Δήμαρχος θέλει να γίνει ο Πανταζής

// Πόσα χρόνια είστε στο τραγούδι;
Συνολικά, τριάντα πέντε χρόνια στις πίστες. Αλλά κάθε μέρα που τραγουδάω νιώθω ότι σήμερα ξεκινάει η καριέρα μου. Και αυτό μου δίνει δύναμη. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τη Heaven ένα νέο cd, με τίτλο «Ξαναγύρισες, ε;». Έχω στη διαδρομή μου σαράντα χρυσούς και πλατινένιους δίσκους και 5.500.000 πωλήσεις cd.

// Αυτήν τη χρονιά από το «Frangelico» έχουν περάσει οι πάντες. Από τον Χατζηγιάννη και τη Μακρυπούλια μέχρι τον Παντελίδη και την Πάολα. O Γ. Καπουτζίδης, ο Μ. Βορίδης και πόσοι ακόμη… Τι ψάχνουν όλοι αυτοί;
Πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου. Πέρσι με τη Νατάσα Θεοδωρίδου και την Έλενα Παπαρίζου στον «Βοτανικό» δεν ευχαριστήθηκα την επιτυχία μου. Πήγα στον Θεό και με έστειλε πίσω. Έχασα τη φωνή μου. Έπαθα ισχαιμικό. Ήμουν για μέρες στο νοσοκομείο. Ο κόσμος όμως με αγκάλιασε. Από όλη την Ελλάδα ήρθαν να με δουν. Με επισκέφτηκαν άνθρωποι από τη γειτονιά μου. Η αγάπη του κόσμου με κράτησε. Τώρα έρχονται να με δουν στο μαγαζί. Οι γιατροί μού είχαν πει ότι θα μιλούσα σε τέσσερις μήνες και θα δούλευα ξανά σε έναν χρόνο. Είχα πάθει σοκ. Τραγουδιστής να χάσει τη φωνή του; Είναι η ζωή μου όλη. Πήγαινα στο στούντιο κι έκλαιγα. Δεν κοιμόμουν από το άγχος. Τώρα προσέχω τον Λευτέρη.

// Τι είχε συμβεί;
Μετά το κραχ στην Ελλάδα, έχασα πολλά χρήματα. Είχα κάνει επιχειρήσεις για να δουλεύουν εκεί οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου. Δεν έβαζα τα λεφτά μου στην τράπεζα. Έκανα δουλειές. Προσπαθούσα να τις κρατήσω ανοιχτές, αλλά δεν τα κατάφερα και στο τέλος χρεώθηκα. Από τις δέκα επιχειρήσεις που είχα έκλεισα τις επτά. Ο κόσμος δεν είχε λεφτά για αγορές πλέον. Πάνε τα μαγαζιά μου. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ. Έζησα τρελές στιγμές. Και τα χρήματα αυτά δεν ήταν περιουσία από τους γονείς μου, από νυχτοκάματα στην πίστα ήταν. Τέλος πάντων, δόξα τω Θεώ η ζωή συνεχίζεται και έχω γίνει πιο σοφός. Με τρώει λίγο το μαράζι βέβαια που η κόρη μου, με το χαρτί σκηνοθεσίας που έχει, θέλει να μείνει στο εξωτερικό. Και δεν είναι μόνο το δικό μου παιδί…

// Δεν το βάζετε κάτω, όμως. Γιατί αποφασίσατε να κατεβείτε στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου υποψήφιος ανεξάρτητος δήμαρχος Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης;
Θέλω να προσφέρω. Για τον κόσμο που με βλέπει στη λαϊκή της Βουλιαγμένης είμαι ο Λευτεράκης, όχι ο Πανταζής. Που ξεκίνησε με το κασελάκι του και πέρασε το πανεπιστήμιο της ζωής. Την αγαπάω την περιοχή μου, ζω είκοσι χρόνια στη Βουλιαγμένη, έχω χτίσει το σπίτι μου εκεί. Και έχω και δύο επιχειρήσεις. Την πλαζ της Βουλιαγμένης τη δουλεύω πέντε χρόνια και δίνω δουλειά σε εκατό Έλληνες. Αλλά τώρα που λήγει το συμβόλαιο δεν θέλουν να μου το ανανεώσουν. Θέλουν να με διώξουν για να πουλήσουν στους ξένους και την πλαζ. Δεν βλέπετε κι εσείς τι γίνεται με τον Αστέρα; Οι ξένοι ορέγονται τον πλούτο της χώρας μας.

Στην ίδια περιοχή έχω φτιάξει και μια Ακαδημία Ποδοσφαίρου. Εγώ επενδύω στον τόπο που μένω. Έρχονται ταλεντάκια που οι γονείς τους με την κρίση δεν έχουν να πληρώσουν. Τους λέω: «Δεν πειράζει, εγώ είμαι εδώ. Το παιδί σας θα συνεχίσει την μπάλα».

// Πώς θα κινηθείτε στο εξής για να μάθετε τις ανάγκες του δήμου;
Με οδηγεί το κασελάκι μου, είναι η σκιά μου. Όλη η Αττική έχει τα πατήματά μου. Παιδί ομογενών από την Τασκένδη, ήρθαμε το ’66 στην Ελλάδα. Πόντιος. Στον Κορυδαλλό μέναμε. Οικοδόμος ο πατέρας. Εξαμελής οικογένεια. Ρωσικά ήξερα. Τα ελληνικά τα έμαθα εδώ. Για μένα δημόσιες σχέσεις είναι οι ανθρώπινες. Μετά το κασελάκι ήρθε η κιθάρα στα καφενεία. Ύστερα ήρθαν τα κέντρα. Πήγα να με ακούσουν στα μπουζούκια και με πήρανε. Ήμουν τσαχπίνης.

// Έχετε ρίξει πολλή δουλειά;
Μα, θέλαμε να μείνουμε στην πατρίδα. Την πονάω την πατρίδα μου. Ήθελα και θέλω να κάνω προκοπή, να δώσω μεροκάματα. Έχω γνωρίσει και την πείνα και τη χλιδή και ξέρω να επιβιώνω. Έχω αποφασίσει να πάω σε όλα τα σπίτια της περιοχής μου, να χτυπήσω όλες τις πόρτες και να τους υποσχεθώ -και θα γίνει- ότι άνεργος νέος δεν θα υπάρξει στην περιοχή. Θα πάω σπίτι σπίτι. Μα την Παναγία. Είναι η καλύτερη περιοχή της Ελλάδας η Βουλιαγμένη. Φιλέτο. Με τα νέα μυαλά θα την αναβαθμίσουμε. Εγώ δεν θα μπω στην πολιτική για τη δόξα. Δεν θα χρειαστώ καθόλου διαφήμιση. Κατεβαίνω γιατί δεν υπάρχει ευτυχία αν δεν βιώνεται κοινωνικά.

Είμαι άπειρος, αλλά δεν κατεβαίνω για να φάω. Αυτά που μου έχουν απομείνει μου φτάνουν. Τα χέρια μου έχουν μάθει να δίνουν, και θα δώσουν δουλειά. Ο πατέρας μου μου έλεγε ότι το ένα χέρι πρέπει να απλώνεται για να πάρει και το άλλο για να δώσει.

// Σας έχει συμβεί να σας απλώσουν το χέρι;
Ξέρετε ότι στη λαϊκή της Βουλιαγμένης μεγάλες κυρίες ντυμένες στην πένα, που λέμε, παίρνουν αυτά που πετάνε από τους πάγκους οι έμποροι; Είμαστε σε πόλεμο. Πηγαίνω και αγοράζω από τα μαγαζιά κι ας μην τα χρειάζομαι, για να κάνω τζίρο στους γείτονές μου. Στεναχωριέμαι. Τέτοιο χάλι δεν έχουμε ξαναδεί. Φίλοι μου βιοτέχνες, έμποροι, νοικοκυραίοι να κινδυνεύουν να πάνε φυλακή από τα χρέη; Πλέον δεν ξέρεις γιατί πληρώνεις. Σε λίγο, δέντρα να έχεις στον κήπο σου, θα σε βάλουν να πληρώσεις και για αυτά. Δηλαδή, αυτά που πήγαν και υπέγραψαν θα τα πληρώσουμε εμείς;

// Δεν υπάρχει, όμως, αντίσταση από τον κόσμο…
Αυτό με φοβίζει, ότι δεν υπάρχει αντίσταση. Λες και μας έχουν ψεκάσει για να μην αντιδρούμε. Δεν πιστεύω ότι έχουμε μπει στον ίσιο δρόμο και ότι θα βγούμε στις αγορές. Για να έρθουν τα πράγματα εκεί που πρέπει, θα περάσει μια πενταετία. Και δεν μιλάω για τους πλούσιους, για τα μπροστινά τραπέζια. Μιλάω για τον κόσμο. Για τον κόσμο που πεινάει. Για τον κόσμο που μου ζητάει στο καμαρίνι μια δουλειά ως γκαρσόνι. Είκοσι χρονών κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά έκλαιγε για μια θέση στην κουζίνα. Λοιπόν, ο κόσμος που πείνασε και κρύωσε δεν ξεχνάει. Θα δείτε στις εκλογές πόσο έχει κακιώσει. Ο νέος που έφυγε μετανάστης δεν ξεχνάει. Δεν δίνουν στον κόσμο λίγο οξυγόνο για να αναπνεύσει; Ο Έλληνας είναι φιλότιμος, καλός άνθρωπος. Πρέπει να του δώσουν να πάρει λίγο τα πάνω του.

// Δίνετε πολλά λεφτά σε φιλανθρωπίες.
Αυτήν την ερώτηση θα κάνω ότι δεν την άκουσα. Εγώ απλώς δίνω χαρά στον κόσμο με το τραγούδι. Είναι σαν τη βιταμίνη C το τραγούδι. Κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια όταν νιώθω ότι διασκέδασα ωραία τον κόσμο. Ότι τον ανέβασα. Ο Μάκης και ο Γιώργος Κουρής, αλλά κυρίως ο Ανδρέας με ξέρουν. Έμαθα στην πείνα, στη δυστυχία, στο κασελάκι, στο χρυσάφι, στη χλιδή. Η ζωή κάνει κύκλους. Και δεν έχω πρόβλημα να ξαναγυρίσω στο κασελάκι. Έχω ζήσει τόσες καλές στιγμές, που μπορώ να αντεπεξέλθω στις κακές. Κατ’ αρχάς, πήρα τεράστια αγάπη από τους γονείς μου. Είμαι χορτάτος από την αγάπη τους. Η αγάπη τους με έκανε να βγω και να αντιμετωπίσω τη ζούγκλα.

// Έχετε πάρει και μεγάλη αγάπη από τους συναδέλφους σας, όμως…
Πάντα πίστευα στις παρέες, στις προσωπικές σχέσεις. Συνάδελφοί μου με τιμούν στο «Frangelico». Αφού έχω συνεργαστεί με τους πάντες. Από το ’76 τραγουδούσα με τη Μαίρη Λίντα. Το 1980 με το «Παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας» και με το «Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν» έκανα τα πρώτα μου σουξέ. Έχω συνεργαστεί με τον Πλέσσα, τον Κριμιζάκη, τον Τερζή, τον Καρβέλα, τον Φοίβο. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος όταν μου έδωσε στίχους του μου είπε: «Πόντιε, ωραία τα είπες τα τραγούδια μου». Ψάρωσα. Με τον Ζαμπέτα δούλεψα δύο χρόνια πριν πεθάνει και μου είπε: «Πιτσιρίκο, ακόμη δεν έχεις κάνει ταραχή στην Ελλάδα. Θα κάνεις, όμως». Τότε του είπα -μέναμε κι οι δυο στο Αιγάλεω- «θα κάνω δίσκο με τα τραγούδια σου, δάσκαλε».

// Ποιες συνεργασίες θυμάστε έντονα;
Εκείνες με την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Άννα Βίσση, τη Γλυκερία, την Κωνσταντίνα, την Άντζελα, τη Βανδή, τη Δούκισσα. Αλλά και στο εξωτερικό, με τον Ντέμη Ρούσσο, τον Κότζακ, τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν, με τους Τζίπσι Κινγκς, τον Χούλιο Ιγκλέσιας, με τη Λατόγια Τζάκσον. Συνεργασίες-σταθμός. Αυτά τα κατάφερε το παιδί με το κασελάκι. Ο κόσμος με έφερε να τραγουδάω στους βασιλιάδες. Δεν ξεχνάω ποιος μου έδωσε ένα ποτήρι νερό. Το κασελάκι είναι σχολείο. Έτσι εκτιμάς τα λεφτά, τη ζωή, τους ανθρώπους. Αφουγκράζεσαι και μαθαίνεις.

// Η νύχτα σάς επηρέασε;
Δεν μου άρεσαν ούτε τα ποτά ούτε τα τσιγάρα ούτε τα ναρκωτικά. Οι γυναίκες μου άρεσαν και τις έχω υμνήσει. Και γυναίκες έρχονται στο μαγαζί να με ακούσουν. Είστε κράτος. Οι γυναίκες μάς φέρνετε στη ζωή και πρέπει να σας έχουμε σαν τα μάτια μας. Κακό πράγμα η μοναξιά. Η μοναξιά είναι ο χειρότερος σύντροφος και όσο μεγαλώνεις είναι ακόμη χειρότερα. Μόλις κλείνουν τα φώτα της πίστας, η μοναξιά δεν παίζεται. Η σχέση πρέπει να κουμπώσει για να έρθει η αγάπη. Αν δεν έρθει, δεν υπάρχει λόγος να μένεις με τον άλλο. Θα ψάξεις για αυτόν που θα σε καλύψει συναισθηματικά. Τόσο απλά. Αλλά τα απλά είναι τα δύσκολα.

// Αν βγείτε δήμαρχος, θα παρατήσετε το τραγούδι;
Το τραγούδι είναι σε περίοπτη θέση για μένα, είναι το οξυγόνο μου. Θα κάνω κάποια επιλεγμένα πράγματα. Με έχει ιντριγκάρει το θέμα του δήμου. Τρέχω κάθε πρωί στον δρόμο και ο κόσμος που με συναντάει μου λέει: «Σας εκτιμάμε, κύριε Πανταζή, είστε άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Με τα ξενύχτια σας φτιάξατε πράγματα». Θέλω να δώσω ελπίδα, χαμόγελο. Όσο δεν έρχεται αυτό το μπαμ, αυτή η έκρηξη, σαν τα κοτόπουλα πάμε όλοι μας, τουλάχιστον να βοηθάει ο ένας τον άλλο σε τοπικό επίπεδο.

// Τι φοβάστε;
Ότι κάποιοι θα γίνουν πολύ πλούσιοι στην κρίση και όλοι οι άλλοι θα είναι φτωχοί. Δεν θα υπάρχει, όμως, ισορροπία και ασφάλεια. Ο ένας θα φάει τον άλλο. Και είναι κρίμα. Γιατί ο Θεός μάς έδωσε το καλύτερο κομμάτι πάνω στη Γη. Πιστεύω στον Θεό, κάνω κάθε μέρα τον σταυρό μου και τον δοξάζω. Η πίστη μου είναι η δύναμή μου.