Οι τριγμοί ενός πλήρως διαβρωμένου συστήματος

Τα πράγματα μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους. Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τελείωσε με επαναβεβαίωση της ηγεσίας Κουβέλη, οι «58» κινούνται διακριτικά υπό τους… ήχους της αρθρογραφίας Μπίστη-Βούλγαρη και της επιθετικής εκσυγχρονιστικής διαδικτυακής πλατφόρμας «Μεταρρύθμιση», οι «τροϊκανοί» έφυγαν για να ξανάρθουν τον Ιανουάριο εν όψει τελικών συμφωνιών και εξοντωτικών «λύσεων», ο Αλέξης Τσίπρας είναι και επίσημα υποψήφιος των κομμάτων της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο για πρόεδρος της Κομισιόν, το ΠΑΣΟΚ ψάχνει την τύχη του με ή χωρίς Βενιζέλο εντός ευρωπαϊκού ψηφοδελτίου προκειμένου να μη συντριβεί και ο πρωθυπουργός αναζητεί τρόπους ανάδειξής του σε σημαιοφόρο εκδίωξης (;) της βάρβαρης «τρόικας» προκειμένου να πείσει ότι επέστρεψε στην αντιμνημονιακή του ταυτότητα.

Όλα αυτά και άλλα πολλά λίγο πριν τελειώσει το κακό 2013 και ενώ οι άνθρωποι είναι πλήρως αποσταθεροποιημένοι προσωπικά, οικονομικά, επαγγελματικά και οικογενειακά. Το γεγονός ότι μερικοί μοιάζει να περνάνε καλύτερα (όχι απλώς από τους άλλους, την πλειοψηφία, αλλά ακόμα και σε σχέση με το πως περνούσαν πριν) δεν αποτελεί στοιχείο ανάκαμψης αλλά απόδειξη ύπαρξης παρασιτικών ομάδων και τάξεων. Σε κάθε έκνομη περίοδο, άλλωστε, σε κάθε κρίση μικρή ή μεγάλη κάποιοι περνούσαν καλά και πλούτιζαν σε βάρος όλων των υπόλοιπων με αποκορύφωμα την περίοδο της Κατοχής.

Στο βάθος του σκηνικού ενός σχήματος που μοιάζει να καταρρέει διακρίνονται ήδη οι σκιές άλλων σχημάτων (από την ίδια Βουλή) που θα αναλάβουν «να σώσουν τη χώρα» από τις πρόωρες εκλογές και την επιστροφή στη δραχμή, όπως ακριβώς τη σώζουν τώρα (διότι εκπρόσωποι τέτοιων σχημάτων και τάσεων μετέχουν και στη σημερινή και στην προηγούμενη τριμερή κυβέρνηση με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ και στην πιο παλιά του τεχνοκράτη Λ. Παπαδήμου, και στην ακόμα πιο παλιά του ΓΑΠ κ.λπ.) με αποτέλεσμα να έχουν βυθίσει τον κόσμο στη φτώχεια, την ανεργία και την απελπισία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πρωτοβουλιακούς σωτήρες που σχηματίζουν την άτυπη, αλλά πραγματική «συμμαχία των προθύμων» υπάρχουν στους κόλπους και τις «επιρροές» των «58» μια και εκεί φιλοξενείται (ασχέτως αν δεν βλέπουμε όλα τα ονόματα για ευνόητους λόγους) όλο το «Σημιταριό» κατά την έκφραση του προκλητικού, εμπρηστικού αλλά ευφυούς Θ. Πάγκαλου. Όπως άλλωστε φιλοξενείται και στην κυβέρνηση Σαμαρά με επικεφαλής τον εκλεκτό του παλαιού πρωθυπουργού Σημίτη, Γιάννη Στουρνάρα. Ετοιμάζεται λοιπόν ένα σκηνικό «νέας σωτηρίας» της χώρας όταν χρειαστεί να απέλθει αυτή η κυβέρνηση (όπως απήλθε και του ΓΑΠ που απλώς ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης πριν ανατραπεί, πήρε την ψήφο και την μεθεπομένη συνέβη η απίστευτη γελοιότητα να παραιτείται προκειμένου… να σωθεί η χώρα από την επιστημονική κυβέρνηση Παπαδήμου, που τη στήριζαν όσοι έφεραν την καταστροφή συν μερικοί φίλοι τους) στο οποίο σκηνικό θα μετέχουν αρκετοί από τους σημερινούς και άλλοι από το πρόσφατο παρελθόν. Στόχος είναι η αποτροπή διενέργειας πρόωρων εκλογών, κάτι που θα προκύψει ως «θεσμική αναγκαιότητα» αν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών φέρουν στην πρώτη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα λεκτικά σχήματα του Ευάγγελου Βενιζέλου και η γραμμή περί συνταγματικού τόξου, ευρωπαϊκών δυνάμεων κ.λπ. έχει περάσει στο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο ως «πυξίδα» αντιμετώπισης εξωθεσμικών δυνάμεων: Με τον όρο «εξωθεσμικών» οι ίδιοι κύκλοι αναφέρονται σε όσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις δεν ελέγχουν και φοβούνται ότι μπορεί να τις βρουν μπροστά τους ως κυβέρνηση. Άρα, να διαταραχθεί το υπάρχον σκηνικό και η δική τους κυριαρχία.

Τις τελευταίες μέρες, πάντως, το σκηνικό αυτό υπέστη δύο μεγάλα πλήγματα που ευνοούν ευθέως τις «εξωθεσμικές» δυνάμεις.

• Το ένα ήταν η ασύλληπτη επιπολαιότητα / βλακεία μαζί με θράσος του πρώην υπουργού της ΝΔ Μιχάλη Λιάπη, ανιψιού του ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα, ώστε κάθε τι άλλο να καταντάει περιττό. Εκτός ίσως από την υπογράμμιση, που σωστά αναφέρθηκε σε μια πολιτική τηλεοπτική συζήτηση, ότι εκτός από τη βλακεία και την αλαζονεία Λιάπη υπάρχει και δόλος. Κι αυτό προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη οργή. Ο δόλος εντοπίζεται στο γεγονός ότι ενώ καταθέτει τις πινακίδες για να μην επιβαρυνθεί με τα τέλη κυκλοφορίας και διάφορους άλλους φόρους, παραγγέλνει συγχρόνως ίδιες πινακίδες, τις «φοράει» στο αυτοκίνητο και κυκλοφορεί κανονικά. Αυτό δείχνει σχεδιασμό και πρόθεση.

• Το δεύτερο μεγάλο πλήγμα ήταν η αθώωση των 42 κατηγορουμένων για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Όλων. Και των 42. Τόσο προκλητική απόφαση που η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη σκοπεύει να καταθέσει αναίρεση της «προκλητικής», όπως τη χαρακτήρισε, απόφασης. Πρόκειται για το ασύλληπτο σκάνδαλο που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή χιλιάδες ανθρώπους. Ήταν τότε που η κυβέρνηση Σημίτη, δια του ηγέτη της αλλά και δια του υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γιάννου Παπαντωνίου, μιλούσε για οικονομική υγεία της χώρας μέσω της -αρρωστημένης και ανεξήγητης- ανόδου του χρηματιστηρίου. Μια υπόθεση που έχει κοινά στοιχεία με την υπόθεση του Βατοπεδίου: Όλος ο κόσμος έβλεπε το τεράστιο σκάνδαλο εκτός από την τότε πλειοψηφία της Βουλής που αποφάσισε να την κλείσει.

Ίσως το σύστημα πληρώσει μαζεμένα και αναδρομικά. Και όχι απαραιτήτως με αναμενόμενο «θεσμικό» τρόπο.