Η στημένη προβοκάτσια στο συνέδριο του ΕΛΙΑΜΕΠ και η προσπάθεια συκοφάντησης της Ελλάδας
Στο συνέδριο, όπου μια παρεξήγηση που εύκολα θα μπορούσε να λυθεί χρησιμοποιήθηκε για να πυροδοτηθεί ένταση και να προστεθεί ένα επιχείρημα ακόμη από την τουρκική προπαγάνδα εναντίον της χώρας μας, υπήρξαν γόνιμα συμπεράσματα, καθώς η ελλιπής γνώση της ελληνικής γλώσσας αναδεικνύεται ως μια από τις βασικές αιτίες της συνεχιζόμενης απομόνωσης της μειονότητας και της μη ένταξής της στην κοινωνική ζωή.
Και συνεπώς το εκπαιδευτικό πρόβλημα της μειονότητας, όχι όμως όπως το θέτουν οι άνθρωποι του προξενείου αλλά ως αποτέλεσμα της προβληματικής πρακτικής των μειονοτικών σχολείων.
Δυστυχώς αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι υπάρχουν στελέχη στη μειονότητα που ενδιαφέρονται απλώς και μόνο για την εξασφάλιση της πολιτικής επιβίωσής τους χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε για τη μειονότητα ούτε, πολύ περισσότερο, για τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Το συγκεκριμένο περιστατικό προκλήθηκε στο συνέδριο όταν ο δημοσιογράφος Εβρέν Ντεντέ θέλησε να παρουσιάσει την εισήγησή του στην τουρκική, όπως είχε ενημερώσει τους οργανωτές, καθώς τα ελληνικά του δεν του επέτρεπαν να αναπτύξει με άνεση ένα αρκετά δύσκολο θέμα. Οι οργανώτριες δεν είχαν ενημερώσει κανέναν και την τελευταία στιγμή έφεραν σε δύσκολη θέση άλλους ομιλητές, μεταξύ αυτών και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Γ. Καλατζή που σαν εκπρόσωπος της Πολιτείας δεν θα μπορούσε εύκολα να δεχθεί ως δεύτερη γλώσσα του συνεδρίου (και μάλιστα από Έλληνα πολίτη) να αναγορευθεί η τουρκική γλώσσα.
Όταν αυτό ειπώθηκε στον κ. Ντεντέ, υπήρξε… έκρηξη του πολιτευτή της ΔΗΜΑΡ (πρώην βουλευτή της ΝΔ και πρώην στελέχους της Δημοκρατικής Συμμαχίας της κ. Μπακογιάννη) Ιλχάν Αχμέτ ο οποίος αποχώρησε από το συνέδριο παρασύροντας στην ίδια στάση και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αχμέτ Καραγουσούφ. Το αποτέλεσμα αυτής της στενά μικροκομματικής τακτικής (καθώς ο κ. Ιλχάν προκαλεί διαρκώς θόρυβο στη Θράκη με την ελπίδα ότι θα κερδίσει και κάποιους ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό της ΔΗΜΑΡ) ήταν την επόμενη ημέρα του στημένου επεισοδίου να υπάρξουν δημοσιεύματα και καταγγελίες στην Τουρκία αλλά και να δημιουργηθεί θέμα στην επιτροπή του ΟΗΕ για τις μειονότητες που συνδίκαζε στη Γενεύη με την παρουσία αρκετών εκπροσώπων οργανώσεων της Θράκης και της… Ρόδου.
Ένα από τα μεγάλα θέματα που αναδείχθηκαν στο συνέδριο, ήταν (το αντίθετο από ό,τι ίσως προσδοκούσαν οι διοργανωτές) το θέμα της σαρίας.
Και τέθηκε εκ των πραγμάτων το γνωστό ερώτημα: οφείλει η Πολιτεία να καταργήσει τη σαρία στην Θράκη; Η κατάργησή της επιτρέπει αυτομάτως την εκλογή μουφτήδων; Οι κινήσεις αυτές πρέπει να γίνουν μονομερώς ή με την έγκριση της μειονότητας;
Παρά τις παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκαν από το αίτημα του Εβρέν Ντεντέ να μιλήσει στην τουρκική, το ενδιαφέρον είναι στο περιεχόμενο της ομιλίας που δεν έκανε και αφορούσε τη σαρία και το «Πως βλέπει η μειονότητα την εφαρμογή του ισλαμικού θρησκευτικού δικαίου».
Ο μειονοτικός δημοσιογράφος εξηγεί ότι λανθασμένα μιλάμε για σαρία καθώς το ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο που εφαρμόζεται στη Θράκη αφορά τέσσερεις τομείς: γάμο, διαζύγιο και διατροφή, κληρονομιά, επιμέλεια των παιδιών.
Στην παρουσίαση διαπιστώνουμε ότι για όλα τα θέματα υπάρχει φυσικά η δυνατότητα εναλλακτικής εφαρμογής του Αστικού Κώδικα και αναδεικνύεται μια πρακτική ανάγκη, η καταγραφή δηλαδή των «διατάξεων» του ισλαμικού οικογενειακού δικαίου, ώστε να μην υπάρχει αυθαίρετη και αποσπασματική εφαρμογή του και να υπάρξει πλήρης σύζευξή του με τον Αστικό Κώδικα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι στέλνει το μήνυμα πως όλες οι υπάρχουσες ρυθμίσεις που δεν επιβάλλονται φυσικά από τη Συνθήκη της Λωζάννης, αποτελούν συστατικό στοιχείο της πολιτιστικής ταυτότητας της μειονότητας και κάθε ιδέα για κατάργηση του ισλαμικού οικογενειακού δικαίου που εφαρμόζεται στη Θράκη θα πρέπει να εγκριθεί με καθολική ψηφοφορία από την ίδια τη μειονότητα…
Όμως σαφής είναι η γραμμή που ακολουθεί και η Πολιτεία σε αυτό το θέμα και ξεκαθάρισε ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Γ. Καλατζής, ότι για την ελληνική Πολιτεία δεν υφίσταται θέμα μονομερούς κατάργησης των αρμοδιοτήτων του μουφτή…
Το καθεστώς που ισχύει σήμερα στη Θράκη αποτελεί ένα ισχυρό επιχείρημα για την Ελλάδα, καθώς η Τουρκία που εμφανίζεται συχνά ως προστάτης των ελλήνων μουσουλμάνων, ποτέ δεν είχε αποδεχθεί αυτό που η χώρα μας αυτοβούλως έχει αναγνωρίσει ως δικαίωμα στη μουσουλμανική μειονότητά της.
Η Τουρκία ζητά αναγνώριση των «εκλεγμένων» μουφτήδων καθώς θέλει να επιβάλει μονομερώς τους αυθαίρετα αυτοαποκαλούμενους μουφτήδες, οι οποίοι είναι πλήρως εξαρτημένοι από το τουρκικό προξενείο. Σε δεύτερη «γραμμή άμυνας» ζητά γενικώς την αναγνώριση δικαιώματος εκλογής των μουφτήδων.
Αυτό είναι κάτι που ούτε στην Τουρκία συμβαίνει, πολύ περισσότερο μάλιστα εφόσον οι μουφτήδες έχουν και δικαστική αρμοδιότητα.
Αλλά ακόμη κι αν άρχιζε η συζήτηση για εκλογή μουφτήδων, αφού είχε προηγηθεί η κατάργηση της σαρίας στη Θράκη, είναι προφανές ότι η εκλογή δεν θα γίνονταν όπως τώρα όπου μια μικρή μειοψηφία είτε θρησκευόμενων είτε ελεγχόμενων από το Προξενείο μειονοτικών παίρνουν μέρος στη διαδικασία από την οποία φυσικά αποκλείονται οι… γυναίκες.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η ίδια η μειονότητα δεν επιθυμεί την κατάργηση της σαρίας, οπότε το ερώτημα που προκύπτει είναι για ποιο λόγο επιμένουν ορισμένοι κύκλοι να κρατούν ανοικτή τη συζήτηση αυτή και να υπονοούν μάλιστα ότι για λόγους προοδευτικότητας η ελληνική Πολιτεία οφείλει να καταργήσει το καθεστώς αυτό μονομερώς.
Μια μονομερής πρωτοβουλία της Αθήνας πάντως το μόνο που σίγουρα θα επιτύχει είναι ένταση και αναμόχλευση παθών στη Θράκη και θα φέρει με ένταση τη συζήτηση για την απαίτηση της Αγκύρας περί εκλογής των μουφτήδων.
Η απομόνωση της μειονότητας δεν οφείλεται μόνο στη σαρία…
Η δημόσια εκπαίδευση είναι το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο της μουσουλμανικής μειονότητας και την απεξάρτησή της από το τουρκικό προξενείο.
Η ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και η διευκόλυνση με κάθε τρόπο των μουσουλμάνων μαθητών θα αποκαλύψει τη γύμνια της μειονοτικής εκπαίδευσης, ενός θεσμού αντιδραστικού και αναποτελεσματικού, καθώς προορίζεται για να κρατά απομονωμένη τη μειονότητα, να μην διδάσκεται την ελληνική γλώσσα επαρκώς, ώστε να μπορεί να σπουδάζει και να αναζητά ισότιμα απασχόληση στην πατρίδα της. Και έτσι να στρέφεται υποχρεωτικά στην Τουρκία για συνέχιση των σπουδών και πλήρη ρήξη των δεσμών με την πατρίδα της.
Αντί να ενισχυθεί η δημόσια εκπαίδευση, σπαταλούνται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε προγράμματα όπως αυτό των μουσουλμανόπαιδων (των κ. Α. Φραγκουδάκη και Θ. Δραγώνα), που έχει παραδοθεί στην ιδεολογικά μονόπλευρη αντίληψη που πρόσκειται στον γνωστό ως εκσυγχρονισμό (που καλύπτει και την αντίληψη περί «συνωστισμού» στη Σμύρνη).
Η Συνθήκη της Λωζάννης και οι ρυθμίσεις της πρέπει να γίνονται σεβαστές -αλλά κάποιοι πιστεύουν ότι όλα πρέπει να καταργηθούν και να αντικατασταθούν από την ευρωπαϊκή σύμβαση-πλαίσιο για τις μειονότητες που όμως σε περιπτώσεις όπως της Ελλάδας δεν καλύπτει το ιστορικό πλαίσιο και τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Το ισλαμικό θρησκευτικό δίκαιο που εφαρμόζεται στη Θράκη, έχει ταυτισθεί με την πολιτιστική ταυτότητα της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας και εξάλλου δεν είναι υποχρεωτικό για τα μέλη της.
Όλο και περισσότερο ενισχύονται τα επιχειρήματα που συνηγορούν στην αποχή από κάθε μονομερή ενέργεια της Πολιτείας για κατάργηση εκ των άνω, αυτών των ρυθμίσεων.
ΥΓ.: Υπενθυμίζεται εξάλλου ότι ακόμη κι αν υπάρξει κατάργηση της σαρίας στη Θράκη, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως αλλάζει και ο τρόπος ανάδειξης των μουφτήδων και υιοθετείται η απευθείας εκλογή του από κάποιο ασαφές εκλογικό σώμα…
Κωνσταντίνος Τσάκαλος