Τι ακριβώς ή τι περίπου θέλει να κάνει η ΔΗΜΑΡ;
Βέβαια αυτό μπορεί να είναι πρόσκαιρο και σε δύο μήνες να αλλάξει πάλι το κλίμα και να κάνει άνοιγμα, αλλά σήμερα αποφασίζει να κρατήσει σκληρή στάση. Έχει προηγηθεί η δήλωση Κουβέλη που άφηνε ανοιχτές τις πόρτες για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να ακολουθήσει σειρά δηλώσεων από άλλα υψηλόβαθμα στελέχη (Λυκούδης-Παπαδόπουλος) που την έκλειναν απότομα και ερμητικά. Με δεδομένο ότι ο Ανδ. Παπαδόπουλος δεν είναι απλό στέλεχος, αλλά εκπρόσωπος τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς γεννιέται το εύλογο ερώτημα αν ακυρώνει με τις δηλώσεις του «είναι ο χειρότερος ΣΥΡΙΖΑ όλων των εποχών» τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, ή αν ωθείται από τον ίδιο (αφού είναι προσωπική του επιλογή ο εκπρόσωπος) σε ακραίες δηλώσεις.
• Αν ισχύει το δεύτερο, η ΔΗΜΑΡ εκτίθεται με μια πολυφωνία που εκφεύγει του συνήθους αριστερού εσωτερικού πλουραλισμού και οδηγεί σε κατάσταση που συγγενεύει με «χαβαλέ».
• Αν ισχύει το πρώτο, εκθέτει ευθέως τον πρόεδρο του κόμματος. Οπότε διερωτάται κανείς πως είναι διαμορφωμένες οι σχέσεις και οι ισορροπίες στην «Αριστερά της ευθύνης».
Λίγο αργότερα, την Τρίτη 26 Νοεμβρίου ο ίδιος ο γραμματέας της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης και στενός φίλος του Φ. Κουβέλη, μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, χαρακτήρισε «άκαιρη», «επικίνδυνη» και «αποπροσανατολιστική» για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ οποιαδήποτε προεκλογική ή μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τρία επίθετα βαριά και αποτρεπτικά για συνεργασία, δίνοντας έτσι το μήνυμα στον κόσμο που ζητά εναλλακτικές λύσεις ότι αριστερή κυβέρνηση μάλλον δεν πρόκειται να δει. Από τα τρία επίθετα το «άκαιρη» έχει να κάνει με το timing, τον χρόνο που μπορεί να συζητηθεί μια συνεργασία ή όχι. Το «επικίνδυνη» δείχνει την ταυτότητα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως την αντιμετωπίζει ο κ. Λυκούδης και άλλα στελέχη με ανάλογες απόψεις. Άρα, αν η συνεργασία αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνη τότε θα κάνουν κάθε τι για να μην προχωρήσει. Το «αποπροσανατολιστική» είναι μια συνήθης έκφραση που ανήκει στη γλώσσα της Αριστεράς και χρησιμοποιείται όταν πρέπει να καταδειχθεί κάτι συνωμοτικό σε βάρος αυτού που το καταγγέλει. Το κλίμα πάντως που δημιουργείται είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι της ΔΗΜΑΡ δεν θέλει τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ φοβούμενο την απορρόφηση ή την αφομοίωση του μικρότερου κόμματος από το μεγαλύτερο. Παραμένει έτσι ζωντανό το ερώτημα πως είναι δυνατόν η ΔΗΜΑΡ να μην έχει κανένα πρόβλημα συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και να έχει με ένα αριστερό κόμμα το οποίο ούτε καν κυβέρνησε μέχρι τώρα τη χώρα άρα δεν έχει ευθύνες για το σημερινό χάλι. Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα η ΔΗΜΑΡ δεν θα βρεθεί απλώς μπροστά στον φόβο και το ενδεχόμενο απορρόφησής της από τον ΣΥΡΙΖΑ (όπως αρκετοί φοβούνται ότι θα συμβεί αν συνεργαστούν κυβερνητικά) αλλά μπροστά στην ισχυρή πιθανότητα πολιτικής της εξαφάνισης. Και μάλιστα για λόγους πολιτικής ηθικής, αφού λίγοι (ελάχιστοι) θα καταλάβουν και θα αποδεχθούν την επιλογή συνεργασίας με τη Δεξιά και όχι με κόμμα της Αριστεράς, του οποίου μάλιστα αποτελούσαν κομμάτι έως πριν από δυο χρόνια.
Στην ίδια συνέντευξη ο Σπ. Λυκούδης, αν και διαφώνησε με την αποχώρηση από τη συγκυβέρνηση, δεν θεωρεί σωστή την πιθανή επιστροφή της ΔΗΜΑΡ: «Αποχωρήσαμε λοιπόν και από τη στιγμή που αυτές οι βασικές πλευρές που θεωρούσαμε ως αιτίες της αποχώρησης παραμένουν – διότι η ίδια κυβέρνηση υπάρχει – θεωρώ ότι τα «μπες – βγες» δεν είναι καθόλου σοβαρά. Εγώ που είχα ενστάσεις για την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση, σήμερα, αν με ρωτήσετε, θα πω ότι δεν μπορούμε να ξαναμπούμε». Το πρόβλημά του λοιπόν, όπως και μιας σειράς άλλων στελεχών της ΔΗΜΑΡ, είναι η πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που προκύπτει και από την πίστη του Σπ. Λυκούδη ότι «η Αριστερά που δεν έχει φιλοδοξία να διαχειριστεί τα κοινά δεν είναι χρήσιμη Αριστερά».
Όμως η Αριστερά που συνεργάζεται με ένα άλλο αριστερό κόμμα έχει μεγαλύτερο ηθικό και πολιτικό έρεισμα στον κόσμο. Αυτό είναι το πρόβλημα για τον κ. Λυκούδη και για όσους βδελύσσονται τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά πρόκειται για παθογένεια, για πολιτική νόσο που κατάγεται από την κοινή τους ύπαρξη σε ένα κόμμα. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε και στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ. Σαν τέτοια πρέπει να ιδωθούν (και να λυθούν) αυτά τα προβλήματα και όχι με δήθεν ταυτότητες που εμποδίζουν την προσέγγιση. Αλλιώς η ΝΔ θα ψάχνει (και θα βρίσκει) πάντα συμμάχους, δεκανίκια, μαξιλάρια (όπως εσχάτως αποκαλούνται οι πρόθυμοι για συνεργασία) διεμβολίζοντας συχνά και τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς.