Οι χρεώστες

Παρακολούθησα αηδιασμένος το βράδυ της Τετάρτης την ανάληψη της εξάμηνης προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χώρα μας, σε μια ανεκδιήγητη «τελετουργία» ανταλλαγής υποκριτικών ευχαριστιών μεταξύ του… εκλαμπρότατου θιασώτη της σκληρής λιτότητας Μπαρόζο και του πρωταθλητή της ψευδολογίας Σαμαρά, υποσχόμενου «προεδρία έργων και όχι λόγων»! Επρόκειτο για μια κακόγουστη φιέστα πάμφθηνων εντυπώσεων, από την οποία απουσίασαν συνειδητά ΟΛΟΙ οι επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ικανοποιώντας στο έπακρο το δημόσιο αίσθημα.

Δεν έχει το παραμικρό νόημα να σχολιάσει κανείς τα… πανηγυρικά (και θλιβερότατα) συμβάντα της Τετάρτης. Όσο για τα… θετικά αποτελέσματα αυτής της προεδρίας, μόνο πανηλίθιοι τα περιμένουν. Προσωπικά θα περιοριστώ στην ακόλουθη επισήμανση: Ο Σαμαράς, αναφερόμενος στο περιλάλητο «πρωτογενές πλεόνασμα», λησμόνησε… τυχαία τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς ιδιώτες τον Νοέμβριο, ύψους 5,9 δισ. ευρώ!

«Οι χρεώστες» είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Πρόκειται για πολλαπλούς χρεώστες που έχουν περιπέσει σε πάγια αμνησία. Θυμίζω ότι οι αρχαίοι Πέρσες θεωρούσαν την αχαριστία ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ. Δείγμα ότι δεν ήταν βάρβαροι. Σημειώνω ότι στην αρχαιότητα –αυτό είναι πασίγνωστο– οι Έλληνες αποκαλούσαν «βάρβαρους» –το εκφράζουν τα δύο «βαρ»– τους λαούς των οποίων τη γλώσσα δεν καταλάβαιναν. (Για τη λέξη «βάρβαρος» όπως την εννοούμε σήμερα διέθεταν αρκετά συνώνυμα για να τη διατυπώνουν.)

Ας αρχίσουμε, όμως, από τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα. Και αυτά δεν είναι άλλα από τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΩΝ… ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ. Οι μετά την επανένωση της Γερμανίας το 1990 ελληνικές κυβερνήσεις –και ιδίως οι μνημονιακές, που είχαν κάθε λόγο να αντισταθμίσουν τα επιβληθέντα επαχθέστατα μέτρα– δεν τόλμησαν να ζητήσουν τα χρωστούμενα. Δεν έβγαλαν τσιμουδιά, ενώ έπρεπε να απαιτήσουν και τους νόμιμους τόκους τουλάχιστον για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. (Με άλλες πολιτικές ηγεσίες, έναν πρωθυπουργό ανάλογου διαμετρήματος με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, θα είχαμε διεκδικήσει και τις πολεμικές αποζημιώσεις, γνωστού όντος ότι κατέστρεψαν όλες τις υποδομές της χώρας μας.)

Το 1951 συναντήθηκα μετά το πέρας κυριακάτικης λειτουργίας στην ορθόδοξη εκκλησία του Μονάχου, ως φοιτητής και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του φοιτητικού συλλόγου της βαυαρικής μεγαλούπολης, με τον τότε πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο. Τον ρωτήσαμε -παρόντα ήταν και τα άλλα μέλη του συμβουλίου- σε τι οφείλεται η επίσκεψή του στη Δυτική Γερμανία. «Το φαντάζεστε, παιδιά. Ήρθα για τις πολεμικές αποζημιώσεις και την καταβολή του κατοχικού δανείου. Οι Γερμανοί προβάλλουν, όμως, το επιχείρημα ότι αυτά θα ρυθμισθούν όταν επανενωθεί η χώρα τους». (Από μνήμης) Του Αγίου Ποτέ, είπε κάποιος. Ίσως ύστερα από πολλές δεκαετίες, είπε κάποιος άλλος. Αυτά ελέχθησαν όταν έφυγε ο τότε πρωθυπουργός, ενώ όλοι τα είχαμε βάψει μαύρα.

Με το Σύμφωνο του Λονδίνου το 1953 επαναλήφθηκε το ίδιο επιχείρημα: Πρώτα η επανένωση της Γερμανίας. Οι Αμερικανοί, στους οποίους εγγράφεται το «Οικονομικό Θαύμα» της Δυτικής Γερμανίας με τον Έρχαρτ, είχαν απαγορεύσει ρητά στις χώρες που είχαν κατακτηθεί από τους Γερμανούς να εγείρουν αξιώσεις. Γεγονός που το έχουν μετανιώσει πικρά σήμερα, έχοντας απέναντί τους το παντοδύναμο «4ο οικονομικό Ράιχ».

Στη διετία 1951-1953 δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα, εκτός από την απομάκρυνση των ερειπίων. Η ανοικοδόμηση των πόλεων άρχισε μόλις μπήκε στα σκαριά το «Οικονομικό Θαύμα». Ταυτόχρονα η Δυτική Γερμανία, απ’ τη μια μεριά προωθούσε μέσω γνωστών συγγραφέων και δημοφιλών λογίων την «αποναζιστικοποίηση», αφού ο εθισμένος λαός παρέμενε στην πλειονότητά του φιλοναζιστικός, κι απ’ την άλλη ευχόταν και επιθυμούσε να επανεξοπλιστεί. Κι αυτό όταν για είκοσι και πλέον χρόνια τής είχε επιβληθεί από τις προστάτιδες δυνάμεις (Γαλλία, Αγγλία, HΠΑ και Σοβιετική Ένωση) να μη δημιουργήσει καν στρατό. Τον δημιούργησε, όμως, και στα τρία όπλα, με πανίσχυρη δίπλα της, ακόμα και στον αθλητισμό, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Τότε είχα πιστέψει λανθασμένα πως η μη επανένωση θα μακροημέρευε.

Άλμα τώρα στο απώτατο παρελθόν. Χρεώστες ως προς αυτό όχι μόνο οι Γερμανοί, αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. Ερώτημα: Ποια επιστήμη θα ευδοκιμούσε χωρίς τη στηριγμένη σε αρχαιοελληνικές λέξεις ορολογία; Καμία. Τρανό παράδειγμα η περισπούδαστη ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα στην αγγλική, χρησιμοποιώντας ΜΟΝΟ ελληνικές λέξεις. Και λέω ελληνικές και όχι αρχαιοελληνικές, διότι και στη σημερινή μας γλώσσα ανθούν και γονιμοποιούν τον λόγο και τη γραφή μας. Προσθέτω τους λόγιους και τους διανοούμενους του Βυζαντίου που, μετά την Άλωση, ήρθαν στη Δύση και αναζωογόνησαν τους διαλογισμούς των λατινογενών Ευρωπαίων. (Κάποιοι αδαείς θα με κατηγορήσουν για… εθνικισμό. Ας με κατηγορήσουν!)

ΥΓ.: Η μνημονιακή κυβέρνηση αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη στη νιοστή δύναμη.