Από τη Συρία στην Ουκρανία
Στην προσπάθεια αυτή, όπως και στην αρχή του δράματος, πρωτοστάτησε το μικρό, αλλά με το μεγάλο πορτοφόλι, Κατάρ. Με δικές του φροντίδες, μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, που έχουν χρηματίσει σε διάφορες διεθνείς έρευνες για εγκλήματα πολέμου, ως μέλη διεθνών δικαστηρίων και ομάδας ερευνών, συνέταξε μια εντυπωσιακή έκθεση για τα «πεπραγμένα» του Συριακού καθεστώτος, στα οποία προεξάρχουν μαζικές εκτελέσεις και βασανιστήρια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στον συνεχιζόμενο -επί τρία χρόνια- άγριο εμφύλιο έχουν διαπραχθεί και διαπράττονται και από τις δύο πλευρές φοβερά και απερίγραπτα εγκλήματα. Δύσκολα, όμως, μπορεί να πείσει το Κατάρ ότι η πλάστιγγα στο ισοζύγιο του τρόμου στη Συρία γέρνει προς την πλευρά του Συριακού καθεστώτος.
Οι τρεις χώρες που πρωτοκακούργησαν κατά της Συρίας, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία απεδείχθη στο πεδίο της μάχης ότι έγιναν χορηγοί των παραφυάδων της Αλ Κάιντα. Η Συριακή αντιπροσωπεία κατήγγειλε ειδικότερα το ρόλο της Τουρκίας, που λόγω της γειτνιάσεώς της με τη Συρία έγινε ο κύριος αγωγός της ξένης επεμβάσεως.
Η επικράτηση των ακραίων Ισλαμιστών στις τάξεις των ανταρτών ήταν και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί υπανεχώρησαν από την αρχική ιδέα της άμεσης επεμβάσεως, όπως είχαν σχεδιάσει, με πρόσχημα τα χημικά όπλα. Και όμως ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος στο παρασκήνιο εγκαλείται από την Αμερικανική πλευρά για τη συνεργασία του με την Αλ Κάιντα στη Συρία, ζήτησε από την Ευρώπη, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις Βρυξέλλες, «να τελειώνουμε με τον Άσαντ».
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, εξετέθη με το περίεργο επεισόδιο του αεροσκάφους της Συριακής αντιπροσωπείας στο Ελληνικό. Η Ελλάδα επέδειξε απέναντι σε μια φιλική χώρα υπερβάλλοντα ζήλο διεθνών κυρώσεων, τη στιγμή που η μετάβαση της Συριακής αντιπροσωπείας στο Μοντρέ είναι αναπόσπαστο μέρος της διεθνώς συμφωνημένης διασκέψεως για τη Συρία.
Επιτέλους, με ποια πλευρά είναι η Ελληνική κυβέρνηση; Με την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία που μάχονται να εγκαθιδρύσουν Ισλαμικό καθεστώς στη Συρία; Με την πλευρά εκείνη που διεξάγει συστηματικές διώξεις κατά των χριστιανών της Συρίας που είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους Ελληνορθόδοξοι του Πατριαρχείου της Αντιοχείας, τελευταίο υπόλειμμα στην περιοχή της Βυζαντινής Χριστιανικής κληρονομιάς;
Η Ελλάδα, ανεξάρτητα αν συμμετέχει σε διεθνείς Ενώσεις και συμμαχίες, οφείλει να έχει τη δική της οπτική και πολιτική σε θέματα που την αφορούν άμεσα και όχι να σπεύδει και να υπερακοντίζει υπέρ πολιτικών που βλάπτουν τα δικά της συμφέροντα.
Η διαφαινόμενη παλινδρόμηση της Αμερικανικής πολιτικής στο θέμα της Συρίας, υπό την πίεση των γνωστών ενδιαφερομένων χωρών αλλά και της ακραίας αντι-Ρωσικής πτέρυγας της Αμερικανικής πολιτικής, περιπλέκει τις προοπτικές για τον σύντομο τερματισμό του Συριακού εμφυλίου.
Τα δεδομένα στο πεδίο της μάχης δεν έχουν αλλάξει και είναι δύσκολο να αλλάξουν. Οι προσπάθειες επιβολής πιο μετριοπαθών στοιχείων στην πλευρά των ανταρτών οδήγησαν σε συγκρούσεις μεταξύ τους. Ο Ισλαμισμός από τον οποίο διαπνέονται δεν είναι ξένος προς την ιδεολογία την οποία υποστηρίζουν και προάγουν η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ αλλά, σε δεύτερο επίπεδο, και η Τουρκία του Ερντογάν.
Το στοιχείο αυτό δεν μπορεί να παρακαμφθεί ώστε να διευκολυνθεί μια ενεργότερη Αμερικανική επέμβαση. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση, με Σαουδική υποστήριξη, έχει εκτραχυνθεί και στο γειτονικό Ιράκ, με πρωταγωνιστή το «Ισλαμικό Εμιράτο του Ιράκ και της Λεβαντίνης». Το τελευταίο είναι επίσης από τους κύριους παράγοντες στο μέτωπο της Συρίας.
Οι δυνάμεις του Άσαντ κερδίζουν αργά αλλά σταθερά στο πεδίο της μάχης. Με πραγματικές όμως εκατόμβες θυμάτων και ισοπέδωση όλων σχεδόν των πόλεων της χώρας. Το διεθνές ενδιαφέρον πρέπει να συντρέξει προς την κατεύθυνση του άμεσου τερματισμού του πολέμου και όχι προς τη συντήρηση του αδιεξόδου και την τροφοδότησή του με νέους συνεχώς πόρους και δυνάμεις όταν δεν διαφαίνεται μια άλλη εφικτή εναλλακτική λύση.
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Φαινομενικά δεν υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ Συρίας και Ουκρανίας. Υπάρχει, όμως, ως κοινός παρανομαστής, ένας υπόγειος πόλεμος γεωπολιτικής που συνδέει τις δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Η Συρία είναι το σταθερότερο και σημαντικότερο γεωπολιτικό έρεισμα της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η Ουκρανία είναι το μήλον της έριδος μεταξύ των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από τη μία πλευρά και της Ρωσίας από την άλλη. Η υπαναχώρηση του Ουκρανού Προέδρου Βίκτωρ Γιαννούκοβιτς από τη συμφωνία συνδέσεως της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την εγκαθίδρυση μεταξύ τους ζώνης ελευθέρου εμπορίου, προεκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, μεγάλες αντιδράσεις σε μια μερίδα του πληθυσμού στο Κίεβο.
Η αναζωπύρωση των συγκρούσεων, με νεκρούς διαδηλωτές, κλιμακώνει την ένταση και εντείνει την αντιπαράθεση των Δυτικών με το Κρεμλίνο. Το τελευταίο διαβλέπει ξένη επιρροή και υποκίνηση στις ταραχές του Κιέβου, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση επί πολλές μέρες. Η Ουκρανία αποτελεί πραγματικό μήλον της Έριδος μεταξύ των δύο πλευρών και η αντιπαράθεση θα συνεχισθεί, άσχετα με την έκβαση των τωρινών αναταραχών που είναι ένα επεισόδιο σ’ έναν ακήρυκτο γεωπολιτικό πόλεμο.
Η ένταση αυτή δεν συμφέρει σε καμιά περίπτωση την Ελλάδα. Καθιστά, προφανώς, πιο δύσκολη ακόμη τη στρατηγική συνεργασία, που έχει ανάγκη η Ελλάδα για την εξισορρόπηση των Τουρκικών απειλών και της Αμερικανικής πολιτικής που ρέπει προς την ικανοποίηση της Τουρκικής πλευράς, για τη βελτίωση των σχέσεών τους, αναλώμασι Ελληνικών συμφερόντων.