Δεν γνωρίζω αν στην άκρη του τούνελ είναι η ειρήνη ή ο πόλεμος

Για τις απολύσεις

Οι απολύσεις (ανθρώπων) και οι διαλύσεις (ζωών) δεν είναι ένα τυφλό μέτρο (επί δικαίων και αδίκων, επί παρόντων και απόντων, επί παντός εργαζομένου). Χρειάζονται κανόνες, αξιολογήσεις και διαφανείς διαδικασίες. Δεν πρόκειται για μια αγκύλωση ή για ένα ιδεολόγημα της Αριστεράς αλλά για ένα πραγματιστικό στοιχείο. Αν π.χ. υπήρχε ένας δημόσιος οργανισμός με 14.000 εργαζόμενους και τους απολύαμε όλους, θα διορθωνόταν σε τίποτα η δημόσια διοίκηση; Το ζητούμενο δεν είναι να «εκτελούμε» εν ψυχρώ ανθρώπινες ζωές αλλά να αναδιατάξουμε θεσμούς και λειτουργίες.

Για την ηγεσία

Ο Φώτης Κουβέλης ουδέποτε και από οποιονδήποτε αμφισβητήθηκε ως ηγέτης της ΔΗΜΑΡ. Είναι άλλης τάξης ζήτημα το να μη συμφωνεί κάποιος με ορισμένες αποφάσεις ή προτάσεις του και είναι άλλο να πιστεύει ότι χωρίς τον Φώτη Κουβέλη μπορεί σήμερα η ΔΗΜΑΡ να επιβιώσει πολιτικά. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει στην επόμενη μέρα ο Κουβέλης να προχωρήσει σε γενική αναδόμηση του κόμματος (τομείς, υπεύθυνοι κ.λπ.) και στην καλύτερη σύνδεση κόμματος και Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Δεν μας χρειάζεται νέος ηγέτης. Χρήσιμη θα ήταν μια ηγετική ομάδα που θα βοηθάει τον Κουβέλη και θα ανασυγκροτήσει το κόμμα.

Για την έξοδο από την κρίση

Ως Έλληνας, θέλω κάθε κυβέρνηση να πετύχει τους εθνικούς της στόχους για το καλό της χώρας. Ως πολιτικός, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο καθίσταται δυσχερέστερο όταν η κυβέρνηση είναι δικομματική και συγκροτείται από κόμματα και ανθρώπους που έχουν συμβάλει στην κρίση. Δύσκολο οι ίδιοι άνθρωποι να παίξουν διαφορετικούς ρόλους. Σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΑΡ θα στηρίξει ό,τι βοηθάει την απαγκίστρωση της χώρας και την ανακούφιση των πολιτών.

Πρόκειται για δύο διαφορετικές στρατηγικές και λειτουργίες. Η κυβερνητική πλευρά αφορούσε στη μεσοπρόθεσμη διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία (στις συνθήκες του Ιουνίου 2012), ενώ η πολιτική πλευρά αναφέρεται στη μακροπρόθεσμη συσπείρωση των σοσιαλιστικών προοδευτικών κομμάτων, φορέων και προσώπων προκειμένου να συνταχθεί ένα νέο πρόγραμμα δημοκρατικής σοσιαλιστικής διακυβέρνησης (κυβερνώσα Αριστερά).

Ο στόχος του δημοκρατικού σοσιαλισμού δεν συμπεριελάμβανε ποτέ τη ΝΔ, ενώ στο ΠΑΣΟΚ πάντοτε πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις σύγκλισης και συσπείρωσης.

Η πρωτοβουλία – πρόταση της ΔΗΜΑΡ για τη δημιουργία αστερισμού φορέων, ατόμων κ.λπ., που ενστερνίζονται τον δημοκρατικό σοσιαλισμό προϋποθέτει πίστη σε βασικές αρχές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση ή να μην έχει ακόμα λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα. Συνεπώς, από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται η δυνατότητα συνεργασίας με βάση προγραμματική συμφωνία κοινωνικού, μεταρρυθμιστικού και φιλοευρωπαϊκού χαρακτήρα.

Για το εθνικό σχέδιο

Η «τρόικα» έχει τη δική της λογική (ίσως και τους δικούς της στόχους). Από το σχέδιο επιβίωσης της Ελλάδας εξαρτάται η στρατηγική μας και οι κινήσεις μας και όχι από τις καλές / κακές προθέσεις των δανειστών / επιτηρητών μας. Άρα, πέραν του αρχικού πανικού του 2010, τα λάθη και οι επιτυχίες είναι πλέον δική μας υπόθεση.

Η «τρόικα» διαπραγματεύεται με τους έλληνες αξιωματούχους. Δεν δια-τάζει. Η διαπραγμάτευση όμως γίνεται ουσιαστικότερη από την πλευρά μας εάν έχουμε εθνικό σχέδιο και με βάση αυτό χαράζουμε πορεία και κάνουμε τις αντιπροτάσεις μας. Διαφορετικά θα αποδεχόμαστε οτιδήποτε, ελλείψει δικών μας θέσεων.

Αν εξαιρέσει κανείς σκόρπιες προτάσεις διαχείρισης τρεχόντων προβλημάτων, δημοσιονομικής και οικονομικής κυρίως μορφής, δεν έχω υπόψη μου γενικό στρατηγικό εθνικό σχέδιο (επιβίωσης). Ένα τέτοιο σχέδιο θα περιελάμβανε βραχυ-μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα πρωτογενούς τομέα, εργασίας, ασφάλισης, υγείας, εκπαίδευσης, πολιτισμού, τουρισμού αλλά και αντιμετώπισης της (λαθρο)μετανάστευσης, της εγκληματικότητας κ.λπ. Δεν γνωρίζω αν κάποιοι το συντάσσουν, αλλά πολύ αμφιβάλλω.

Τα Μνημόνια, εκτός από τη σκληρότητα των μέτρων, για να πετύχουν προϋπέθεταν την ύπαρξη σοβαρού κράτους, αξιόπιστης δημόσιας διοίκησης και κοινωνίας που εμπιστεύεται τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Σε κλίμα ανομίας – διαφθοράς – ατιμωρησίας κανένα Μνημόνιο, αλλά και κανένας ελληνικός νόμος, δεν μπορεί να πετύχει. Αποτελέσματα θετικά υπάρχουν, αλλά νομίζω ότι ελλείψει νομιμοποίησης όλα είναι στον «αέρα».

Μνημόνια συνεργασίας, εναρμόνισης και προσαρμογής και βέβαια πρέπει να υπάρχουν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι όμως λόγω δανεισμού και χρέους. Το πλαίσιο των υποχρεωτικών δεσμεύσεων προς τους δανειστές καθιστά το Μνημόνιο «βραχνά» με συνέπεια να αποκτά δαιμονοποιημένα χαρακτηριστικά ακόμα κι εκεί που έχει μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα. Οι οικονομικές θυσίες λόγω δημοσιονομικής προσαρμογής δίνουν τον αρνητικό τόνο και όχι οι θετικές αναδιαρθρώσεις, που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να τις κάνουμε (από) μόνοι μας.

ΔΗΜΑΡ και κυβερνητισμός

Η ΔΗΜΑΡ δεν κυβέρνησε ποτέ για να έχει και να προστατεύει πολιτική πελατεία. Ούτε διακατέχεται από εμμονές για προστασία μόνο του δημόσιου τομέα.

Απλώς, οι όροι και οι διαδικασίες είναι διαφορετικές και γιʼ αυτό δεν πρέπει να στρέψουμε τη μία ομάδα κατά της άλλης.

Όσον αφορά τις «διακομματικές» προσλήψεις, με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, εξαιρουμένων των πολιτικών προσώπων που ορίσαμε στον γενικότερο κρατικό μηχανισμό και οι οποίοι παραιτήθηκαν, δεν τις γνωρίζω ούτε ποτέ έλαβα μέρος σε τέτοιου είδους διακανονισμούς. Άρα, άλλοι οφείλουν να τις απο-δείξουν.

Υπήρξε μια ρητή ή σιωπηρή συναίνεση στο πελατειακό παιχνίδι με αμοιβαία (όχι όμως ίση ή ισοδύναμη ή ισόποση) ωφέλεια. Αθώοι δεν υπήρξαν σʼ αυτή τη συμπαιγνία της Μεταπολίτευσης. Το θέμα δεν είναι σήμερα να αρχίσουμε να αλληλοκατηγορούμαστε ή να μηρυκάζουμε, αλλά να διδαχθούμε από τα λάθη μας (και οι μεν και οι δε) για να μην τα ξανακάνουμε.

Ύφεση

Είναι βέβαιο ότι η οικονομική κρίση συμπαρασύρει και την πολιτική και δοκιμάζει τις αντοχές της κοινωνίας. Ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος. Οι εύκολες λύσεις και ο λαϊκισμός δεν έχουν θέση. Μόνον οι συνεπείς «μαραθωνοδρόμοι» θα αντέξουν.

Η Νέα Τάξη αναδιατάσσεται και ο μανιακός καπιταλισμός τρώει και τα δικά του παιδιά. Δεν γνωρίζω αν στην άκρη του τούνελ είναι η ειρήνη ή ο πόλεμος.

Η σώρευση και συγκεντροποίηση του πλούτου (σε χώρες και σε ανθρώπους) συνιστά κρίσιμο παράγοντα της διεθνούς ασφάλειας και ειρηνικής συνύπαρξης λαών και κρατών. Αυτό, όμως, θα είναι και το ακραίο όριο αντοχής του καπιταλισμού, που αν δεν διορθωθεί, θα ανατραπεί από τους φτωχούς που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.