Η γερμανική Ευρώπη εξεμέτρησε το ζην
Οι «ευρωλιγούρηδες», σύμφωνα με τον εντυπωσιακό (και εξοργιστικό για τους γραβατωμένους ανεγκέφαλους θιασώτες μιας σφόδρα εξιδανικευμένης Ευρώπης) χαρακτηρισμό του Κώστα Ζουράρι, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν μετά τις επικείμενες ευρωεκλογές. Χαρακτηρισμό μάλιστα που πρωτοδιατυπώθηκε πολύ πριν εμφανιστούν δυναμικά στο προσκήνιο οι εξουσιομανείς και αδηφάγοι Γερμανοί.
Το προφητικό και συνάμα διδακτικό θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» προϊδέαζε για τις τωρινές καταλυτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας. Είχα δει την αυθεντική παράσταση σε ηλικία 13 ετών μαζί με τον πατέρα μου στο «Ακροπόλ», με πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Βασίλη Λογοθετίδη. Λίγο αργότερα, νομίζω το 1946, το συγκλονιστικό αυτό έργο σκηνοθετήθηκε για τον κινηματογράφο και απορώ γιατί εδώ και δεκαετίες δεν προβάλλεται στις τηλεοράσεις, κρατική τε και ιδιωτικές, η διαφωτιστικότατη αυτή ταινία.
Οι δύο προηγηθείσες παράγραφοι σηματοδοτούν το αυτονόητο. Ότι οι κρατούντες στην Ευρώπη εγκατέλειψαν τις αρχές και τις αξίες του Διαφωτισμού ανεπιστρεπτί και ότι οι Γερμανοί κατέκτησαν διά της πλαγίας οδού την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για κυριολεκτική κατάκτηση.
Ειδικά, ως προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, εφαρμόζουν την πολιτική της άτεγκτης λιτότητας, χρησιμοποιώντας τη γνωστή –και επιτυχημένη– μέθοδο του καρότου και του μαστίγιου. Βρίσκουν, βέβαια, και κάνουν. Διότι οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών εξαίρουν εθελοδούλως την αξία του σάπιου καρότου και υποβαθμίζουν εντέχνως τις θλιβερές επιπτώσεις του μαστίγιου. Οι πολίτες των κρατών αυτών –πολίτες διανοητικά, συναισθηματικά και βουλησιακά επαρκείς– αντιδρούν. Δεν αντιδρούν, όμως, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ. Δεν διαθέτουν, άλλωστε, αξιωματικές αντιπολιτεύσεις με τη δυναμική που έχει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μια και το ʼφερε η κουβέντα –για την αντιμετώπιση της πατρίδας μας από το Βερολίνο θα αναφερθώ στη συνέχεια–, οι διαφωνίες που προέκυψαν στους κόλπους του για τα πρόσωπα, τρία τον αριθμό, που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να τον εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι στις περιφερειακές εκλογές και στον Δήμο της Αθήνας είναι απόλυτα φυσιολογικές. Αντίθετα, θα έλεγα, η ενδεχόμενη ομοφωνία θα του αφαιρούσε την ιδιότητα του ζωντανού, του προβληματιζόμενου και ανήσυχου πολιτικού φορέα που εκ γενετής είναι. Το ότι τις διαφωνίες αυτές θα τις εξογκώσουν οι κατʼ επάγγελμα ψεύτες, ουδόλως πρέπει να απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Το φλέγον ζήτημα είναι η φυσιογνωμία του κόμματος που είναι και θα παραμείνει ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ. Εξίσου φλέγον ζήτημα είναι και οι συμμαχίες που θα συνάψει. Και σʼ αυτό το ζήτημα τίθεται το ερώτημα: Θα αποκλείσει ορισμένους –όχι βέβαια όλους γιατί υπάρχουν και κραυγαλέα ακατάλληλοι– που απελευθερώνονται από τη ΔΗΜΑΡ και άλλους χώρους και θα προτιμήσει τους νεοσταλινικούς εισαγγελείς του ΚΚΕ; (Ο Κουτσούμπας είπε σε συνέντευξή του στον Ν. Χατζηνικολάου για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ισχυρό αριστερό κόμμα του πολιτικού τόξου ότι «έχει γεμίσει λαμόγια»! Ποιος; Ένας από τους κατάπτυστους εκείνους που αποδομούν τώρα ΚΑΙ τον Χαρίλαο Φλωράκη!)
Μετά τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες θα συντριβεί η μνημονιακή κυβέρνηση, όπως και οι φθαρμένοι πολιτικάντηδες των δεξιότατων «58», θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, οι εθνικές εκλογές. Γιʼ αυτό το πρώτιστο μέλημα του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι σήμερα –κανονικά θα όφειλε να είναι από χθες ή και προχθές– η χωρίς ίχνος υποσχέσεων συγκρότηση ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟΥ προγράμματος διακυβέρνησης της χώρας μας τόσο στην εσωτερική όσο και στη λίαν κρίσιμη εξωτερική πολιτική.
Το πώς αντιμετωπίζει την πατρίδα μας το Βερολίνο –επανέρχομαι στο σημείο που σταμάτησα παρεμβάλλοντας τα περί ΣΥΡΙΖΑ– είναι ολοφάνερο: Ως… αποικία χρέους και κυρίως ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΑ. Μας εκδικούνται οι ακόμα κρυφίως παραμένοντες φιλοχιτλερικοί στη γερμανική πρωτεύουσα αλλά και στα γερμανικά κρατίδια, επειδή ΕΜΠΟΔΙΣΑΜΕ με την ηρωική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Κατοχή τα ναζιστικά ανθρωπόμορφα κτήνη (που σκότωσαν χιλιάδες γυναικόπαιδα εν ψυχρώ, κατέστρεψαν τις υποδομές της χώρας μας, λεηλάτησαν πολύτιμους βυζαντινούς και αρχαιοελληνικούς θησαυρούς και αρνούνται να μας επιστρέψουν ακόμα και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο) να ενισχύσουν τις μεραρχίες που εκστράτευαν για να καταλάβουν το Στάλινγκραντ.
Μετά από όλα αυτά, μας αναγκάζουν οι αθεόφοβοι να πληρώσουμε σήμερα το αυθαίρετο, επαχθές και επονείδιστο χρέος μας για να σωθεί η καταχρεωμένη και τοκογλυφική εθνική τους τράπεζα (Bundesbank). Μια τράπεζα που ουσιαστικά κατευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον ΙΤΑΛΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ!
Και μια τελευταία φράση που δικαιολογεί τον τίτλο του παρόντος άρθρου. Μία παραπαίουσα κυβέρνηση, η κυβέρνηση Σαμαρά, θέλει να δεσμεύσει την Ελλάδα και τους Έλληνες για 50 χρόνια! Εκτιμώ ότι η γερμανική Ευρώπη θα έχει εκμετρήσει το ζην σε πολύ λιγότερα χρόνια. Και να το θυμηθείτε όσοι θα ζείτε.