Διά χειρός…
…του Νίκου Γ. Ξυδάκη από την «Τρίτη Γνώμη» στην «Καθημερινή»:
Πυρηνικό το ερώτημα:
Τι μπορούμε να κάνουμε…
«Υπάρχει άλλη οδός; Η αναρώτηση περί της άλλης οδού παίρνει χαρακτηριστικά υπαρξιακής αγωνίας. Για μέγα μέρος του πληθυσμού τίθεται με όρους ζωής ή θανάτου –και δεν εννοώ μόνο όρους υλικούς, που ασφαλώς είναι αλλά και πνευματικούς: Υπό ποίους όρους θα συνεχίσουμε να ζούμε, εφόσον επιβιώσουμε από την καταιγίδα; Σε ποια κοινωνία, ποιο κράτος; Σε χώρα ή χώρο; Με ποια ταυτότητα, ποια συνείδηση εαυτού και συνόλου;»
«Μια μερίδα, όχι κατʼ ανάγκην ολιγομελέστερη, δεν αναρωτιέται καν αν υπάρχει άλλη οδός, αν η σωτηρία θα έρθει έξωθεν ή έσωθεν ή άνωθεν. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πιστεύουν ότι μόνο αυτή η οδός υπάρχει και καμία άλλη, τουλάχιστον έτσι λένε για να απεμπλακούν από σχετικές συζητήσεις. Κατά βάθος αισθάνονται ότι τίποτε απʼ όσα συμβαίνουν δεν τους αφορούν ίσως διότι δεν τους αγγίζουν. Δεν βλέπουν τον πόνο των άλλων, δεν αντιλαμβάνονται την κατάρρευση του δημόσιου χώρου, ορισμένως δεν αισθάνονται μέλη μιας δοκιμαζόμενης συλλογικότητας. Πιστοί στο δόγμα “ο καθείς για τον εαυτό του” και στο “there is not such thing as society”, πορεύονται την ευθεία οδό της ατομικής σωτηρίας παντί τρόπω, επανερχόμενοι στην πρωταρχική φύση του πολέμου όλων εναντίον όλων».
«Θα διακινδύνευα όμως ακόμη μία παρατήρηση πάνω σε αυτό, την ήδη ριψοκίνδυνη ανθρωπολογική σκιαγραφία: Οι περισσότεροι, κι αν όχι οι περισσότεροι σίγουρα οι πιο ενεργοί, αυτοί που με το βάρος τους θα επηρεάσουν την ιστορική ζυγαριά, είναι όσοι αναρωτιούνται και ήδη αναζητούν διεξόδους, εναλλακτικές οδούς, χαραμάδες φωτός.
Έχουν κοινή όμως την αγωνία: Τι μπορούμε να κάνουμε εδώ και τώρα και εφεξής, για να ανακόψουμε τη διαρκή πτώση και να σταθούμε στα πόδια μας; Τι μπορούμε να κάνουμε για μας, τα παιδιά μας, την κοινωνία και την πατρίδα μας; Αυτό το απλό, το πυρηνικό, το κατεπείγον ερώτημα είναι η κοινή αγωνία και σπαθίζει ήδη το σκοτάδι μπροστά μας».
****
…του Δημήτρη Δανίκα από τη «Στήλη Άλατος» που έχει στο «Πρώτο Θέμα»:
Περί Μιχάλη Λιάπη ο λόγος…
«Καταξεφτίλισε το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή όλες αυτές οι γραβάτες και τα κοστούμια που κουβαλάμε στον σβέρκο μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από Small Time Crooks. Μικροκακοποιοί. Κλεφτρόνια. Κάτι σαν τους Αλβανούς που στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 κατέβαιναν πειναλέοι και άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους».
«Το κίνητρο. Γιατί το έκανε; Μα φυσικά από κεκτημένη ταχύτητα. Υπουργός ήταν. Υπουργός αισθάνεται. Σιγά τώρα, σου λέει, που θα τολμήσει να με μπαγλαρώσει ο πρώτος ασήμαντος μπάτσος. Θα μου κάνει και τεμενάδες από πάνω. Έτσι συμπεριφέρονται οι περισσότεροι. Μονίμως στην ασυλία. Μονίμως καβάλα στο κύμα. Μονίμως προστατευμένοι και καμαρωτοί σαν γύφτικα σκεπάρνια. Εγώ το αφεντικό. Εγώ φτιάχνω τους νόμους. Εγώ τους παραβαίνω. Όπως οι τσιφλικάδες του 18ου αιώνα. Όπως οι προεστοί και οι κοτζαμπάσηδες. Κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό σε κανέναν δεν δίνω. Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Μπροστά στο πάρτι που εδώ και δύο αιώνες έχουν στήσει οι άρχοντες του τόπου, οι κλεμμένες πινακίδες του Μισέλ φαντάζουν με κυνηγητό Τομ και Τζέρι»!
****
…του γενικού γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης Μαρίνου Σκανδάμη από τη συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη, στα «Νέα»:
Δικαιοσύνη και επιείκεια πάνε μαζί…
«Υπάρχουν δύο βασικές αντιλήψεις ως προς την σωφρονιστική πολιτική. Η συντηρητική. Νʼ ανοίγουν συνεχώς νέες φυλακές, να εφευρίσκονται νέα αδικήματα, να κακουργηματοποιούνται πλημμελήματα… έτσι, οι άνθρωποι που είναι ευάλωτοι, όπως άνεργοι, άστεγοι κ.λπ. αντιμετωπίζονται δυσανάλογα ως προς τη βαρύτητα της πράξης τους.
Και υπάρχει και η προοδευτική αντίληψη. Ο Ευάγγελος Κρουσταλάκης, ο αλησμόνητος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, έλεγε πως η δικαιοσύνη και η επιείκεια πάνε μαζί και από αυτά σημαντικότερο είναι η επιείκεια. Επομένως το προοδευτικό σύστημα λαμβάνει υπόψη την ασφάλεια της κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα προωθεί την αναλογικότητα στην ποινική μεταχείριση, τις εναλλακτικές ποινές και την κοινωνική επανένταξη».