Ενισχυμένο Γερμανικό Imperium
Επί πολλούς μήνες τα επικοινωνιακά επιτελεία των συστημικών-μνημονιακών φορέων καλλιεργούσαν συστηματικά τον «μύθο» των γερμανικών εκλογών: «Υποσχέθηκαν» ότι μετά τις εκλογές αυτές θα «ρυθμιζόταν» -περίπου αυτόματα- το ελληνικό χρέος και θα χαλάρωναν τα αυστηρά μέτρα… Αυτή η συστηματική πολιτική προπαγάνδα απέβλεπε απλώς στην παράταση του πολιτικού χρόνου επιβίωσης της κυβέρνησης…
Όπως πολλοί σοβαροί αναλυτές είχαν επισημάνει, το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών και η συγκρότηση του νέου κυβερνητικού συνασπισμού όχι μόνο «νομιμοποίησε» τη μέχρι τώρα ασκηθείσα πολιτική από το «δίδυμο» Μέρκελ – Σόιμπλε αλλά και συσπείρωσε το σύνολο σχεδόν των πολιτικοοικονομικών γερμανικών ελίτ. Το κοινό πρόγραμμα Χριστιανοδημοκρατών, Σοσιαλδημοκρατών και της Ακροδεξιάς Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης της Βαυαρίας αποτελεί, στην ουσία, επικύρωση και συνέχιση της μέχρι τώρα ακολουθούμενης πολιτικής τόσο στο εσωτερικό της Γερμανίας όσο και στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Σοσιαλδημοκράτες ενσωματώθηκαν πλήρως στις επιταγές Μέρκελ – Σόιμπλε. Εγκατέλειψαν την «απαίτηση» φορολόγησης των μεγάλων εισοδημάτων και αρκέσθηκαν στην υπόσχεση ότι από το 2017 θα γενικευθεί η καθιέρωση της κατώτατης αμοιβής εργασίας των 9,5 ευρώ / ώρα (που σημαίνει αμοιβή 1.500 ευρώ ανά μήνα με 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα).
Δύο ακόμα γεγονότα επιβεβαιώνουν την ευρύτερη αυτή πολιτικοκοινωνική συσπείρωση: Το «κοινό πρόγραμμα» με τους Χριστιανοδημοκράτες εγκρίθηκε με ποσοστό άνω του 70% από τα στελέχη και μέλη του SPD. Ενώ παράλληλα έρευνες της κοινής γνώμης διαπιστώνουν ότι πάνω από το 75% του εκλογικού σώματος έχει θετική γνώμη για τους πολιτικούς του…
Η κομματική-πολιτική συσπείρωση σε προγραμματικό-στρατηγικό πλαίσιο και η ευρύτατη νομιμοποίηση από την κοινωνία του κυβερνητικού συνασπισμού ενισχύει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη και οδηγεί στην εξάπλωση και εμβάθυνση της ηγεμονίας αυτής.
Είναι προφανές ότι ο ευρύτερα αναπτυσσόμενος ευρωσκεπτικισμός και ο διευρυνόμενος αντιγερμανισμός οδήγησαν στη συσπείρωση των πολιτικοοικονομικών ελίτ της Γερμανίας και του μεγάλου τμήματος της γερμανικής κοινωνίας ώστε να διατηρηθεί και να εδραιωθεί μακροπρόθεσμα το γερμανικό imperium.
Οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται σήμερα στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ απέναντι στη Γερμανία και στην ακολουθούμενη πολιτική, δεν περιορίζονται μόνο στις πληττόμενες από τη λιτότητα κοινωνικές τάξεις του Νότου, αλλά περιλαμβάνουν τα μεσαία στρώματα και τις κυρίαρχες μέχρι σήμερα αστικές μερίδες, ακόμα και σε χώρες όπως η Γαλλία.
Η γαλλική οικονομικοπολιτική ελίτ υπήρξε μέχρι τώρα υπέρμαχος του ευρώ και έδωσε σκληρή μάχη στο περίφημο δημοψήφισμα του 2005, την οποία και έχασε. Σήμερα η ηγετική αυτή ελίτ, που δεν έχει καμία σχέση με τον εθνοκεντρισμό ή τις γκωλικές παραδόσεις, αισθάνεται τη θέση της ανασφαλή. Γι’ αυτό και «διοχετεύει» τον προβληματισμό της μέσω του γνωστού γάλλου αναλυτή Φρ. Εζμπούρ ο οποίος με το βιβλίο του «Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου», δεν διστάζει να προτείνει τη «συντεταγμένη διάλυση του ευρώ» προκειμένου να σωθεί η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση…
Δεν πρόκειται, συνεπώς, ούτε για μια εθνικιστικού χαρακτήρα σύγκρουση ούτε για τον οικονομιστικό ανταγωνισμό μεταξύ εθνικών οικονομικοπολιτικών ελίτ. Ο προβληματισμός θίγει τον στρατηγικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής πορείας αφού όπως επισημαίνει ο Φρανσουά Εζμπούρ «μια σωτηρία της Ευρωζώνης μέσω της αυστηρής συμμόρφωσης προς τους διευρυμένους κανόνες του Μάαστριχτ αποκλείεται».
Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική, η επιβληθείσα λιτότητα στις χώρες του Νότου, η «φύση» του ευρώ και της Ευρωζώνης και η γερμανική ηγεμονία συνιστούν ένα ενιαίο οργανικό σύνολο. Η Ευρώπη, το κοινωνικό κράτος, οι δημοκρατικές ελευθερίες, η ευημερία των ευρωπαϊκών λαών και ο ιστορικός ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν έχουν κανένα μέλλον εάν αυτή η στρεβλή οικονομικοπολιτική δομή εξακολουθήσει να ηγεμονεύει στην ήπειρό μας.
Όλος αυτός ο κρίσιμος προβληματισμός αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία εν όψει των ευρωεκλογών. Οι ηγεμονικές πολιτικοοικονομικές ελίτ «ανησυχούν» για την «ανεξέλεγκτη» διεύρυνση του αντιευρωπαϊσμού, τη στροφή προς την εθνική ταυτότητα, την εκδήλωση ενός εκτεταμένου ακροδεξιού ρεύματος… Όμως, όλα αυτά τα φαινόμενα είναι ιστορικά «παράγωγα» μιας στρατηγικής που διαλύει την ίδια την Ευρώπη.
Η αδυναμία των ηγετικών ελίτ να αντιμετωπίσουν αυτή την καταστροφική εξέλιξη, η απουσία δυναμικών κοινωνικών κινημάτων και η αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης αποτελούν ιστορικές εκφράσεις της κατάρρευσης του διαφωτιστικού ευρωπαϊκού προτύπου και της κλασικής, φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Η Ευρώπη, οι ευρωπαϊκοί λαοί, βρίσκονται μπροστά σε μείζονες ιστορικές επιλογές… Χωρίς καν να μπορούν να διατυπώσουν ακόμα μια ιστορική απάντηση.