Διά χειρός…
…του φιλόσοφου, ιστορικού και ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, που αισίως διάγει το 101ο έτος της ηλικίας του, από τη συνέντευξή του στον Θανάση Θ. Νιάρχο, από τη στήλη του «Ο δάσκαλός μου, ο καθηγητής μου» στα «Νέα».
Βοήθησα να σωθεί η ζωή ανθρώπων…
«Αν αποτιμήσω ο ίδιος τη ζωή μου, θα έλεγα ότι πρώτον, συνέβαλα με παρεμβάσεις μου να σωθεί η ζωή ανθρώπων που είχαν καταδικαστεί εις θάνατον. Δεύτερον, να εξασφαλίσω κάποια εργασία σε ανθρώπους που είχαν μεγάλη ανάγκη και, τέλος, ότι ετήρησα από παιδάκι αλληλεγγύη με τους παρεκτρεπόμενους. Να σας εξομολογηθώ κάτι: Όταν ως αθλητής στο γυμνάσιο ερχόμουν πρώτος, ένιωθα τύψεις γιατί πίκρανα όσους ερχόντουσαν δεύτεροι και τρίτοι. Ήταν ο λόγος που με έκανε πολύ αργότερα να κάνω κριτική σε έναν στίχο του Ομήρου, ο οποίος εννοεί ως κάτι φυσικό τη δυστυχία των μη αριστευόντων. Από κει και πέρα ευτύχησα ή δυστύχησα να συνυφανθεί η ζωή μου με τις περιπέτειες του έθνους. Οι πρώτες μου αναμνήσεις συνδέονται με τον βομβαρδισμό της Σμύρνης. Η φοβερή εκείνη δοκιμασία των δέκα ημερών, με τις ελληνικές συνοικίες της Σμύρνης να καίγονται –και την αρμένικη επίσης–, όχι όμως τη λεβαντίνικη, όχι την εβραϊκή, όχι την τούρκικη συνοικία. Αν και οι Τούρκοι είχαν μπει Σάββατο στη Σμύρνη, η φωτιά ξέσπασε την Τετάρτη, όταν ο άνεμος ήταν νότιος και δεν κινδύνευε η τουρκική συνοικία. Επί δέκα ημέρες καίγονταν μαζί με τα σπίτια και τα μαγαζιά και ήταν ένα δράμα προκειμένου να βρει κανείς τη στοιχειώδη έστω διατροφή – αφού είχαν καεί και οι φούρνοι».
****
…του αντιπροέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ Θάνου Βερέμη από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Δημοκρατία και ουτοπία».
Τιμωρητικός θα είναι ο λαός…
«Ο ανασχηματισμός, με ή χωρίς Στουρνάρα, υπονοεί πρόωρες εκλογές. Αν η κυβέρνηση προλάβει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο σε έναν της απλής αναλογικής, τότε η μεθεπόμενη αναμέτρηση που θα ακολουθήσει αναγκαστικά το ατελέσφορο αποτέλεσμα της πρώτης, ίσως αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό.
Από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι η λαϊκή ετυμηγορία θα έχει τιμωρητικό χαρακτήρα. Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές πριν από τριάντα τρία χρόνια, η υπόσχεσή του να καταργήσει το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους του εμφυλίου επαληθεύτηκε. Απέτυχε βέβαια στον δημοσιονομικό τομέα. Οι προεκλογικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, πλησιέστερου διαδόχου του παλιού ΠΑΣΟΚ, είναι ασαφείς. Άλλοτε εμφανίζεται σαν διώκτης του ιδιωτικού τομέα και άλλοτε σαν σώφρων και τίμιος διαχειριστής του υπάρχοντος καθεστώτος. Και η μεν τιμιότητα δοκιμάζεται πάντοτε στο πεδίο της εξουσίας, ο δε αναμορφωτικός ζήλος προσκρούει συνήθως στα περιορισμένα μέσα του κράτους. Μένει ωστόσο ο παλαιοημερολογίτικος κρατισμός της αγκυλωμένης ιδεολογίας και η ιδέα του καλού λαού και των κακών εκμεταλλευτών του που υποβιβάζουν κάθε ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων σε παιδικό παραμύθι.
Χρειάστηκαν τριάντα τρία χρόνια για να διαγράψει το ΠΑΣΟΚ την τροχιά του, από τις υποσχέσεις του Ρομπέν των Δασών στα έργα του λήσταρχου Γιαγκούλα. Αν πρέπει να περιμένουμε άλλα τριάντα τρία χρόνια για να ανακαλύψουμε τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, εγώ τουλάχιστον δεν διαθέτω τον χρόνο».
****
…του Γιώργου Μαλούχου από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Οι ευθύνες της Ελλάδας στον κατακλυσμό του Νώε»…
Η Ελλάδα ήταν το άλλοθι, αλλά στις ευρωεκλογές θα πάρουν την απάντηση
«Η Ελλάδα φταίει για όλα. Φταίει που στη Γαλλία, τη χώρα-μήτρα της κοινής Ευρώπης, το πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές είναι το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν που θέλει άμεση επιστροφή στο φράγκο και έξοδο από την ΕΕ. Φταίει που στην Ολλανδία ανεβαίνει ραγδαία η εθνικιστική απομονωτική παράταξη, η οποία ζητεί και αυτή να γυρίσει η χώρα στο φιορίνι και να κλείσουν ουσιαστικά τα σύνορα της χώρας. Φταίει για το χάσμα Βορρά – Νότου που έχει γίνει βαθύτερο από ποτέ, φταίει και που κάθε φορά που μια νέα μέτρηση της Εurostat έρχεται στο φως της δημοσιότητας, αυτή είναι χειρότερη από την προηγούμενη σε ό,τι αφορά την αποστροφή των πολιτών προς την ΕΕ… Για όλα αυτά, φταίει η Ελλάδα: αλήθεια, πόσο βολικό…
Όλα αυτά, τα οποία επισήμως έχει επικαλεστεί πολλές φορές η γερμανική ηγεσία και έχει επίμονα προβάλει ο γερμανικός Τύπος ως πηγή του προβλήματος της Ευρωζώνης, είναι βεβαίως αστειότητες. Η Ελλάδα ασφαλώς και φταίει, όμως για άλλα: φταίει που έφαγε το κεφάλι της. Αλλά δεν φταίει για τον κατακλυσμό του Νώε, ούτε για την κλιματική αλλαγή, ούτε και για την κρίση ταυτότητας και εμπιστοσύνης που χτυπά σήμερα την Ευρώπη και από την οποία η Γηραιά Ήπειρος πολύ δύσκολα θα ανακάμψει.
Άλλοι φταίνε για όλα αυτά: Κυρίως φταίει ότι η μεγάλη επανενωμένη Γερμανία με το νόμισμα που έφτιαξε μόνο στα μέτρα της ισοπεδώνει τα πάντα γύρω της. Και η Ελλάδα υπήρξε απλώς ένα καλό και, δυστυχώς, πρόθυμο και κατάλληλο άλλοθι για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης, τα πολλά ρίχτερ της οποίας αναμένεται στις ευρωεκλογές να ταρακουνήσουν συθέμελα, απʼ άκρη σʼ άκρη, το πάλαι ποτέ ευρωπαϊκό όραμα…».