H κυβέρνηση που φεύγει λίγο μετά τον χρόνο που αναχωρεί
Υπερψηφίζονται τα νομοσχέδια σε μια πράξη και επιλογή ακραίας γελοιότητας. Φορολογίες, πλειστηριασμοί, δημεύσεις, όλα ψηφίζονται με 152-153 ψήφους από μία κυβέρνηση που δεν είναι καν υπηρεσιακή. Που εξακολουθεί να υπάρχει επειδή απλώς δεν έχουν γίνει εκλογές που θα εξαφανίσουν το ΠΑΣΟΚ και θα μειώσουν τη ΝΔ. Και οι ίδιοι που ψηφίζουν ξέρουν καλά ότι τίποτα απ’ αυτά δεν θα εφαρμοστεί, διότι απλώς δεν γίνεται να εφαρμοστεί. Ο κόσμος δεν έχει χρήματα, δεν έχει άλλες αντοχές και περιμένει «στη γωνία» το δικομματικό σχήμα που έχει ενοποιηθεί στην ουσία, για να το τιμωρήσει όσο μπορεί και ίσως όσο πρέπει. Αλλά ποια τιμωρία είναι άραγε αντάξια της απώλειας εργασίας με κυβερνητική απόφαση έστω και ενός ανθρώπου; Όχι των δεκάδων χιλιάδων που βρέθηκαν στον δρόμο επειδή έκλεισε η τάδε υπηρεσία, όχι των εκατοντάδων χιλιάδων επειδή έτσι θέλει η «τρόικα» και οι δανειστές, με την κυβέρνηση να νομοθετεί στη βάση αυτών των θελήσεων. Όχι. Μόνο μια απόλυση ενός ανθρώπου και η καταστροφή αυτού και της οικογένειάς του αρκεί για να σηματοδοτήσει τον πόλεμο των πολιτών κατά αυτής της πολιτικής.
Ο πόλεμος αυτός ήδη διεξάγεται και θα κορυφωθεί όταν το όπλο του πολίτη φτάσει στα χέρια του νομιμοποιημένο από τις διαδικασίες και τους θεσμούς.
Οι εκλογές είναι αυτό το όπλο. Εκλογές που θα χρησιμοποιηθούν όχι με περίσκεψη, όχι με «ωριμότητα» όπως αποκαλούν την υποταγή και τον φόβο τα συστημικά σκευάσματα, αλλά με οργή και πάθος εναντίον αυτών που αποδιάρθρωσαν, διέλυσαν την κοινωνία και τον συνεκτικό ιστό. Το κλίμα αυτό το διαισθάνονται οι κυβερνοάνθρωποι του Μαξίμου και των συναφών ιδρυμάτων και κατεβάζουν ιδέες περί διπλών, τριπλών ή σύνθετων εκλογών ώστε στις κάλπες για την εκλογή Βουλής να μη θιγεί η κυβερνητική πλειοψηφία, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να εξαφανιστεί. Υποθέτουν, προφανώς, ότι διενεργώντας δίδυμες εκλογές ο λαός θα εκτονωθεί στην κάλπη για την Ευρωβουλή μαυρίζοντας τα κυβερνητικά κόμματα κατά ακραίο τρόπο αλλά θα τους δώσει κάτι τις (ώστε να μπορούν να ξανακάνουν με συνδρομή ίσως και ενός τρίτου κόμματος) στην άλλη κάλπη, των εθνικών εκλογών. Η πρόνοια, μάλιστα, της διενέργειας διπλών εκλογών (τριπλών, αν συνυπολογίσει κανείς και τις δημοτικές/περιφερειακές που θα διεξαχθούν μαζί με τις ευρωεκλογές) επισημαίνεται ήδη από αρκετούς «ενδιαφερόμενους» με το εξής απλό επιχείρημα: Πώς θα σταθούμε την άλλη μέρα αν το βράδυ των ευρωεκλογών έχει νικήσει με διαφορά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει εξαφανιστεί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απέχει από το πρώτο κόμμα πάνω από πέντε ποσοστιαίες μονάδες;
Εδώ που τα λέμε, και κάτω από πέντε μονάδες να απέχει, πάλι δεν θα μπορεί να σταθεί ως κυβέρνηση. Η σωστή ανησυχία των «ενδιαφερομένων» εδράζεται στην αυτονόητη λειτουργία και επικράτηση της αρχής της δυσαρμονίας λαού και Βουλής. Μπορεί οι εκλογές να είναι για την Ευρωβουλή αλλά αν ο κόσμος ψηφίσει μαζικά κατά της κυβέρνησης και υπέρ άλλου κόμματος, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί. Έτσι, ψάχνουν λύσεις και τεχνάσματα που θα διατηρήσουν στην εξουσία τα δύο κόμματα όσο περισσότερο γίνεται. Κατά πάσα πιθανότητα η εποχή αυτή έχει περάσει. Η οργή και η απελπισία του κόσμου είναι τέτοια και τόση που δεν φαίνεται να υπάρχουν περιθώρια για νέες ευκαιρίες σε αυτούς που έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάλι και επιλέγουν λύσεις που τη βυθίζουν ακόμα περισσότερο. Οπότε άλλοι, ή και μερικοί από τους «ενδιαφερόμενους», εργάζονται με συνέπεια στην κατεύθυνση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού και τοπίου με τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών που θα προέλθουν από συγχωνεύσεις, διασπάσεις, συνεργασίες και που φυσικά θα περιέχουν όλους ή τους περισσότερους από τους πρωταγωνιστές του σημερινού δράματος. Ίσως όχι σε κορυφαίες θέσεις, αλλά σε σημαντικές.
Άλλωστε το μοντέλο Παπαδήμου είναι ζωντανό και μπορεί άμεσα να εφαρμοστεί αυτούσιο ή με παραλλαγές, έως ότου δομηθούν εκ νέου τα παλαιά υπεύθυνα για την κρίση κόμματα σε νέα που υποτίθεται ότι δεν θα έχουν καμιά ευθύνη αφού θα είναι νέα! Η κορυφαία αυτή πολιτική απάτη και ταυτολογία δεν μοιάζει ικανή να παγιδεύσει πολλούς. Ίσως μόνο εκείνους που πείθονται εύκολα, φοβούνται ευκολότερα και ενδίδουν συχνά. Ακόμα κι αν είναι οι ίδιοι άνεργοι και τα παιδιά τους χωρίς μέλλον. Πιθανότατα αυτοί αποτελούν πλέον πολιτική και κοινωνική μειοψηφία. Άλλωστε το 2014 πρέπει να είναι καλύτερο από το έτος που φεύγει, δεν νομίζετε;