ΠΑΣΟΚ: Στην «πολιτική τεφροδόχο» των «58»
Για δύο σχεδόν δεκαετίες -από τα μέσα της δεκαετίας του 1990- «ώλεσαν και δήλωσαν» σε βάρος του ΠΑΣΟΚ. Στην πρώτη περίοδο με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» εγκλώβισαν το ΠΑΣΟΚ στο «σιδερένιο κλουβί» της διαπλοκής και το μετέτρεψαν σε πολιτικοδιαχειριστικό «όχημα» για την προώθηση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, της νεοφιλελεύθερης αντίληψης.
Σ’ αυτή την περίοδο συντελέσθηκε η πολιτικοϊδεολογική αλλοίωση των βασικών αρχών, αξιών και αντιλήψεων του ΠΑΣΟΚ, σ’ αυτή την περίοδο τέθηκαν οι βάσεις της αποδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους, προωθήθηκε η απελευθέρωση των μηχανισμών της αγοράς, συντελέσθηκε η αποσυλλογικοποίηση και η ιδιωτικότητα στον τρόμο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η κερδοσκοπική δράση, η διαπλοκή, η διαφθορά, που σημάδεψαν την περίοδο του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», έρχονται σήμερα -σ’ ένα μικρό ακόμα τμήμα τους- στο φως για να καταδείξουν τη δομικού χαρακτήρα απαξίωση του συστήματος διακυβέρνησης, του δικομματικού «αστερισμού» που διανύει τώρα τις δικές του «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».
Στην περίοδο του «2ου κύματος» ο Γ. Παπανδρέου ολοκλήρωσε την καταστροφική αυτή πορεία. Παρέδωσε, κυριολεκτικώς, τη χώρα στη διάθεση των ηγέτιδων οικονομικοπολιτικών ελίτ και μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε υπηρέτη των πλέον ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών, σε εγχώριο πολιτικό «εργαλείο» της νέας τάξης πραγμάτων.
Το σημαντικότερο: Η υποδούλωση της χώρας στη νέα δομή κυριαρχίας δεν προκάλεσε καμία αντίδραση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ… Κι αυτό ήταν απόρροια του γεγονότος ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ήδη απωλέσει την πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, τον πατριωτικό του χαρακτήρα, είχε ήδη διαρρήξει τις σχέσεις του με την κοινωνία. Αποτελούσε απλώς ένα μηχανισμό εξουσίας, που διατηρούσε επιφανειακά τη συνοχή του λόγω της κυβερνητικής – εξουσιαστικής του παρουσίας.
Ο ολετήρας των Μνημονίων έδωσε το τελικό χτύπημα στο σαθρό «οικοδόμημα» του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Η «απομάκρυνση» του Γ. Παπανδρέου αποφασίσθηκε ως όρος πολιτικής – κυβερνητικής επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ και των κορυφαίων στελεχών του. Όμως, η στήριξη της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, δηλαδή η συναίνεση στην παραίτηση της πολιτικής και στην αντικατάστασή της από την χρηματοπιστωτική εξουσία, εξέφρασε -συμβολικά και ουσιαστικά- το τέλος του ΠΑΣΟΚ και, ευρύτερα, του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης.
Πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ επικρίνουν σήμερα τον Ευ. Βενιζέλο για τη μονοψήφια – οριακή παρουσία του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις. Τον κατηγορούν ότι με την κυβερνητική συνεργασία «ενσωμάτωσε» το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία… Ξεχνούν, βέβαια, ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ ενσωματώθηκαν συλλογικά και συνολικά στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, αντιμετώπισαν ομού την κοινωνία ως αντίπαλο, καταστρατήγησαν και ευτέλισαν τους δημοκρατικούς-κοινοβουλευτικούς θεσμούς και παραβίασαν συστηματικά τα συνταγματικά – κανονιστικά πλαίσια.
Πέρα από τις προσωπικές του ευθύνες, ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκφράζει και σε συμβολικό και σε πρακτικο- πολιτικό επίπεδο την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Κινήματος και τη μετατροπή του σε εργαλειακό μηχανισμό των μνημονιακών συμφερόντων.
Ουδείς θέλει να χρεωθεί τον επίσημο «πολιτικό θάνατο» του ΠΑΣΟΚ. Ως «σανίδα σωτηρίας» προσφέρθηκε στον Ευ. Βενιζέλο η κατασκευασθείσα -και διαφημιζόμενη καθημερινώς από τα καθεστωτικά ΜΜΕ- κίνηση των «58», που αυτοαποκαλείται ήδη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη», την οποία συγκρότησαν οι θεματοφύλακες και τα «εξαπτέρυγα» του σημιτικού εκσυγχρονισμού.
Η ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στην κίνηση των «58» θα ήταν «μια κάποια λύση» για τον Ευ. Βενιζέλο προκειμένου να μην χρεωθεί προσωπικά τον «πολιτικό θάνατο» του ΠΑΣΟΚ. Από την άποψη αυτή, το σχήμα των «58» θα μπορούσε να αποτελέσει ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΦΡΟΔΟΧΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ως μια νομοτελειακή εξέλιξη για την οποία κανένας δεν έχει ευθύνη και την οποία ουδείς μπορεί να αποτρέψει…
«Φυσικός πολιτικός θάνατος» ή «ευθανασία» μέσω της ενσωμάτωσης στο σχήμα του μνημονιακού εκσυγχρονισμού; Αυτό το ιστορικό ερώτημα αντιμετωπίζει όχι μόνο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και η ηγετική του ομάδα και τα στελέχη του που βλέπουν την «κλεψύδρα» να εξαντλείται…
Κάποια μάλιστα από αυτά ξύπνησαν ξαφνικά από το παρατεταμένο μνημονιακό-κυβερνητικό «ενύπνιο», στο οποίο ήταν βυθισμένα επί χρόνια και ανησυχούν ή και διαμαρτύρονται τώρα για την πιθανή «ενσωμάτωση» του ΠΑΣΟΚ στην κίνηση των «58»…
Τόσα χρόνια όμως παρακολουθούσαν απαθείς ή και συμμετείχαν με φανατισμό στη νεοφιλελεύθερη «μετατόπιση» του ΠΑΣΟΚ, ψήφιζαν «με τα δύο χέρια» τα Μνημόνια και ευτέλιζαν τη δημοκρατία… Κάποιοι, επίσης, άλλοι σιωπούσαν «αιδημόνως» και παρακολουθούσαν απαθείς την κατάπτωση του ΠΑΣΟΚ, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του «ιστορικού θεματοφύλακα» των αρχών και διακηρύξεων του ΠΑΣΟΚ…
Τώρα που φθάνει το τέλος οι υποκριτικές διαμαρτυρίες είναι περιττές και ανώφελες… Το «έγκλημα» έχει ήδη συντελεσθεί. Και στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια…