«Στοπ» στο σχέδιο για ΛΑΡΚΟ!
Το «πάρτι» των… «τρωκτικών εσωτερικού» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, απειλώντας καίρια την ίδια την υπόσταση της εταιρείας, εν ονόματι ύποπτων πολιτικών και ιδιωτικών συμφερόντων.
«Τρόικα» και κυβέρνηση ομονοούν στην αδυναμία προώθησης του σχεδίου Εμίρη-Φουλίδη (ΤΑΙΠΕΔ) για εκποίηση μιας νέας, «κολοβής» ΛΑΡΚΟ, καθώς, όπως αποκάλυψε το «Π», φέρνοντας στη δημοσιότητα και τη σχετική εξώδικη επιστολή της Εθνικής Τράπεζας, το εργοστάσιο στη Λάρυμνα είχε προ πολλού κατασχεθεί από την παλαιά ΛΑΡΚΟ και το ΤΑΙΠΕΔ πήγαινε να πουλήσει… ξένο χωράφι. Πολύ περισσότερο όταν, σύμφωνα με πληροφορίες του «Π», έχει ήδη κατασχεθεί, πλην του εργοστασίου και το μεταλλείο, συνεπώς το σχέδιο του ΤΑΙΠΕΔ για πώληση ξένων χωραφιών θρυμματίζεται οριστικά.
Θα πρέπει να τονισθεί ότι την ευθύνη για όλους τους παραπάνω τραγελαφικούς χειρισμούς είχε, τουλάχιστον μερικώς, και ο κ. Εμίρης, ο οποίος όμως παραμένει στη θέση του στο ΤΑΙΠΕΔ, με τον κ. Φουλίδη να χρεώνεται τον… λογαριασμό.
Στο μεταξύ, στο διεθνές παίγνιο κολοσσιαίων επιχειρηματικών συμφερόντων, ο Μπένι Στάινμετς που ελέγχεται για μίζες στη Γουινέα προκειμένου να υφαρπάξει μεταλλείο και ήταν βασικός διεκδικητής της ΛΑΡΚΟ –ή, ορθότερα, των ελληνικών αποθεμάτων μεταλλεύματος– μετά τα δημοσιεύματα του «Π» έχει μπει στο στόχαστρο διεθνών οργανισμών που ερευνούν θέματα επιχειρηματικής διαφθοράς, όπως είναι η οργάνωση Global Witness.
Ενώ, όμως, οι παραπάνω εξελίξεις σταματούν προς το παρόν το παιχνίδι της ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ, πριν εξελιχθεί σε Βατερλώ με όρους εθνικού συμφέροντος και καταλήξει η υπεραξία των ελληνικών μεταλλευμάτων στα Σκόπια και στον ύποπτο δισεκατομμυριούχο από το Ισραήλ, δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος για την ορθολογική αξιοποίηση του πλούτου της γης μας έληξε με επιτυχία.
Το γαλαζοπράσινο πολιτικό σύστημα διαπλοκής και πελατειακών εξυπηρετήσεων, σε μια καταστροφική συνύπαρξη με μια διοίκηση στη ΛΑΡΚΟ παντελώς άσχετη με το αντικείμενο της εταιρείας (πώς μπορούν, άραγε, να συνδυασθούν η διακίνηση ανταλλακτικών αυτοκινήτων με τη βαριά μεταλλευτική δραστηριότητα;), επικουρούμενη από την «παλαιά φρουρά» της εταιρείας (κοτσονάτος συνταξιούχος έλαβε αποζημίωση εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για αφυπηρέτηση, επανήλθε αμέσως ως σύμβουλος του προέδρου με παχυλή αποζημίωση και σήμερα «λύνει και δένει») συνωμοτούν για να οδηγηθεί η ΛΑΡΚΟ στον αφανισμό!
Αυτήν τη στιγμή, η ΛΑΡΚΟ
– Έχει αρνητικά ίδια κεφάλαια και η άδεια λειτουργίας της ως ΑΕ μπορεί ανά πάσα στιγμή να αφαιρεθεί από τη νομαρχία δεδομένου ότι το ΤΑΙΠΕΔ, βασικός μέτοχος της ΛΑΡΚΟ, εκ του ιδρυτικού του νόμου, απαγορεύεται να μετάσχει σε αύξηση κεφαλαίου.
– Μπαίνει μέσα, με τις τρέχουσες τιμές νικελίου και τα κόστη λειτουργίας της, κατά 6 εκατ. ευρώ το μήνα (ακόμη και αν υπολογισθεί το κόστος με μία «λογικότερη» χρέωση από τη ΔΕΗ, οι σημερινές τιμές καθιστούν αδύνατη την κερδοφόρο λειτουργία της εταιρείας).
– Χάνει λεφτά από παντού, με διάφορες μικρές και μεγάλες «δαγκωματιές» από το πολιτικό σύστημα και το εσωτερικό σύστημα διοίκησης, που επιμένει να λειτουργεί την εταιρεία σαν να βρισκόμαστε σε εποχή παχέων αγελάδων, όπου όλοι «δικαιούνται ένα δωράκι».
Αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο θέμα είναι ο αποτυχημένος διαγωνισμός για την επιλογή αναδόχου, ο οποίος θα έστηνε ένα σύστημα επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων του εργοστασίου. Πρόκειται για ένα έργο άκρως απαραίτητο, εάν θέλουν να λάβει κανονική άδεια λειτουργίας η ΛΑΡΚΟ από το ΥΠΕΚΑ. Ο κρίσιμος διαγωνισμός «έτρεξε» το καλοκαίρι και στην τελική φάση υπέβαλαν προσφορές δύο κολοσσοί, η VEOLIA και η Άκτωρ, συμφερόντων Μπόμπολα.
Όλως παραδόξως, η Επιτροπή Προμηθειών έσπευσε να ανοίξει πρόωρα όλους τους φακέλους των προσφορών (και τους φακέλους, δηλαδή, με τις οικονομικές προσφορές), με αποτέλεσμα να ακυρωθεί τελικώς ο διαγωνισμός (προφανώς υπέρ αυτού που είχε καταθέσει τη χειρότερη προσφορά και θα έχανε…).
Αυτό το ναυάγιο του κρίσιμου διαγωνισμού αφήνει και πάλι τη ΛΑΡΚΟ έκθετη έναντι του ΥΠΕΚΑ, την ώρα που ολόκληρο το πρόγραμμα περιβαλλοντικών επενδύσεων βρίσκεται στον αέρα. Δυστυχώς, η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται σήμερα όχι μόνο αποτελεσματικούς εισαγγελείς, αλλά και ένα νέο διοικητικό σχήμα που θα πρέπει να κάνει πραγματικά θαύματα για να κρατηθεί «ζωντανή» η βιομηχανία.