Η επαιτεία του ΠΑΣΟΚ στην… Κεντροαριστερά
Όπως η Νέα Δημοκρατία, ως παραδοσιακό αστικό κόμμα και φέρον γενετική μνήμη, ψήφισε για αρχηγό της τον ξένο Κων. Μητσοτάκη το 1984 προκειμένου να φέρει σε πέρας μια αποστολή που δεν μπορούσαν οι δικοί της -τη με κάθε τρόπο επικράτηση επί του Α.Γ. Παπανδρέου- έτσι και το οργανωμένο και ισχυρό (το 1996) ΠΑΣΟΚ παρέδωσε εαυτόν στον, επίσης ξένο, Κων. Σημίτη. Μπορεί ο Κων. Σημίτης να είναι «συνιδρυτής», όπως διαλαλούσε ο ίδιος και τα λιγοστά στελέχη που τον στήριζαν από τη δεκαετία του ’80 όταν πολεμούσαν την ηγεσία Παπανδρέου, κάτι που δεν ήταν ο Κ. Μητσοτάκης για τη ΝΔ, αλλά οι απόψεις του ήταν πάντα στην άλλη άκρη από αυτές του ιδρυτή και παρέπεμπαν στον οικονομικό φιλελευθερισμό, την κυριαρχία των αγορών και την περιστολή του κράτους πρόνοιας. Το ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της διατήρησής του στην εξουσία, έστειλε στην ηγεσία αυτόν που έβλεπε ότι μπορεί να κερδίσει τη ΝΔ και να το κρατήσει στην εξουσία.
Ασχέτως αν «αυτός» του άλλαζε, όπως και συνέβη, τη μορφή, την ταυτότητα και τον ρόλο στην κοινωνία.
Ασχέτως αν το ΠΑΣΟΚ μεταβαλλόταν σε ένα κρυπτοδεξιό (αρχικά, ανοιχτό μετά) νεοφιλελεύθερο σχήμα και δημιουργούσε εσωκομματική ισχυρή τάση που ονομάστηκε Κεντροαριστερά, για να μην ονομαστεί Κεντροδεξιά.
Μόνο για λόγους τυπικούς, βεβαίως, αλλά και πολιτικής αισθητικής. Τυπικούς, διότι κεντροδεξιά έλεγε ότι είναι (και μάλλον είναι) η τάση περί τη Ντόρα Μπακογιάννη στη ΝΔ, συνεργάτες της όπως ο Θ. Σκυλακάκης, πανεπιστημιακοί όπως η Α. Λυμπεράκη, πολιτικοί προερχόμενοι από τη ΝΔ. Πολιτικής αισθητικής, διότι ο προερχόμενος από σοσιαλιστικό κόμμα ή έχων αριστερές πολιτικές ρίζες δεν μπορεί να ονομάσει εαυτόν κεντροδεξιό, τόσο για λόγους προσωπικών ισορροπιών όσο και σχέσης με την εκλογική πελατεία. Το κοινό που απευθυνόταν το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε και δεν μπορούσε να ακούει τη λέξη «δεξιό» ούτε ως συνθετικό πολιτικού προσδιορισμού.
Τώρα η κατάληξη είναι να μην μπορεί να εμφανιστεί καν με το όνομά του στις ευρωεκλογές διότι κινδυνεύει να μην πάρει ούτε 3%. Έτσι, ψάχνει καλύψεις πότε στους «58», πότε στον γραφικό τίτλο Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη και πότε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, μπας και ανοίξει την ομπρέλα του και χωθούν από κάτω οι εναπομείναντες καθεστωτικοί ΠΑΣΟΚοι και πρόσκαιρα διασωθούν. Άδοξο τέλος για τη δημοκρατική παράταξη, έτσι όπως αυτή δημιουργήθηκε και εκφράστηκε από τις πολιτικές του Α. Γ. Παπανδρέου.
Πολλοί πιστεύουν ότι ανάλογο τέλος θα έχει και η ΝΔ αφού υποθέτουν ότι θα ακολουθήσει την εκλογική πορεία και φθορά του ΠΑΣΟΚ οπότε θα διαλυθεί σε κομμάτια. Μάλλον σφάλλουν, διότι η ΝΔ όσο κι αν υπήρξε από την ίδρυσή της αρχηγικό κόμμα, διατήρησε σε σημαντικό βαθμό τα γενετήσια χαρακτηριστικά της, κυριότερο από τα οποία είναι η υπόσταση του κόμματος- χώρου πέρα και έξω από τον ρόλο του αρχηγού- ηγέτη. Πιθανώς θα αντέξει και σε αυτή την κρίση συνοχής αν και μοιάζει δομική κρίση.
Το μόρφωμα των «58» που δεν είναι παρά συνονθύλευμα συνεργατών του Κ. Σημίτη με ορισμένους σκεπτόμενους αριστερούς φιλελεύθερους που καπελώνεται από παρουσίες επωνύμων που αδειάζουν τα κόμματά τους ή επαγγελματιών της «πολιτικής κινητικότητας». Και τούτο παρά τις προσδοκίες και παραινέσεις για την ανάδειξή του σε «κοινό σπίτι όλων όσων δεν θέλουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ» του καθηγητή Ιω. Βούλγαρη που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του.
Το μόνο ενδιαφέρον της νέας προσπάθειας για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς είναι με ποιον τρόπο θα… απορροφήσουν (αν είναι δυνατόν!) τον Ευάγγελο Βενιζέλο με ή χωρίς ΠΑΣΟΚ, και τι θα κάνει το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ με τους παπανδρεϊκούς, τους αναποφάσιστους, τους ηγετικούς και κάθε αμήχανο είδος που εξακολουθεί να κατοικεί εκεί…