επί του πιεστηρίου

Τώρα νοσταλγείς εκείνους τους αγνούς αγώνες, που σήμερα λείπουν. Και ψάχνεις να βρεις το γιατί. Και φτάνεις κάπου κοντά σε εκείνο το «Πάλης ξεκίνημα…», που όμως δεν οδήγησε σε αυτό που έπρεπε. Στον δρόμο ξεστράτισε. Και οι φταίχτες ήταν και κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνου του «Εδώ Πολυτεχνείο…». Γίνανε εξουσία και ξέχασαν, παραδόθηκαν στην αγκαλιά της… Γλυκιά και πλανεύτρα. Και αλλοτρίωσε συνειδήσεις και το αποτέλεσμα το ζούμε σήμερα. Σίγουρα αλλιώς θα ήταν τα πράγματα, η Ελλάδα μας… Και φτάνεις να μονολογείς εκείνο το «πού ‘σαι, νιότη, που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος…». Και σκέφτεσαι ότι μπορεί ο λαός να ρίχνει κάστρα, αλλά το σύστημα πάντα έχει τα μέσα να οδηγεί τις εξελίξεις εκεί που το συμφέρει και να εκμαυλίζει… Κι εσύ να συνεχίζεις να ζεις σε αυταπάτες. Να νομίζεις ότι είσαι καβάλα στ’ άλογο, αλλά άλλοι να το κατευθύνουν. Αρκετά, όμως, ξεστρατίσαμε σήμερα… Ώρα για πάλης ξεκίνημα…

Και δυο λόγια παραπάνω για τα 21 χρόνια που κλείνει το «ΠΑΡΟΝ». Προσωπικές ευχαριστίες σ’ όλους τους φίλους αναγνώστες. Με τη δέσμευση ότι προχωράμε στα ίδια βήματα, όπως μας έχετε ζήσει.

Ξανά στην πρώτη γραμμή ο Νικήτας Κακλαμάνης. Ύστερα από ιατρική παρέμβαση, αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα καρκίνου και πλέον θα συνεχίσει να είναι δυσάρεστος για την εξουσία, μια και, ως γνωστόν, δεν μασάει τα λόγια του. Άλλωστε, έχει και τον Θεό μαζί του, όπως αποδείχθηκε.

Η αποκάλυψη της περιπέτειας που πέρασε και η δήλωσή του ότι νίκησε τον καρκίνο ήταν μια παλικαρίσια πράξη, που έστειλε το μήνυμα ότι πρέπει να δίνεις τη μάχη και ποτέ να μην παραδίνεσαι. Να ‘σαι πάντα καλά, φίλε Νικήτα.