Οδοιπορικό στη Χ. Τρικούπη
Ο υπουργός του κυρίου ΔΕΗ…θώμεν έκοψε το ρεύμα και ο υπουργός των εργολαβικών έργων άνοιξε τις μπάρες των διοδίων για να πάνε κατευθείαν στον γκρεμό, όπως μου σχολίαζε κορυφαίο στέλεχος του παρελθόντος με δόση μεγάλης πικρίας. Κι αν έρθουμε στους λοιπούς συγγενείς, κλάφτα Χαράλαμπε, αλλά που να βρεθεί δάκρυ που το στέγνωσε (η ζεστασιά) από τα μαγκάλια του 1950 που γυρίσαμε.
Οι υφυπουργοί μαζεύουν καμία ψήφο αν τη βρουν στον καθρέπτη τους και οι λογής λογής κυβερνητικοί εισπράττουν τα ζεστά ευρώ από τις μεγάλες καρέκλες που στρογγυλοκάθισαν φαρδιά πλατιά τα πισινά τους. Και μέσα σε όλα ετούτα κάνεις μια βόλτα στην άλλοτε κραταιά Χ. Τρικούπη και αμέσως γίνεσαι και συ μέλος του μεγάλου απαγορευτικού κινήματος που κάνει βόλτες πάνω κάτω.
Σε ποιο ΑΦΜ κόβονται τα έξοδά τους; Ο όψιμος Βενιζελικός χαμογέλασε και έφυγε με νόημα. Άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι κάποιος πληρώνει τους λογαριασμούς γιατί για την προβολή τους έχουν MEGA…λει πλάτη στα ΜΜΕ. Ούτε η κυβέρνηση δεν έχει αυτή την προβολή…
Ανεβαίνουμε όροφο με τα πόδια γιατί με το ασανσέρ δεν ξέρεις αν έχουν πληρώσει το ρεύμα και βρίσκονται τα στελέχη και οι βουλευτές λαγοί του Γιώργου, τους βλέπεις να έχουν χαμόγελα ανοησίας διάπλατα στα πρόσωπά τους γιατί πιστεύουν ότι η ώρα της δικαιοσύνης του Γιώργου έρχεται. Μάλιστα οι πιο φανατικοί έχουν ετοιμάσει και γρήγορη επάνοδο.
Τη συζήτηση διακόπτει μια πραγματικά όμορφη ΠΑΣΟΚα που λέει σε κάποιον ότι τον ζητούν από την Αγίου Κωνσταντίνου και φεύγει για λίγο και όταν επιστρέψει με πλατύ χαμόγελο αφήνει να εννοηθεί ότι ο Φώτης έχει πολιτικό πολιτισμό και φέρεται με πολύ μεγάλο σεβασμό στον Γιώργο. Μια συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ σε χαλαρό επίπεδο δεν αποκλείεται. Άλλωστε στην Κουμουνδούρου οι δρόμοι έχουν γεμίσει με τους ΑΚΗΔΕΣ και που να βρούμε χώρο εμείς, στους «58» είναι οι Σημίτηδες άρα εμείς οι νεοπαπανδρεϊκοί κρατάμε στάση αναμονής και επιμονής και ο χρόνος γνωρίζει τι θα γίνει.
Ανεβαίνοντας όροφο έρχεται μια κατάθλιψη και μέσα σου βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που έμπαινες μέσα, αλλά το ρεπορτάζ είναι πάνω απ’ όλα, φθάνεις στο γραφείο του προέδρου ή μάλλον του αντιπροέδρου, όπως λένε, γιατί θεωρούν τον υπουργικό τίτλο –αντιπρόεδρος γαρ– ανώτερο από τον τίτλο του προέδρου που του έδωσε και τον άλλο τίτλο. Δεν ακούς πουθενά την λέξη πρόεδρος, παρά μόνο ο αντιπρόεδρος, ίσως να έχουν γνώση των γκάλοπ και να μην βουρλίζονται με τίτλους, σου λένε. Και επειδή σε πιάνει η περιέργεια και μπαίνεις μέσα γιατί μπορεί να σε δει κανένα μάτι και να σε κακοχαρακτηρίσει, πέφτεις πάνω στους απλήρωτους υπαλλήλους του Βαγγέλη, κληρονομιά από τον Γιωργάκη. Οι υπάλληλοι που έχουν καθεστώς δουλείας και μεσαίωνα, οι υπάλληλοι που δουλεύουν εκ περιτροπής λες και είναι αυτοκίνητα και κυκλοφορούν τις μονές μέρες στη δουλειά τους και τις ζυγές σκοτώνουν μύγες στο σπίτι τους και λες μέσα σου τι κρίμα, τι ξευτίλα. Θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά αλλάζουν τα φώτα στους εργαζόμενους.
Προχωρώντας πιο μέσα σε πιάνει μια μεγάλη έκπληξη, η κίνηση των «58» βασιλεύει παντού, τα έχει όλα καπελώσει. Παντού συζητούν τους «58» τις προοπτικές και τις ελπίδες. Ρωτώντας όμως τι όντως συμβαίνει με τους «58» καταλαβαίνεις ότι οι μόνοι που ελπίζουν να τους ψηφίσουν είναι οι ίδιοι γιατί πρόθυμοι στην Χ. Τρικούπη δεν υπάρχουν.
Συζητώντας με στελέχη και κάποιους βουλευτές, τάδες που βρέθηκαν για κάποια κουβέντα για τα δικά τους θέματα, βλέπεις πόσο βαρύ είναι το κλίμα. Γνωστός βουλευτής φωνάζει δυνατά, αν οι «58» ήταν η λύση τότε ο Βαγγέλης και οι οπαδοί του δεν έχουν κατανοήσει το πρόβλημα και αν δεν κατανοήσεις το πρόβλημα λύση δεν πρόκειται να βρεθεί, και το χειρότερο όλων είναι, συμπλήρωσε κορυφαίο στέλεχος, ότι θεωρούν το κόμμα ιδιοκτησία τους και μάλιστα μέχρι να βρουν στέγη θα κατοικοεδρεύουν εδώ μέσα. Ρε μεγάλε, ρωτούν το περαστικό βενιζελικό καρφί που ήρθε να μάθει τι γίνεται, ποιος πληρώνει τον βαρκάρη των «58». O αντιπρόεδρος που φτάνει γιατί πρόεδρος του 3% είναι λίγο στενάχωρος για τον πληθωρικό Βαγγέλη. Το μόνο που σου κάνει εντύπωση δεν είναι ότι δεν σου θυμίζει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν, αλλά δυστυχώς ούτε και στο γραφείο του αντιπροέδρου βρίσκεις χαμογελαστά πρόσωπα. Και αναρωτιέσαι έχουν γνώση τι θα συμβεί ή έχουν άγνοια κινδύνου και απλά είναι αχαμογέλαστοι όλοι; Ρίχνεις μια τελευταία ματιά και κατεβαίνεις αργά αργά τα σκαλιά.
Ο τίτλος αποκόμματα είναι δυστυχώς μικρός για να περιγράψεις το κλίμα και την πραγματικότητα. Κατεβαίνοντας στην είσοδο δεν ξέρεις πού να πας και τι να κάνεις, ποιο δρόμο να ακολουθήσεις. Τον δρόμο των ΑΚΗΔΩΝ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τον δρόμο των λαγών των Γιωργάκηδων προς τη ΔΗΜΑΡ, τον δρόμο των Σημιτοβενιζελικών προς τους «58». Γυρίζεις ξανά το κεφάλι σου και αποχαιρετάς με μεγαλύτερη θλίψη. Η μόνη σου ικανοποίηση είναι ότι το πνεύμα του Αντρέα, ευτυχώς που έλλειπε, που να αντέξει αλήθεια τόσο Ακο…κοματάκια…
Ο κομματιασμένος