Έναν Σπάρτακο αναζητούμε…

Με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις οι πολίτες περιμένουν την ελπίδα εθνικής απελευθέρωσης και αλλαγής από την Αριστερά, αφού η αντιμνημονιακή Δεξιά μόνο με τους τίμιους αγωνιστές, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, διαθέτει μικρή δύναμη. Κι αυτή, όμως, δεν πρέπει να πάει χαμένη. Θα τα πούμε στη συνέχεια. Περιμένουμε λοιπόν την ελπίδα από την Αριστερά. Αλλά κι αυτός ο χώρος έχει σοβαρές αδυναμίες. Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Μόνο του ένα κόμμα δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Απαιτείται συστράτευση δυνάμεων για να αποτινάξουμε τη γερμανική δεσποτεία και να γκρεμίσουμε τη συγκυβέρνηση των λαντζέρηδων της «τρόικας».

Οι πολίτες που αναζητούν απελπισμένοι την ελπίδα ατενίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και ρωτούν το ΚΚΕ: «Εσείς, πέρα από τα λόγια, τι μπορείτε να κάνετε;». Κι όχι μόνον αυτό. Διερωτώνται άπαντες: Γιατί δεν μπορεί να σχηματιστεί μια ευρεία αντιμνημονιακή παράταξη; Δεν μπορεί διότι οι πολιτευόμενοι σ’ αυτόν τον χώρο αγνοούν ή δεν μελέτησαν την ιστορία της Αριστεράς, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Εκεί γύρω στο 1995, ο Αλφρέντο Ράιχλιν, άλλοτε διευθυντής της ιταλικής κομμουνιστικής εφημερίδας «Λ’ Ουνιτά», έλεγε: «Είμαι αριστερός όπως τόσοι άλλοι κι όπως τόσοι άλλοι ζω βυθισμένος στη βαθιά ανησυχία της Αριστεράς, σ’ αυτό το δύσκολο και αβέβαιο πέρασμα, από κάτι το παλιό που δεν υπάρχει πια σε κάτι καινούργιο που δεν υπάρχει ακόμη…». Η παλιά Αριστερά μεταλλάχθηκε, κάπου έχασε τον δρόμο της, και η καινούργια δεν έχει διαμορφωθεί σωστά και δεν υπάρχει ξεκάθαρο το πορτρέτο της. Πέρα από την καμπή των ονείρων, πρέπει αυτή η παράταξη να ξεκινήσει ξανά για την ανακατάταξη της πίστης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μεγάλη δυναμική, την οποία πρέπει να αξιοποιήσει σωστά. Πρέπει να μιλήσει πιο καθαρά, να πει ότι η Γερμανία είναι εχθρικό κράτος για να έλθει η απελευθέρωση από τη νέα Κατοχή, ότι δεν θα διστάσουμε να επανέλθουμε στο εθνικό μας νόμισμα και να αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη. Ο κ. Τσίπρας, που διαθέτει αδιαμφισβήτητες ικανότητες, δεν απαρνείται το ευρώ για να μην τρομάξει ο κόσμος.

Αλλά, αντίθετα: Ο κόσμος φοβάται το ενδεχόμενο μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ως αυριανή κυβέρνηση διστάσει να αποδεσμεύσει τη χώρα από την παγίδα του ευρώ, το «υπερόπλο» αυτό της Γερμανίας, με το οποίο επέβαλε την παντοκρατορία της, σε βάρος των λαών του Νότου. Διότι μη γελιόμαστε: Δεν πρόκειται να δούμε ποτέ εθνική ανεξαρτησία με νόμισμα το οποίο κατευθύνει και διαχειρίζεται το Βερολίνο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί μια απάτη, αφού δεν είναι Ευρώπη των λαών, αλλά των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να διακηρύσσει ότι «δεν έχει θέση σε κυβερνήσεις δήθεν της Αριστεράς», ότι «δεν θα γίνει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ», μιλάει για «οπορτουνισμό», θυμάται με… φρίκη το 1968 (με την κομμουνιστική διάσπαση) και το 1991, φοβάται μην τυχόν, επί της ουσίας, διαλυθεί μέσα σε άλλα σχήματα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού. Και τι κάνει το ΚΚΕ; Θέλει να είναι δύναμη μαχητική μέσα στη Βουλή και στους χώρους δουλειάς. Μιλάει για «πλατιά λαϊκή συμμαχία» η οποία δεν υπάρχει. Μόνο του το ΚΚΕ ευρείες μάζες δεν μπορεί να συσπειρώσει. Οι «χώροι δουλειάς» κ.λπ., σλόγκαν φθαρμένο, δεν λέει τίποτε, ούτε μπορεί να επιφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Κατ’ αρχάς, στις διάφορες κινητοποιήσεις του το ΚΚΕ εξακολουθεί από συνήθεια και… κεκτημένη ταχύτητα να βάζει στόχο την αμερικάνικη πρεσβεία και δεν έχει καταλάβει ότι αυτή τη στιγμή εχθρός είναι η Γερμανία. Ο Ροζέ Γκαρωντύ, αναφερόμενος στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, έλεγε: «Το μαγικό δαχτυλίδι που μας κρατούσε φυλακισμένους μέσα στις υπεροπτικές απομονωτικές μας βεβαιότητες έχει σπάσει. Έπρεπε να μάθουμε τους νόμους του διαλόγου, της κριτικής αφομοίωσης εκείνων που προσφέρανε οι μη μαρξιστές στην κοινή συνείδηση…».

Το ΚΚΕ δεν έχει ξεπεράσει ακριβώς αυτές τις «υπεροπτικές απομονωτικές του βεβαιότητες» και απεχθάνεται τους «νόμους του διαλόγου». Στην προσπάθεια να διώξουμε τους Γερμανούς και τους εγχώριους υπηρέτες τους, απαιτείται συστράτευση αντιμνημονιακών δυνάμεων. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται οι δυνάμεις αυτές σε κοσμοθεωρία και πολιτική αντίληψη. Θα υπάρχουν ιδιαιτερότητες, και μάλιστα μεγάλες. Αλλά εδώ δεν πάμε να κατασκευάσουμε μια ενιαία παράταξη. Επιδιώκουμε συμμαχία δυνάμεων με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα απελευθερώσεως της χώρας, διώξιμο της «τρόικας» και στροφής στην οικονομική και εξωτερική πολιτική.

Κανένα από τα κόμματα που θα συμπράξουν σ’ ένα τέτοιο μέτωπο δεν θα χάσει την αυτοτέλειά του. Αλλά το ΚΚΕ έχει ένα κακό ιστορικό προηγούμενο: Την εμμονή του να «καπελώνει» κάθε προσπάθεια ενιαίας δημοκρατικής συγκέντρωσης πολιτικών δυνάμεων. Αυτό έκανε προδικτατορικά με την ΕΔΑ και τα αποτελέσματα ήσαν ολέθρια. Αφού ναρκοθέτησε το 1950 τη Δημοκρατική Παράταξη (που σημείωσε εκλογικά μεγάλη επιτυχία) επειδή τη δημιούργησαν οι Σοφιανόπουλος, Σβώλος, Τσιριμώκος κ.ά., θέλησε να ελέγξει απόλυτα το 1951 την ΕΔΑ, που ήταν κυρίως δημιούργημα του Ιω. Πασαλίδη και του Σταύρου Ηλιόπουλου. Με την υπεροπτική διάθεση που το διέκρινε πάντα, το ΚΚΕ θεωρούσε την ΕΔΑ «προσωρινό» κόμμα και με τον καθοδηγητικό κλοιό του στένευε τις Εδαΐτικες μάζες. Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ δεν δέχεται αλαζονικά ότι η ΕΔΑ έχει τη δική της ιστορία, ενώ μεταπολιτευτικά επέκρινε την επανίδρυσή της. Το ότι ενέπλεξαν κάποιοι τότε την ΕΔΑ στην αντιδικία μεταξύ των δύο κομμουνιστικών κομμάτων είναι άλλη ιστορία. Κι έφτασε το ΚΚΕ στο σημείο να αποκαλέσει τον Ηλιού… «βαστάζο της Δεξιάς, αποχωρήσαντα από την Αριστερά», και άλλες τέτοιες χυδαιότητες (Ιανουάριος 1981). Μην αναξαίνουμε όμως παλιές πληγές. Ο Τολιάτι διεκήρυσσε πάντα την εθνική ενότητα, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη συμπόρευση των αριστερών δυνάμεων και θεωρούσε απαραίτητο να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση στον λαό. Πόσοι από τους πολιτευόμενους στη χώρα μας σήμερα στην Αριστερά έχουν μελετήσει τον Τολιάτι; Ο Γκράμσι έλεγε ότι «ο πολιτικός πρέπει να είναι ένας δημιουργός, ένας διεγέρτης ενεργειών, που ωστόσο δεν δημιουργεί από το μηδέν, ούτε κινείται στο θολό κενό των επιθυμιών και των ονείρων του. Εδράζεται στην αληθινή πραγματικότητα. Κι η ”αληθινή πραγματικότητα”, δεν είναι κάτι στατικό, αλλά συσχετισμός δυνάμεων, σε αέναη κίνηση και αλλαγή ισορροπιών…». Η πραγματικότητα και ο συσχετισμός δυνάμεων πρέπει να προβληματίσουν όλους τους αντιμνημονιακούς στην ανάγκη ενιαίας πορείας. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, όσοι «το έχουν βάλει βαθιά μέσα στην καρδιά τους» να απαλλάξουν την πατρίδα μας από την τυραννία της «τρόικας» και την ξενική κατοχή οφείλουν να συντονίσουν τον αγώνα τους. ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Αλαβάνος, προσωπικότητες εκτός πολιτικής, από οποιαδήποτε ιδεολογική όχθη κι αν ξεκινούν, που πιστεύουν στην εθνική αξιοπρέπεια, να προσέλθουν άπαντες κάτω από τις πτυχές της σημαίας του αγώνα. Η ενότητα δεν αθροίζει δυνάμεις. Τις πολλαπλασιάζει. Η πρόσθεση των «κουκιών» είναι φτωχός λογαριασμός. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η δυναμική της πολιτικής μάχης. Από την άποψη αυτής της δυναμικής της μάχης εναντίον των μνημονιακών λαντζέρηδων πρέπει να ριζωθεί στη συνείδηση των αντιμνημονιακών ότι κανείς δεν περισσεύει. Το ζωντανό τμήμα του έθνους πρέπει να πολεμήσει. Ήλθε η ώρα. Το ΚΚΕ θα ακούσει τη φωνή της ιστορίας, τη φωνή της ενότητας του ΕΑΜ ή θα κλείσει τα αυτιά του, προς μεγάλη αγαλλίαση της Μέρκελ; Η ιστορία είναι το μεγαλύτερο σχολείο πολιτικής προβληματικής. Ιδιαίτερα σε καιρούς συμφοράς και προδοσίας, όπως τώρα, το παρελθόν φωτίζει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Όποιος αγνοήσει την ιστορία, θα μείνει στο περιθώριο, διότι η ιστορία θα τον προσπεράσει. Ας το σκεφθεί το ΚΚΕ.

Η αγωνία του λαού συνοψίζεται στους στίχους που έγραψε ένας φλογερός πατριώτης την οθωνική περίοδο κατά της βαυαροκρατίας: «Έως πότε η ξένη ακρίδα;». Όλοι αυτοί που έφεραν την Ελλάδα σ’ αυτό το κατάντημα, αυτοί που την παρέδωσαν σιδηροδέσμια στον γερμανό κατακτητή, αυτοί που υπακούουν στις προσταγές του, διαλύουν την κοινωνία και θέλουν να πάρουν τα σπίτια των πολιτών, θα πρέπει να περάσουν κάποια ώρα από ειδικό δικαστήριο. Η Νέμεσις θα είναι τρομερή. Δύο πολιτικά πτώματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, κάτω από τις αμαρτίες τους, οδεύουν προς αποσύνθεση. Τους διακατέχει πανικός. Ανησυχεί όμως και το Βερολίνο, που βλέπει ως εφεδρεία των στόχων του τη δημιουργία καινούργιου φορέα.

Πρόκειται για την εκ προοιμίου χρεοκοπημένη «Κεντροαριστερά» -τίτλος ψευδεπίγραφος- που στην πραγματικότητα αποτελεί την τελευταία μνημονιακή πολιτική συνταγή. Και μόνον ότι «κερασάκι» στην κορυφή αυτού του συνονθυλεύματος είναι ο αγαπημένος της Γερμανίας, ο ολετήρας Σημίτης, αρκεί για να καταλάβει κανείς τι κρύβεται πίσω από αυτό το κατασκεύασμα. Ο Βενιζέλος το βλέπει ως σωσίβιο, αλλά θα φουσκώσει και θα τον τραβήξει στον πολιτικό βυθό για πάντα. Αυτοί οι κοντοτιέροι του ευρώ, τα ρετάλια που υποδύονται τους «Κεντροαριστερούς», θυμίζουν τους θιασώτες της λέσχης των Κορδελιέρων -κατά τη Γαλλική Επανάσταση- που ο λαός τούς ονόμαζε περιφρονητικά «πατριώτες τρίτης στρατολογίας». Στρατολογημένοι στην υπηρεσία των Βρυξελλών είναι αυτοί οι ψευδοκεντροαριστεροί. Ο Αλέξης Τσίπρας την περασμένη εβδομάδα πήγε στις Βρυξέλλες. Ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε αυστηρά με εθνική αξιοπρέπεια στον Όλι Ρεν και στους άλλους ευρωπαίους αγύρτες. Ζήτησε να φύγει η «τρόικα». Επιτέλους, ακούσθηκε μια φωνή σθεναρή μέσα σ’ αυτόν τον ευρωπαϊκό λάκκο των λεόντων. Στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής για την ψήφιση του εθνοκτόνου προϋπολογισμού η εμφάνιση της προσκυνημένης συγκυβέρνησης ήταν τραγική. Ο κ. Σαμαράς παρέθεσε φανταστικές ανατροπές. Ο Ευ. Βενιζέλος πάλι, σε ένα παραλήρημα με «ξύλινη γλώσσα», έδωσε εξετάσεις «καλής διαγωγής» απέναντι στο Βερολίνο κι ο αναίσθητος Στουρνάρας, θλιβερός όσο ποτέ άλλοτε, τραύλιζε και δεν μπορούσε ούτε να διαβάσει την «απολογία» που συνέταξε άτεχνα ή που του έγραψαν. Οι βουλευτές όμως της Νέας Δημοκρατίας αυτογελοιοποιήθηκαν. Δεν εψήφισαν μόνο τα αντιλαϊκά μέτρα για να μη χάσουν τη βουλευτική τους έδρα. Χειροκρότησαν και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος στην ομιλία του άφησε σαφείς αιχμές εναντίον του Καραμανλή! Στο σκηνικό του παραλόγου και του γελοίου, έχουμε και το Β’ Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, που προσπαθεί να «εκπολιτίσει» τον καπιταλισμό και τη γερμανική Ευρωζώνη. Δεν επρόκειτο για συνέδριο, αλλά για πολιτικό μνημόσυνο με συμμετοχή των «Παπανδρεϊκών» του ΠΑΣΟΚ, που ψάχνουν για σανίδα σωτηρίας. Και την ίδια στιγμή, ο Γιωργάκης Παπανδρέου που πήγε να… «διδάξει» σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου, αποδοκιμάσθηκε αγρίως από τους φοιτητές και αναγκάσθηκε να φύγει εσπευσμένα. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα «Σοσιαλιστικά φύλλα», ένα έντυπο που εξέδιδε ο Νικόλαος Γιαννιός (δημοσιογράφος που είχε δραστηριοποιηθεί για την ενοποίηση των σοσιαλιστικών οργανώσεων) διετύπωσε μια προφητεία! Είπε ότι: «Η κατίσχυση του πανγερμανισμού οδηγεί στο τελειωτικό σβήσιμο της ελληνικής φυλής»! Αυτό ακριβώς επιχειρείται σήμερα. Γι’ αυτό οι μνημονιακοί που συγκυβερνούν, αυτοί που αντάλλαξαν την εθνική αξιοπρέπεια και την τιμή τους αντί ενός πινακίου ευρωπαϊκής φακής, αυτοί οι «Μηδίζοντες», πρέπει να φύγουν το συντομότερο. Οι Νέρωνες και οι Καλιγούλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πετάξει τους έλληνες πολίτες σαν τους πρώτους χριστιανούς στην αρένα, για να απολαύσουν πώς θα τους κατασπαράξουν τα θηρία της «τρόικας». Έναν Σπάρτακο αναζητούμε τώρα για το ξεσήκωμα των σκλάβων. Όσο για το τι χρειάζεται η Αριστερά, το είχε διατυπώσει εύστοχα ο διευθυντής της «Ουνιτά», Αλφρέντο Ράιχλιν: «Αυτό μας λείπει: Μια σκέψη ικανή να δώσει ξανά στην Αριστερά το αίσθημα ενός ιστορικού ρόλου, και ταυτόχρονα να δώσει στην πολιτική μια νέα διάσταση. Τη διάσταση μιας διάνοιας που διαβάζει τις πραγματικές διαδικασίες, κατά συνέπεια τις συγκρούσεις, όχι παθητικά, αλλά με τρόπο υψηλά πολιτικό…».