Ο Τούρκος Ρισελιέ και ο ισλαμικός εμφύλιος
Η κεμαλική αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι ανίσχυρη. Και ως εκ τούτου, υπάρχουν δύο στην ουσία αντιπολιτευτικά ρεύματα. Το ένα είναι εξωτερικό. Πρόκειται για εκείνο της ΕΕ η οποία πιέζει, όσο μπορεί να πιέζει, για μεταρρυθμίσεις και εκδημοκρατισμό. Το άλλο είναι εσωτερικό. Εντός της ισλαμικής παράταξης και του AKP.
Αυτή η εσωτερική αντιπολίτευση έχει ιθύνοντα νου τον κληρικό Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος διαμένει μονίμως στις ΗΠΑ και ήταν ο πνευματικός καθοδηγητής του Ερντογάν. Οι δυο τους βρίσκονται τα τελευταία χρόνια σε αντιπαράθεση διότι ο Ερντογάν σήκωσε παντιέρα και αγνοεί πλήρως τον Γκιουλέν, ο οποίος είχε την ψευδαίσθηση ότι θα ήταν δυνατόν να ελέγχει εσαεί τον Ερντογάν, τον οποίο βοήθησε με χρήματα και διασυνδέσεις όταν ήταν ακόμη υπό διωγμό και όταν οικοδομούσε την αυτοκρατορία του. Μια αυτοκρατορία στην οποία συγκατοικεί πλέον με τον Στρατό και τη διαφθορά, ενώ απολαμβάνει την ανοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Εν ολίγοις, το βαθύ κράτος της Τουρκίας εξακολουθεί να ζει. Απλώς άλλαξε χέρια. Από τους Κεμαλιστές πέρασε στους Ισλαμιστές, οι οποίοι βρίσκονται, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Γκιουλέν, ο οποίος διαθέτει δύναμη λόγω της ιδιότητάς του ως κληρικού και των χρημάτων, καθώς και των ύποπτων διασυνδέσεών του στις ΗΠΑ, είναι βαθιά δικτυωμένος και στο Δικαστικό Σώμα και στην Αστυνομία. Εξ ου και το γεγονός ότι τα σκάνδαλα διαφθοράς στα οποία εμπλέκονται νυν και πρώην υπουργοί αποκαλύπτονται από αυτούς τους δύο θεσμούς, με σαφή στόχο να πληγεί ο παντοδύναμος Ερντογάν, ο οποίος ασεβεί επί του πνευματικού του πατέρα και υιοθετεί την ίδια τακτική με εκείνη που εφάρμοσε με τον Στρατό. Αρχίζει το ξήλωμα της Αστυνομίας και μετά θα προχωρήσει, προφανώς, στο Δικαστικό Σώμα. Έτσι θα γίνει απόλυτος δικτάτορας. Εάν θα το επιτύχει ή όχι είναι το νέο του μεγάλο στοίχημα. Με τη μόνη διαφορά ότι ο σημερινός αντίπαλός του είναι το «alter ego» του. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος μοιάζει με έναν Τούρκο Ρισελιέ, τον «βασιλιά των υπουργών», όπως ήταν γνωστός ο γάλλος καρδινάλιος, ο οποίος ήθελε να κυβερνά τη Γαλλία και τον κόσμο.
Εφόσον λοιπόν οι Τούρκοι, και δη οι Ισλαμιστές, δεν έχουν αξιόπιστους αντιπάλους στο εξωτερικό, επιδίδονται σε ένα εσωτερικό επικίνδυνο «power game» τρώγοντας τις σάρκες τους. Η δική μας, βεβαίως, ηγεσία, ζώντας στη δική της μακαριότητα, αδυνατεί να αναλύσει τις εξελίξεις και να πάρει αποφάσεις. Και δεν είναι παράξενο ότι υπό το πρόσχημα της «ευφυούς», «ευέλικτης» και «σοφής» πολιτικής θα είναι η πρώτη που θα σπεύσει να δώσει σανίδα σωτηρίας στο τουρκικό καθεστώς, προσφέροντας ακόμη και την Κύπρο μέσω μιας λύσης στη βάση του Σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα…