαδή εκείνων που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ ανά καταθέτη. Και η έρευνα διαπιστώνει ότι έχει παρατηρηθεί σε πάρα πολλές χώρες ότι τα προς φορολόγηση περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτών (δηλαδή μη εγγυημένες καταθέσεις και ακίνητα) υπερβαίνουν τις δανειακές ανάγκες του κράτους. Επομένως μια από τις δύο αυτές εναλλακτικές λύσεις προσφέρεται για εφαρμογή και καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του δημοσιονομικού τομέα, χωρίς να εφαρμόζεται πολιτική λιτότητας, «κουρέματα», απολύσεις υπαλλήλων και άλλα βλαβερά για την οικονομία και για τους πολίτες χαμηλού εισοδήματος μέτρα.

Θα μπορούσε λοιπόν η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου το 2010, αν είχε σωστούς συμβούλους, να εφαρμόσει άλλες λύσεις και όχι τα Μνημόνια. Αλλά ο τότε πρωθυπουργός είχε σύμβουλο τον Σόρος και τον Στρος Καν, ανθρώπους των αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι δύο παραπάνω εναλλακτικές λύσεις που προτείνει το Γερμανικό Ινστιτούτο είναι οικονομικά ορθές. Εν τούτοις στην Ελλάδα θα μπορούσε να εφαρμοστεί άνετα κυρίως η δεύτερη εναλλακτική λύση γιατί θα ανταποκρινόταν και στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού. Στο αναγκαστικό δάνειο θα περιλαμβάνονταν όσοι Έλληνες αναφέρονταν ως καταθέτες σε τράπεζες του εξωτερικού, που είχαν εξαγάγει από την Ελλάδα τεράστια χρηματικά ποσά και δεν διέθεταν κεφάλαια τα οποία δεν είχαν νομίμως φορολογηθεί στην Ελλάδα.

Αυτό που τόσα χρόνια φωνάζουμε «να φέρουν πίσω τα κλεμμένα» θα μπορούσε να συνδυαστεί και με τα νόμιμα πρόστιμα τα οποία θα ήσαν υποχρεωμένοι να καταβάλουν στο δημόσιο ταμείο λόγω των παραβάσεων που έχουν διαπραχθεί. Εκεί θα έπρεπε να στραφεί και το ενδιαφέρον των ελληνικών κυβερνήσεων για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας.

Οι παρανόμως πλουτήσαντες στην Ελλάδα είναι πάρα πολλοί και έχουμε τη γνώμη ότι όσοι μεγαλοεπιχειρηματίες δανειοδοτήθηκαν από την Τράπεζα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (Post Bank) δεν είναι οι μοναδικοί. Έγινε ποτέ έλεγχος των δανειοδοτήσεων των άλλων ελληνικών συστημικών τραπεζών;

Όχι βέβαια. Και αυτά τα χρήματα είναι δημόσια χρήματα του ελληνικού λαού, τα οποία τελικά τα καλύπτει το κράτος από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης, και με δανεισμό από την «τρόικα». Ήδη οι ψίθυροι για μεγάλο έλλειμμα των πέντε μεγάλων τραπεζών, ακούγονται. Μήπως η Επιθεώρηση Τραπεζών της Τράπεζας της Ελλάδος θα έπρεπε να δραστηριοποιηθεί σε έλεγχο των τραπεζικών δανειοδοτήσεων;

Ο Γ. Παπανδρέου, λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως πρωθυπουργού το 2010, είπε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» για το οποίο εισέπραξε πολλές ειρωνείες και σχόλια. Ναι, λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν σε ελληνικά χέρια. Αλλά σε τι χέρια υπάρχουν; Και πως κατέληξαν στα χέρια τους;

Οι «Ηρακλείς του συστήματος» είναι πάμπλουτοι με τεράστιες καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, όταν το ήμισυ του ελληνικού λαού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, με συνολικές ετήσιες αποδοχές της τάξης των 4.000 ευρώ ετησίως.

Το πρόβλημα που δεν θέλουν να ελέγξουν είναι πως κατέληξαν στους «Ηρακλείς του συστήματος» όλα αυτά τα χρήματα, που θα έπρεπε να βρίσκονται στην Ελλάδα, και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά τα χρήματα να βρίσκονται στα δημόσια ταμεία. Εάν υπήρχε εντιμότητα και ηθική στους αξιωματούχους του συστήματος, η Ελλάδα δεν θα αντιμετώπιζε τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζει τώρα. Δυστυχώς, όμως, ο πλούτος του ελληνικού λαού βρίσκεται σε λάθος χέρια.